Onlangs werd ik 80 jaar. Mijn moeder heeft dat net niet gehaald. Zij werd 79 jaar en was al erg ziek.
In die tijd was ik er vaak, om beurten met m’n zus. Onze oudste zus woonde net iets te ver weg om zo intens mee te draaien. Mam lag ik het ziekenhuis in Leeuwarden, maar echt contact hadden we op het laatst niet meer. Ze keek met open gesperde ogen zonder uitdrukking, maar als je haar hand pakte, kneep ze er in.
Ik droeg in die laatste tijd steeds iets gebreid van haar, ook al was het soms erg warm in die tijd in de hoop op herkenning. Pakte dan haar hand en vroeg er naar en of ze dan wilde knijpen. Ze kneep enorm, maar om eerlijk te zijn, kneep ze de laatste tijd altijd enorm, dat bedenk ik me nu. Maar toch...het voelde zo goed.
Toen ze uiteindelijk overleed, was ik er net niet, maar mijn zus gelukkig wel.
Onze hele clan kwam er daarna, te weten, m’n beide zussen met mannen en ook ik met mijn man. Dat was dus het einde. We gingen met lege handen naar huis.
In die tijd zat ik volop in toneel en had een repetitie. Ik dacht niet na en ging. Men wist, dat het slecht ging met mijn mam en toen ik vertelde, dat ze was gaan hemelen, kreeg ik fijne aandacht.
Maar......ik was anders dan anders, repeteerde de sterren van de hemel met m’n rol en was loslippiger dan ooit. We hebben zo gelachen en hadden zo’n pret.
Thuis gekomen daarna als een blok in slaap gevallen.
Achteraf denk ik: “Wat voor mens ben ik eigenlijk ?!”
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten