Het begon jaren geleden, dat ons Poezenvrouwtje een zielig katje buiten ging verzorgen. Maar....wat wil het lot, de kat had familie en steeds groeide het aantal. Het Poezenvrouwtje woonde achter in een boerderij, samen met haar man. Voorin wonen haar zoon en schoondochter.
Haar man had vrede met de manier waarop z’n lieve vrouwtje de poesjes verzorgde. Ze was toch niet te temperen, poezen waren altijd al haar favoriete dieren.
Het aantal groeide en groeide en ik kan me nog herinneren, dat het er 11 waren. Ze hadden allemaal een naam en als ze hen voerde, riep ze bij ieder handje vol de naam van het beestje. Prachtig. Had ik daar maar een foto van genomen. Ze had zo’n soort ovenplaat met brokjes en riep keihard de namen onderwijl het voer gooiend.
Naar mate ze ouder werd, moest ze wel minderen, ze kwam er uiteindelijk alleen te wonen en ik denk, de ovenplaat zou haar zelfs al te zwaar worden en...er verdwenen gewoon katten. De vrouwtjes kregen jongen en die werden apart verzorgd, dat bleef ze doen. Haar zoon en schoondochter hielpen bij het voeren. Haar kleindochter nam een poesje onder haar hoede en nam ‘m mee naar huis. Zo is het jaren gegaan.
Eens in de zoveel tijd was ik bij haar en was zelfs soms tot tranen toe geroerd, zo ze vol liefde de laatste restjes kracht in zichzelf vergaarde en de poezen te eten gaf.
Ze is niet meer onder ons en zo ik weet, neemt de schoondochter nu de honneurs waar en zelfs dat raakt me. Voor zover ik weet, zijn er nu nog 5 poezen. Zo lief allemaal. Ik wil me niet meer hechten aan die beestjes, kom er nu ook minder vaak.
Die lieve leuke Poezenvrouw is/was mijn zuster. Ik mis haar enorm en niet alleen als Poezenvrouwtje.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten