Het moest er toch van komen, de nieuwe klok. De oude was niet te herstellen, dat zag Anne niet zitten. Even tegenaan hikken, maar...dan toch op naar de nieuwe klok.
De hele kamer op de kop om een plek vrij te maken voor het nieuwe gevaarte, want het is nogal een forse. Waar we ‘m wilden plaatsen, kon niet. Anne had op mijn aanwijzing al een gat geboord, bleek geen hout onder te zitten. Eigenlijk werden de schroten bijna gesloopt om te kunnen kijken, waar een gat boren mogelijk is. Anne legt de boor even weg, haalt zelfs het boortje uit de boor en ik zie nog, dat ie ‘m op de grond legt.
Na veel wrikken en bijna breken zien we het hout achter de kunststofschroten. Ik bedacht me en vertelde, dat de klok met het oog op de preciesheid der schroten ergens anders moest zitten. Het gat van de vorige zit meer rechts en...doordat de boel moest zakken voor de houten baan eronder, dus heel zichtbaar. Van de oude klok en dan nu ook al de nieuwe moesten de gaatjes gevuld worden. Ik kan niet zeggen, dat het onzichtbaar is, maar vooruit met de geit.
Maar het boortje was ineens spoorloos, het potlood waarmee de tekening voor het nieuwe gaatje gemaakt was, was ook pleite. Ik wist toch zeker...maar de boor bleef weg. Het potlood lag in de keuken en zo rommelen we verder.
De klok werd uitgepakt en...Anne zag, dat de wijzers niet over elkaar zouden kunnen. Aan de wijzers mochten we niet komen, was ons uitdrukkelijk gezegd, dus bellen !!! Terug met de klok.
De eigenaresse van de zaak buigt zich over het geheel en stelt de wijzer bij. Ik zie een knik. Anne niet. Anne is het met de mevrouw eens en ik houd vol, zo kan het niet. De mevrouw doet heel erg haar best en Anne is tevreden. Ik mopper op Anne. Ik zie de knik nog steeds. Anne is stil en ik buig me samen met de mevrouw over de knik in de wijzer. Het wordt steeds ietsje beter en uiteindelijk ga ik accoord. Ze maakt nog wel een aantekening op de bon. Later lees ik, de klok mag binnen 8 dagen retour, vanwege de knik.
Die knik zie ik allang niet meer, maar de klok hangt nog niet. We werken ons in het zweet en Anne ruikt niet meer fris.
Zelfs de lamp van de zijkant moet gesloopt. Achteraf had dat niet gehoeven, maar alles ging even fout. We kregen kortsluiting en hadden geen goeie stop meer. We stopten maar, mooie woordspeling.
Morgen weer een dag. Anne is om nieuwe stoppen, een minder zware doet tijdelijk het werk en dan nog een Penlite batterij met alkaline. Ik duim m’n duimen krom, dat het deze dag wat beter mag gaan.
Je kunt het geloven of niet, maar soms kon ik niet anders dan lachen, steeds weer opnieuw. Anne volgde ietsje later, maar ook hij kon de humor er wel van inzien.
De klok hangt en blijkt nu wel erg laag te hangen. Kon echt niet anders, want dan zou hij tot het plafond moeten hangen. Slopen???? Ik ben het poepzat. Dus...Froukje gaat eten koken, Anne komt zo terug en vanmiddag gaat (heel misschien) de klok lopen.
De lamp moet een nieuw snoer hebben, die dan héél ouderwets moet zijn. Waar koop je die??? Voorlopig dus zonder lamp.
Tot zover even, als ik nog terugdenk aan gisteren, kan ik opnieuw lachen. Gelukkig had Anne een andere boor in de schuur, de oude is nooit terug gevonden.
Tot zover de klok, hij hangt, is mooi....maar....zo groot.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten