Picknicken

Een dagje Picknicken met kleinzoon Desmond zou een groot feest moeten worden, maar werd ondanks het vooruitzicht eentje met een zwart randje.

Net toen we ons krat gevuld hadden met van alles kwam onze ex-buurjongen ons vertellen, dat zijn lieve moeder was overleden. Er ging natuurlijk al veel aan vooraf, maar dit was al moeilijk genoeg.

Onze kleinzoon herinnerde zich meteen, dat zijn oma ook was overleden en begreep de pijn van onze ex-buurjongen en ex-buurmeisje, beiden met gezin.

Toch deden we, wat we van plan waren, het zou Desmond z’n dagje worden.

Froukje...even een knop omzetten, gelukkig bezit ik nog knoppen in volle functie, dus....gaan. Richting Norg was de bedoeling en opa Anne verraste ons met een bezoekje aan een restaurant onderweg in het bos voor Desmond een flesje Fristy en wij beiden een kop koffie. Anne een normale kop en ik, zei de gek, koffie verkeerd. Ik ben en blijf een borstkindje. 

Daarna lokte het bos aan de overkant om via bordjes een prachtig pad te wandelen, klimmen en glijden, zelfs een schommel, een klimpaal en nog iets, waar ik de naam niet van weet. Desmond ging voorop en oma volgde vrij luidruchtig. Ik geloof zelfs, dat opa Anne het niet helemaal begreep, dat ik nu al vergeten was, wat ons even voor ons vertrek verteld was. Desmond vond het heel normaal, kent z’n oma niet anders dan een soort speel-oma en we volgden de weg in het bos.

Hoe het kan, vraag het me niet, maar van bordje 10a kwamen we al in 37, wat dus niet goed was. Dat mocht de pret niet drukken, Desmond had andere plannen, wetende dat het krat allerlei lekkere dingen vervoerde.

Dus in de auto en op naar Veenhuizen. Onderweg zoekende naar een mooie parkeerplaats met banken en tafel. En waarachtig, het duurde niet lang, de tafel was gevonden. We hadden Scrabble mee en dat was heel goed bedacht van ons GOUD. We speelden het spel der woorden, maar er waren wat vervelende vliegen, die ons zo pestten, dat Desmond het helemaal had gehad. Zelfs het spel kon ‘m niet meer boeien. Onderwijl hadden we ons broodje al verorberd en Desmond had z’n snackcracker of zoiets al in z’n bezit. Een stel fietsers riepen nog, dat ze wel trek hadden en van ons mochten ze mee-eten, we hadden genoeg, maar...ze fietsten door. Dan niet !!!!

Onderwijl in de auto kwam toch het ochtendnieuws weer boven en vervolgden we de weg wel extra rustig.

We wilden nog een camping aandoen voor extra drinken, maar doordat we in gedachten waren verzonken, reden we er blindelings voorbij en keren was niet mogelijk.

Ik besloot dan nog maar een boodschap te doen om Desmond een ijsje te kunnen bezorgen en zodoende werd het een doos mini-ijsjes. Meteen raak, Desmond begon er gelijk aan en zo eindigde ons uitje toch met een ander gevoel.

Meteen kwam onze ex-buurjongen nog wat vragen over namen en daar hadden we een kant en klaar antwoord op. Maar doordat we wat langer werden bezig gehouden, door de moeilijke tijd, die de buren beleefden, vergat ik ons ventje. Ik keek om de hoek en daar hing ie in een stoel, geen TV aan, niks. Ik zei: “ Maar je mag toch altijd zelf de TV aan doen?” Geen antwoord.

Ik weet, dat hij even uit respect niet heeft gedurfd dat te doen, hij is een denkertje. Een schat van de bovenste plank.

De overige ijsjes bracht ik naar de buren en gelukkig konden ze dat wel waarderen. Ik had geen tijd gehad soep voor hen te koken, maar met die hitte voelde een ijsje wondergoed.

Zo eindigde dit uitje, we hadden het ietsje anders verwacht en bedoeld, toch met een zwart randje, wat een gouden randje had moeten zijn.

eFVe