Mijn Vader

Ik noemde hem gewoon “Germ”. En dat vond ie ook leuk, we hadden veel en vaak plezier samen. Zijn lachen klinkt me nog als muziek in m’n oren en z’n trots zijn op z’n jongste dochter stak ie niet onder stoelen en banken. Hij is al zolang niet meer onder ons. Mijn Mam miste hem al 19 jaren, eer ze zelf ging hemelen. Stel je je eens voor, zoveel jaren alleen verder te moeten. Ze heeft wel vriendinnen gehad en weleens een manlijke koffiedrinker, maar verder is het niet gekomen.

Ik was 25 jaar, toen mijn/onze Pap mij/ons verliet en dat is natuurlijk veel te jong. We deelden veel humor en dat is dan meteen een groot gemis.

Als ik toneelspeelde en er was iets geinigs, dan hoorde ik de lach van m’n Pap galmen. Mam kon zich dan zo schamen voor hem, want dan keerde iedereen zich naar hen toe, wie lacht er zo hard en luid? Ik genoot van wat ik hoorde, mijn Pap verstond de taal van de humor en ik hoop, dat ik er een stukje van geërfd heb.

Mijn Pap Germ, hij is niet meer, inmiddels al 54 jaar, maar ik koester nog z’n schaterende lach.

Mijn Pap was hier 65 jaar en dat werd door z’n werkgever groots gevierd. Hij was toen al een jaar ziek. 

Op deze foto kun je zien, hij had het er moeilijk mee. Ik was op dat moment net een 

maand zwanger en niet zo fit. Mijn Mam wist, mijn Pap had niet lang meer 

te leven. Hij werd 66 jaar. Graag zou ik hen beiden nog een keertje willen/kunnen knuffelen.

eFVe

Mijn Moeder

Voor haar koester ik nog steeds veel liefde, maar moet even iets over haar schrijven.

Eens redde ze een klein hondje uit een gevecht met een grote. Ik was er niet bij, maar geloofde haar op haar woord. De hond, Tommy genaamd, was van niemand en zo had m’n Moeder een hondje voor ‘t eerst in haar eenzame leventje.

Tommy en m’n Mam, een paar apart. Waar zij was, was Tommy ook. We woonden alle vier niet in haar buurt, dus....als we haar haalden, Tommy kwam mee.

Als ik per ongeluk zei, dat ik de hond moest uitlaten, kreeg Tommy z’n riem om en was ik de klos. Terwijl ik alleen maar bedoelde, dat ik even naar het toilet moest. Dat heb ik dus snel afgeleerd. Ben geen held om honden hun behoefte te laten doen en dan met een puutje/plastic zakje de uitwerpselen ook nog eens op te rapen. Ik deed het, zo ben ik dan wel weer. De laatste wandeling ging ik altijd mee, want een keer kwam ze maar niet terug en maakte ik mij zo ongerust. Was ze ergens op bezoek gegaan na een praatje. Ze wilde wel hier in Assen komen wonen en bekeek even een huisje bij iemand die ze tegenkwam.

Dus nadien liep ik iedere avond met m’n Mam en Tommy de laatste ronde om niet ongerust te worden. Tommy was te klein om op haar te passen. Andersom was immers al eens gelukt....

Helaas werd Tommy ongeneeslijk ziek en heeft ze ‘m in moeten laten slapen. Verdriet van de bovenste plank.

Het allerergste was, dat ze bij thuiskomst, al schemerig, haar Tommy op z’n plekje zag liggen, naast de kachel en liep huilend op hem af.

Het waren haar enorme bruine bontsloffen. Dat was verdriet van de nog hogere plank. Ze belde dus meteen.

Ze heeft nooit weer een hondje genomen. Wel naar verlangd, denk ik.

Dit was m’n mam. Mam, rust in vrede.

eFVe

De Douche

Wat een klein ongelukje al kan aanrichten. Douchen, zoals altijd. Aankleden en voor de laatste dingen nog even weer de douche induiken. Hoofd en huid, of huid en haar, verzorgen.

EEN KNAL !!!!! En wat voor één..... Zal je er nog onder staan.....Het rooster bovenin het plafond was naar beneden gekomen. Denk je eens in. Maar....dat was nog niet alles. Ik overzag de ramp, nou...ramp..... toen er plots een hele grote vogel op me af vloog. Moest wel een Kraai zijn. Ik gil alles bij elkaar. Duik ineen en als je eens wist, hoe klein onze douche is, snap je wat ik dacht, voelde en wat me overkwam.

Kwam de douche uit, deur meteen dicht en rende roepend naar Anne. Maar....die was er niet. Ik naar buiten, roepend aan Anne en daar kwam hij met spoed al aan gerend.

Ik doe m’n verhaal, Anne gaat mee en beiden luisteren we, of ie er nog is. Ja hoor, hij vliegt piepend door de ruimte. Een musje dus. Maar....wat doen we? Hij wil eruit. Als de deur beweegt, komt ie ook die kant op. Ik gil bij alles. Maar overzie wel, dat er geen gevaar dreigt.

Anne duikt de douche in, maakt het vensterbankje leeg en opent het raampje. Het duurde erg lang voor de vogel de opening ontdekte. Ik, angsthaas, had nu alleen maar gevoel voor het kleine musje. Zo iel en zo angstig. Uiteindelijk lukte het en vloog hij of zij naar de vrijheid.

Het raam is weer dicht, de geurtjes, shampoo’s en douchegels staan weer waar ze horen en een grote afvalzak siert het gat in het plafond.

Werk aan de winkel voor Anne, vindt hij vaak wel leuk, hij prutst graag en ik hoop, dat de ventilatie er weer vaster in komt te zitten, want, ik had dood kunnen zijn (???). Nu alleen een beetje hees van het gillen.

