Kina heeft een logé, de hond van haar dochter. Nou...hond? Hondje is een beter woord. Ze wandelt dus dagelijks zo’n drie tot vier keer met hem en één keer per dag kuier ik mee. Teun kent me inmiddels en accepteert me, zoals ik ben.
Mooi langs de rand van de Vaart op het gras laten we hem genieten van alle geurtjes van de meisjeshonden. Teun kan z’n geluk niet op en als Kina niet zo streng was, stonden we nog langs de Vaart te wachten tot Teun de neus vol genoeg heeft en weer verder gaat.
Maar gisteravond kwamen we tijdens onze wandeling ook buren tegen. Een praatje is al snel gemaakt en babbelen we over het wel en wee om ons heen.
We nemen afscheid en komen langs een meneer, druk doende in z’n voortuin. Hij kijkt naar ons en zegt: “Zo .... de wandeling vervolgen? “ Kina zegt: “We werden opgehouden”. “Dat hoorde ik wel”, zegt de man en gaat verder met: “Dat geroddel ontging me niet”. Ik spring er bovenop en zeg: “Zullen we het even positief houden???”. “Ach”, zegt hij quasi vriendelijk, “je kent me toch”.
We lopen verder en ik vraag Kina ondertussen, of zij de man kent. Helemaal niet en ik ook niet.
Teun trekt zich nergens wat van aan en onze wandeling wordt vervolgd.
Het is een avond vol wandelaars en ook overburen komen we nog tegen en “roddelen” we geestig verder. Teun snuffelt waar hij kan en is blij met iedere onderbreking.
We komen nog een jongeman tegen met een KANJER van een hond, Kina maakt de riem superkort en houdt Teun in bedwang. De jongeman en zijn Kanjer lopen ons met de neus omhoog voorbij en ik laat me ontvallen: “Die hond negeert de onze”. “Ja”, hoor ik de jongeman nog zeggen en hij en z’n hond wandelen verder zonder ons een blik waardig te gunnen. Kina en ook ik opgelucht.
Tenslotte wandelen we een hele grote ronde en geen boos geblaf van Teun. Ik denk, hij had de avond van z’n leven. Wij ook, hij deed, waarvoor we gingen wandelen en ook wij waren tevreden met de wandeling van die avond.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten