“Februari “, zei Froukje enthousiast, “dan rij ik weer”. Nou...het scheelde maar weinig, dan was het al maart geworden. Maar....Froukje zou Froukje niet zijn, als ze geen last zou hebben van afspraken niet nakomen. “Woensdag”, zei ik tegen Anne. “Waarom woensdag ???”, zei manlief. Ik zei: “Dan is het mooi weer en dat is leuker”. Maar maandag scheen ook de zon, zelfs tegen de berichten in. Ik zei: “Goed, dan vandaag, zet ‘m maar vooraan op het pad “. Het duurde lang voor Anne het geloofde en de auto kwam dan ook niet de garage uit. Ik was alvast weer gaan puzzelen in de Libelle. Komt ie binnen. “Zal ik de auto buiten rijden? “. Ik zei: “Ja...dat is de afspraak “. En daar kwam hij, onze mooie blinkende grijze Toyota Jaris, 4 deurs.
Froukje pakte snel haar tas vanwege het rijbewijs en voegde zich in haar jas. Anne even een kus en een knuffeltje en ik zei: “Als je me niet weerziet, schrijven doe ik niet “. Alvorens we al zover waren, besloot ik richting m’n zus te gaan, maar Anne vond dat toch wel erg ver voor de eerste keer. Oké, hij zijn zin. Ik dacht meteen, dan maar richting m’n zwembad, zodat ik die route per auto kende voor je weet maar nooit, een regenachtige dag? Maar ik heb een regenbroek gekocht, dus....!!!
Voor ik het wist, was ik de weg naar het zwembad al voorbij, jeetje, wat rijdt dat ding lekker. Dus de volgende afslag dan maar. Ik kwam daardoor wel op plekken, waar ik nooit eerder was, want ik heb totaal geen richtingsgevoel. Daar reed Froukje dan. Het weggetje werd steeds kleiner, maar parkeren kon, ik had m’n bril vergeten op te zetten en op m’n rijbewijs staat duidelijk met bril. In een andere vorm geschreven, maar ik wist het wel. De zonnebril dan maar, eentje met dezelfde glazen. Ik weer in de auto, maar verderop waren ze bomen aan het snoeien en blokkeerden de hele weg. Ik ben gaan wachten, maar dat hielp niks, dus keren Froukje.
Meen je nou werkelijk, dat ik ‘m in de achteruit kon krijgen? No way !!! Even rondom gekeken en als ik tussen de bomen door m’n best deed en langzaam zou rijden, kon ik de weg weer bereiken. Hupla, daar ging ik weer. De snelweg op richting Witten. Maar wat moest ik in Witten? Ik verkoos de Baggelhuizerplas en dan daar keren. Even vergeten...achteruit? Niet achteruit dus. Hoe ik ook probeerde, het ging niet. Ik uit de auto en het terrein verkennen. Ik durfde het niet te wagen, kuilen en gaten en takjes en dat met onze pronk? Maar de oplossing kwam al aangewandeld. Man en vrouw en hond, waarvan de man meteen vroeg: “Is er iets, zoekt U iets ?”. Ik zeg: “het zit even anders, ik bekijk of ik door die rotzooi de weg weer kan bereiken, want ik kan de achteruitstand niet vinden. ‘t Is m’n eerste keer met de auto”.
Als vrouw lukt het meestal, als je het vriendelijk zegt. Ik hoefde het heel niet te vragen. Hij zei: “Dan ga ik toch even naast U zitten?”. “Graag”, zei ik met groot enthousiasme. De meneer in kwestie schuift naast me in de auto en zegt: “Probeer het maar”. Ik doe een poging, maar nul komma nul. Hij had het gelijk door en zei: “Kijk, even in de vrij, helemaal naar rechts en dan in de achteruit”. “Goh..”, zeg ik, “ik ga alles bij langs, maar dan lukt het niet”. “Nee”, zegt hij, “nooit via de 5, alleen vanuit de vrij. Toe maar, rij ‘m maar naar de weg”. Oké, zenuwachtige Froukje rijdt de auto op het weggetje en ik bedank hem en zeg: “U bent goud waard”, maar kijk niet meer om en rijd supersnel de rijweg op en in no time is Froukje weer thuis. De ruitenwissers gingen aan en ik kon ze met geen mogelijkheid uit krijgen, dus was mijn baasje toch wel weer nodig. Leerde me het truckje en dat was mijn eerste autorijden sinds lange tijd.
Froukje, je bent een kanjer. Ik moet het wel zelf melden, want niemand anders doet het. Dit was een ritje met de Toyota Jaris. Daarna nooit weer gereden. Oorzaak? Onbekend.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten