Vanmorgen wat langer mogen liggen, maar daarna weer volop aan de bak. Niet alleen Anne van boven wassen, nu ook van onderen. Door het vele zitten bij de Vierackers, zo denkt de wasdame van Icare en ik ook wel een beetje, krijgt Anne plekjes in de bilnaad. Ik had niet gedacht, dat het zou kunnen met dat tengere kontje, inmiddels weet ik beter. Zalf moest er komen. Ik mag niet weg, dus de fam. v.d. Meulen benaderd en ja hoor, de zalf werd gehaald.
Stiekem had ik nog een wens en duwde die in hun richting. Deze vrouw wilde graag kibbeling op brood, zou ... het ... kunnen, dat zij voor ons een portie konden kopen? En dat kon.
Wij genieten dus met en van onze portie kibbeling. Het viel vies tegen, Anne was er zo mee aan het knoeien. Gewoon zonde. We zijn zo ongelijk. Ik overleg altijd wel en hij is zo lief, dat hij mij het genoegen van kibbeling gunt, maar dan zelf met lange tanden eet, bij wijze van spreken. Niet weer doen, Froukje, je plaagt hem ermee.
Na een goeie nacht kwam ik later van bed, nog net geen negen uur. Héééérlijk. Alles gedaan, wat mijn plichten zijn ten opzichte van Anne en dan in alle rust en vrijheid mezelf douchen en haar wassen.
Heerlijk warm en kletsnat, ineens telefoon. Ik denk: “Ja doei, bel maar weer”. Ik was net klaar, maar nog kletsnat, de telefoon opnieuw. Onze kleindochter, of ze om elf uur mocht komen. Zij? Komen? Altijd !!!. Ze was vlakbij aan het werk. Zij werkt, loopt stage en gaat naar school en dat allemaal in en voor de zorg.
Beneden gekomen, koffie en thee gezet en daar kwam onze schat al aan. Ze had een verrassing voor mij.
Morgen moet ik voor een fietstest in het ziekenhuis. Ik regelde, dat onze zoon Ronald me kon brengen en dan zou ik terug lopen. Als het weer goed was, moest het kunnen lukken. In het verleden liep ik kilometers met m’n nu ex-buurvrouw. Maar...dat was wel een poos geleden. Niet kinderachtig zijn, Froukje, je doet het gewoon.
Toen kwam onze kleindochter en vertelde, dat ze me zou halen. Jeeeeeh, wat geweldig. Want na die fietstest lig ik misschien wel helemaal uit m’n voegen en dan kom ik even lekker gemakkelijk thuis?
Mijn leven is zo gek nog niet, als ik maar vraag, daar heb ik het vaak wat moeilijk mee. Voor Anne voelt dat anders. Ik ben nog jong en vlug???? Helaas-pindakaas. Deze ouwe tang wordt steeds meer beperkt in doen en laten en denkt af en toe nog jong te zijn. Over en uit, Froukje.
Ik zie nu niet tegen morgen aan/op, ik zie er naar uit, ook al zal ik bewijzen, dat m’n fietstest van nul en generlei waarde meer is. Ik train immers niet meer, koop wel een (bijna) nieuwe fiets, maar ze sjezen me allemaal voorbij, alsof ik stil sta.
Wen er maar aan, maar ik geef het niet op.
We hebben gewandeld, de wind geprobeerd te ontlopen, aten ons middagbroodje en hier stopt mijn verhaal. Het is genoeg.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten