Jikkie en Froukje op de lagere school
De klas ben ik vergeten, maar wat er gebeurde zal ik nooit en te nimmer vergeten. Mijn vriendin Jikkie en ik zaten helemaal achter in de klas en zo konden we nogal eens een geintje uithalen. Ten eerste geloofde de leraar het niet, want hij vond ons hele lieve meisjes. Daar wilden we beiden wel vanaf. Maar hoe doe je dat???? Soms was het ook wel gemakkelijk, zo’n elite-titel.
Onze Catechisatie-les was een saaie les. We moesten iedere week een liedje leren. Ik weet nog goed, dat ik Jikkie vertelde het liedje te kennen en zong het haar zachtjes voor. Jikkie geloofde me op slag en deed haar best zo snel mogelijk dit lesje te leren.
We vergaten even, dat de les al begonnen was en zongen steeds harder, terwijl ik dit liedje ook echt niet kende/herkende.
De lerares gaf het door aan onze leraar en wij moesten ieder in een hoek staan en later mochten we op het strafbankje zitten. Ik weet nog, hoe vernederend ik dat vond. Heb het thuis dan ook nooit verteld.
Maar...bleef het hier maar bij. Een andere keer hadden we allebei ons huiswerk niet gemaakt, maar waren wel tuk op een mooi hoog cijfer. We schreven het dictee met de scherpe kroontjespen aan de binnenkant van het schrijfblad, dus in het hout. Ons cijfer was hoog, maar....diezelfde middag zou er controle komen, wie van ons de bank netjes had weten te houden. Bij ontdekken, dat dit niet het geval was, zouden we de kosten voor een nieuwe bank moeten betalen. Dat was verschrikkelijk. Ik voelde grote angst dit m’n ouders te moeten vertellen. Wat kostte zo’n bank dan wel? Geld was er niet thuis, wel liefde.
In de pauze sloop ik de school in en maakte de verse wonden in de bank donkerblauw met de inkt die in het potje zat. Dat luchtte op, het was veel minder zichtbaar, maar toch heb ik het thuis verteld. Ik kon er niet van slapen.
Omdat ik zo eerlijk was, waren mijn ouders niet boos, maar wel teleurgesteld in hun jongste dochter. Zo’n lieverdje. Dat geloof je toch niet???? Maar dat lieverdje was niet zo’n lieverdje.
We hoorden er verder niks over en de volgende week kreeg de hele school nieuwe banken en dat had vast niks met onze bekraste bank te maken. De leraar had ons gewoon bang gemaakt en dat was ‘m goed gelukt. Zingend gingen Jikkie en ik naar huis. Het enige wat ons later overkwam? We moesten vooraan in de klas zitten, maar zelfs nog steeds naast elkaar. De leraar vond ons nog steeds schatjes. Dat heette toen in die tijd “Meesters popkes”.
Jikkie, ze is al lang niet meer onder ons, met haar heb ik zoveel beleefd. Gezongen, eerste en tweede stem, maar dan met de ruggen tegen elkaar, omdat we anders in lachen zouden uitbarsten. Dat was ons al zo vaak overkomen, maar straf kregen we nooit. De leraar bleef van ons houden, anders hadden we vast vaker in de hoek moeten staan.
We brachten hem ook vaak naar huis, oftewel, vergezelden hem en dan vond ie geweldig, zo leek het.
Ooit heeft ie mij bovenop de kast getild, daar heb ik een uur gezeten, denk ik, maar vond het niet zo erg. Dat kon ik geen straf noemen, dat overkwam mij alleen immers. Jikkie wilde ook wel, maar nee...het was Froukje’s beurt.
Onze lagere school.
eFVe
