Vanmiddag over die grens gegaan. Kina en ik moesten en zouden de draad weer oppakken en te voet de stad in en hadden beiden een boodschap te doen. Klinkt tot nu toe heel normaal, ware het niet, dat we al tijden niks hebben ondernomen en....deze tocht dus te lang en te ver was.
We besloten met het busje terug te gaan en maar hopen, het busje komt zo, maar hoe we ook wachtten, het busje kwam niet. Bleek, dat ie al net was geweest en we dus een uur zouden moeten wachten.
Nooit een keer, dan toch maar verder strompelen. We sleepten elkaar verder, lachten af en toe als een boer met kiespijn en omdat iedereen ons voorbij liep. De oudjes kwamen amper vooruit.
Wat we allemaal deden? Kina naar de Hema, ik naar A.H. en voor nog bijzondere dingen over de markt en zo weer in de wind terug. Om de wind te ontlopen een andere kant om, ietsje verder, maar waar balen wij om, nergens om toch? Flinke meisjes blijven flinke meisjes. We passeerden een bankje, dat was voor ons. Niet dat het hielp, weer op te staan was al zwaar.
We werden getrakteerd op warme Chocomel vanwege het Nieuwe Jaar. Heerlijk, maar wel erg zoet. Het leek ons nog meer energie af te nemen. Daarna sloften we weer verder.
Verderop nog een bankje en daarna wankelend naar huis. Hadden we gedronken? Ja Chocomel, je zou haast denken, dat er alcohol in het spel zat, misschien had ons dat zelfs geholpen.
Eindelijk thuis. Ik groet Anne, hij keek naar sport, ik val in m’n stoel en kom veel later weer bij. Lag in de stoel met jas aan, shawl om. Dit was niet goed. Ik was in slaap gevallen
Gelukkig hielp een boterham met leverworst en zit ik hier alweer m’n verhaal te doen.
Grenzen zijn er om overschreden te worden en dit was er zo eentje.
Pas Kina nog gebeld en ook zij blijkt meer te dutten, dan normaal.
Deze zaterdagavond voelt al bijna als voorbij.
Morgen komt er weer een dag met weer nieuwe kansen.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten