De middag is daar, maar....het regent. We moeten onze plannen bijstellen. Op visite bij een ex-buurvrouw die haar bovenbeen heeft gebroken en aan het revalideren is.
Gewapend met een puzzelboekje willen we per bus en terug lopen, maar de regen verandert onze plannen en dus neemt Kina de auto en ik ga natuurlijk mee.
Parkeren bij het gebouw is niet mogelijk, daarvoor blijk je een of andere munt nodig te hebben. Vanwege de regen blijven we nog even in de auto, want parkeren voor de deur is niet mogelijk.
We bekijken wat we nog in voorraad hebben aan kleingeld en besluiten dan toch maar de auto iets verder te poten en hebben zodoende een uur om bij de buurvrouw op visite te gaan.
Gevraagd waar ze is, op welke afdeling en via de trap beginnen we onze entree. Eerst natuurlijk verkeerd, het zal al een wonder zijn, dat we meteen de goeie afdeling hebben. Maar vragen staat vrij en zo komen we bij de patiënt. Haar dochter is er ook en......de ex-buurvrouw is blij ons te zien.
Ze is daar alweer een aantal weken. Er was steeds wat, wat ons tegenhield om haar te bezoeken, het weer was te warm en er waren al die dingen die we moesten doen. Maar vandaag zijn we er klaar voor. Het puzzelboekje is helemaal goed gekozen en over en weer vertellen we, wat er zoal staat te gebeuren en waar we allemaal uiteindelijk mee bezig zijn. Ze is al 87 jaar en daarom moet ze de volgende zes weken daar nog blijven. We komen weer, dat is zeker. Het is een leuke visite en er wordt zelfs gelachen. Ik ken haar al héél lang en zij kent mij. Gezelligheid kent geen tijd. Gelukkig heeft ze geen pijn.
Maar...de tijd gaat snel en wij moeten weer naar de parkeerplek van de auto en in de lift drukken we op de goeie knop en komen bij afdeling BG. “Wat is BG ???”, vraagt Kina. “Begane Grond”, meld ik, dus zijn we goed. Maar dan begint het feest, welke kant op? Niet helemaal zeker stiefelen we een richting op, door de glazen deur langs mensen zittend onder een afdak. “Deze kant”, zegt Kina en ik geloof haar op haar woord. Maar ‘t was zo anders, we komen langs mooie tuintjes en het pad wordt steeds kleiner. Plots, HO.....we kunnen niet verder, dus...verkeerd. “Ojee”, roep ik, “ik moet piesen”. “Hou op”, zegt Kina, “ik ook”. Lachend keren we om en daar wordt het nog moeilijker van.
Kreupelend en gebogen rennen we onze weg terug langs de mensen onder het afdak. We kijken beiden de andere kant op, want er zal vast wel commentaar komen. Achter elkaar langs de buitenkant, op zoek naar onze vriend, Kina haar auto. Gelukkig, die staat er nog. De rit naar huis is snel en zwijgzaam. Kina stopt voor haar huis en kan snel naar haar toilet. Mijn weg was iets langer, n.l. achterom. Ik loop door het huis, groet Anne en kom net op tijd bij ons toilet en hoor Kina al doortrekken. “Ik zit”, mompel ik.
Daarna heb ik pas aan Anne gevraagd hoe zijn middag was, thee gezet voor ons beiden en ben in m’n stoel gedoken.
Onze plannen zijn naar tevredenheid uitgevoerd.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten