Moederliefde

 

 

 

 

Gisteren samen met m’n schoondochter Johanna mogen genieten van onze kleinzoon, haar zoon dus, maar bovenal genoot ik van haar als moeder.

Het bezige bijtje rende om alles op tijd klaar te hebben voor haar zoon, die geen haast leek te hebben. Prachtig, zo rustig hij bleef. Zelfs ik werd er onrustig van. Veel tijd was er niet tussen de eerste opdracht en dan het zwemmen als zodanig. We mochten niet te laat komen, maar alles was goed voorbereid.

 

Desmond moest een zak mee tijdens het afzwemmen. Daarop moesten ze een poosje drijven, eerst de zak vol laten lopen. Schrikt ineens het moedertje naast mij en zegt: “Als er maar geen gaatje in de zak zit”. Wij kijken beiden toe en hij drijft op de zak, dus...geen probleem.

 

Even later, ze ziet weer iets en vertelt me: “Hij moet plassen, ik zie het aan z’n bewegingen”. Och, denk ik, wat een schat van een moeder. Desmond was de rust zelve en deed alles wat moest en vroeg zelfs: “Mag ik inhalen?”. Hij is zo’n fatsoenlijk, sociaal mensje, daar genoot ik ook van, reken maar.

 

Johanna met haar telefoon in aanslag. Desmond moest duiken. Zegt ze: “Misschien was ik weer eens te laat, dan zie je alleen water”. Wederom moet ik lachen. Soms waren de kinderen te veraf en was foto’s maken onmogelijk, vooral als je de personen wilt herkennen.

 

Desmond is grandioos geslaagd. Hij moest even afdouchen en z’n haar met shampoo wassen. Mama Johanna ziet, dat het flesje bijna leeg is en doet erg haar best er alles nog uit te persen. Ik geef nog een tip, de dop eraf. Dat lukte, maar toen we naar Desmond keken, was het voor mij weer heel moeilijk niet te lachen. De knul stond met een witte schuimpruik onder de douche, zodat ik dacht, dat krijgt ie er nooit weer uit. “Ik zag het niet”, zegt mama Johanna. Een pracht mens.

 

Desmond en inmiddels ook Ronald verdwijnen naar de herenkleedkamer. Ronald had z’n sokken en schoenen daar en wij in de gang bij een bankje.

De jongens/mannen zijn klaar en ineens ... “Waar zijn je zwemkleren?” Nog bij het zwembad. Johanna denk niet lang na, doet haar sokken en schoenen weer uit en rent met die kleine blote pootjes richting zwembad en komt alras terug met de tas en natte kleding.

 

De andere tas lag naast ons op de bank, een prachtige reclame-Jumbo-tas. Maar....ik zag, die was heel wat minder goed, daar zaten nogal wat beschadigingen in, gaatjes dus. Ik wijs ernaar en zeg: “Hier zitten wel gaatjes in”.

Johanna en ik moeten lachen en waren blij, dat Desmond gelukkig de goeie zak had mee genomen om op te drijven.

 

Al met al een hilarische belevenis en wat heb ik genoten van dit mensje, Johanna geheten, moeder van ons aller held “Desmond” en vrouw van onze zoon “Ronald”. Blijf gelukkig met elkaar.

eFVe