Monte Gordo - Portugal

Jaren en jaren reisden we met onze sleurhut achter de auto naar Portugal en vaak kwamen we dan ook in Monte Gordo. Een plaats aan zee, niet ver van de Spaanse grens vandaan.

De camping was goedkoop, zodoende troffen we daar de meeste Hollanders. Sommige bleven de hele winter op die camping. Dat zat er bij ons niet in.

Maar kennissen hadden we al gauw gemaakt. Ene Ali, ook wel Ali Super genoemd (naar winkels in Portugal) en haar lieve man Ruurd wisten veel dingen, die je in Monte Gordo kon beleven en vroegen ons mee uit. Uit ? Goed voor U. Wij onze mooiste kleding aan en gaan met die banaan.

Een mooi plekje (in een restaurant) waar een dansgroep zou optreden. Een prachtig zitje vooraan viel ons ten deel. Volksdansen. Prachtig, vooral ook de kleding.

Laten ze na enige tijd mensen uit het publiek vragen !!! Ik zat natuurlijk met de neus vooraan en was de klos.

Een mooi jong Portugees ventje, strak in ‘t vel, vroeg dit ouwe mens.

Na enige pasjes (gauw geleerd) kwam de werkelijke moeilijkheidsgraad. Als een tol in ‘t rond. Net als ik dacht, daar ga ik, sleurde hij me de andere kant op. ‘k Had m’n ogen dicht en ....’t ging goed. Zie je ‘t voor je?

Ik met m’n enorme achterwerk al huppelend, mijn voorgevel sprong danig mee, maar met aan m’n arm een pracht jongkerel !!!

Na afloop (thuis in de caravan) op bed, hoorde en voelde ik Anne lachen. Ik vroeg, waarom hij zo lachtte. “Jij zo huppelend, daar moet ik nog om lachen”, was z’n antwoord en lachte opnieuw onbedaarlijk.

Zulke dingen beleefden we in dat verre Portugal. Heb ik heimwee? Soms wel, maar wat we toen allemaal deden, zou me nu niet meer lukken.

Dit was in Monte Gordo. Ik beleef het even opnieuw.

eFVe

Herinneringen

Mijn oudste, nog in leven zijnde, zus is drieënnegentig  jaren jong. We, zij en ik, skypen geregeld en soms hebben we elkaar niet veel te vertellen, of soms is ze ook moe. Ook zijn er van die dagen, dat het me niet lukt en soms praten we lang en leuk en lief. Ze heeft zes kinderen en ook drie ervan skypen geregeld met haar. Deze drie wonen allen in buitenland. Maar vandaag was ik de enige tot nu toe.

‘t Was heerlijk haar over haar kinderen te horen vertellen, vooral over vroeger. Deze keer ging het over de twee, haar zoon en haar daarop volgende dochter. Haar zoon is op één na de oudste en deze zus komt vlak onder hem.

Ze zijn verhuisd van Leeuwarden naar Leusden en dat was wennen qua taal.

Zij kwam in gesprek met een meneer met een hondje en vroeg aan hem: “Biet tie oek??”. Plat Leeuwarders dus. Hij ontfermde zich over haar en legde uit, dat je in Leusden zo niet kon praten.

“Hoe dan??”, vroeg z’n zusje. Hij in z’n beste Nederlands: “Dan zeg je....bijt hij ook ??” “Oh”, zei z’n zusje. Terwijl mijn zus dit vertelde, genoot ze nog na.

Maar over Leeuwarden had ze nog iets te melden.

Ook toen haar enige zoon kleuren wilde leren kennen, liepen ze samen gezellig in/op de Bleeklaan en vroeg haar zoon: “Wat voor kleur is dat??”. Een gele auto passeerde. “Dat is geel”, zei mijn zus tegen het ventje. Maar daar was het nog niet klaar mee. Een andere auto passeerde en weer vroeg hij: “Wat voor kleur heeft die dan?”. “Dat is een rooie”, zei mijn zus, of misschien zei ze wel “rood”. Ik denk het laatste, want haar kinderen iets leren, daar was ze serieus in en haar zoontje was en is een leergierig knulletje, inmiddels een volwassen man.

Ook herinnerde ze zich nog, dat ik zwarte Piet was en bij hen aanbelde, maar meteen de deur open deed en haar naam riep. De kleine reageerde met: “Tachougje !!! “. Maar toen ik binnen kwam zei het kleine meiske: “Oh nee.....Pat Piet”. (zwarte Piet)

Ook dat mijn Pap, absoluut geen klusser, een hok aan het bouwen was. Hij zat in het hok en bouwde van binnenuit. Zegt me dat kleine ding: “Opa, ik fien dit een heel mooi hokje, maar kan opa daar wel weer uut komme? “. Nou...dat kon hij niet, ze moest oma erbij roepen voor een trapje. Ik hoor nog mijn Pap keihard lachen. Dat was zo’n geweldige humorvolle man.

We woonden toen naast elkaar, m’n zus met haar gezin en m’n ouders met hun jongste dochter, ik dus.

Inmiddels zijn beide kinderen al behoorlijk volwassen mensen en hebben heel wat bij geleerd. Maar dit wilde ik graag even delen. Zo leuk, ze is nog zo helder, die zus van mij. Het is een lust om met haar te skypen. Nu draaide het om de kinderen, maar ze kan nog over alles meepraten.

Herinneringen ophalen, zo leuk !!! Dankje Sietie.

eFVe

Teun, de hond

Kina heeft een logé, de hond van haar dochter. Nou...hond? Hondje is een beter woord. Ze wandelt dus dagelijks zo’n drie tot vier keer met hem en één keer per dag kuier ik mee. Teun kent me inmiddels en accepteert me, zoals ik ben.

Mooi langs de rand van de Vaart op het gras laten we hem genieten van alle geurtjes van de meisjeshonden. Teun kan z’n geluk niet op en als Kina niet zo streng was, stonden we nog langs de Vaart te wachten tot Teun de neus vol genoeg heeft en weer verder gaat.

Maar gisteravond kwamen we tijdens onze wandeling ook buren tegen. Een praatje is al snel gemaakt en babbelen we over het wel en wee om ons heen.

We nemen afscheid en komen langs een meneer, druk doende in z’n voortuin. Hij kijkt naar ons en zegt: “Zo .... de wandeling vervolgen? “ Kina zegt: “We werden opgehouden”. “Dat hoorde ik wel”, zegt de man en gaat verder met: “Dat geroddel ontging me niet”. Ik spring er bovenop en zeg: “Zullen we het even positief houden???”. “Ach”, zegt hij quasi vriendelijk, “je kent me toch”.

We lopen verder en ik vraag Kina ondertussen, of zij de man kent. Helemaal niet en ik ook niet.

Teun trekt zich nergens wat van aan en onze wandeling wordt vervolgd.

Het is een avond vol wandelaars en ook overburen komen we nog tegen en “roddelen” we geestig verder. Teun snuffelt waar hij kan en is blij met iedere onderbreking.

We komen nog een jongeman tegen met een KANJER van een hond, Kina maakt de riem superkort en houdt Teun in bedwang. De jongeman en zijn Kanjer lopen ons met de neus omhoog voorbij en ik laat me ontvallen: “Die hond negeert de onze”. “Ja”, hoor ik de jongeman nog zeggen en hij en z’n hond wandelen verder zonder ons een blik waardig te gunnen. Kina en ook ik opgelucht.

Tenslotte wandelen we een hele grote ronde en geen boos geblaf van Teun. Ik denk, hij had de avond van z’n leven. Wij ook, hij deed, waarvoor we gingen wandelen en ook wij waren tevreden met de wandeling van die avond.

eFVe

Vertederend

Onze Buurvrouw is vandaag, zesentwintig juli, één jaar geleden overleden en dan denk ik al gauw, hoe gaat het me de Buurman? Ik vraag Anne vier Hortensia’s te plukken en hij komt met vier kleuren Hortensia’s terug. Zo mooi en Anne is trots. Het is vast zoeken geweest na die regenperiode, maar ze zijn prachtig.

Het is tien uur, voor ons koffietijd en ik ga naar de Buurman. De deur is nog op slot, maar hij komt er al snel aan. Ik geef hem de bloemen en zeg: “Voor jou, want het is een andere dag”. Hij snapt wat ik bedoel en kust me op beide wangen. “Fijn dat je eraan denkt”, zegt hij. Ik schiet vol, maar kan ‘m nog net vragen of ie komt koffiedrinken.

Ik heb het kunnen weten, hij heeft de koffie al op. Ik zeg: “Kom je dan even bij ons zitten? Dat kan ook “.

Hij wil liever thuis blijven, want er kan visite komen en/of er kan gebeld worden. Helemaal goed.

Wij drinken onze koffie, ik haal de was uit de machine en daar is de Buurman. “Hebben wij wat afgesproken?”, vraagt hij. Ik zeg: “Nee, maar je mag wel komen, heb je al telefoon gehad?”. “Nee”, is zijn antwoord. Hij wil liever niet komen. Ik zeg, dan ga ik met de was verder en hij verdwijnt weer naar huis.

Ik voel me zo akelig, zo’n dag is zo moeilijk, het eerste jaar......

Mag ik hopen, dat hij of bezoek of telefoon krijgt? Tuurlijk mag dat. Dat is voor vandaag mijn wens.

Zo sneu en vertederend, zo hij daar stond.

eFVe

Plannen voor vanmiddag

De middag is daar, maar....het regent. We moeten onze plannen bijstellen. Op visite bij een ex-buurvrouw die haar bovenbeen heeft gebroken en aan het revalideren is.

Gewapend met een puzzelboekje willen we per bus en terug lopen, maar de regen verandert onze plannen en dus neemt Kina de auto en ik ga natuurlijk mee.

Parkeren bij het gebouw is niet mogelijk, daarvoor blijk je een of andere munt nodig te hebben. Vanwege de regen blijven we nog even in de auto, want parkeren voor de deur is niet mogelijk.

We bekijken wat we nog in voorraad hebben aan kleingeld en besluiten dan toch maar de auto iets verder te poten en hebben zodoende een uur om bij de buurvrouw op visite te gaan. 

Gevraagd waar ze is, op welke afdeling en via de trap beginnen we onze entree. Eerst natuurlijk verkeerd, het zal al een wonder zijn, dat we meteen de goeie afdeling hebben. Maar vragen staat vrij en zo komen we bij de patiënt. Haar dochter is er ook en......de ex-buurvrouw is blij ons te zien. 

Ze is daar alweer een aantal weken. Er was steeds wat, wat ons tegenhield om haar te bezoeken, het weer was te warm en er waren al die dingen die we moesten doen. Maar vandaag zijn we er klaar voor. Het puzzelboekje is helemaal goed gekozen en over en weer vertellen we, wat er zoal staat te gebeuren en waar we allemaal uiteindelijk mee bezig zijn. Ze is al 87 jaar en daarom moet ze de volgende zes weken daar nog blijven. We komen weer, dat is zeker. Het is een leuke visite en er wordt zelfs gelachen. Ik ken haar al héél lang en zij kent mij. Gezelligheid kent geen tijd. Gelukkig heeft ze geen pijn.

Maar...de tijd gaat snel en wij moeten weer naar de parkeerplek van de auto en in de lift drukken we op de goeie knop en komen bij afdeling BG. “Wat is BG ???”, vraagt Kina. “Begane Grond”, meld ik, dus zijn we goed. Maar dan begint het feest, welke kant op? Niet helemaal zeker stiefelen we een richting op, door de glazen deur langs mensen zittend onder een afdak. “Deze kant”, zegt Kina en ik geloof haar op haar woord. Maar ‘t was zo anders, we komen langs mooie tuintjes en het pad wordt steeds kleiner. Plots, HO.....we kunnen niet verder, dus...verkeerd. “Ojee”, roep ik, “ik moet piesen”. “Hou op”, zegt Kina, “ik ook”. Lachend keren we om en daar wordt het nog moeilijker van. 

Kreupelend en gebogen rennen we onze weg terug langs de mensen onder het afdak. We kijken beiden de andere kant op, want er zal vast wel commentaar komen. Achter elkaar langs de buitenkant, op zoek naar onze vriend, Kina haar auto. Gelukkig, die staat er nog. De rit naar huis is snel en zwijgzaam. Kina stopt voor haar huis en kan snel naar haar toilet. Mijn weg was iets langer, n.l. achterom. Ik loop door het huis, groet Anne en kom net op tijd bij ons toilet en hoor Kina al doortrekken. “Ik zit”, mompel ik.

Daarna heb ik pas aan Anne gevraagd hoe zijn middag was, thee gezet voor ons beiden en ben in m’n stoel gedoken.

Onze plannen zijn naar tevredenheid uitgevoerd.

eFVe

Zomaar een ontmoeting

Gisteravond gewandeld met de buurvrouw. Droog, lekker weer en de route???? Nou ja, we hebben alles in de omgeving al gehad.

Op de terugweg keert er plotseling een fietser om. Zegt de buurvrouw plagend: “Een vriend van jou???”. Ik kijk eens goed en met een: “Jazeker, dat is mijn vriend” sluit ik de zin. Het blijkt mijn Kapper te zijn van jaren her. 

Inmiddels laat ik m’n haar doen door z’n schoondochter, die de zaak heeft overgenomen. Maar.....hij is mij dus niet vergeten. We maakten allebei in het verleden een open-hart-operatie mee. Dat schept een band. In die tijd wandelde ik veel en zo kwam ik hem ook weleens tegen. 

Hij was verbaasd, toen we onze operaties bespraken, dat er nadien geen pijn meer gevoeld is. Prompt laat hij me het grote litteken zien, hup, de jas los en de kleding omhoog. Inwendig moet ik erg lachen. Midden in de stad voor de Hema. Zeg ik tegen hem: “Dat litteken van mij is niet kleiner, maar die laat ik jou echt niet zien, niet hier en eigenlijk nergens”. 

Ik moet erg lachen. Hij een klein beetje, maar de band tussen ons beiden is leuk gebleven. Soms ontmoeten we hem bij de Afhaal Chinees en praten over van alles. Hij is allang gepensioneerd en ook ik ben al op een aardige leeftijd beland, maar.....dit is leuk, zo’n ontmoeting.

Een poos liet ik me niet door hem knippen, mijn buurvrouw is immers Kapster. Ik schreef een kaart met Nieuwjaar en meldde het hoe en waarom. Stuurt ie een kaart terug: “Ik hoop, dat je buurvrouw snel verhuist”. Maar ze woont er nog steeds en toch ben ik weer te vinden in zijn Kapsalon, maar dan zonder hem als Kapper.

Hij vertrok weer op z’n fiets en mijn buurvrouw zei: “Wat een leuke man en nog knap ook”. Waarop ik antwoordde: “En hij is mijn vriend !!!! “

Elkaar af en toe tegenkomen???? Leuk !!!!

Een leuke ontmoeting dus.

eFVe

Zielepoot

Eigenlijk ben ik maar een zielig individu. Al mijn contacten heb ik via de computer. Er zijn heel innige bij, die koester ik. Maar al 55 jaar hier wonen en zo weinig voelbaar?

Af en toe een uitspatting, maar voor de rest, echte ontmoetingen hier in Assen?

Ho maar. Dan moet ik het zelf wel organiseren en daarin ben ik wat terughoudend.

Is het zelfmedelijden? Misschien wel, morgen weer een betere dag, soms ben ik zo en dat is vandaag.

Zelf heb ik mensen afgestoten, wel met een reden, maar als er dan niks meer uitkomt, zelfs niet meer af en toe heb ik niet de moed, m’n hand uit te steken, bang voor reacties, die ik niet aan kan.

Zo’n zielig hoopje mens ben ik nu geworden.

Froukje, kom op, steek de draak met jezelf en pak het weer op. De computer is jouw medium en daar maak je driftig/heftig gebruik van. Houden zo.

Zielepoot ???

eFVe

Familie is RIJKDOM

En dat meld ik niet zomaar. Mijn oudste zus is 13 jaar ouder dan ik ben, maar haar dochter is 11 jaar jonger dan ik ben. Rara hoe zit dat?

De geboorte van deze nicht staat me nog zo in m’n geheugen gegrift. Ze groeide dicht bij mij in de buurt op, namelijk naast mij. M’n ouders en m’n zus en zwager woonden naast elkaar, in dezelfde straat in Leeuwarden. Gea is zelfs een poos de diamant van ons gezin geweest en woonde nog bij ons in met haar pap en mam. Hoe mooi kan het zijn. Later verhuisde ze naar het huis naast ons met haar pap en mam, waar ik veel te vinden was.

Wat ik voor die baby voelde, is niet te beschrijven, de eerstgeborene in onze familie na mij.

Hun toekomst lag wat verder, n.l. in een prachtig gebied en een huis in de bossen. De baan van haar pap was bij de Spoorwegen en dan is Leeuwarden wel erg ver weg. Ze groeide op met één broer en vier zussen.

Zelf verliet ze het nest en ging als kleuterjuf haar leven verder delen. Maar uiteindelijk bracht onze kleine meid het tot een ver weg land, namelijk Amerika. In die tijd was het nog verder dan ver. Nu kunnen we kontakt houden op de moderne manieren, die toen nog niet in zicht waren. Ze heeft een fotostudio gehad, maar ook heel iets anders, ze werd autoverkoopster, verzekeringsagente, handelaar in zwembaden en in alles was ze goed/beter/best. Mijn trots zijn op haar groeide en groeide en nu woont ze in een prachtig huis, samen met haar geweldige man. 

Ze ging werken als kinderoppas in haar eigen huis en ik hoef dus niet te melden, maar.....zeer zeker goed. Er is ook een foto bij van een Poes met kleintjes, die ze thuis verzorgde, omdat de moeder het alleen niet kon om één of andere reden. 

Maar....wat ook geweldig is, de naam van onze familie houdt ze hoog. Zo hoog zelfs, tot boven haar deur. “Vogelsang” is mijn meisjesachternaam en dus ook van haar moeder. Ze voelt zo één met ons. Inmiddels nadert ze de 69 jaar.

Tegenwoordig werkt ze extra als vrijwilligster bij een Shelter, waar dieren worden opgevangen, die zijn afgestoten of iets dergelijks. Zij probeert de dieren te herplaatsen, wat redelijk tot goed lukt.

Nu wil het zijn, dat onze Gea het opvangen van dieren, vooral honden en katten, niet genoeg vindt en opperde een idee, dat hele goeie gevolgen blijkt te hebben. Een win-win situatie.

Kinderen en tieners en zelfs volwassenen weten nu de weg te vinden naar de Shelter om daar met de dieren te spelen en/of om ze voor te lezen, wat menig dier rustig maakt. De kinderen gelukkig, de ouders eveneens en onze Gea? 

Heel gelukkig dat haar idee eindelijk is binnen gekomen als het idee van het jaar. Het begon heel rustig, maar momenteel ben ik de tel kwijt hoeveel kinderen, tieners, ouders haar raad/idee opvolgen en met een blij gevoel doen, wat wederom bij de dieren erg goed blijkt te werken. Gea heeft de poezen onder haar hoede en de honden genieten weer een andere begeleiding.

Wie zijn er nu gelukkig? Vooral ik, omdat Gea MIJN familie is; de Shelter, die blij is met zo’n vrijwilligster met zulke goede tips/ideën en dan nog haar familie.

Gea, voor mij ben en blijf je bijzonder en speciaal, of je wilt of niet !!!

Familie is rijkdom.

eFVe

Eekhoorntjes in Amerika

Nooit geweten, dat het eerst enorme mormeltjes zijn zonder haar. De foto’s zullen het laten zien.

Twee nichten van mij werken als vrijwilligers bij een Shelter, een opvang voor dieren.

Op een gegeven moment werd er opvang gevraagd voor vier wezen van Eekhoorntjes. De boom, waarin zij hun nest hadden, is verwijderd en zo kwamen deze stakkers zonder moeder te zitten. De moeder Eekhoorn heeft hen niet kunnen vinden.

Eén der nichten was zo liefdevol en wilde de beestjes wel thuis verzorgen. Ze heeft er vast wel heel veel over moeten lezen, maar een betere verzorgster hadden ze zich niet kunnen wensen.

De naakte wezens kregen haar en zo ging hun leventje door en de foto’s zullen mijn verhaal bewaarheden, ze groeiden als kool en zagen m’n nicht als hun moeder en ook die foto is hierbij.

Toevalligerwijs is bij haar Moeder in Nederland, mijn zus in Nederland, een Eekhoorn in het vogelhuisje gekropen. Toeval ??? Natuurlijk doe ik ook die foto erbij.

Dit vind ik zo’n geweldig gebeuren, daar moest ik wat mee doen. M’n nicht Yvonne komt alle lof toe en bij deze wil ik haar die graag geven, door hier m’n verhaal met foto’s te doen. Het kostte een poos tijd, eer ze groot en volwassen waren en ook dat ze vrij van haar kwamen. Ze bleven haar als moeder zien.

Uiteindelijk hebben drie van de vier het overleefd en daar mag m’n nicht enorm trots op zijn. Ik ben het ook en vast velen met mij.

Lieve schat, je bent een wonder boven wonder. Je hebt nog zoveel meer dieren verzorgd samen met je zus.

eFVe

Ex-vriendin?

Ik doe ons contact tekort met dit begin. Als er iets speelt bij één van ons beiden, kunnen we elkaar opzoeken, praten, mailen en dat is echt weer ouderwets goed.

Ik ken haar al vanaf we hier in Assen kwamen wonen, onze oudste meisjes waren bijna even oud en ons contact was best goed te noemen in die tijd. We gingen uit elkaar, zoals het meestal gaat. Andere interesses, andere woonomgeving??? Zeg het maar. En toch komen we elkaar weer tegen en is het ouderwets goed, beter, best.

Ik koester dit contact. Ze heeft een zware tijd ondergaan en dat galmt nog wel even na.

Vandaag ruilen we kruiden voor in de tuin. Zij de Basilicum en ik de Peterselie. Peterselie zou het zijn, maar noem je dit niet Lavas?

Ook goed, Peterselie groeit volgens mij laag bij de grond en ik ruik inmiddels naar.......Lavas.

Ach, wat kan ‘t schele, als je haar maar goed zit. Dat van Anne zit goed, hij komt net bij de kapper vandaan. Ik houd ‘m, ruil ‘m niet in. De ex van m’n ex-vriendin en mijn Anne waren collega’s.

Mijn ex-vriendin.

eFVe

Amerika

Er wonen twee nichten van mij in Amerika en over eentje gaat dit verhaaltje.

We e-mailen geregeld en zo weet ik af en toe leuke dingen, die haar overkomen. Ze heeft een prachtige tuin, maar dat komt ook echt niet vanzelf. Ze houdt van zwarte grond onder haar nagels, pas dan voelt ze zich gelukkig. Dat is natuurlijk niet helemaal waar, want met haar kleinkind is ze ook o-zo-gelukkig.

Deze dag ontvingen we een e-mail met een prachtige foto. Ze spaart alles wat met koeien verband houdt en heeft zodoende bij de ingang aan beide zijden een...ja echt....een koeienkop. Ook in haar huis kun je van alles vinden over koeien en vooral van Delfts-blauw. Maar om het mooie plaatje te vergroten kreeg ze via haar dochter hele oude wagenwielen en onze nicht zou onze nicht niet zijn, die wielen niet te kunnen gebruiken.

Jazeker, ze is zo blij en bekijk het plaatje maar goed, ze staan al voor haar huis, aan beide kanten van de ingang en als ze er niet trots op was, hadden wij niet die mooie foto gehad.

Die rode dingen op het hek zijn Kolibrie-voeders, dat meldt ze er pas nog even bij, dus vandaar. Ze is dol op alles wat leeft. Misschien schrijf ik daar ooit nog een keer over.

Yvonne, prachtig, je enthousiasme is groot, maar het plaatje mag er dan ook zijn. Liefs van een dankbare Froukje uit Nederland. Hi-Ha !!!! Of is het Ji-Ha ???

eFVe

Optimum-massagetherapie

We gingen mee met onze dochter naar Hardegarijp. Zij moest voor de massagetherapie en wij mochten haar vergezellen. De Therapeut is dan ook onze neef.

We lunchten bij hem thuis, alwaar we werden verwacht door z’n kleine dochtertje en z’n lieve vrouwtje.

We waren al eerder een keer mee geweest, maar oenen als we zijn, waar wonen ze ook weer???? We reden door een straat waarvan we dachten, dit is ‘m. Maar herkennen? Nee...nog niet. Toch kwam het ons bekend voor en bovendien zag ik een vrouwtje voor het raam. Dat moest haar zijn. Weer gekeerd waar mogelijk en nogmaals langs dat huis, waar inmiddels het vrouwtje met de kleine meid ons toezwaaide. Zo lief.

We waren erg welkom, ik had voor de kleine meid een voelboekje gekocht. Een boekje over een giraffe. Ze bekeek ‘m eerst met haar mama, maar toen ze dan alleen ging kijken, slaakte ze zulke wilde kreten, alsof ze zelf uit de wildernis kwam. Grommen, brommen en hoog gillen. Geweldig, wij gierden van het lachen en het ijs was gebroken. Ze lachte dapper met ons mee.

Een meisje van amper 1 jaar alweer. De eerste keer was het een baby en nu...kijk aan, wat een lekker dier.

We lunchten met z’n vieren dus en de kleine meid deed ook haar best. Likte de appelstroop van haar brood en gooide het brood op de grond. Fort...weg ermee.

Alles is leuk, wat ze ook deed, voor ons was het de eerste keer sinds ruim een jaar dus.

De kleine meid gaf daarna nog even een showtje weg met trapklimmen. Holderdebolder rende ze met die kleine pootjes en knieën de trap op en om het iedereen even te laten zien, deed ze het nog maar een keer over.

Geweldig, ik kon niet anders dan lachen, want echt lopen kan ze nog niet, ze loopt op haar knieën.

Onze neef was ook even snel komen lunchen en moest al snel weer z’n taken elders vervullen.

Ik stuur een paar foto’s van ons allen, maar wil niet verzaken even het adres van onze neef z’n werkmethode door te geven.

OPTIMUM                                                                          .Lage rugpijn

massagetherapie                                                              . Whiplash

Dennis van der Ploeg                                                       . Liesblessures

Tel: 06 152 27 395                                                            . R.S.I.

Info@optimum-massage.nl                                            .Voet- en schouderproblemen                                                                                        

Reidroas 10

9254 JR Hardegarijp

Friesland.

Een adres om aan te bevelen.

eFVe

Lastige Nachten

Wie kent ze niet, die lastige prikbeesten. Wij noemden ze in Friesland neefjes, alsof ze familie waren. Hier noemen ze hen muggen, waar ik weer een heel ander beest onder rangschik. Maar krengen zijn het. Enfin, vliegen, muggen en neefjes, ik haat hen. Waar zijn ze goed voor? Ik ben er nog niet achter.

Soms vecht ik echt een nacht lang met één zo’n kreng, sla met handdoeken en dan nog mis. Slaap met de lamp aan en ontdek ‘s morgens toch nog jeukbulten. Ook eentje op de knokkel van m’n ringvinger en er net onder. Ik heb m’n trouwring nog net af kunnen doen en door m’n ongeduldig gejeuk was die vinger dubbeldik en loop ik nog als vrijgezel door het leven. Ik wordt er heel lastig door en dan de volgende nacht maar hopen, dat ie het loodje heeft gelegd. 

‘t Is soms net een bommenwerper. Komt met lawaai en snelheid op m’n gezicht af en dan geef ik mezelf een lel, zodat ik sterretjes zie. Hebben andere mensen er ook zo’n last van? Vast wel.

eFVe

Wat Zal Ik Kiezen?

Ben druk met m’n rijbewijsverlenging bezig. Maandag de arts nog en daarna de papieren naar het CBR brengen.

Ik had een Skootertje in gedachten, maar dat is toekomstmuziek. Ik zag alleen jonge mensen, maar inmiddels zag ik ook al twee oudere baasjes op mijn idoolkarretje. Dus.....kan ik het ook zonder gezichtsverlies.

