Weekend

 

 

Weekend dus. Gisteren een leuke dag. Alles verliep geweldig goed. Onze washulp Mirjam kwam en bleef een kopje thee drinken. Wij zien haar graag.

Diezelfde morgen nog gewandeld, al was de wind al rijkelijk aanwezig. Proberen zoveel mogelijk de wind te ontwijken en veel achterommetjes door, dan heeft de wind weinig kans.

‘s Avonds een lekker hapje gehad. Het kwam uit de diepvries en ik wist werkelijk niet meer, wat voor vlees we in de kuip hadden, maar...de smaak was raak.

Daarna snel “Top 2000 a gogo” kijken en morgen weer verder.

De zondag is aangebroken en we gaan dapper verder. Het begin voelt goed en dat geeft de burger moed.

Toch nog een foutje...de rest van de Kerstkrans te lang verwarmd. Stinken geen gebrek en prachtig zwart gekleurd. Oh oh oh, wat jammer.

Verder gaat alles z’n gangetje, de was draait, zolang kunnen we nog niet gaan wandelen, maar het lijkt een droge dag te blijven, dus...straks gaan met die banaan.

De kniepertjes zijn op, morgen nog snel even naar de winkel rennen, want die horen erbij, einde jaar.

Onze wandeling zit er weer op, nu is het tijd voor een boterham en ik durf het haast niet melden, maar wensen mag altijd, misschien nog zo’n loopje??? Dat zou geweldig zijn.

Het is er niet meer van gekomen, er was schaatsen op TV en dan is Anne niet weg te branden. Nu nog even ons avondmaal koken en de dag zit er weer op en het was een goeie dag.

Nog een ex-buurvrouw op bezoek gehad met haar vriend, onze klusjesman. Hoe bestaat het?

Het bestaat, door de ex-buurvrouw zijn we aan deze klusjesman gekomen en het zijn beiden geweldige mensen.

Hiermee sluit ik deze zondag af, maar niet zonder te melden, dat het een hele fijne zondag was, ook al hebben we de zon niet gezien.

 

 

Maar...ben ik misschien vandaag het zonnetje in huis? Ik mag het hopen...

eFVe

Vrijdag is mijn vrije dag

 

Normale tijd opgestaan en alles liep op rolletjes. Anne goed gemutst. Al was ie er aan toe. Z’n nieuwe koptelefoon mee. Horloge vindt hij nog steeds geweldig, zo mooi duidelijk. Een heel tevreden mens bracht ik naar het busje.

En nu ik, wat ga ik doen? Eerst een bakkie leut en dan op pad. Vandaag voelt zo goed.

Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit.

 

Maar, wat doe ik? Even snel het sauskommetje met jus buiten legen, blijf haken en gooi het over m’n rode broek. Beeeeehhhhh.

Haastige spoed en ik had mezelf nog wel zo beloofd rustig aan te doen.

Maar we blijven blij en vrolijk, beloofd.

 

Ongeveer om elf uur ben ik op de fiets gestapt en ik was om twee uur weer terug. Het was heerlijk.

Heel nieuwsgierig overal gekeken, nog een broek voor tien euro gekocht en zelfs nog boodschapjes. Niet veel, maar het scheelt een volgende keer weer.

 

Anne komt over ongeveer een uur thuis, ik hoop zo, dat ook hij een fijne/leuke dag had.

Tot dan...

 

Goed 4 uur was Anne weer thuis en we aten gezamenlijk een koekje en dronken thee. We nemen onze medicijnen en Anne vertelt, wat ze zoal gedaan hebben deze dag. Eigenlijk niks, volgens hem.

Maar dan grijp ik naar het velletje met bevindingen en lees, dat ze gesjoeld hebben. Hij denkt diep na en "Oh ja, gesjoeld." Het klopt.

Zo mooi, dat geschrevene door de leiding, deze keer Anneke. Bedankt maar weer.

 

Pas nog visite van Jan en Sonja, even geteut met z’n vieren en nu zijn ze weer onderweg naar Doorn. Ik durf niet te vragen, of ze willen melden, dat ze aangekomen zijn, maar had het wel graag gewild. Ik houd me in, knap hé?!!!

 

Ik ga zo de bahmi van de Chinees aanvullen met groente en gehakt en dan smullen we nogmaals van één portie bahmi. Wie doet je wat.

 

eFVe

Een normale dag?

 

Het voelt anders, maar de was draait, de andere wacht op mijn vouwkunsten en het is droog. Verder wacht ik af wat kan of wat niet kan.

De koffie smaakt goed, er is nog van alles te kiezen om als extra te doen. Ieder z’n eigen behoefte. Het klinkt als een WC-gang, maar ik bedoelde wat lekkers als extra bij de koffie.

 

Misschien even kleuren samen? Eerst de was.....daarna????

Vandaag niet een gevoel van samenzijn, dus ga ik m’n eigen gangetje, ook wel weer eens prettig.

Het vruchtenbrood van gisteren smaakt nog steeds, maar dan wel met roomboter. M’n beschuit met kaas van 30+ ook, maar dan wel met roomboter er tussen???? Fout bezig, maar zoooo lekker. Andersom is ook goed, kaas 48+ met magere boter op een beschuit.....Ook héééél lekker. Zolang er is, doen we het ermee en het is geen straf, wel een verbod???? Vies woord, slaan we over.

Én...raad eens wat, we hebben gewandeld. Ik zei tegen die man van mij: “Anne, je moet even je oefeningen doen”. En wat zei die deugniet? “Ik ga wandelen”. Ik was er even stil van. Hij vervolgde: “Of wil je mee?”. Tuurlijk wilde ik mee, durf ‘m echt niet meer alleen te laten gaan en gelukkig mocht ik mee, dat is nog eens een meevaller.

Ach...zo valt deze dag ook alweer mee, verder nog niks samen gedaan, daar is ook geen tijd meer voor, want om goed vijf uur komt Night of the Proms.

 

 

Dat moeten/willen we zien en horen.

eFVe

Fijne Tweede Kerstdag

Zeker weten, dat het er zo eentje wordt. Twaalf uur worden we gehaald en ik laat het allemaal gebeuren, zie er echt naar uit. Weer even allemaal bij elkaar.

Vanmorgen een beetje uit mogen slapen, dat voelt al als een heilig begin.

Zo even een wandelingetje doen. Wie duimt er mee, dat Anne net zo enthousiast is, als ik ben.

Helemaal mis geraden. Anne voelt zich op slag niet goed. Ik schrik nog steeds van zulke acties. Hij zakt helemaal voorover. Maar na een poosje en een WC-gang zit ie weer in z’n stoel en leest stukken uit de krant voor. Drinkt koffie met mij en alle leed is weer geleden.

Wat kan ik hiermee? Vandaag maar wat afstand houden, dan lukt er meer.

Nog even en we worden opgehaald, daar zie ik naar uit.

We zijn weer thuis. Kwamen terecht in een prachtige kamer met een geweldig mooie gedekte tafel. Echt fantastisch. Ik hoop dat de foto’s mooi zijn geworden, er zijn wel een stuk of wat genomen.

Gemengde wensen, Chinees voedsel en heerlijk apart brood met als toetje tiramisu . Champignonsoep was er ook nog en ook daar heb ik een kop vol van mogen hebben.

Goed vier uur waren we weer thuis met een goed gevulde maag/buik, maar nog wel een prettig gevoel.

Sonja en Jan vooral bedankt voor al het goede door jullie geboden en ook Johanna en Ronald, dank jullie wel. Pa Anne had een goeie verjaardag en is erg blij met z’n nieuwe koptelefoon en z’n horloge.

De vogeltaart ziet er heerlijk uit, maar bewaar ‘m toch maar voor het vogelvolkje, wij hebben genoeg gehad.

Dankjewel allemaal dat jullie er waren en voor alles wat er aan ons gegeven werd aan liefde en toewijding.

eFVe

Feestdagen

Vandaag is het dan zover, er is een kindeke geboren op aard. Ook deze ouwe knakker van mij is op deze dag geboren, dus het gezang komt hier ook goed binnen.

De ouderdom maakt niet, dat deze man niks meer kan, want in de nacht schopt ie geheid de planten voor de ramen weg. Schrikken hoor.

Maar ook dat lossen we op. Weg planten. Een mand, ooit gekregen van Sonja, komt nu met een enkele plant voor het raam. Een kei, die deze weg schopt.

Verder vieren we de verjaardag samen en gaf ik hem een volwassen-kleurboek, ben even de naam vergeten.

De laatste dagen komt hij van de dag-besteding met zulke prachtige door hem gekleurde prenten thuis. Dat zal ‘m goed doen en waarachtig, hij leek er blij mee. Het is niet meer nieuw voor hem, dat scheelt.

Stiekem kocht ik mezelf ook eentje en zo zullen we samen ieder aan een kant van de tafel onze creativiteit tonen aan onszelf of/en anderen. Ik heb er nu al zin aan.

 

 

Eerste Kerstdag, alleen een simpel kerstboompje als lichtje kleurt deze dag. Eigen schuld, dikke bult. Ik had geen trek aan al die bezigheden; ren me al rot, normaal gezien.

Gelukkig geeft mijn wederhelft er niks om en vond het altijd al een poppenkast, die drukte.

Voor vandaag is dit genoeg, we doen zo even onze wandeling, zonder commentaar, het is kurkdroog buiten, dus gaan met die rollator!

Ik denk, Anne wil wel even weg, want......als de telefoon gaat, MOET hij van mij oppakken, hij is jarig, dus vandaag is de telefoon van en voor hem, ja toch? Ik denk, hij wil er wel even tussenuit glippen. Maar...tot nu toe staat de telefoon ook niet rood-heet-gloeiend hoor.

We hebben twee keer gewandeld, de eerste keer was geweldig, de tweede ook? Nee, niet echt!

Ronald kwam nog en bezorgde Anne een leuke sport-kijk-middag. Onze kinderen zijn zo gek nog niet. Logisch, we hebben ze met zorg gemaakt. Subliem dus.

Voor Anne:

 

 

Laten we dansen en zingen en springen, mijn kindeke is geboren en heeft al 87 jaren om z’n oren.

eFVe

 

Héél stilletjes

 

Twintig over negen klopt er iemand op het raam. Ik kwam net van de gang met Anne’s jas, sjaal en pet. De chauffeur van het busje voor de dag-besteding. Opvang wil ik steeds melden, maar de echte naam is dus wel dag-besteding.

Normaal zitten we er klaar voor, maar onrustige Anne kreeg ik maar niet in de stoel en eindelijk zat ie even en werd wakker geschud. Wakker was ie al, maar dit overkomt ‘m nooit.

Het busje was ook niet te zien, stond bij de buren voor en volgens de chauffeur sloop hij naar de achterdeur. Vandaar dus.

Ik ging voor de eerste keer niet mee naar de bus. Dat voelt heel raar, maar ik wist, het was koud en ik had m’n jas niet aan en de haast was bij de chauffeur merkbaar. Het voelt ERG raar. Normaal let ik erop, dat ie de riem omdoet, de leuning naar beneden en nu stond ik voor het raam... De bus leek al vol. Ook dat is nooit zo. De mensjes zwaaiden allemaal naar mij, herkenning? Het lijkt wel zo. Ik zwaai met twee armen tegelijk terug, maar het voelt nog steeds niet zo goed. Waarom doe ik dan ook zo?

 

 

M’n boodschappen zijn alweer genoteerd, dus deze vrouw gaat, maar komt terug op dezelfde golflengte.

Héél stilletjes de boodschappen halen? Mooi niet, wat een drukte, maar wij redden het. De normale dingen zijn binnen en de Kerst vieren we bij Sonja, onze dochter uit duizenden.

‘t Is prachtig weer en ik heb al vaak huisarrest, dus een hapje, glas melk en snel weer op de fiets tot 3 uur. Zaaaaaaaaalig. Sorry Anne !!!!!

Ik hoop, dat ie het ook leuk heeft. We zijn beiden een beetje/erg moe aan het eind van dit jaar. Komt meer voor? Dacht ik al, gelukkig maar.

eFVe

Kerst en Nieuwjaar

Daar kreeg ik toch een mooie agenda. Icare met de hulpdiensten, waarvan wij

hier twee maal per week eentje ontmoeten. Ze zijn allemaal goed, maar ook

zijn er uitzonderingen, die ik meer dan goed zou willen noemen.

Nee, we noemen geen namen....namen noemen we niet. Bedankt Icare voor de

prachtige jaarkalender, jullie allemaal een geweldige Kerst en nog beter 

2019.

De kalender hangt in de keuken en vanaf 1 januari aanstaande noteer ik de

namen van onze was-hulpen op de kalender. Ze zijn allen welkom en ik zie hen

graag het komende jaar weer tegemoet.

Ook namens Anne mogen jullie blijven komen, de koffie staat klaar of wordt

vers gezet. Niks moet, alles mag.

Nogmaals bedankt voor de mooie kalender, hij hangt dus in de keuken, zeker

weten.

eFVe

Zondag, 23 december 2018

 

 

De hele week rond. Vandaag weer alle pillen in de doosjes voor de week, even lekker douchen, genieten van het ontbijt met roomboter. Oh jongens, wat hebben we het goed.

Al bijna weer koffietijd, wat zullen we als extra kiezen? We hebben nog een deel van de Kerstkrans, maar ook nog cocoscake. Aan Anne de keus.

Even een kop koffie met wat lekkers en relaxen.

 

 

Onderwijl haal ik de lade onder Anne’s bed tevoorschijn en bekijken we alvast wat foto’s. Er zit weinig volgorde in, maar dat hindert niet, Anne herkent bijna niks. Ik blijf steken in de namen van de prachtige plaatsen, waar we dus de foto’s maakten.

Ook veel foto’s met Sonja en de kinderen, zelfs Hans is nog in ons midden. Wat een leuke kinderen en wat een prachtige dochter.

Iedere vakantie in Portugal kwam Sonja met de kinderen een week, soms met en soms zonder Hans. Dan was er voor mij geen heimwee. Zes tot acht weken is lang hoor, zonder de kinderen en/of kleinkinderen.

 

We willen graag wandelen, maar het blijft sputteren/regenen, dus Anne doet z’n oefeningen in geval het vandaag niet meer lukt de buitenlucht in te gaan en ik ga maar weer breien aan de sjaal voor Anne.

Ik ben nog zo vol van de prachtige foto’s, een teken van ouderdom? I love it.

Ik ga weer breien, m’n rug verdraagt het niet langer.

 

Het was even droog, dus ik probeer Anne in de wandelstand te krijgen, maar na zijn oefeningen had ik al een voorgevoel, het wordt moeilijk.

“An, toe nou, schoenen aan”. Anne doet de schoenen aan, maar de verkeerde. Mij maakt dat niks uit, maar het is een kans om tijd te rekken? De goeie schoenen zijn aan, maar dan moet de bril nog in de doos en daarna nog in de la. Alsof ie nooit weer thuiskomt.

De WC, die moet nog bezocht, zelfs tot twee keer toe. De pet, waar is de pet. Ik vond de muts die voor z’n neus lag, ook goed, maar nee, de pet moest het zijn. Hij was zo traag als dikke stront. Er moest nog iets uit z’n tasje van de rollator naar de kamer en alles trager dan traag.

We doen de achterdeur open, ik zet de rollator naar buiten en voel al een drupje.

Hij heeft het gered, we zijn niet gegaan. Wel vroeg ik of ie z’n schoenen wel aan wilde houden, misschien lukt het vanmiddag nog. Ik ben benieuwd, het kan best zijn, terwijl ik dit intik, dat de schoenen alweer keurig achter op de mat staan. Jammer, maar helaas.

Inmiddels een broodje gegeten en volgens Anne blijft de lucht er lelijk uitzien. Ik kijk voor hem toch nog even die kant op en denk...Froukje, je kunt het schudden, er wordt vandaag niet gewandeld.

 

 

Toch fijn, dat morgen de dagbesteding wel doorgaat. Liesbeth doet de maandag heb ik me laten zeggen en Liesbeth, ik ben je dankbaar. Ik kom duidelijk frisse buitenlucht tekort. Morgen mag ik weer naar buiten.

eFVe

Zaterdag, 22 december 2018

 

Nog even over gisteravond. Hoe ik mij ook op The Voice verheugde, de meeste tijd lag ik in diepe rust. Anne en ik om beurten, of soms ook tegelijk. Ouderdom zullen we maar zeggen. Zelfs het bakje chips kon me niet redden.

Tot straks, dan begint de dag pas echt.

 

Tiny was onze washulp; het was lang geleden dat we haar voor het laatst zagen. Een kopje koffie moest wel kunnen. We hadden iets lekkers van onze Sonja gekregen en daarvan sneed ik kleine blokjes en dat was ook echt genoeg. Heerlijk, maar wel zwaar. Deze tijd is een verleidelijke tijd om in gewicht toe te nemen. Voor Anne een goeie tijd, voor mij wat minder goed. Ik snoep wel mee.

Tiny kwam, zag, deed haar werk, we teutten even en daar ging ze weer. Tot de volgende keer dan maar weer.

 

Wij drinken onderhand ons tweede kopje koffie in de koffiemok voor de Kerst.

 

 

Verder niet veel nieuws, het is hier rustig en ... het regent, de zwarte was hangt binnen.

Ondanks het weer, de wandeling zit er weer op. Zo fijn, dat Anne dan ook wel wil,  gelukt dus.

 

Ik denk erover, Anne z’n haar te knippen, hij lijkt nu teveel op Einstein. Einstein heeft nog net wat meer haar en een snor.

 

 

Ik verheug me op zondag, even helemaal niks, dat noem ik pas echt VRIJ.

eFVe

Vrijdag, 21 december 2018

 

Vandaag weer een moeilijk begin. De kleding... Hij draagt sinds kort een colletje, maar in de nacht een sjaal om. Dat vond ik wel wat te gek. Dus mag ie de col aanhouden en dan ‘s morgens alles weer schoon en fris.

Vannacht schijnt ie het warmer gehad te hebben en de col kreeg de schuld. Geen col dus, maar dan wordt het een polo-shirt met korte mouwen, wel een vest erover.

Ik probeer het hem naar de zin te maken, maar vanmorgen is ie erg onzeker en volgens hem ben ik onredelijk. Ik zeg: “Sorry, Anne”. Maar dat werkt niet. Ik heb het verprutst. Ren naar boven voor het polo-shirt en kom terug...Anne heeft een bloedneus. Paniek en dat hoeft niet, ik druk z’n neus weer dicht, maar doe van alles fout. Anne toch, wat is m’n rol nu dan?

Ik krijg het dicht, de neus bloedt niet langer, maar het wordt niet beter tussen ons. De tijd gaat door en Anne wordt onrustig. Ik dus ook, want vanaf negen uur kunnen ze hem komen halen.

Ik zorg, dat alles in z’n tasje zit, hij roept om een kam, gelukkig had ik al nieuwe gekocht. Geen gezoek, een nieuwe kam dan maar.

Z’n kleding is gelukkig niet meer belangrijk en ik zie dat ie er goed uitziet. Alleen z’n haar is net zo wild als hij zelf is en zo lijkt ie dus op één of andere wijsgeer. Ik wil het te lijf gaan met gel, maar ik mag niks meer, dus doe een stap achteruit.

Samen wachten we op het busje. De hulp arriveert en begint boven, die kent de klappen van de zweep al.

Busje komt zo en inderdaad, de bus arriveert en ik breng Anne met rollator en al in de bus. Zorg dat ie de riem om doet; deze nieuwe chauffeur moet even aan mij wennen.

Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom.

Ik zwaai hen na, werp nog een kushandje en krijg een royale kushand retour. Het ijs is gebroken. Maar het woord onredelijk blijft nog knagen. Het is waar, ik krijg een hekel aan mezelf. Maar vanmiddag is het feest.

Wordt vervolgd.

 

We werden heel goed ontvangen en zo ontmoette ik Anneke voor de eerste keer. Ik had al een voorstelling van haar gemaakt, maar die kwam niet echt overeen met de werkelijkheid. Anneke je zit er nu in hoor, in m’n systeem.

Met de hele groep en aanhang verdwenen we naar de grote zaal, waar ene Liesbeth (Barkhof?) al achter de piano de eerste noten speelde. Ik kon haar niet goed zien, net dat hoofdje er bovenuit. Maar ze ontkwam niet aan een introductie en moest even staan. Wij klappen natuurlijk.

Een gedrukt werkje met liedjes van en uit m’n jeugd, de herinneringen kwamen naar boven op een paar liedjes na, de rest zongen we, op Anne na, alle drie mee.

Vlak bij ons in een hoekje zat een meneer met een sublieme stem, die mij deed zwijgen. Zooo mooi, wat zong die man mooi. Ik ben later even naar hem toegegaan om hem dat te vertellen en wat zei die beste meneer? “Ik heb er geen CD van”. Lachen natuurlijk. Ik zei: “Ik zou de eerste zijn, die ‘m zou kopen”.

De muzikale Liesbeth kroop achter de piano vandaan en pakte haar gitaar en dat vond ik echt geweldig. Dat deed ze héél goed. Daarin speelt natuurlijk mee, dat gitaarmuziek mijn hart heeft gestolen. Liesbeth nogwat, je bent een kanjer, laat dat gezegd zijn.

De dag die zo moeilijk begon was een halve slag gedraaid en maakte mijn/onze dag tot een groot succes.

Dankjewel Vierackers Donk. Mijn dank is groot en gaat uit naar Liesbeth en Anneke.

Oh ja, wat ik ook leuk vond, ik heb Jelle ontmoet. De jongen van het fietsen, die Jelle maakt mijn Anne daar zo blij mee; dankjewel Jelle.

eFVe

Donderdag, 20 december 2018

 

Het begin van donderdag is moeilijk, vooral omdat ik weet, dat het vandaag een vrije dag is.

De wekkers schreeuwden het uit om 8 uur, snel beiden tot stoppen gebracht. Ik sliep, meestal lig ik al te wachten.

Even bijkomen. Waarom 2 wekkers? Dan kan het niet mislukken, eentje hier bij m’n bed en eentje in de andere kamer, zodat ik eruit MOET om het lawaai te stoppen. Dan moet je wel wakker zijn, toch? 

Het blijft zo akelig donker ‘s morgens en ‘s avonds is het ook al vroeg donker. Daar krijg je echt geen energie van.

Maar vandaag is het een vrije dag. Anne is alweer lekker schoon, het ontbijt zit erin. Anne at een stukje kerststol extra. Lief hé van zo’n buurvrouw om dat aan ons te geven. Ze mag vaker komen, maar hoeft niets mee te nemen. Anne vond het gisteren zo leuk om haar van alles te vertellen. Ik snap dat niemand daar tijd voor heeft, maar ik zou zoooo gráág willen, dat mensen echt voor Anne komen. Hij is niet gek, hij is in de war.

 

Anne probeerde buiten de screens omhoog te doen. Misschien is hij het alweer vergeten, dan doe ik het alsnog. Maar hij was zo lief het aan te bieden. Eerst dacht ik, kan hij dat? Proberen mag, dacht ik even later.

We kunnen zelfs praten en niet over onnozele dingen, ik voel me zo gelukkig. Af en toe is het snoertje in z’n hoofd verbonden en dan eis ik het op, zeker weten. Ik zie en merk zelfs, dat hij het fijn vindt, mijn vertrouwen te hebben.

 

Pas een wandelingetje gemaakt; hij kiest zelf de route en rust op plekken die hij wil. Dat is ie al gewend. Bepaalde beslissingen mag ie zelf doen. Wat zeg ik? Moet ie doen.  Alleen als het in z’n nadeel is, breng ik een verbetering aan en leg het uit. Vandaag is er begrip van alle kanten, wat een fijne dag.

 

De kaartjes stromen binnen, toch houd ik me aan de afspraak met mezelf, dit jaar even niks. De Kerst voelt voor mij nu niet als een feest, maar meer als een vermoeiende bezigheid.

 

 

Anouk haar katje staat model.

eFVe