Een Bijzonder Kind

Een bijzonder kind en dat is hij.

Dit deel ik vandaag aan iedereen die van kinderen houdt. Dit ventje “Orion genaamd” is voor de eerste keer in het kinderdagverblijf en zie het resultaat.

Z’n oma meldt mij dit met gevoel van geluk en deelt het met mij en ik op mijn beurt zet ‘m in m’n blog en deel het met de hele wereld.

Zo te zien, is dit niet in 1 dag, of......er vond een verschoning plaats. Wie zal het zeggen? Ik niet.

Een blog waard, toch????

Bellen blazen...

Samen met vriendjes op de bank...

Hij speelde peek-a-boo met een spiegeltje...

Ik kan staan!!

eFVe

Sneekweek

Deze zondag besloten we Chinees te halen. Maar omdat we allebei niet veel eten, hoeven we geen grote porties en zouden genoeg hebben aan een portie bahmie. En laat ik je nu vertellen, dat ik voor een portie bahmie alleen niet samen in de wachthoek van het Chinees restaurant durf te gaan zitten. Dus ...wat doet Froukje, ze neemt er een loempia bij.

Inmiddels is mijn loempia al hoog en breed verslonden, maar de bahmie lijkt amper aangeroerd. Leuk toch...kunnen we een andere keer nog blij mee zijn. Het gaat de diepvries in.

 

Onderwijl dat ik de loempia at, dacht ik terug aan die eerste keer. Anne was in de kost in Sneek en ik kwam per trein op avond die richting op. Het was Sneekweek. Een weeklang feest en daar mocht ik ook een keertje van mee genieten.

Van m’n baas mocht ik niet eerder vrij, dus moest razend snel naar huis fietsen, een hap eten en naar het station. Voor eten was amper tijd, maar m’n moeder ontdekte opkloppudding gekocht te hebben. Voor het eerst daarmee aan de slag en dat kwartier wachten zat er niet in, dus dronk ik de pudding naar binnen. In de trein heb ik behoorlijk rechtop moeten zitten, het voelde of ik zou barsten. Veel teveel pudding gegeten. Heb me de hele avond opgeladen gevoeld, maar deed toch dapper mee.

 

‘s Avonds laat besloot de groep nog Chinees voer te halen en ik was te verlegen om te melden, dat ik niks op zou kunnen. Een loempia zou wel gaan, verkondigden de mensen om me heen.

 

Mooi niet. De Sneekweek, zelfs één avond ervan zou een feest moeten zijn, maar dit onnozele ding had zo’n moeite de avond door te komen en ook nog gezellig te zijn. De loempia met al die wormpjes stond me dan ook heel erg tegen. Wat plaagden ze mij, maar ik ging bijna over m’n nek.

 

Om de trein te halen moest er gerend worden, waarin ik in die tijd best goed was, maar....die avond kwam ik niet vooruit. Ik heb de trein gehaald en kon wel janken. De hele avond was verknald door m’n te kleine eetlust en m’n te volle maag.

 

Nu, zoveel jaren later, laat ik me de loempia heerlijk smaken, maar....’t is genoeg, voor meer ben ik niet in de wieg gelegd.

 

De Sneekweek, tig jaren geleden.

eFVe

Foto

In eerdere tijden gingen we jaarlijks naar Portugal. Daar kom je niet zonder dan door Spanje te gaan. Het was altijd een geweldige en verrassende reis met veel pauzes en veel ontmoetingen, vooral Nederlanders. Wij zijn een reislustig volkje, dat werd me toen duidelijk. Vooral met de combinatie auto/caravan blijkt/bleek erg geliefd.

Dit even ter inleiding.

De foto, die dit stukje begeleidt, werd door mij vertaald als zijnde een natuurcamping en dan over 111 km.. Helemaal zo gek nog niet, of wel soms?

                                                Natuur aan zee, wat wil je nog meer...

Maar, zo werd mij duidelijk, Spanje zou Spanje niet zijn en geen natuurcamping bezitten. Ik weet nog niet goed waarom niet, maar het zij zo. Het weer is goed, de zee heerlijk, de temperatuur helemaal subliem en dan zijn er toch altijd mensen onder ons, die de voorkeur geven even zonder bagage (kleding) te mogen kamperen?

Werd mij uitgelegd.....dat het een natuurpark is, de weg er naartoe. Zijn er meer mensen onder ons, die zich mogelijk ook zouden/kunnen vergissen? Dan hebben we weer wat geleerd, of niet dan?

eFVe

Drie Oma's en een Opa

Onze toekomst.

Deze keer probeer ik de oma’s en opa in onze familie bij elkaar in één blog te krijgen, tezamen met die schattige kleine kinderen.

Maar op dit moment heb ik nog maar één foto binnen en zal ik geduld moeten hebben. Bij deze dan.....

De toezeggingen stromen binnen, maar de foto’s komen nog, dus wederom toon ik geduld. Ik ben er helemaal opgewonden van. Onze toekomst ligt in hun handen en ik geloof erin. Prachtige kinderen met geweldige oma’s en opa. De grondbeginselen zijn gelegd.

De foto’s zijn binnen, de één nog mooier dan de ander.

Foto nr. 1-oma met Bas, een heerlijk joch.

Hij woont in Assen, dus zag ik hem al vaker, zo’n schattig ventje. Onlangs was ie ziek, erg ziek, maar gelukkig zijn die tijden gekeerd.

Foto nr. 2-granny met Brandley, woont helaas ver van ons vandaan, but a beloved boy.

Hij woont in Amerika en zie hem alleen op de foto’s, waar z’n oma ons mee blijft verrassen.

De Nieuwjaarskaart toont haar hele gezin en dat mag er zijn.

Foto nr. 3-pake met Noa, woont in Friesland, een heel leuk schattig famke.

Haar mochten we al eens ontmoeten in Friesland en kunnen beamen, het is een schatje. Van hen kregen we een Nieuwjaarskaart, zo’n mooie hadden we nog nooit gehad.

Foto nr. 4-beppe/granny met Orion, woont het verst weg, helaas, but also a lovely boy.

De meeste foto’s heb ik via z’n Beppe van hem en altijd lachend en/of iets ondernemend, maar helaas woont hij in Australië.

In alfabet heb ik hun foto erbij.

Kon ik maar even bij hen zijn en dan een keertje met hen spelen. Oud en jong, dat verschil is klein, we zouden elkaar vast niet vervelen. Misschien komt het, dat ik ouder wordend me steeds meer kind voel???

Maar zo over de wereld verspreid kunnen zij misschien mede een steentje bijdragen, zodat ze de wereld wat mooier zouden kunnen kleuren en de mensen tevredener en gelukkiger zouden kunnen zijn. Aan hen zal het niet liggen, zij zijn allen “GOUD”.

Mag ik trots zijn op al deze kindertjes, bovendien allemaal familie van de warme kant.

Mogen deze schatten in harmonie en met gevoel voor humor opgroeien en mag ik dan af en toe horen/lezen hoe ze zich ontwikkelen???? Alvast bedankt lieve nichten en neef. Ik zal deze blog bewaren als een document tot in einde van dagen/jaren.

eFVe

Onze Kleindochter

Vandaag waren we bij haar koffiedrinken en het verbaasde me, wat ze allemaal al gedaan had. Wat een handige donder en wat een fantasie. Woont tijdelijk in een huis, wat er ooit weer af moet/ gesloopt moet worden en hoe ze er weer woont, enorm gezellig met een prachtig bankstel en een gekke kat. Een katertje en toch was ie dol op opa en niet op mij. Wel verdulleme.... Een homo-kat? Ach, bestaan die wel?

Onze buren hadden een kater en die werd behandeld door een kater en scheen het nog gaaf te vinden ook, dus ook in de dierenwereld is er verschil.

De plannen van onze kleindochter.....behang plakken en wat ze ook al gedaan heeft. Zo mooi, met allerlei foto’s van haar en mensen die dicht bij haar staan. Geweldig.

Namen noemen we niet, maar ik wil je toch even melden, wat doe je het goed, je bent een handige donder, maar dat heb ik al gemeld met veel creativiteit in je, mag ik trots op je zijn? Zo niet, ik ben het toch.

Schat, I love You, het moet gezegd...

Onze kleindochter.

eFVe

Mijn Campingvriend

Eigenlijk onze vriend, maar de vrouw van de campingvriend was helemaal dol met Anne.

We zagen ze ieder jaar in Portugal en het blijft leuk deze man te ontmoeten.

Zijn vrouwtje is niet meer onder ons, maar wat hebben we mooie tijden met hen beiden gehad.

