Rondje gefietst

Oh wat is het mooi in de natuur.

Pas een rondje gefietst lang het natuurgebied niet ver bij ons vandaan. Daarna een klein stukje langs de golfbaan en dan nog weer een stukje door het prachtige gebied met een Pagode en een vijver en verder vriendelijke mensen op de fiets. Wat wil een mens nog meer. ‘t Is helaas maar een klein eindje, maar oh jongens....zo mooi. Al het onkruid bloeit en is huizenhoog langs het ge-asfalteerde paadje. Niet helemaal zo hoog, maar hoger dan ik kan reiken.

Geloof het of niet, maar mijn dag is weer goed.

eFVe

De nieuwe klok

Het moest er toch van komen, de nieuwe klok. De oude was niet te herstellen, dat zag Anne niet zitten. Even tegenaan hikken, maar...dan toch op naar de nieuwe klok.

De hele kamer op de kop om een plek vrij te maken voor het nieuwe gevaarte, want het is nogal een forse. Waar we ‘m wilden plaatsen, kon niet. Anne had op mijn aanwijzing al een gat geboord, bleek geen hout onder te zitten. Eigenlijk werden de schroten bijna gesloopt om te kunnen kijken, waar een gat boren mogelijk is. Anne legt de boor even weg, haalt zelfs het boortje uit de boor en ik zie nog, dat ie ‘m op de grond legt.

Na veel wrikken en bijna breken zien we het hout achter de kunststofschroten. Ik bedacht me en vertelde, dat de klok met het oog op de preciesheid der schroten ergens anders moest zitten. Het gat van de vorige zit meer rechts en...doordat de boel moest zakken voor de houten baan eronder, dus heel zichtbaar. Van de oude klok en dan nu ook al de nieuwe moesten de gaatjes gevuld worden. Ik kan niet zeggen, dat het onzichtbaar is, maar vooruit met de geit.

Maar het boortje was ineens spoorloos, het potlood waarmee de tekening voor het nieuwe gaatje gemaakt was, was ook pleite. Ik wist toch zeker...maar de boor bleef weg. Het potlood lag in de keuken en zo rommelen we verder.

De klok werd uitgepakt en...Anne zag, dat de wijzers niet over elkaar zouden kunnen. Aan de wijzers mochten we niet komen, was ons uitdrukkelijk gezegd, dus bellen !!! Terug met de klok.

De eigenaresse van de zaak buigt zich over het geheel en stelt de wijzer bij. Ik zie een knik. Anne niet. Anne is het met de mevrouw eens en ik houd vol, zo kan het niet. De mevrouw doet heel erg haar best en Anne is tevreden. Ik mopper op Anne. Ik zie de knik nog steeds. Anne is stil en ik buig me samen met de mevrouw over de knik in de wijzer. Het wordt steeds ietsje beter en uiteindelijk ga ik accoord. Ze maakt nog wel een aantekening op de bon. Later lees ik, de klok mag binnen 8 dagen retour, vanwege de knik.

Die knik zie ik allang niet meer, maar de klok hangt nog niet. We werken ons in het zweet en Anne ruikt niet meer fris.

Zelfs de lamp van de zijkant moet gesloopt. Achteraf had dat niet gehoeven, maar alles ging even fout. We kregen kortsluiting en hadden geen goeie stop meer. We stopten maar, mooie woordspeling.

Morgen weer een dag. Anne is om nieuwe stoppen, een minder zware doet tijdelijk het werk en dan nog een Penlite batterij met alkaline. Ik duim m’n duimen krom, dat het deze dag wat beter mag gaan.

Je kunt het geloven of niet, maar soms kon ik niet anders dan lachen, steeds weer opnieuw. Anne volgde ietsje later, maar ook hij kon de humor er wel van inzien.

De klok hangt en blijkt nu wel erg laag te hangen. Kon echt niet anders, want dan zou hij tot het plafond moeten hangen. Slopen???? Ik ben het poepzat. Dus...Froukje gaat eten koken, Anne komt zo terug en vanmiddag gaat (heel misschien) de klok lopen.

De lamp moet een nieuw snoer hebben, die dan héél ouderwets moet zijn. Waar koop je die??? Voorlopig dus zonder lamp.

Tot zover even, als ik nog terugdenk aan gisteren, kan ik opnieuw lachen. Gelukkig had Anne een andere boor in de schuur, de oude is nooit terug gevonden.

Tot zover de klok, hij hangt, is mooi....maar....zo groot.

eFVe

Zooltjes

Woensdag m’n zooltjes gehaald en meteen een uurtje lopen en/of bewegen. M’n voeten gloeiden als nooit tevoren. Maar wat is nou een uur. Donderdag dus 2 uren. Of ik lood aan m’n voeten had, terwijl de zooltjes echt niks wogen. Ik zette  m’n voeten hoorbaar en zichtbaar neer. Bracht m’n buurvrouw tijdschriften, die ruilen we af en toe. Ik had haast en ze riep me na: “Heb je je zooltjes al?”. Ik zei: “Ja en ik heb ze nu aan !!!”. “Dat zie ik”, zei ze. Dat was dus wel duidelijk. Zelf draagt ze al jaren zooltjes vanwege haar reuma, daardoor heeft ze ontzettend moeilijke voeten. Dan mag ik echt niet mopperen.

Vrijdag...3 uren dus, opbouwen. De klompschoenen maar weer aan, zo voelde het. Froukje, even de adem inhouden en op weg. Ach, dan lukt het ook wel weer, vooral als ik op de fiets ga. Anne was mee. We fietsten tot de stad en daarna lopend verder. Op klokkenjacht. Veel winkels en weinig klokken gezien, totdat we bij Ammarens kwamen. Volgens hun zeggen hebben ze plus/minus 70 stuks. Overal hingen ze, stonden ze en ik maar kijken. 

De eerste die me opviel, was er eentje van zwart geslepen glas. Prachtig, bijna niet te zien hoe laat het was, maar mooi !!! Prijs ? Teveel. Verder nog van alles bekeken, maar de eerste was de beste keus. Zelfs Anne ging er voor. Ik vergat m’n voeten voor een poos, raakte zelfs heel opgewonden, toen Anne zei: “Die doen we !!!”. Ik zei: “Dat meen je?” Hij bevestigde het. Ik werd warm/heet van binnen en dus niet alleen m’n voeten.

‘t Is een lange klok waar achter glas nog een slinger gaat. Prachtig, maar...wat een geld. Ze verkwistend ben ik nooit. Kon dan ook niet beslissen. We moesten eerst maar eens meten. We zochten te voet onze fietsen weer op en fietsten naar huis. M’n voeten bekaf, maar ik vol energie. Meteen gemeten. Alle foto’s verwijderen, kaarten en andere bezienswaardigheden en.....de klok, die het al jaren niet meer doet, maar er wel hangt. Ik schiet in de stress. Die klok kreeg ik jaren geleden van Anne z’n vader, Heit genaamd. Een fantastische man. Hij ging met mij de klok kopen. En die MOET weg? Ik kan het niet.

Mijn schoenen mochten uit gelukkig, maar ...daar kwam aardig wat pijn bij kijken. Zonder schoenen had ik pijn, kwam ik achter, met schoenen geen pijn maar wel vermoeidheid, zelfs in de knieën en in de lies.

Ik bedacht me, de klok slopen, de wijzerplaat houden met de wijzers (indien mogelijk) en daarachter een uurwerk op batterijen en...Froukje heeft een andere klok.

Er wordt nog steeds over nagedacht, de klok is gesloopt, de rest komt nog. ‘s Avonds The Voice gezien en ervan genoten, zonder ook maar iets aan m’n voeten. 

Zaterdag....4 uren de schoenen/klompen aan. Zo voelen ze, als loop ik op klompen. Zoveel lawaai is het ook. Ik ben even alleen naar de stad geweest, boodschapjes gedaan en meteen een bloemetje voor de buren. Ze werden overgrootmoeder en overgrootvader en daar moet wat tegenover staan, ook al hebben ze er geen klap voor hoeven doen. 4 uren ruim volgehouden en nu is het zondag en moet ik er 5 uren tegenaan. Half 2 de schoenen aan en pas half 8 uit, dacht ik, maar het kan om half 7 al. Ik zie wel. We zijn gaan wandelen, een uur, helemaal de Vaart rond. Hoe het ging? Vraag het me niet. Mijn zwager zei dan altijd, doorzwemmen Jantje. En zo voelde het.

Thuisgekomen wilde ik ze wel uittrappen, maar...ik bedapper mij. Jantje zwemt door. We zijn nog een eindje gaan fietsen. Assen is en blijft zondags een saaie stad, behalve langs de Vaart. Het was Kunstweekend. Overal waar een gekleurde of zelfs witte wimpel, mocht je gratis naar binnen en daar was dan iets van Kunst met een kleine k te zien. Wij fietsten maar door. ‘t Was inmiddels akelig koud geworden en vrij harde wind. ‘t Was of de wind met ons meewaaide, ‘t voelde steeds alsof we in de wind fietsten.

We zijn weer thuis en nog steeds heb ik die zware krengen aan. Ik hoop, dat ik het morgen weer wat vriendelijker tegemoet treed, want dan komt er weer een uurtje bij.

Over 2 weken zou het goed moeten voelen. Tuurlijk, dan voelt het als fluweel. Helpen jullie me mee hopen?

Vandaag genoeg geklaagd, Jantje zwemt nog steeds door en misschien begin ik dan fris en fruitig opnieuw.

eFVe

Picknicken

Een dagje Picknicken met kleinzoon Desmond zou een groot feest moeten worden, maar werd ondanks het vooruitzicht eentje met een zwart randje.

Net toen we ons krat gevuld hadden met van alles kwam onze ex-buurjongen ons vertellen, dat zijn lieve moeder was overleden. Er ging natuurlijk al veel aan vooraf, maar dit was al moeilijk genoeg.

Onze kleinzoon herinnerde zich meteen, dat zijn oma ook was overleden en begreep de pijn van onze ex-buurjongen en ex-buurmeisje, beiden met gezin.

Toch deden we, wat we van plan waren, het zou Desmond z’n dagje worden.

Froukje...even een knop omzetten, gelukkig bezit ik nog knoppen in volle functie, dus....gaan. Richting Norg was de bedoeling en opa Anne verraste ons met een bezoekje aan een restaurant onderweg in het bos voor Desmond een flesje Fristy en wij beiden een kop koffie. Anne een normale kop en ik, zei de gek, koffie verkeerd. Ik ben en blijf een borstkindje. 

Daarna lokte het bos aan de overkant om via bordjes een prachtig pad te wandelen, klimmen en glijden, zelfs een schommel, een klimpaal en nog iets, waar ik de naam niet van weet. Desmond ging voorop en oma volgde vrij luidruchtig. Ik geloof zelfs, dat opa Anne het niet helemaal begreep, dat ik nu al vergeten was, wat ons even voor ons vertrek verteld was. Desmond vond het heel normaal, kent z’n oma niet anders dan een soort speel-oma en we volgden de weg in het bos.

Hoe het kan, vraag het me niet, maar van bordje 10a kwamen we al in 37, wat dus niet goed was. Dat mocht de pret niet drukken, Desmond had andere plannen, wetende dat het krat allerlei lekkere dingen vervoerde.

Dus in de auto en op naar Veenhuizen. Onderweg zoekende naar een mooie parkeerplaats met banken en tafel. En waarachtig, het duurde niet lang, de tafel was gevonden. We hadden Scrabble mee en dat was heel goed bedacht van ons GOUD. We speelden het spel der woorden, maar er waren wat vervelende vliegen, die ons zo pestten, dat Desmond het helemaal had gehad. Zelfs het spel kon ‘m niet meer boeien. Onderwijl hadden we ons broodje al verorberd en Desmond had z’n snackcracker of zoiets al in z’n bezit. Een stel fietsers riepen nog, dat ze wel trek hadden en van ons mochten ze mee-eten, we hadden genoeg, maar...ze fietsten door. Dan niet !!!!

Onderwijl in de auto kwam toch het ochtendnieuws weer boven en vervolgden we de weg wel extra rustig.

We wilden nog een camping aandoen voor extra drinken, maar doordat we in gedachten waren verzonken, reden we er blindelings voorbij en keren was niet mogelijk.

Ik besloot dan nog maar een boodschap te doen om Desmond een ijsje te kunnen bezorgen en zodoende werd het een doos mini-ijsjes. Meteen raak, Desmond begon er gelijk aan en zo eindigde ons uitje toch met een ander gevoel.

Meteen kwam onze ex-buurjongen nog wat vragen over namen en daar hadden we een kant en klaar antwoord op. Maar doordat we wat langer werden bezig gehouden, door de moeilijke tijd, die de buren beleefden, vergat ik ons ventje. Ik keek om de hoek en daar hing ie in een stoel, geen TV aan, niks. Ik zei: “ Maar je mag toch altijd zelf de TV aan doen?” Geen antwoord.

Ik weet, dat hij even uit respect niet heeft gedurfd dat te doen, hij is een denkertje. Een schat van de bovenste plank.

De overige ijsjes bracht ik naar de buren en gelukkig konden ze dat wel waarderen. Ik had geen tijd gehad soep voor hen te koken, maar met die hitte voelde een ijsje wondergoed.

Zo eindigde dit uitje, we hadden het ietsje anders verwacht en bedoeld, toch met een zwart randje, wat een gouden randje had moeten zijn.

eFVe

Frankrijk

We hadden veel en vaak en lang gekampeerd. Maar de eerste keren waren toch de leukste.

Als je dan voor ‘t eerst in Frankrijk was zo’n 40 jaren geleden en als je dan ontdekte, dat je je behoefte moest doen in/boven een gat....dat was even wennen.

Alles went tot hangen toe, als je ‘t maar lang genoeg doet.

De volgende keren reden we door Frankrijk en deze vrouw moet heel vaak haar hondje uitlaten, wat niet overal lukt. Anne zei vaak dat het verderop nog mooier was en dan was zitten geen leuke bezigheid. Eindelijk een camping gevonden en ik rende, voor zover dat nog lukte, dook de hokjes van het toiletgebouw in en ontkleedde een gedeelte alvast, keek naar beneden voor de mik.....jeetje, dat werd echt mikken. Een enorm klein gaatje...dat was het????

Nee, deze oen zat in de douche. Kon niks herstellen en rende half ontkleed het hokje uit en...gelukkig er tegenover.

Dat was pittig? Maar gelukt, was wel een felicitatie waard, toch?

Onze kinderen maken er nog weleens een grapje over.

eFVe

Het ei van Columbus

Eens was het Pasen en hadden we het geluk een vriend te bezitten met ganzen.

Van hem kregen we een paar knotsen van ganzeneieren. Nu ben ik er niet echt dol op er zit een speciaal nasmaakje aan, dus als eitje ???? Maar wel in een gerecht of door de sla. Top !!!!

Onze dochter van amper 50 kg. logeerde een paar dagen bij ons en juist in die tijd.

Ze was uit en zou dus laat thuiskomen. Ik bedacht me niet en legde een leuk en lief briefje klaar met daarbij een gekookt ganzenei en wenste haar alvast een prettig en lekker Paasei.

‘s Morgens toen ik op stond, stond er onder geschreven: “ Heerlijk mam, maar ik kon ‘m niet op!!!”. Ze had ‘m wel open getikt en er een paar hapjes van genomen.

Van mij was het een plagerijtje en van haar een geweldig antwoord. Ik herinner het me ineens en moest het even kwijt. Daar kan ik nog van genieten.

Foto van ganzenei en normaal ei doe ik hierbij.

eFVe

Vrijdag de 13e

Wederom vrijdag de 13de.

Eens in de 5 jaar is gebleken, dat vrijdag de 13de mei valt. Zo ook deze in 2011. Mijn zus is dan jarig en ook toen was de familie compleet. Voor we vertrokken moest de hond Ricky even uitgelaten. Mijn taak en dat lukt wonderwel altijd. Bij mij poept ie altijd lekker en dat vindt m’n zus Dicky een enorme plus.

We gingen met z’n allen naar Emmeloord, naar een Aziatisch restaurant te eten. De hond mag dan niet mee, maar laat zich goed horen. Goed horen? Wat zeg ik? Hij blaft als een gek en springt zo hoog hij kan bij de deur op. Dan had ie maar niet hond moeten worden, we blijven er koud onder. We verdwijnen met/in 3 auto’s richting Emmeloord. ‘t Was best een stuk rijden, maar wel leuk, vooral met het idee van dat lekkere etentje. 

Een enorm groot restaurant rees zich voor onze ogen op, Plaza 6 geheten en de geur???? Je mag het raden. Half 8 waren we ter plekke en werden naar een enorme grote tafel gelokt. We waren met 13 volwassenen, nou...bijna volwassen was er eentje, nog 16 jaar. Er werd ons drinken aangeboden. De Oosterse meneer had duidelijk geen trek ons tot in details te vertellen, wat er moest gebeuren en het was dan ook vragen naar de bekende weg.

We wachtten hooguit een minuut en sprongen van onze stoelen en liepen langs allerlei heerlijke dingen. Er was wel iets waar we op werden gewezen. Als we teveel van dat lekker zouden opscheppen en het niet op zouden eten, dan werd dat als extra betaling verrekend. Dus voorzichtigheid aanbevolen. Maar in geval van nood, plasticzakjes konden dienst doen, bedachten we zelf.

De eerste ronde was wat aftasten, ik (zei de gek) kon het niet laten om vooraf al te gaan proeven, dus toen ik m’n stoel vond, was de helft al verorberd.. Mag ik me schamen? Dat deed ik toen vast wel.

De 2de ronde ging al wat beter, we, m’n zus, Gerda en ik kwamen bij een wok voor vlees en vis. Zus Dicky wilde me nog verleiden vis te nemen, maar ik vertrouw echt niks, stik in de kleinste graat, dus koos bief. Meteen werden er 3 kleine lapjes voor mij op de wok gelegd, Dicky vis en Gerda??? Is me totaal ontschoten. Gerda zorgde goed voor mij, dat ik als eerste m’n biefstukjes op m’n bord kreeg en nog wat rauwkost onderwijl tegenkomend erbij, ik terug naar m’n zetel. Oh mensenlief, wat was dat heerlijk. Dicky prutste met de vis en die bleek vol graat te zitten en dat is een gepiel, dat wil je niet weten.

Er volgden meerdere ronden. IJs mag ik eigenlijk niet, maar had met mezelf de afspraak gemaakt, vanavond mag het. Het werd gelijk afgestraft. Als kind kreeg is altijd al erge pijn bij koud ijs in m’n voorhoofd, net boven m’n neus. Zo ook deze keer. Tranen biggelden over m’n wangen en nicht Gerda had duidelijk plezier in wat ze zag. Ik was dus genezen. Koos nog wat apart spul, het leken stierenballen, maar zag Sam er zo heerlijk van eten, ik waagde de sprong. Ronde aardappeltjes. Heerlijk. Toen ik m’n stoel naderde, had ik m’n bord alweer leeg. Het werd wederom geaccepteerd.

Onderwijl fotografeerde Richtje (schoondochter) er op los met soms enige hulp van manlief Gerrit-Jan. Ik zag aan het hoofd van de tafel m’n zus glunderen, zo tussen haar kinderen en kleinkinderen en zus Froukje met manlief.

De kado’s werden gegeven en een kaart met een belofte. Een dagje Dolfinarium met alle kleinkinderen voor oma Dicky en dat was geweldig.

Daarna werden onze zangkunsten nog geprezen. Uit volle borst zongen we...er is er 1 jarig. Rest is bekend, neem ik aan? Achter ons huisden nog mensen en zongen HOERA HOERA, tot 3 keer toe. We keken even in de richting der hulptroepen en klapten voor hen.

Iemand van hen vertelde, dat ze een opa in hun midden hadden, die wel kennis wilde maken met onze oma. Wij gunden dat onze Dick supergraag, maar...zij hield zich op de achtergrond.

We waren uitgevierd, ‘t was inmiddels half 10, dus tijd om weg te gaan. Nog een groepsfoto en daarvoor vroegen ze de opa uit de hoek die te nemen/maken en dat lukte met alle liefde.

We plaatsten de jarige op een stoel en opa nam de foto en voelde zich vereerd. Graag gedaan opa.

We namen afscheid. Ik geloof, dat ik niemand heb overgeslagen en eiste een kus voor iedereen, kreeg een kus terug en verdwenen wij richting Assen. 11.15 uur waren we thuis.

Het was een geslaagde middag/avond en ik hoop van ganser harte, dat zus Dicky en haar familie het ook oké vonden. Heel erg bedankt lieve jarige zus.

Weet, ik houd van jullie allemaal, zogezegd...het hele zootje.

eFVe

Onze Greet

Ik ken haar al vanaf haar 2de jaar. Een prachtig kind met enorme blauwe open ogen en een geweldige strik in het haar. Ik was meteen verkocht. Het was m’n eerste bezoek aan m’n schoonzus en zwager. Greetje bekeek me van achter een stoel vandaan en was eigenlijk wel heel nieuwsgierig. Het duurde dan ook niet lang, of ze liet zich zien en horen.

M’n bijna zwager had het grootste woord. Moest de koeien nog melken, de kippen nog voeren. Een stapelgekke vent met een enorme fantasie en humor. Moeilijk om daar voor het eerst te zijn. Ik keek even de kat uit de boom. Niet dat ik een kat had gezien, de boom was er wel. De zogenaamde boer bezat een klein huisje en een paar kippetjes. Van een grote boer was absoluut geen sprake.

Anne z’n zus, een leuke vrouw en als gastvrouw helemaal geslaagd. Met haar heb ik later dan ook een geweldige band opgebouwd. Anne en z’n zus, aan elkaar verbonden tot het eind. Zij is niet meer onder ons en haar man Kees ook niet meer. Greet is onze lieveling gebleven, maar ze is nogal reislustig en ging op jonge leeftijd al op onderzoek. Was o.a. in Israël en daar ontmoette ze de Australiër Jon, beide zijn uiteindelijk gesetteld in de Kibbutz.

Daar is de vlam ontsprongen/ontstaan. Ze is later nog gaan reizen naar Griekenland, is een poosje in Engeland geweest, maar uiteindelijk bleef ze bij Jon hangen en heet nu Grytsje en komt af en toe naar Nederland.

Deze foto toont wel aan, we zijn dol op elkaar en ook onze dochter is een echte fan en omgekeerd ook.

We delen zelfs op deze afstand lief en leed en soms mis ik haar heel erg. Maar we gaan dapper verder. Op dit moment gaat het haar niet zo goed en ben ik heel onrustig. Wacht met smart op een berichtje, maar als ze geen duidelijkheid van zaken heeft, kan ze mij niks sturen.

‘t Wordt een beetje een zwaarder verhaal dan ik bedoelde.

Terug naar de eerste ontmoeting. Ik zat daar bij K. en K. op het puntje van m’n stoel, want allen praatten Fries en ik ben een stadjer, zo noemden ze mij. Ooit was ik op een avond daar, Grytsje/Greet lag helaas op bed, maar daardoor kon ik in haar stoeltje zitten, lekker buiten afkoelen. Ik was op de fiets. De buren waren er ook en ik durfde al iets meer, maar Fries praten was er niet bij. De buren kwamen uit de omgeving Den Haag, dus ook zij spraken niet de taal der Friezen.

Het werd tijd, dat Froukje weer richting huis moest gaan en ging dus enthousiast staan.....met de stoel nog aan m’n achterste. Wat hebben ze gelachen. Ik was dus toch forser dan hun Greetje, maar was wel zo mager als een lat. Wat heb ik me geschaamd.

Dus afstand is lastig i.v.m. ziekte, maar voor de rest, afstand bestaat niet. Onze harten vinden elkaar en blijven we elkaar trouw tot aan de dood. Maar dan ik wel even eerder dan onze Grytsje, ze is 15 jaren jonger dan deze vrouw.

In vroeger jaren zag ik toen nog Greet om de week en maakte dus leuke dingen mee. Haar ouders waren nogal luid in gesprek want onze Greetje was iets kwijt, wat kleine kinderen voor de nacht gebruiken. Maar deze was dus heel byzonder, de naam was Koensje. Ik wist dus niet, waar ik naar zocht, maar deed erg m’n best, want die kleine meid was helemaal overstuur en had het dan zo warm, dat ook haar kleding uit moest. Ik zie het allemaal nog voor me. Ze was ontroostbaar.

Maar als het Koensje dan ook gevonden was en het bed weer opgemaakt, dook ze in volle tevredenheid tussen de lakens en je kon er op wachten, boem...in slaap. Bekaf, want hoelang het had geduurd? Ik was er bij en keek er naar.

Met en over Grietje/Greet/Grytsje heb ik nog tal van herinneringen. Ik wacht op een berichtje, wil weten hoe het met haar gaat.

eFVe

Nieuw fonteintje

Een nieuw fonteintje in het kleinste kamertje betekent wel, dat we even niet kunnen, ook al zouden we willen en/of moeten. En laat ik nu weer de klos zijn? Ik moet en niet alleen kunnen en...het kan niet.

Inhouden die hap en toch maar verder met koffiedrinken. Maar...koffiedrinken maakt wel, dat deze vrouw nog erger moet. Niet aan denken Froukje, gewoon doorgaan en nergens aan denken.

Ik denk wel, dat m’n algehele huidskleur ietsje roder was dan normaal, maar ook na deze uurtjes komen andere.

Inmiddels is het fonteintje aangelegd, de koffie gedronken en het grote wonder kan gebeuren.

Nou...mooi niet, ‘t is of de Baas me de kracht heeft gegeven, het was over en uit.

Heel tevreden met ons nieuwe fonteintje met chroombuizen, maar het blijft een onnozel hokje, onze WC dan.

Toch...wat kun je in nood zitten, als je niet kunt en wel moet. Zou ik het nog leren? M’n denken aan dingen die niet kunnen, zijn me dan de baas. Vandaag in ieder geval lukte het niet, ik blijf m’n best doen en ik ben blij met dat kleinste kamertje, alhoewel er nog wel wat moet gebeuren, vervolmaken namelijk, nee...niet wat jullie denken. Opknappen heet dat met een fatsoenlijk Nederlands woord.

eFVe

Auto kopen

De auto is er al een poos, maar zo ging de koop....

Niemand online, jakkes, wat jammer nou. We komen net bij de garage vandaan. Waren naar de VW, Seat en Toyota.

Moeilijk te beslissen voor Anne. Ik ging voor de VW Up, Anne voor de VW Polo. Maar....VW Polo was niet het juiste jaar, niet de juiste kleur en niet de juiste prijs. Niemand kwam adviseren. Wegwezen dan maar.... Hup...naar de Seat-garage. Kijken, kijken en niet kopen. Er was niks bij, waar Anne’s hart naar uit ging. Nog even naar de Toyota-dealer???

Oké. We gingen voor grijs, vrij jong, niet te klein en weinig kilometers. En.....daar stond ie.....Ineens werd ie te duur bevonden en nog zoveel meer. Motorvermogen te klein. Auto te groot.

Een proefrit??? “Ja Anne...doen !!!!” De auto reed prima, voelde goed en naast onze auto toch wel een stuk kleiner. Wegenbelasting een stuk goedkoper. Ja...dat kan gauw, als je een diesel inlevert tegen een benzine-karretje.

Anne wilde nog nadenken. Ik zei: “Schrijf maar eens wat op”.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik wilde bieden, Anne nog niet, maar het mocht wel van hem. Ik mocht zeggen, wat ik dacht. Ik wilde er 1000 euro af. Moeilijke gezichten. Even weg van ons...in overleg. Anne zei tegen mij : “Hij biedt een tegenprijs”. Ik zeg: “Ik blijf hierbij”.

De verkoper kwam terug en had 750 euro los gepeuterd. Ik zei niks, dat was niet, wat ik wilde. Maar Anne was er echt blij mee en kocht de auto.

Zonde hé, 250 euro laten lopen, gewoon weggegeven. Zo voelt het voor mij.

Maar....die donderdag waren we dus in het bezit van een Toyota Yaris.

Ik moest dit even kwijt ....!!!!!

eFVe

De Dierentuin

Emmen was het doel, de dierentuin of course.

‘t Was een prachtige dag, ondanks de regen. Er was zoveel binnen. De Vlindertuin won mijn hart, zo schitterend. Wel erg benauwd, maar ondanks dat was ik er 2 keer in geweest.

De apen waren horny, de mannetjes (met rode kont) jensden er op los. Pakten de 1 na de ander onder het lopen met hun enorme knots. Lang, dun en lekker kun je ze noemen, hun wapen dan.

Beren lieten zich niet erg zien. De Leeuwen weer wel en stoeiden er op los. Een Tijger ijsbeerde door z’n kooi.

Eigenlijk jammer, die dieren leven toch echt in gevangen toestand.

Desmond zag al dat moois nog niet zo, maar ik vond het geweldig, zo de tuin was opgezet. Inmiddels is ie alweer vernieuwd, maar dat zal even duren, eer ik er zal komen.

AnouKoen konden de weg blindelings herkennen, waren vroeger lid en kwamen er, ik denk, wekelijks.

Er was chips en tuc-koekjes in oma’s tas, maar de patat en kroket kregen we gratis. Mooi meegenomen. Drinken nam ik voor m’n rekening, mijn entree kreeg ik gratis. Die zou voor Sonja haar Jan bedoeld zijn geweest, maar Jan kon niet.

We reden in onze auto, die reed op Diesel en was vrij groot, konden we allemaal in. Parkeren en diesel was ook voor mijn rekening. Je wilt toch ook iets bijdragen voor de uitnodiging. We hadden een super-dag. Zo’n dag zou dit ouwe mensje nu niet meer aankomen, dat gesjok zou wel erg vermoeiend zijn. Bovendien de Toyota Yaris  zou de groep niet kunnen vervoeren, helaas.

Het weer was regen, zoals ik al meldde, maar buitendien een heerlijke dag. Ik denk er nu nog aan.

Ik krijg die apen en hun seksvolle leventje niet uit m’n hoofd.

Maar terug naar ons normale leventje, de was moet gedaan. Vooruit met de geit.

eFVe

Zusterdag

Ooit was het zusterdag. Wie graag zou willen weten, wat dat inhoudt? Lees het volgende.

Mijn zus woont in Vinkega, haar dochter in De Hoeve. Niet ver van elkaar.

Onze dochter Sonja wilde mij verrassen met een nieuwe zustersdag te creeëren.Helemaal lukken zal het niet, want in Leusden woont nog een andere zus. De reis van hier naar daar zou te lang worden om verder nog te kunnen genieten. Mijn zus in Leusden is niet meer de jongste.

Dat ben ik wel (de jongste van het stel zussen).

Gerda bracht mijn zus Dicky. Sonja en Gerda???? 2 handen op 1 buik.

Zo gezegd, zo gedaan. De bijeenkomst is bij SonjAnouKoen en bijna tegelijkertijd komen we eraan. Hevige omarmingen en knuffels, zelfs kusje en het feest kan beginnen.

Eerst even de moeilijke momenten de revue laten passeren en pas daarna begon het volgende hoofdstuk.

Voor mij duurde dat al te lang en met m’n grote mond had ik al iets dergelijk geopperd. Dan wil ik m’n tong wel afbijten, maar ik heb een (kunst)gebit en dan was ik m’n tong echt kwijt, want zoiets kunstigs is scherp hoor.

Hevig keuvelend vervolgen we de dag. M’n oudste zus werd door mij nog genoemd, zodat ze er voor mijn gevoel ook een beetje/boel bij was.

Het was geweldig, wat ons de lunch bracht. Er was geen nee te koop, dat was Sonja wel toevertrouwd. Sonja even als extra, je bent een geweldige dochter en teven gastvrouw.

Niet lang na de lunch verdwenen we allemaal voldaan naar waar we vandaan kwamen en Sonja zwaaide ons uit.

Ik zie niet veel achter de enorme bril, maar zag wel, onze Sonja was moe en ik hoop, dat haar Jan haar weer zo fit krijgt, zoals ze meestal was en zou zijn.

Op dit moment reisden ze samen af naar het eiland en dat klonk me heel goed in m’n oren.

Bedankt lieve Sonja, weet dat ik meer om je geef dan ik kan schrijven in dit stuk.

eFVe

p.s.Anne bracht en haalde me en daarvoor kreeg ie een kus als dank.

Een gek verhaal

Even een verhaaltje, in Portugal kwam ik tot zulke onzin waarmee ik onze kleinkinderen hoopte te vermaken.

Er waren eens 2 mensen, een man en een vrouw. De man heette Mans en was lang, dun en lekker. De vrouw was erg mollig. Ze had een raar kontje en hele dikke tieten, ze heette Mensje. Ooit kwamen Mans en Mensje elkaar tegen en werden verliefd, toen verloofd en uiteindelijk gingen ze trouwen.

Als Mans Mensje een kusje wilde geven, tilde hij haar op. Héél even maar, want Mensje was heel zwaar. Zo werden Mans en Mensje een paar, een echtpaar zo gezegd. Wij noemden hen een echtpaar-apart.

Eens op een mooie dag ging ons echtpaar-apart op vakantie, met de caravan zowaar. Wel een byzondere caravan. Eentje met vierkante wielen. Als ze dan wilden stoppen onderweg en de weg liep steil omhoog, was dat voor hen geen probleem. Ja, ze waren echt een echtpaar-apart.

Ze kampeerden uiteindelijk in een heel ver warm land. Maar het zou niet ons echtpaar-apart zijn, als ze alles niet echt apart zouden doen.

Alles leek normaal. Het werd etenstijd en Mensje zette haar brouwseltje op haar 1-pits gasstel buiten. Het was te warm om binnen te koken. En...wat krijg je dan? Juist ja, VLIEGEN. Niet 1, 2 of 3, nee, wel 20 stuks. Mensje bedacht zich niet, trok haar (kunst)tanden met geweld uit de mond en beet de vliegen dood. Mans roerde dan zolang in het eten.

Toen de muggen dood waren, poetste Mensje haar tanden, spoelde ze af en hing ze aan de waslijn te drogen. Mans had dan inmiddels het eten klaar, Mensje deed haar (kunst)tanden weer in en klaar was Mensje om samen met Mans te gaan eten.

En zo verliepen vele dagen. Kleding wassen deden ze niet. Ze gingen gewoon met kleren en al aan onder de douche en hingen dan om beurten aan de waslijn. Niet tegelijk, want Mensje was te zwaar. Zij hing als een echte Vogelverschrikker met de armen wijduit, terwijl Mans daarentegen in z’n volle lengte over de waslijn moest hangen, want hij was immers héél lang. Z’n armen en benen over elkaar. Knap hé? Mans was zooo lang. Als hij in de caravan wilde staan, moest hij z’n hoofd door het dakluikje steken. Knap bedacht hé??

Ze konden ‘s nachts niet zo goed slapen. Maar daar bedacht onze Mans ook wat op. Hij krikte de caravan aan 1 kant op, zodat Mensje achterover.... in slaap viel. Mans klom dan ook met moeite de caravan in en viel natuurlijk ook...in slaap.

En zo verliepen dus weer vele dagen. Steeds weer hetzelfde liedje. Mensje alle dagen naar de muggen happen. Mans rechtop door het dakluikje met z’n blote kop.

Geen echtpaar-apart, maar een gek paar apart.

En toen op een VRIJdag, natuurlijk VRIJdag, wilden ze elkaar een kusje geven. Ja, waarom heet die dag anders VRIJdag nietwaar? Ze waren dan zo verliefd. Mans zei dan liefkozend tegen dat mollige vrouwtje: “Gek Mens !!” Waarop Mensje op haar beurt wat liefs wilde zeggen en zei: “Lekker Mansje”. Hij tilde haar dan weer even op, héél even en ze vrijden, dat het een lust was.

Zo vervlogen weer vele dagen.

Toch moesten ze ook weer eens naar huis. Mans stapte dan in z’n Volkswagen Cabriolet met de caravan er achter. Het dak moest wéér open, vandaar die Cabriolet, zodat Mans z’n kale kop niet kon stoten.

Dat vergat ik nog te schrijven, Mans was zo kaal als een biljartbal en Mensje had een enorme bos gepermanente krullen. Ze waren niet mooi, maar wel lief en apart. Dat zijn jullie vast wel met mij eens, lief en apart.

EEN ECHT-PAAR-APART.

eFVe

The Purly Queens

Laat ik nu een hele leuke nicht in Australië hebben wonen. Ze haakt en breit met een grote groep dames/gekke meiden aan duizenden gekke dingen in allerlei kleuren en bereiken de krant en zelfs de TV in hun eigen regio. Ik zal er een paar foto’s bij doen. 

Ze woont in Albany en komt uiteindelijk uit Friesland en is 1 van mijn favoriete nichten op aarde. Inmiddels heb ik al 2 boeken vol met foto’s van breisels/haaksels en ben er apetrots op. Zij is toch maar even mijn nicht en nog een geweldige vrouw ook. Doet ingewikkeld werk, waar ik geen naam bij zal vermelden, is getrouwd met Jon en heeft een zoon Marcel, die samen met zijn vriendin Erin een zoontje Orion heeft.

Van het oudste ventje Cameron, samen met Orion voeg ik een foto bij. Van Orion heb ik tal van foto’s. Ik denk, hij zal later net zo trots zijn op die leuke/lieve/gekke oma, dan ik nu al jaren ben.

Grytsje/Greet, I love you.

eFVe

Mijn oudste zus

Mijn oudste zus is 92 jaar en nog kraakhelder. Alleen haar lijf doet het niet meer zo goed. Haar krachten zijn haar ontnomen. Lopen is geen optie, maar toch ziet ze kans zelf haar toilet te bestijgen. Het kost enorm veel kracht en inspanning om dat te bereiken. Een komische noot in deze is, ze noemt het haar bureau of haar kantoortje.

Haar geest is als van een jonge deerne, haar geheugen als nieuw.

Ze leest nog, maar ook dat gaat steeds minder goed en puzzelen is nog wel haar hobby. Ze wordt dan ook konstant gedurende de dag bijgestaan door een aantal schatten van verzorgsters en zelfs een verzorger. 8 uur helpen ze haar opstaan en 8 uur ‘s avonds gaat ze weer in haar comfortzone/ bedje. Mijn zus is dan ook een dankbaar wezentje, blij met een ieder, die goed voor haar is.

Een lichtpuntje, middelpunt, hoogtepunt in haar dag is de warme maaltijd. Daar kan ze zich iedere dag op verheugen en daar ben ik erg blij om. Haar 12 uurtje.

Gelukkig heeft ze lieve kinderen, 2 zelfs niet ver bij haar vandaan, maar de andere 3 wonen alle in buitenland. 2 in Amerika en eentje in Engeland. Ook nog een dochter niet ver bij haar vandaan, maar zij is nog maar pas genezen van een ernstige ziekte.

Mijn andere zus skypet gelukkig geregeld met haar, zij schelen in leeftijd 3 jaren. Ik kom een eind na en scheel dus met m’n zus 13 jaren, terwijl ik met haar oudste dochter 11 jaren verschil.

Is het nog te volgen? Haar kinderen skypen vaak en veel met haar, gelukkig. Ook wandelen ze met mooi weer met haar in de rolstoel, waarvan ik wel een foto bijsluit.

Jammer genoeg wonen we niet in haar buurt en.....domme ik rijd niet meer in de auto.

Haar tuin, daar kijkt ze vanuit haar languit/ligstoel zo naartoe en die ziet er pico bello uit. Een buurman verzorgt de tuin. Nu wil het...dat in haar tuin allerlei vogeltjes komen en voer vanaf haar tafel mogen pikken en heeft ze een prachtig tuinhuisje. Maar bekijk daar de foto eens goed van. In het tuinhuisje woonde onlangs een eekhoorntje. Dat zijn leuke dingen voor de mensen.

Lieve Sietie, ik denk meer aan je, dan je kunt vermoeden en zal in ieder geval eens per week blijven skypen. Soms lukt het en soms lukt het niet goed, maar we houden vol, toch Sietie?

Je zus èfvé.