Herinneringen

Mijn oudste, nog in leven zijnde, zus is drieënnegentig  jaren jong. We, zij en ik, skypen geregeld en soms hebben we elkaar niet veel te vertellen, of soms is ze ook moe. Ook zijn er van die dagen, dat het me niet lukt en soms praten we lang en leuk en lief. Ze heeft zes kinderen en ook drie ervan skypen geregeld met haar. Deze drie wonen allen in buitenland. Maar vandaag was ik de enige tot nu toe.

‘t Was heerlijk haar over haar kinderen te horen vertellen, vooral over vroeger. Deze keer ging het over de twee, haar zoon en haar daarop volgende dochter. Haar zoon is op één na de oudste en deze zus komt vlak onder hem.

Ze zijn verhuisd van Leeuwarden naar Leusden en dat was wennen qua taal.

Zij kwam in gesprek met een meneer met een hondje en vroeg aan hem: “Biet tie oek??”. Plat Leeuwarders dus. Hij ontfermde zich over haar en legde uit, dat je in Leusden zo niet kon praten.

“Hoe dan??”, vroeg z’n zusje. Hij in z’n beste Nederlands: “Dan zeg je....bijt hij ook ??” “Oh”, zei z’n zusje. Terwijl mijn zus dit vertelde, genoot ze nog na.

Maar over Leeuwarden had ze nog iets te melden.

Ook toen haar enige zoon kleuren wilde leren kennen, liepen ze samen gezellig in/op de Bleeklaan en vroeg haar zoon: “Wat voor kleur is dat??”. Een gele auto passeerde. “Dat is geel”, zei mijn zus tegen het ventje. Maar daar was het nog niet klaar mee. Een andere auto passeerde en weer vroeg hij: “Wat voor kleur heeft die dan?”. “Dat is een rooie”, zei mijn zus, of misschien zei ze wel “rood”. Ik denk het laatste, want haar kinderen iets leren, daar was ze serieus in en haar zoontje was en is een leergierig knulletje, inmiddels een volwassen man.

Ook herinnerde ze zich nog, dat ik zwarte Piet was en bij hen aanbelde, maar meteen de deur open deed en haar naam riep. De kleine reageerde met: “Tachougje !!! “. Maar toen ik binnen kwam zei het kleine meiske: “Oh nee.....Pat Piet”. (zwarte Piet)

Ook dat mijn Pap, absoluut geen klusser, een hok aan het bouwen was. Hij zat in het hok en bouwde van binnenuit. Zegt me dat kleine ding: “Opa, ik fien dit een heel mooi hokje, maar kan opa daar wel weer uut komme? “. Nou...dat kon hij niet, ze moest oma erbij roepen voor een trapje. Ik hoor nog mijn Pap keihard lachen. Dat was zo’n geweldige humorvolle man.

We woonden toen naast elkaar, m’n zus met haar gezin en m’n ouders met hun jongste dochter, ik dus.

Inmiddels zijn beide kinderen al behoorlijk volwassen mensen en hebben heel wat bij geleerd. Maar dit wilde ik graag even delen. Zo leuk, ze is nog zo helder, die zus van mij. Het is een lust om met haar te skypen. Nu draaide het om de kinderen, maar ze kan nog over alles meepraten.

Herinneringen ophalen, zo leuk !!! Dankje Sietie.

eFVe