Buurvrouw K

Gisteren op stap geweest, eigenlijk heel simpel, maar wel leuk. Buurvrouw K. vroeg, of ik meeging voor haar bijna jarige vriendin wat te kopen. Moeilijk, ik moest zelf nog van alles voor m’n kleindochter, ze is gauw jarig. Maar....ik ging. ‘t Is altijd supergezellig met haar. Intratuin is meestal of eigenlijk altijd haar doel. Alles groeit en bloeit en we genieten, alleen al van het rondkijken. Maar wat K. zocht, was te duur en ergens anders, in Groenland, twee euro goedkoper.

Met alleen maar waxinelichtjes verlaten we het pand, maar ik moest en zou naar de Aldi, dus naar de Aldi. Helaas kon ik niet helemaal slagen, maar K. ook niet. We besloten onderweg naar Groenland Lidl aan te doen en slaagden daar wonderwel op één artikel na.

Eindelijk in Groenland, al zo’n beetje het eind in de mond, it ein yn e bek is de Friese uitdrukking, stappen we binnen bij Groenland. En misschien raad je het al? Véél en véél duurder, vijf euro om precies te zijn, dus geen aanbieding. Mag ik dan lachen? Zo moe als we waren, beiden konden even geen stap meer zetten vanwege hoge nood. Dan is lachen geen optie. Maar K. vond toch nog iets, wat haar interesse kon opbrengen. Ik zocht louter op de prijs en zag iets moois met blauwe Druifjes. Eureka! 

Het lopen werd steeds zwaarder en de pot met blauwe Druifjes was duidelijk te hoog gegrepen voor K. haar rug. Het toilet, waar is hier een toilet? We zagen iemand van het personeel en wenkten haar, alsof ze een ober was. De tocht naar haar toe was al te zwaar. Ik heb het dan alweer zo moeilijk om niet te lachen, maar.....het mocht echt niet.

Na mijn toiletgang zag ik K. op een houten bankje zitten. Ze zei: “Dit zit even zo lekker !!!”.

We wisselden, zij naar het toilet en ik op het houten bankje, minder lekker dan ik dacht. K. kwam terug en bleven we daar nog even hangen en rekenden af en konden amper meer in de auto klimmen, terwijl het maar een kleintje is.

Maar....ons einddoel kwam in zicht, het moest wel even gebeuren. Beiden nog onze laatste artikelen gekocht bij Jumbo en eindelijk naar huis.

‘t Was leuk en fijn, K., maar....vanmorgen was het nog meer merkbaar, het was iets teveel.

Toch nog de dingen voor onze kleindochter naar haar huis gebracht en daar ben ik nu wel blij om. Gelukkig was Anne zo lief, me niet te laten fietsen.

Sneu genoeg gaf ik de dingen bij haar deur af, ik voelde me gebroken. Ben de stoel    
‘s avonds niet meer af geweest.

Leuk een middag met buurvrouw K. En...we hebben nog zoveel plannen. Even uitstellen? Even uitstellen.

eFVe