Onze Buurvrouw is vandaag, zesentwintig juli, één jaar geleden overleden en dan denk ik al gauw, hoe gaat het me de Buurman? Ik vraag Anne vier Hortensia’s te plukken en hij komt met vier kleuren Hortensia’s terug. Zo mooi en Anne is trots. Het is vast zoeken geweest na die regenperiode, maar ze zijn prachtig.
Het is tien uur, voor ons koffietijd en ik ga naar de Buurman. De deur is nog op slot, maar hij komt er al snel aan. Ik geef hem de bloemen en zeg: “Voor jou, want het is een andere dag”. Hij snapt wat ik bedoel en kust me op beide wangen. “Fijn dat je eraan denkt”, zegt hij. Ik schiet vol, maar kan ‘m nog net vragen of ie komt koffiedrinken.
Ik heb het kunnen weten, hij heeft de koffie al op. Ik zeg: “Kom je dan even bij ons zitten? Dat kan ook “.
Hij wil liever thuis blijven, want er kan visite komen en/of er kan gebeld worden. Helemaal goed.
Wij drinken onze koffie, ik haal de was uit de machine en daar is de Buurman. “Hebben wij wat afgesproken?”, vraagt hij. Ik zeg: “Nee, maar je mag wel komen, heb je al telefoon gehad?”. “Nee”, is zijn antwoord. Hij wil liever niet komen. Ik zeg, dan ga ik met de was verder en hij verdwijnt weer naar huis.
Ik voel me zo akelig, zo’n dag is zo moeilijk, het eerste jaar......
Mag ik hopen, dat hij of bezoek of telefoon krijgt? Tuurlijk mag dat. Dat is voor vandaag mijn wens.
Zo sneu en vertederend, zo hij daar stond.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten