Soms zijn we een beetje gek

 

Maar ook een beetje dom?

Een poos geleden wandelden de buurvrouw en ik zowat de wereld uit en zo kon het gebeuren, dat we verzeild raakten in bijzondere dingen die zich voordeden in ons wandelgebied.

In een nog af te bouwen gebied bleken werknemers klaar te zijn voor die dag en pakten hun rommel (???) in. Wij wandelden gezellig keuvelend die kant op en ineens uit een rijdend vrachtwagentje rolde een enorm grote rol met dikke opgerolde kabels. Wij tegelijk aan het schreeuwen, maar hoe we ook ons best deden, de chauffeur gaf geen notie aan ons gejoel en reed naar waar hij naartoe wilde. De deur kieperde weer dicht en daar stonden wij met de handen in het haar. Eerlijke meisjes, zo wij waren, bedachten we, we nemen de rol mee en geven het af bij het Politie-bureau.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar.....een eenvoudige klus was het niet. Wij met die tere vrouwenhandjes ieder aan een kant, een gewicht van een enorm kaliber, de klos vasthoudend slenteren die kant uit. Het was niet ver, maar het voelde wel zo. Steeds wisselend van hand en af en toe een kleine rustpauze bereikten we uiteindelijk het Politiebureau. Belden aan en kregen via een stem de vraag: “Zeg het eens?”. Wij doen ons verhaal en hun antwoord was, breng de klos maar naar ...... dat adres ben ik nu inmiddels vergeten.

Ergens anders heenbrengen? No way. We hebben er nog over gedacht het kreng in het gras voor het bureau neer te sodemieteren, een beetje onwaardig gezegd, maar de Politie was ons dan ook niet goed gezind geweest en dan ging moeheid ook nog een rol spelen.

Maar eerlijke meisjes die wij waren, namen de rol mee naar huis en die werd hier achter ons huis neergezet. Ik deed m’n verhaal aan Anne en we vroegen nog aan onze zoon of de kabel werkelijk een belangrijk iets kon zijn en wachtten af.

Onze zoon vond wel, dat de kabel in de bouw van belang kon zijn en zo kreeg ik mijn Anne zover de kabel met de auto te brengen naar het adres die wij van de Politie hadden gekregen.

Gisteren passeerden we het Politie-bureau en moesten er achteraf enorm om lachen, voelden nog het gewicht. We hebben nooit meer iets gehoord over die belangrijke kabel, wel ons adres achter gelaten. De Politie is je beste Kameraad? Wanneer???

Misschien kunnen ze dat ons ooit nog bewijzen?

eFVe

Vergeten

 

 

‘t Is zo warm, iedere dag MOET je wel iets anders aan, want fris is het niet meer, wat je uittrekt. Ik kom tekort en denk diep na. Dit kan toch niet waar zijn?

Ineens wakker, waar is m’n niemendalletje? Al die kleuren, ze zijn zo goed te combineren met een driekwart-broek.

Hoera....gevonden en meteen aan van onder de douche vandaan. Licht-blauw broekje, lichtblauw hemdje eronder. Klaar ben ik. Zo gemakkelijk te wassen ook. Waar zeur ik over? Nergens over.....nou dan !!!

Hoe kan ik m’n niemendalletje vergeten.

eFVe

Schrikken

Vandaag 29 mei 2018 kreeg ik telefoon van de dochter van een goeie ouwe bekende van mij. Niet echt leuk nieuws. Vorig jaar brak haar moeder haar been en wat blijkt? Nu breekt ze opnieuw haar been. Het moest niet mogen.

Het hele proces opnieuw beleven. In takels van en op bed en niet een klein poosje.

De vorige breuk was een behoorlijk gecompliceerde breuk en deze keer? Nog een beetje erger. De plaat van de vorige keer, die in haar been is gezet, is zelfs doormidden. In ieder geval gebroken.

Och och, wat is dat schrikken. Ik kan ook niet zomaar komen, zal een tijdstip moeten plannen, maar een kaart sturen is wel een vereiste.

Die mevrouw was ooit de vrouw van onze geliefde melkboer, later werd ze een buurvrouw en nog later ook  een medetoneelspeelster van de bovenste plank. Wat hebben we veel samen in toneelstukken gespeeld. De gekste rollen waren haar nooit te gek. Ze had talent en was zo’n gezellig mens, als ik nog terugdenk aan die tijden, krijg ik heimwee.

We hebben wel tranen gelachen om haar acteertalent in de Drentsche toal. Te gek.

Waarom juist haar dit weer moet overkomen op haar tere leeftijd, sommige dingen zijn niet eerlijk. Ze doet zo haar best te leven naar behoren, is al veel gewicht kwijt en draait haar leventje niet ver bij mij vandaan.

Ik kom er zelden, maar als ik haar appartement passeer, kijk ik altijd even en meestal gaat het gordijn opzij en zwaaien we even naar elkaar.

Sorry Henny, mijn leven is ook erg veranderd, maar de wil om te komen is er altijd, je bent niet een typje, die ik snel zal vergeten. Beterschap lieve meid. Een kaartje gaat deze dag op de bus en ik duim m’n duimen krom voor jouw beterschap.

Liefs,

eFVe

Arganil, Portugal

 

In het verleden ontmoetten we in Portugal mijn zus en zwager. Dat waren heerlijke tijden, geen tijd voor heimwee, maar leven en laten leven. Zo ontmoetten we ene Fidelio. Wij kampeerden op een prachtige camping in Arganil. Wat hadden we het er goed, geen drukke camping, maar wel een luxe voor weinig geld. Portugal was in die jaren een goedkoop en warm/droog land, zodat mijn Anne er zich goed voelde.

Mijn zus en zwager kenden Portugal al, doordat ze er kennissen hadden wonen, maar meer zuidelijker.

Mijn zwager, altijd de vrolijke Frans, durfde de Portugezen met gemak aan te spreken en kwam van een wandeling terug met de boodschap: “We gaan vanavond op visite, we zijn uitgenodigd”. Mijn zus, helemaal niet zo’n type, wilde eigenlijk niet en ook mijn Anne had zo z’n bedenkingen, maar deze vrouw was laaiend enthousiast.

Wij op pad, de plaats was bereikbaar door een klein poortje tegenover de camping, de naam schiet me straks wel weer te binnen.

Op de deur van een huis stond FIDELIO (nogwat) en daar klopten we op de deur. We werden verwacht en werden naar beneden in de kelder geloodst. Een donker hok met in de hoek een kraan, verderop flessen wijn en een grote lange tafel. Daar stonden we omheen. Ik had oploskoffie mee genomen, wetend, dat het is Portugal heel duur was en daardoor een leuk kadootje zou zijn???

We kregen een kopje van dat oplosgoedje in een kopje dat met de vingers onder de kraan werd schoon gemaakt. Geen normale gewoonte van ons, maar kijk het maar door de vingers, we zijn in Portugal.

Ik had m’n woordenboek mee en zo kwamen we al lachend in gesprek en ook madam kwam bij ons in de kelder. De tafel waar we aan zaten, was een wankel geval, maar groot genoeg voor een feestje zoals dit.

Ik probeerde een Portugees liedje in te zetten, eentje van Amalia Rodriques en dat werd goed begrepen.

Onze Fidelio kwam met een levensgrote trom en sloeg met volle kracht een maat, onbekend, maar waarschijnlijk het liedje van Amalia. Wij jammerden naar hartenlust mee en er werd gepauzeerd. Een wijntje, zelf gebrouwen werd ons deel. En wel zo vies.......ik dronk het snel op om er van af te zijn. Mijn zus volgde m’n voorbeeld, maar dat hadden we beter niet kunnen doen. We werden opnieuw verrast met dat vreselijke goedje. Jonge wijn, werd het genoemd.

We werden er wel vrolijker en vrijer van en zongen als lijsters een lied, dat we werkelijk niet kenden, dus een gelal van hier tot ginder. Wat was dat leuk. Anne en m’n zus waren ook helemaal losgelaten types. Niet alleen dus mijn zwager en ikzelf waren een beetje/boel gek, maar alle vier en ook Fidelio en z’n madam vonden het geweldig. Als ie weer z’n oorverdovende dreun op de trom sloeg, klapten we onze handen warm.

Dat waren nog eens tijden. We moesten nog naar huis, pardon, naar de camping en liepen zingend die kant op met alvast weer een nieuwe ontmoeting voor de andere dag. Dat was achteraf iets teveel, dat hebben we maar niet gedaan.

We kwamen te laat op de camping, maar het werd door de vingers gezien, als we maar rustig waren. Met moeite is ons dat gelukt. Ik had dit verhaal nog graag met m’n zus en zwager willen delen, het was zo goed.

Het plaatsje heet Sarzedo. De foto hieronder toont een ander deel van Portugal, waar we ook samen met m’n familie kampeerden.

 

Mooie herinneringen.

eFVe

Ik haat ze!

 

Tegenwoordig open ik alle stations in m’n lijf. De vrolijke, de trieste, maar ook een soort gif. Deze keer stort ik m’n gif in dit verhaal.

Iedere week sorteer ik m’n pillen voor de hele week. Ik ben daar best handig in, al zeg ik het zelf. Moet ook wel na al die jaren. Maar.....als ze steeds veranderen van afkomst en er zo anders uitzien, dat brengt me aan het twijfelen. Maar ik kan zelfs boos worden.

Als een pil van 50 mg. moet veranderen in 2 keer 50 mg., dan hoop je toch, dat het bij de bestelling zo gaat, maar niet dat ik weer moet klungelen een een pil te halveren? Maar ja hoor, 1 van 100 is het geworden en red je er maar mee, 2 keer een halve dus. Is het nog te volgen? De pil is bitter als gal en doormidden stroomt de galsmaak gelijk in je mond. Mag ik dat haten???? Oh nee, ik doet het toch.

Ik haat ze, de pillen. Soms wordt er dan beweerd, dat ze je niet helpen, je moet ze omarmen. Sorry, heb ik nooit gekund of gewild. Pillen zijn gif, maar als ze me helpen om te blijven leven...oké, ik slik ze en inderdaad ben ik inmiddels jaren verder, dus.....ze helpen. Maar maak het me dan niet zo moeilijk. Geef me dan, zo ik het vraag.

Zo moet ik dus weer 3 maanden verder klungelen met iedere dag een hand vol van die rommel, dan is het toch niet gek me op deze manier te uiten??? Wel gek? Nou vooruit: een beetje/boel gek, maar dat ben ik altijd al geweest.

We sluiten, over en uit. Heerlijk om te mogen en te kunnen klagen. Ik haat ze die pillen en ik koester ze.

eFVe

Monte Gordo

 

In de Algarve krampeerden we vaak in Monte Gordo. Een goedkope camping, waar alles niet zo perfect was, vandaar het woord kramperen. Maar wel aan zee en echt Portugees. Zo hadden we de meeste contacten rechtstreeks met de bewoners van Portugal.

Nederlanders waren er ook in grote getale. Zelfs een soort Nederlandse straat. Overwinteraars werden ze ook wel genoemd. Contact was ook al snel gelegd op die manier. Tips kwamen over en weer, daarvan hadden we veel voordeel.

Boodschappen deden we zo’n 5 km. verder in Vila Real Santo Antonio.

Veel kun je niet bewaren in de koelkast van een caravan, dus haalden we vaak boodschappen en de goedkoopste waren dan ook in Vila Real Santo Antonio. Die plaats was ook de moeite waard om even in rond te banjeren en altijd waren er wel gesprekken met de bevolking. Uit eten gaan was daar ook subliem, al wist je dan niet precies wat je te eten kreeg, maar altijd was het goed en de bevolking tipte ons vaak wat lekker was. Portugezen schenen heel wat meer te eten dan wij in die tijd deden. Op dit moment eten we nog minder, maar zijn ook minder actief.

 

 

Zo bezochten we de supermarkt, supermercado geheten, en kochten wat we zoal goed konden bewaren, maar vooral ook de dagelijkse dingen. Veel buitenlanders, Portugezen en andere pluimages kwamen voorbij. Voor ons stond een jongeman bij de kassa, weinig om het lijf en hij kocht een pak volle houdbare melk. Wij deden het met magro, maar hij moest er nog van groeien, dacht ik zo. Met veel gebaar voelde hij in alle zakken en kwam met vooral buitenlands geld op de proppen, waar totaal geen Portugees geld bij was. Spaans was er wel, die Grens is dan ook aan de overkant van het water,  waarschijnlijk kwam hij overwaaien van die kant.

Hij kon de melk niet betalen, daar had ik mee van doen. Hij keek mijn kant uit en terwijl hij z’n jack opende zag ik in z’n binnenzak een kopje van een jong poesje en mijn hart maakte een sprongetje. Met een gebaar naar het poesje keek hij mij aan. Ik begreep, de melk was voor de poes.

Je raad het al, ik betaalde de melk en hij was me erg dankbaar. We groetten elkaar en tevreden verdween hij richting het strand.

Als ik aan Portugal denk, komt deze jongeman hoe onverzorgd hij er ook uitzag, met het poesje in z’n binnenzak, bij mij naar boven. Dit wilde ik even met m’n lezers delen. Wie van poezen houdt, begrijpt me maar al te goed.

eFVe

Mijn Schoonzus

 

Vandaag waren Anne en ik weer met de rollator onderweg en zochten de meest schaduwrijke kant voor onze wandeling. Vaak gepauzeerd en de laatste was vlak voor het gebouw waar m’n schoonzus is ondergebracht. Haar onderkomen was vanaf het bankje goed te zien en al pratend over de mooie plek die haar ten deel was gevallen, kwam er een keurig uitziende dame onze kant op.

Verrast door de manier waarop ze liep en zo goed ze er uit zag ontdekten we, dat het onze schoonzus was. De fleurig geklede mooie vrouw kwam lachend op ons af en rustte samen met ons, tot wij besloten weer huiswaarts te gaan. We hebben heel gezellig met haar gekwebbeld, maar ineens bedacht ze toch terug te moeten, bang anders haar weg niet meer te weten.

Ik heb haar na gekeken tot om de hoek en daar was haar onderkomen al te zien.

Wat was dat apart en leuk, het moest zo zijn. En wat zag ze er geweldig uit.

Anne verkoos later z’n stoel en morgen zien we wel weer waar hij toe in staat is. We proberen het op te bouwen, maar met dat warme weer blijft het moeilijk inschatten wat er wel of niet mogelijk is. Toch ben ik trots op hem, maar ook op m’n schoonzus. Ze heeft de beste plek voor de rest van haar leven gevonden. Ze zag er zo blij en tevreden uit.

eFVe