Voor haar koester ik nog steeds veel liefde, maar moet even iets over haar schrijven.
Eens redde ze een klein hondje uit een gevecht met een grote. Ik was er niet bij, maar geloofde haar op haar woord. De hond, Tommy genaamd, was van niemand en zo had m’n Moeder een hondje voor ‘t eerst in haar eenzame leventje.
Tommy en m’n Mam, een paar apart. Waar zij was, was Tommy ook. We woonden alle vier niet in haar buurt, dus....als we haar haalden, Tommy kwam mee.
Als ik per ongeluk zei, dat ik de hond moest uitlaten, kreeg Tommy z’n riem om en was ik de klos. Terwijl ik alleen maar bedoelde, dat ik even naar het toilet moest. Dat heb ik dus snel afgeleerd. Ben geen held om honden hun behoefte te laten doen en dan met een puutje/plastic zakje de uitwerpselen ook nog eens op te rapen. Ik deed het, zo ben ik dan wel weer. De laatste wandeling ging ik altijd mee, want een keer kwam ze maar niet terug en maakte ik mij zo ongerust. Was ze ergens op bezoek gegaan na een praatje. Ze wilde wel hier in Assen komen wonen en bekeek even een huisje bij iemand die ze tegenkwam.
Dus nadien liep ik iedere avond met m’n Mam en Tommy de laatste ronde om niet ongerust te worden. Tommy was te klein om op haar te passen. Andersom was immers al eens gelukt....
Helaas werd Tommy ongeneeslijk ziek en heeft ze ‘m in moeten laten slapen. Verdriet van de bovenste plank.
Het allerergste was, dat ze bij thuiskomst, al schemerig, haar Tommy op z’n plekje zag liggen, naast de kachel en liep huilend op hem af.
Het waren haar enorme bruine bontsloffen. Dat was verdriet van de nog hogere plank. Ze belde dus meteen.
Ze heeft nooit weer een hondje genomen. Wel naar verlangd, denk ik.
Dit was m’n mam. Mam, rust in vrede.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten