Mijn zus, de oudste van ons gezin, zij is dan ook echt de oudste. Ze wordt, als het lukt, volgende maand 93 jaar. Mijn broer werd maar 50 jaar en m’n andere zus 89. Ik heb nog even te gaan, maar m’n broer heb ik al overleefd. We hadden een fijn gezin en ik dacht, simpel als altijd, zo blijft het kontakt. Maar een ieder ging zijnsweegs en pas later realiseerde ik mij, dit is de gewoonste zaak van de wereld.
Maar wat ben ik blij, ze allemaal gekend te hebben en m’n oudste zus nog te kunnen bellen/skypen. Niet dagelijks, maar anders heeft ze ook geen nieuws. Ze kan niet echt veel meer, maar is de moedigste vrouw die ik ken in m’n leven. Ze is een kanjer, blijft aardig en vriendelijk en gaat grotendeels zonder klagen door het leven. Ook al bestaat het van ‘s morgens vroeg 8 uur tot ‘s avonds 8 uur met/uit hulp.
Ik neem m’n muts/petje/haarband voor haar af en neem een voorbeeld aan haar.
Lieve Sietie, ik houd van je.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten