Mag ik trots zijn op m’n neef G.J.K.??? Vast wel, hij maakte zo’n mooie tekst voor z’n Moeder, mijn zuster, daar wil en moet en zal ik iets aan doen.
Mijn zus overleed op 18 november j.l.. en dit is wat hij voorlas:
Mijn Ma,
Wat kan ik zeggen over mijn Ma, ik ken haar al zolang en heb altijd veel plezier met haar gehad.
Zij had een prettig karakter, daarvoor kon ze over veel dingen meepraten en een mening hebben.
Zij komt uit Leeuwarden, een plaats waar ze altijd met veel genegenheid over kon spreken, hoewel het na die jaren dat ze er niet meer woont, erg veranderd is.
Haar jeugd was dubbel, de geborgenheid thuis en de familie dicht bij, haar Oma en de vele Ooms, haar zusters en broer en niet te vergeten mijn Opa en Oma welke zorgden voor een mooie jeugd.
Wat ouder kwam de oorlogstijd, welke een heftige periode was, dit heeft haar mede gevormd, de ellende van de oorlog en later de bevrijding, welke voor haar wekenlang feest was.
De ontmoeting met mijn Vader is één uit een sprookjesboek. Toevallig en ook een beetje door haar tante in Franeker gearrangeerd, maar wel het mooiste uit haar leven.
Mijn Vader en Moeder hielden van mekaar en zijn hier nooit mee gestopt.
Net als in elk huwelijk wel eens wat misverstanden en toch ook heel mooi.
Tot mijn Vader overleed is zij altijd zorgzaam geweest voor Pa en hebben ze samen veel opgepakt.
Mijn Vader woonde in Amsterdam en dat betekende dat Ma meeging naar Amsterdam, dat was niet wat zij fijn vond, Amsterdam was heel anders dan Leeuwarden wat meer dorps was in die tijd, iedereen kende mekaar en in Amsterdam kende je de naaste buren niet eens.
Wat voor Gerda en mij betekende, toen wij eindelijk in het verhaal binnenkwamen, dat we veel op straat waren wandelen naar de markt, door het park en vele musea om de tijd door te komen.
Voor mij een heerlijke jeugd waar alles kon en Ma toch haar draai kon vinden.
Toen mijn Vader die op dat moment aannemer was een hartkwaal kreeg, hadden we samen weer een nieuw doel: wonen en leven in Fryslân, waar zij beiden hun Roets hadden. Mijn Vader was een geboren Harlinger en met de leeftijd van 1 jaar naar Amsterdam verhuist en Ma als Leeuwarder gingen op huizenjacht.
Na enige tientallen huizen en fijn dicht bij de bossen een boerderij in Vinkega gevonden.
Hier hebben ze een fijn en gelukkig leven gehad. Pa bouwen en Ma van alles opzetten en doen.
Alleen op vakantie daar kwam nog niet zoveel van, pas na het vijftiger levensjaar is dit ingehaald en dat ook veel en vaak, vooral naar Portugal en Duitsland waren de bestemmingen.
De verhalen hierover zijn talrijk en vele malen gedeeld in de familie en te talrijk om hier nu over te vertellen.
Ma had een passie en dat was het bezoeken van tientallen markten waar zij haar verzameling met mooie spulletjes kon botvieren en hier is zij tot het laatst mee doorgegaan.
De laatste jaren heb ik haar mee mogen nemen op jacht naar alles wat mooi in het huis zou passen en dit werd met liefde verzameld.
Hoeveel minder zij ook werd wat gezondheid betreft, er was een ding wat zij niet wou missen en dat was de wekelijkse grote en kleine markten, die we afstruinden en ook de kans gaven om veel van gedachten te wisselen, want tot het laatst en dan ook echt tot het laatst bleef zij scherp van geest en had een eigen mening, wat fijn is als je zo’n levenservaring hebt.
Ik heb moeite om haar kwijt te zijn, want wat er ook gebeurt, ik zal haar altijd in mijn gedachten bij mij hebben.
De herinneringen die overblijven zijn van een zorgzame Moeder en een belangstellende Oma, die altijd geïnteresseerd was en genoot van de keren dat zij op pad met haar kleinkinderen heeft meegemaakt.
Ma hoewel een ieder zegt dat 89 een mooie leeftijd is, had je van mij 100 mogen worden.
Je zoon G.J.K..
‘t Is een lang epistel, maar zo de moeite waard, dat het een plek in mijn blog verdient.
Dankje G.J.K..
Mijn zus en ik in Portugal
eFVe