Wat kan er al veel gebeuren op de vroege morgen. Enfin...het musje is gered en ik ook.

eFVe

Weer in Appelscha

Vandaag sinds lange tijd richting Appelscha. Wat was dat weer lekker, leuk, mooi en aardig. Eerst even over de markt, maar onze neef niet gezien. In ‘t verleden had ie een verkooppunt van spelletjes voor de telefoon en andere apparaten. Daarna de bossen in. Een vast pad en dat loopt heerlijk voor oudere mensen. De wind waaide zo lekker door die hoge bomen, wat heb ik alleen al dat geluid gemist. Totaal geen last van de wind, maar wel het genot.

Jongens op crossfietsen, ook weer leuk om te zien. Niet iedereen vond dat leuk. Er liep een mevrouwtje met een hondje, niet aan de riem en die mopperde zolang we haar konden zien. Haar gezicht stond op half 11, zo gezegd. Ik moet dan al lachen, ook al begrijp ik, het gaat om haar schat, het hondje. Verder allemaal vrolijke mensen, niet echt druk, maar dat is juist wel fijn. Allerlei groeten zoals, Hoi, Doei, Midje, Hallo, Doeg en zo meer. We zijn uiteindelijk in Friesland, dus...de taal viert hoogtij. Jeetje mensen, wat was het weer heerlijk, zelfs af en toe zon. Helaas geen foto’s kunnen nemen, dan moet ik m’n tablet mee en dat is me toch echt teveel gedoe.

Een pepermuntje voor onderweg en dit mensje is weer helemaal tevreden. Ook Anne liep het bospad zonder problemen. Hier heeft ie nooit last gehad en dat vertrouwen zit erin. Zoveel vrolijke mensen, een kindje bij een hol. Zegt ze: “Dit is een vossenhol”. “Kan ook een konijnenhol zijn?”, vraag ik in haar richting. “Kijk dan”, zegt ze, “dit is veel te groot. Ik leer voor natuur”. “Helemaal goed”, roep ik nog in haar richting. Ik schat dat ze zo’n 8 jaar was en al zo zeker van haar zaak. Dat is alleen maar goed.

Appelscha, hiep hiep hoera, je bent nog steeds mijn favoriet, tot gauw, hoop ik met grote hopen.

eFVe

Onze Schatten

Heel heel lang geleden waren ze nog zo schattig, nu volwassen mensen en hoe noem ik hen nu? Pracht-kinderen, dat vind ik wel een goed woord. Beiden al bijna 50 +. Eentje meer dan ruim, de ander deze maand.

Op de foto prijken ze beiden in iets moois, iets bijzonders. Zij voor het eerst in haar monokini en hij in z’n Zorro-pak, genaaid door deze vrouw. En trots allebei en dan ook nog in de nieuwe opblaasboot. Wat een luxe. Het pak gemaakt uit een oude jas van nicht Greet. Moet kunnen en het kan....

Zijn het geen plaatjes en mag ik trots zijn? Zo niet, ik doe het toch, lekker puh.

eFVe

In de Wachtkamer

Bij de arts in de wachtkamer kwam een jonge mevrouw, met een kind van ongeveer 6 jaren, zitten. Het meisje deed haar jas uit en daar kwam een glanzend roze truitje onder tevoorschijn. Het viel me op en ik kon het niet laten te zeggen: “Wat heb jij een prachtige trui aan”. “Dankjewel”, zegt me dat kleine ding. “Ik heb ook eentje met hartjes”, vulde ze aan, Ik zeg: “Geweldig”. Zij wijst met die kleine handjes een hoeveelheid aan en vult aan: “Zo’n stapel truien heb ik wel”. 

Ik laat m’n bewondering merken en zij noemt nog: “Ook eentje met glanzende ruitjes”. Haar moeder herkent het genoemde eerst niet en zei overtuigt haar volledig. De moeder moet lachen en ze knuffelen elkaar. Het kleine meisje kijkt eens uitnodigend naar mij en ik wijs naar m’n schoenen en zeg: “Kijk mij eens”. 

“Wauw”, is het volgende geluid. Ik had weer eens m’n glitter sportschoenen aan en dan heb ik altijd succes bij niet alleen the kids.

Dan is wachten geen probleem.

eFVe

Plagen / Pesten

Weinig verschil in het woord en doet me denken aan zo’n 40 jaar terug.

Ineens zag ik (ik geloof) drie jongetjes langs huis rennen en verstopten zich in onze schuur. Nog geen drie tellen erna komen er twee ventjes boos aan, eentje met een stok.

Te gek, dus ik er naartoe. Vragen wat er aan de hand was. Zegt me dat ventje met stok: “Ze pesten me”. Dat was voor mij niet genoeg uitleg, dus ik vraag verder, wat er dan werkelijk gebeurd is. Zegt dat knulletje: “Ze schelden me uit voor BELLO “. Ik denk gelijk aan een hond en vraag verder waarom. “Omdat ik op de B.L.O. zit”. Nu wordt het me duidelijk en roep de boeven bij me. 

Drie ondeugende kopjes kijken me aan, ik leg uit, dat het niet weer mag gebeuren en pesten heel erg is. Ze zeggen sorry en knikken heftig en Bello vertrekt met stok en vriend.

B.L.O. betekent in/op deze school Buitengewoon Lager onderwijs. 

Ik ga weer naar binnen en...sorry.....moet in mezelf wel lachen, Bello, hoe verzinnen ze het en dan ik, gelijk aan een hond denkend. Dikke donders die drie in onze schuur. Pesten of plagen het mag niet weer gebeuren.

eFVe