Onze dochter kwam langs en door erover te praten, merkte ik, dat ze dat geen ideaalbeeld vond, haar oude moeder op een Skooter. Ik heb niet het gevoel oud te zijn, maar in leeftijd gaat het er wel op lijken.

Komt ze met allerlei voorstellen, een Driewieler, een Scootmobiel en meer van die dingen die voor mij nog erg ver weg lijken te zijn. Iets met tweewielen voor.....Ik reageer meteen: “Dan vlieg ik uit de bocht”.

Een andere mevrouw, die ik gekend heb, was al met zo’n driewieler, voor twee, achter één, twee keer omgegaan door te hard rijden en te scherp de bocht te nemen. Vandaar mijn commentaar. Als je nadenkt, ga je ook sneller uit de bocht met twee wielen, dan met één. De bocht moet een stuk groter met de twee wielen voor. Maar...’t is goed bedoeld, dat snap ik ook wel. Ze is een schat, onze dochter, zonder flauwekul.

Ik ben er nog niet uit, toch maar gewoon weer autorijden? Dan valt er ook niks te kiezen.

eFVe

Verwarring

Ik raak een beetje in verwarring. Ooit beschuldigde ik m’n kapstertjes van discrimineren van ouderen. En dat niet recht in hun gezicht, maar via een verhaaltje. Gekke fotootjes erbij. Het voelde toen echt zo, nee...sterker nog, het was zo.

Maar de laatste keren dat ik m’n haar laat knippen, hebben we hele gesprekken over kindertjes en denken we in veel dingen hetzelfde over opvoeden. Ik vind haar daar heel goed in en zo maken we meer tijd vol, dan voor een knipbeurt staat.

Ik ben te vroeg en als er dan niemand voor me is, dat is al extra, maar na mij is er ook niemand? Dan teuten we maar door en voel ik het als een soort band tussen haar en mij.

Nu weet ik uit ervaring, kapsters kunnen met iedereen overweg, maar dit gaat best ver.

Ik voel me een verraadster, het zit me dwars over m’n verhaal van eerder. Zal ik het vertellen? 

Misschien denkt ze, dat ik jonger ben dan m’n wezenlijke jaren, maar dan toch......het voelt zo raar.

Fijn dat ik het hier even kwijt kan, het voelt als een opruiming.

By the way, m’n haar is nu wel griezelig kort. Eigen schuld, dikke bult. Ik vind het heerlijk als iemand in m’n haar zit te pielen.

eFVe

De Hortensia

Ik had een vriendin van Klasse. Kende haar al zolang we hier wonen, maar....ze was de vriendin van m’n buurvrouw en ik ga niet onder andermans duiven schieten. Ook mijn buurvrouw was een geweldig mens. Zij is helaas te vroeg gaan hemelen. Een gemis voor velen.

Maar het korte poosje, dat ik de buurvrouw, waarvan we de Hortensia kregen, als vriendin heb gebombardeerd, was wel één van m’n sterkste belevingen van hoe een vriendin kan zijn. Ze was geweldig. We lachten samen, huilden samen, praatten samen en ineens, ze was er niet meer.

Deze Hortensia kregen we kort voor haar heengaan in ruil tegen een Pioenroos. En laat die Hortensia even het mooiste zijn, wat onze tuin siert? De foto bewijst het.

Een eerbetoon aan mijn overleden vriendin.

eFVe

Oppassen

Oppassen op een huis van één der buren. Best te doen, ware het niet, dat ik m’n ogen niet gebruikte. Als er geen regen kwam, zou ik ook de bloemen achter water geven en dat was ook de bedoeling.

We hadden een afspraak, wel lang geleden gemaakt, maar toch, de sleutel zou ergens neer gelegd worden. Maar....de sleutel lag er niet en op zoek gaan in het huis van die buurvrouw? Nee, dat is niet mijn specialiteit. Eerst werd er regen verwacht, dus even afwachten alvorens te bellen. Maar de regen bleef uit en ik belde het nummer volgens plan.

Na een nacht wachten belde ik toch nog maar een ander nummer, ook dat stond op m’n lijstje en ik kreeg de buurvrouw zelf.

De sleutel lag op zo’n normale plaats. Froukje waar zitten je ogen??? Ik schaam me diep. Naast de bloemengieter lag de sleutel, daar had ik kunnen kijken, maar met ogen vol slaap (???) zie je dat niet, of liever gezegd, ik zocht er niet naar.

Maar de bloemen hebben hun water gehad en morgen komt de buurvrouw weer thuis en is mijn plicht geen plicht meer.

Mijn excuses voor m’n domme actie en wat heel vervelend is, ik heb haar zelfs nog ge-e-maild. Misschien zou ze haar tablet mee hebben (???) Wifi is daar vast wel.

Zou het dan toch niet meer helemaal goed zijn met mij? De plek lag zo voor de hand en ik kijk in de meterkast. Dat vond ik een logische plek. Met of zonder bril, ik heb geen excuus, 't is en blijft dom.

Buurvrouw...misschien vraag je me nooit weer? Of vast wel, dan kan ik het goedmaken.

Vandaag komt ze weer thuis, tot nu toe met prachtig weer. Dat is ook wat waard.

eFVe

De Eerste Stappen

Na ons trouwen gingen we ons in Assen vestigen. We kregen erg leuke buren. Eentje met drie jongens, een tweeling en een oudste. Nog een gezin met een meisje en een jongetje en nog een oudere dame, die woonde onder ons. Tegenover ons een gezin met 2 grote jongens.

Wijzelf waren nog samen met eentje op komst, wat een schattig meisje werd. Hadden we ook ons best op gedaan.

Het was wennen in een flat te moeten wonen. Ik kom uit de grote stad en Assen is meer een soort groot dorp. Mensen doen veel met elkaar. Ook aan de taal moest ik erg wennen. Ik weet nog, dat de dames me vroegen om mee te dauwtrappen. Ik wist echt niet, wat dat te betekenen had, maar ben wel mee gegaan. Alles uitproberen. Het bleek een vroege wandeling, nog in de morgenstond met een beetje mist. Wonen met z’n allen.....het had wel wat. Het bleek best gezellig te zijn.

Ook winkelde ik met de vrouw van een collega van Anne en die zei een keer tegen mij: “Harm had in een stoete bieten en had toen pien in de koezen”. Nu vind ik het zo gek niet meer, maar met die snelheid van praten van Harm z’n vrouw, jeetje, ik heb geen antwoord kunnen geven, alleen een : “Oh ja???”. Daar heb ik het bij gelaten.

Ook hadden we Grunnegers in onze flat, dat is helemaal wel wat. Eens zei de buurvrouw: “Wat een nuver wichie”. Ik vond onze eerste een plaatje en was een beetje teleurgesteld. Maar later bleek, nuver is mooi. Alles te weten maakt niet gelukkig, maar als ik nu daar kwam wonen???? Kom maar op. Ik spreek Drents, Grunnegers, Fries, Luwarders, een beetje Engels en een beetje Duits. Knap hé? Al zeg ik het zelf. Uiteraard moet ik er Nederlands aan toevoegen.

Tot m’n grote schrik kreeg ik gisteren meerdere foto’s van onze flat toegestuurd, maar dan in de vernieling. Ze worden afgebroken. Voelt toch wel een beetje raar. We woonden er maar ruim 2 jaren, maar het was wel onze eerste huisvesting. Een bewoner, inmiddels een vriend, van toen zond de foto’s mij, we hebben nog altijd contact. Erg leuk !!!! Hij was toen nog een jong ventje en nu al een hele kerel en ik een oud wijf.

eFVe

Een Sprookje

Een sprookje, dat werkelijkheid is geworden.

Er waren eens twee prachtige en aardige mensen, een jongeman en een jongedame. Laten we hen voor het gemak Prins en Prinses noemen. Ze waren vrijwel direkt al verliefd op elkaar en dan laat zich al raden, wat de volgende stap zal zijn. Juist ja, een huwelijk en wel een sprookjeshuwelijk. In jaren zag ik ze niet zo mooi.   

Nu zou ik kunnen melden, ze leefden nog lang en gelukkig. Dat natuurlijk ook, maar er gebeurde een wonder boven wonder. De Prinses werd dikker en dikker, dus was het duidelijk te zien, er was een baby op komst. En raad eens wat, niet één baby, maar twee, wel zo gezellig om samen zolang in donker te vertoeven.

Het duurde en duurde en ze groeide en groeide en.....ineens was het zover. We werden erg nieuwsgierig naar de komst van......

Twee prachtige Prinsesjes. Je kon zien, daar was wel werk aan besteed. Mooie gave kindertjes met beiden al een mooie naam.

Mama Prinses trok er gelijk eentje op haar schoot om te voeden en Papa Prins volgde haar voorbeeld.

En uiteindelijk mocht de Mama van de Prins de kleine Prinses in haar armen houden. Het geluk spatte er van af. Wat een heerlijk gevoel na dat lange wachten van hoelang was het ook weer? De volle negen maanden? Dat was bijna niet vol te houden.

Uiteindelijk kwam de Papa van de Prins nog aan de beurt. 

Zoveel moois en dat in 1 verhaaltje. Wie zou dit nu niet willen beleven? Maar het geluk is helemaal van hen, het valt hen ten deel en wij feliciteren de Prins en de Prinses met dit mooie gebeuren en natuurlijk ook de Papa en de Mama van de Prins. 

Wij wensen deze familie een gouden toekomst met deze kleine mensjes en hopen snel weer eens wat van hen te vernemen. Tenslotte nog.....het is ook nog familie van mij, mag ik blij zijn?

eFVe