Ik ken haar al vanaf haar 2de jaar. Een prachtig kind met enorme blauwe open ogen en een geweldige strik in het haar. Ik was meteen verkocht. Het was m’n eerste bezoek aan m’n schoonzus en zwager. Greetje bekeek me van achter een stoel vandaan en was eigenlijk wel heel nieuwsgierig. Het duurde dan ook niet lang, of ze liet zich zien en horen.
M’n bijna zwager had het grootste woord. Moest de koeien nog melken, de kippen nog voeren. Een stapelgekke vent met een enorme fantasie en humor. Moeilijk om daar voor het eerst te zijn. Ik keek even de kat uit de boom. Niet dat ik een kat had gezien, de boom was er wel. De zogenaamde boer bezat een klein huisje en een paar kippetjes. Van een grote boer was absoluut geen sprake.
Anne z’n zus, een leuke vrouw en als gastvrouw helemaal geslaagd. Met haar heb ik later dan ook een geweldige band opgebouwd. Anne en z’n zus, aan elkaar verbonden tot het eind. Zij is niet meer onder ons en haar man Kees ook niet meer. Greet is onze lieveling gebleven, maar ze is nogal reislustig en ging op jonge leeftijd al op onderzoek. Was o.a. in Israël en daar ontmoette ze de Australiër Jon, beide zijn uiteindelijk gesetteld in de Kibbutz.
Daar is de vlam ontsprongen/ontstaan. Ze is later nog gaan reizen naar Griekenland, is een poosje in Engeland geweest, maar uiteindelijk bleef ze bij Jon hangen en heet nu Grytsje en komt af en toe naar Nederland.
Deze foto toont wel aan, we zijn dol op elkaar en ook onze dochter is een echte fan en omgekeerd ook.
We delen zelfs op deze afstand lief en leed en soms mis ik haar heel erg. Maar we gaan dapper verder. Op dit moment gaat het haar niet zo goed en ben ik heel onrustig. Wacht met smart op een berichtje, maar als ze geen duidelijkheid van zaken heeft, kan ze mij niks sturen.
‘t Wordt een beetje een zwaarder verhaal dan ik bedoelde.
Terug naar de eerste ontmoeting. Ik zat daar bij K. en K. op het puntje van m’n stoel, want allen praatten Fries en ik ben een stadjer, zo noemden ze mij. Ooit was ik op een avond daar, Grytsje/Greet lag helaas op bed, maar daardoor kon ik in haar stoeltje zitten, lekker buiten afkoelen. Ik was op de fiets. De buren waren er ook en ik durfde al iets meer, maar Fries praten was er niet bij. De buren kwamen uit de omgeving Den Haag, dus ook zij spraken niet de taal der Friezen.
Het werd tijd, dat Froukje weer richting huis moest gaan en ging dus enthousiast staan.....met de stoel nog aan m’n achterste. Wat hebben ze gelachen. Ik was dus toch forser dan hun Greetje, maar was wel zo mager als een lat. Wat heb ik me geschaamd.
Dus afstand is lastig i.v.m. ziekte, maar voor de rest, afstand bestaat niet. Onze harten vinden elkaar en blijven we elkaar trouw tot aan de dood. Maar dan ik wel even eerder dan onze Grytsje, ze is 15 jaren jonger dan deze vrouw.
In vroeger jaren zag ik toen nog Greet om de week en maakte dus leuke dingen mee. Haar ouders waren nogal luid in gesprek want onze Greetje was iets kwijt, wat kleine kinderen voor de nacht gebruiken. Maar deze was dus heel byzonder, de naam was Koensje. Ik wist dus niet, waar ik naar zocht, maar deed erg m’n best, want die kleine meid was helemaal overstuur en had het dan zo warm, dat ook haar kleding uit moest. Ik zie het allemaal nog voor me. Ze was ontroostbaar.
Maar als het Koensje dan ook gevonden was en het bed weer opgemaakt, dook ze in volle tevredenheid tussen de lakens en je kon er op wachten, boem...in slaap. Bekaf, want hoelang het had geduurd? Ik was er bij en keek er naar.
Met en over Grietje/Greet/Grytsje heb ik nog tal van herinneringen. Ik wacht op een berichtje, wil weten hoe het met haar gaat.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten