Mijn Vader

Ik noemde hem gewoon “Germ”. En dat vond ie ook leuk, we hadden veel en vaak plezier samen. Zijn lachen klinkt me nog als muziek in m’n oren en z’n trots zijn op z’n jongste dochter stak ie niet onder stoelen en banken. Hij is al zolang niet meer onder ons. Mijn Mam miste hem al 19 jaren, eer ze zelf ging hemelen. Stel je je eens voor, zoveel jaren alleen verder te moeten. Ze heeft wel vriendinnen gehad en weleens een manlijke koffiedrinker, maar verder is het niet gekomen.

Ik was 25 jaar, toen mijn/onze Pap mij/ons verliet en dat is natuurlijk veel te jong. We deelden veel humor en dat is dan meteen een groot gemis.

Als ik toneelspeelde en er was iets geinigs, dan hoorde ik de lach van m’n Pap galmen. Mam kon zich dan zo schamen voor hem, want dan keerde iedereen zich naar hen toe, wie lacht er zo hard en luid? Ik genoot van wat ik hoorde, mijn Pap verstond de taal van de humor en ik hoop, dat ik er een stukje van geërfd heb.

Mijn Pap Germ, hij is niet meer, inmiddels al 54 jaar, maar ik koester nog z’n schaterende lach.

Mijn Pap was hier 65 jaar en dat werd door z’n werkgever groots gevierd. Hij was toen al een jaar ziek. 

Op deze foto kun je zien, hij had het er moeilijk mee. Ik was op dat moment net een 

maand zwanger en niet zo fit. Mijn Mam wist, mijn Pap had niet lang meer 

te leven. Hij werd 66 jaar. Graag zou ik hen beiden nog een keertje willen/kunnen knuffelen.

eFVe