Nu is het Janneman alleen. Ik dacht, dat ie 92 jaar was, maar wat schetst m’n verbazing......Jan is 94 jaar. Nog zo helder in ‘t koppie en daardoor leuk om hem op te zoeken. We waren er 3 uur, het is een man van de klok en 3 uur drinken we thee. Ik trad op als huishoudster en voorzag mezelf en de heren van verse thee met een kokoskoek, eentje van de warme bakker. Ik koop ze meestal in de supermarkt, dus dit was smullen.

Hem bracht ik kersenbonbon mee met de opdracht één per dag, anders zou hij dronken worden. Nu mag ie dat zelf weten, maar deze man drinkt absoluut niet.

Het gesprek ging overal over en we genieten altijd reuze van hem en z’n belevingen. Hij is wel dubbel zo dik dan dat ie toen was en het lopen is dan ook niet echt lopen meer. Hij mankeert ook wel het één en ander, maar daar doen we zelf ook wel een beetje in/aan mee.

Al snel wenste Jan z’n tweede kopje thee en ik sprong weer overeind. Daar is het bij gebleven, want graag wilden wij voor donker weer thuis zijn.

Hij vond mij nog een aardige spring in ‘t veld. Ja hé.....hij is 15 jaren ouder. Vindt z’n leeftijd ook heel normaal, z’n zus is 97 jaar, al is het de gewoonste zaak van de wereld.

Wij, ik zijn/ben blij er weer geweest te zijn en vertelde dat dan ook bij het weggaan en dat we kontakt zouden houden. “Niet te lang duren !!! “, zegt de ouwe baas. “Je ziet ons wel weer....”, zei ik. Beloven is een te sterke uitdrukking, want meneertje staat op z’n strepen.

We hadden het ook over eten koken, doet ie nog allemaal zelf en het is te zien, dat het hem smaakt. Maar hij had ook goede tips. Toevallig bezitten hij en ik dezelfde apparaten en hij had een goeie tip, waar ik deze week mee aan de slag ga. Hij daarentegen werd door mij getipt, puree uit een pak te kopen en daarmee de stamppotten lekker en snel klaar te maken. Hij hing me aan de lippen. Gemak dient de mens.

Tot zover onze 94 jarige vriend van weleer. We kennen hem 30 jaren en hebben reusachtig goede herinneringen aan deze man en z’n lieve vrouwtje. Maar ook dit bezoek was een tien waard.

Foto van hen beiden doe ik hierbij.

Dat was onze campingvriend.

eFVe

Mijn Zus

Mijn zus, de oudste van ons gezin, zij is dan ook echt de oudste. Ze wordt, als het lukt, volgende maand 93 jaar. Mijn broer werd maar 50 jaar en m’n andere zus 89. Ik heb nog even te gaan, maar m’n broer heb ik al overleefd. We hadden een fijn gezin en ik dacht, simpel als altijd, zo blijft het kontakt. Maar een ieder ging zijnsweegs en pas later realiseerde ik mij, dit is de gewoonste zaak van de wereld.

Maar wat ben ik blij, ze allemaal gekend te hebben en m’n oudste zus nog te kunnen bellen/skypen. Niet dagelijks, maar anders heeft ze ook geen nieuws. Ze kan niet echt veel meer, maar is de moedigste vrouw die ik ken in m’n leven. Ze is een kanjer, blijft aardig en vriendelijk en gaat grotendeels zonder klagen door het leven. Ook al bestaat het van ‘s morgens vroeg 8 uur tot ‘s avonds 8 uur met/uit hulp.

Ik neem m’n muts/petje/haarband voor haar af en neem een voorbeeld aan haar.

Lieve Sietie, ik houd van je.

eFVe

Wederom uit eten

Wederom uit eten, pannenkoeken zijn favoriet.

Deze blog schrijf ik in twee delen. Nu zie ik uit naar vanavond, we gaan uit eten. Ben ik m’n schoondochter en kleinzoon verschuldigd en het Pannenkoekenschip staat op de verlanglijst. Ik kan me de vorige keer nog herinneren, samen met Desmond. Uitspraken als.....”Als ik maar niet zeeziek wordt”, kijkend uit een kombuis. Maar hij is inmiddels alweer ouder, maar het was top met hem uit eten te gaan met zinnen als: “Vooraf een soepje, oma? “. Waarop ik opperde, dat we het dan maar nadien moesten doen. Hij weer: “Maar oma, soep hoort vooraf”. Heerlijk toch en dan te weten, dat hij de pannenkoek niet eens op kon, dat had ik al van te voren gedacht. Die soep krijgt ie ooit wel. Een geweldig joch, maar ook een leuke moeder, dus vanavond samen met hen uit eten......Ik zie er naar uit.

Het werd een groot succes en lekker....maar onze keus was geen goeie keus. Zes uur ontmoetten we elkaar bij “Het schip” en gingen we gedrieën naar binnen. Een leuk plaatsje en......Jo had haar bril vergeten, kon niet lezen. Desmond probeerde haar de dingen voor te lezen, maar de keuze was enorm.

Het werden pannenkoeken, eentje met champignon en kaas, eentje met champignon en ui en kaas en Desmond eentje met salami. De pannenkoek van Jo en mij waren klef, dat viel tegen. We hebben het ook verteld en werd ons uitgelegd, dat de champignon de schuldige was. Doordat die nogal  vochtig is, krijg je dit resultaat. Ach nou ja, dat weten we dan weer. Jammer maar helaas.

Het werd ons duidelijk uitgelegd, waarna de chef ons vroeg of we het snapten. “Ik ben wel blond”, zei Jootje, “maar dit lukt hoor”.

Zoiets.....dat vond ik erg leuk. Een heerlijke meid en Desmond weet nu al, wat hij de volgende keer gaat bestellen.

Jo en ik hadden koffie na, werd met likeur opgediend en we lieten ons het smaken. Ik stikte al bij de eerste proef, dus gooide het maar in de koffie. Desmond mocht een vingertje dippen om te proeven, het was niet zijn ding. Gelukkig maar. Jo volgde mijn voorbeeld, ook de likeur in de koffie legend. Beiden hadden we een extra melk nodig, beiden borstkindjes, neem ik aan.

De foto is helaas pas gemaakt, toen de pannenkoek al binnen was, maar ook nog eentje buiten de boot. Letterlijk buiten de boot. En dat was het dan weer. Het was mijn beurt te trakteren en we spraken af, de volgende keer wordt het geen pannenkoeken, maar pizza. Ik schrok al, de laatste tijd ben ik iedere woensdag met gezelschap uit eten en nu even een poos niet, lijkt me wel verstandig. 

We kusten elkaar, Desmond even extra, daarna nog weer knuffels en daar gingen we uit elkaar. Op de fiets zo we gekomen waren.

Dat was ons uitje.

eFVe

Mijn dinsdag

Zwemmen of liever gezegd zwemfitness. Dat was wat er op het menu stond voor vandaag. We waren helaas maar met vier dames. Mijn maatje maakte een wereldreis en haar miste ik meteen. Maar verder was het goed vertoeven. Onze Gert-Jan is prima en de oefeningen komen van zijn hand, dus ook prima.

Op dezelfde plek blijven staan lukte me vandaag behoorlijk minder. Het water was hoger dan normaal op ons verzoek. De kleinste dames waren er niet, dus kon het een keertje.

Toen we Gert-Jan voor ‘t eerst kregen, had ik het idee, dat we voetbaltraining volgden. Dribbelen was niet van de lucht, maar stoere dames die we zijn, we doen alles in volle overgave. Nu komen er meer oefeningen terug die we van de dames ook kregen, dus herkenbaar.

In de gezamenlijke kleedkamer omkleden en dan snel door de kou naar huis. Aankleden duurt bij mij twee keer zo lang en twee keer zo breed. Maar gelukkig was er nog eentje van het kleine groepje samen met mij.

We stapten achter elkaar ons hok uit, maar....de verkeerde kant. Ik vertrouwde blindelings op haar, maar ook zij was niet de juiste persoon. Zij lijkt net als mij het niet te kunnen onthouden en ik huppel meestal achter iemand aan, welke kant moeten we op?

Ze zei nog wel: “Daar waar de spiegel niet hangt, daar moeten we eruit “. Zie...dat zijn duidelijke dingen, die onthoud ik van nu af aan.

Ook deze zwemtherapie was weer ten einde en fietste ik weer snel naar huis. Jeetje, het was weer pittig, maar heerlijk.

eFVe

Valentijnsdag

Laat ik nu met m’n bijna 80 jaar nog steeds stiekem hopen, dat er iemand op de wereld is, die me een hartje stuurt? Zielig hé. In ieder geval stuur ik bij deze 8 hartjes, 8 is m’n lievelingsgetal, vandaar.

 

       

 

Hier laat ik het bij. Voor een ieder....fijne Valentijnsdag.

eFVe

Geloof in jezelf

Deze foto kreeg ik zomaar binnen en geef ‘m door aan een ieder die zich geroepen voelt. Geloof in jezelf is het beste begin van je ontwikkeling. Met deze poes is het wel heel mooi gegaan. Als ik in de spiegel kijk, valt het altijd tegen en denk ik, waar is die tijd gebleven, dat ik wel even wilde blijven staan. Nu draai ik me snel om, maar.....

Ik blijf in mezelf geloven. Je kunt meer, dan je denkt en ik doe ook m’n best. Dit moest en zou ik delen met liefst iedereen, maar met jou die het nu leest, is ook al een goed begin.

Blijf geloven.

eFVe

De Italiaan

Alles op Google afgestruind en uiteindelijk gevonden wat ik zocht en de rest van de familie was het er ook mee eens. De Italiaan.

De jeugd ging voor de Pizza’s en wij beiden hadden dunne reepjes varkensvlees met Gorgonzolasaus. En dat was me toch een stuk/boel lekker.

Later thuis nog lang zitten uitbuiken en ‘s nachts nog nagenoten van ons etentje. Het zat allang in het vat, in de planning, dus.....deze keer gingen we ervoor en het is voor herhaling vatbaar.

Gezellige sfeer, prachtig kaarslicht, wat een paars lichtje verspreide, waardoor ik aan m’n zus moest denken. Zij is niet meer onder ons, maar toen haar dochter deze foto zag, maakte ze me er op attent en heel graag ga ik met haar mee, mijn zus erbij te zien, ook al is het alleen op de foto zichtbaar.

De jeugd hadden beiden wat te vieren, een afsluiting van stage en eentje die juist aan de stage begon. Dubbel feest dus.

Ik werd naar huis gebracht en toen gingen we allemaal Opa knuffelen. Hij was thuis gebleven.

De Italiaan, een goed adres, een goed gevoel en heerlijk eten. Daar gingen we voor.

eFVe

Beach Babe

Albany Australië, Surfclub bestaat 100 jaar. Daar wil ik graag iets over 
schrijven. Mijn nicht en vriendinnen haken om het leven, bij wijze van 
spreken en vonden zowaar een doel. Het bestaan van de surfclub in Albany 
voor 100 jaar is er toch eentje  van klasse. De dames haakten tot ze er 
scheel van zagen, maar ook dan was het plaatje niet compleet.

Laat er nu eens een man in hun midden bestaan met een Sixpack en op de foto 
wil voor het goeie doel?

Ik leen de foto, maar ken de Purly-Queens en heb toestemming, want die 
prachtige man is de man van......mijn enige nicht in Australië.
Nou???? Zeg er eens wat van? Is ie mooi of is ie mooi !?????!

eFVe

Bewegen tegen wil en dank

Heftige discussie over wandelen of fietsen. Wandelen was te ver, wat ik wilde. Ook al was het met een rustperiode. Dus het werd fietsen, maar dan zonder rust.

Richting ons/mijn zwembad langs het fietspad en terug door het bos. Dat was uiteindelijk de bedoeling en zo ging het ook. Ware het niet, dat juist mijn band leeg liep en ik wilde, dat Anne naar huis fietste en ik met de fiets aan de hand terug liep. Weer heftige conversatie over hoe en wat. 

Anne wilde met mijn fiets aan de hand terug en ik zag ‘m in gedachten onderweg al liggen met beide fietsen. Dus...ik proberen te vertellen, dat ik steviger liep met fiets dan zonder fiets. Een aardige praatgrage mevrouw deed ook even haar verhaal en Anne volgde haar idee op. Mijn band werd opgepompt en ik weer fietsen, die vrouw al pratend achterlatend. 

Een goed mensje hoor, maar ik wilde toch niet vertellen, waar we woonden. “Is het nog ver? “, wilde ze steeds weten en ik steeds weer hetzelfde antwoord: “Nee hoor, ga jij maar vast weer fietsen”. Mijn band was lek en bleef lek. Uiteindelijk moest ze wel gaan, nadat ik haar bedankte en kreeg Anne me toch zover, dat hij mijn fiets meenam aan z’n rechterhand. 

Grote zorgen maakte ik mij, ik zag ‘m in gedachten onderweg liggen met beide fietsen. Maar waar ik ook liep, gelukkig geen Anne. Zo je ziet, ben ik alweer thuis en blijkt, ik moet een nieuwe band. Die heeft geen schuld en ik heb uiteindelijk m’n wandeling gehad en ben nog zo fit als een Hoentje.

Anne is inmiddels al de band aan het nazien, want zonder fiets kan dit mensje niet. Erg lief, dat wel, maar wat een gedoe. Ik kan er ook nergens mee naartoe om het te laten maken of nieuwe band te kopen, ‘t is zondag.

Waarom ik zo tegen die mevrouw praatte? Van een buurvrouw hoorde ik gisteren zo’n raar verhaal, ook over een aardig mensje en ik voelde herkenning. Vraag me niet waarom, maar mijn adres geef ik niet graag.

Hoe slecht kun je zijn? Zo slecht dus, dat ik die gedachten koesterde.

Zo ben ik ook. Maar....ik heb bewogen....tegen wil en dank.

eFVe

De Miro

Heel lang geleden hadden we hier een Miro, waar je alles kon kopen, boodschappen, textiel, schoenen en noem maar op. Ik vond het prettig daar te winkelen, alles wat je nodig had, lag voorhanden.

Wel was het enige vervoer die grote boodschappenkar en aan de slag dan maar.

Deze keer samen met m’n vriendin en we verbleven er lang, alles door de kont zien, grof gezegd. Onze boodschappen was niet anders dan anders, maar verder in de winkel kwam ik nog dingen tegen, die ik beslist moest hebben. Mooie zwarte slip, eerst maar eentje, kon ik, als ie voldeed, meer halen.

Maar die grote kar was niet geschikt voor zo’n onnozel slipje en ik verloor ‘m in de winkel. M’n vriendin vond ‘m terug en ik bedacht me niet en stopte ‘m tot nader order in m’n zak. Ook nog andere hebbedingetjes gekocht en uiteindelijk naar de kassa. Alles keurig afgerekend en met de kar naar de fiets, zodat we konden overladen. Alles in de fietstassen en de kar terugbrengen, de sleutel van de fiets pakken en .....oh jee.....wat had ik in de zak? 

Juist ja, de slip. Ik hield ‘m omhoog en riep m’n vriendin: “Moet je zien !!!”. “Weg ermee”, schreeuwde ze terug. “Je denkt toch niet, dat je daarmee naar die kassaknul terug kunt???”. Ik dacht diep na, deed de slip opnieuw in m’n zak en samen fietsten we naar huis.

Eindresultaat.....ik ben een dief !!!!!

Hoe ik hier na zo’n lange tijd op kwam? Bij de kapper ging een verhaal rond van per ongeluk een brood niet afgerekend en dus terug naar de winkel.

Had ik ook kunnen doen, maar......ik durfde niet. Ben ik slecht? Zelf invullen .......... Het was toen een tijd van valse schaamte, een slip.....

eFVe

Pannenkoeken

Gisteravond met buurvrouw en man naar het pannenkoekenschip te eten geweest. Nog een kadootje van de buurvrouw vanwege de verjaardag van Anne. Gedeeltelijk met de auto gegaan, want....de kou en wind waren striemend. Het laatste stukje gelopen.

Niet druk deze keer, maar het was ook midden in de week. Nieuwe menukaart en uitzoeken maar.

Alle drie wat anders, drinken erbij en.....eet smakelijk. Een leuk plekje, net tegenover de keuken, kunnen we de kunst afkijken, ja ho maar. Was ook niet de bedoeling.

We keken door het kombuis zo in het woelige water, een leuk plekje dus. Nou....het voer zag er ook goed uit, maar voor mij iets teveel. Een soort pizzabord en dan ook helemaal belegd met pannenkoek en daarop......van alles. Misschien had ik weer eens een te groot oog, ik had m’n bril op, dus....dat kan eigenlijk niet.

Mensenlief, wat was dat heerlijk, niet veel conversatie, alle drie bezig met onze lekkere hap. Op de terugweg naar de auto in de striemende wind en alle drie blij, dat we onze vriend, de auto, zagen staan. Hij had keurig op ons gewacht. Al pratend naar huis en zeven uur waren we er weer. Ik had m’n stuk overgehouden pannenkoek mee gevraagd en keurig in cellofaan meegekregen en dat kwam in de buurvrouw haar tas.

Bij het afscheid bleef het in haar tas en dacht ik, ach...laat maar. Maar halfweg de avond, telefoon. “Froukje ik heb jouw hapje nog hier”.  Ik zeg: “Gooi maar door de brievenbus”. Zo gezegd zo gedaan en dat ligt nu in de koelkast. Zal ik het ooit opeten? Ik voel nog m’n buik, bij wijze van spreken.

Binnenkort weer uit eten? Dan niet bij “Het schip”, al hoe goed het ook was. De hele avond uitbuiken !!!!

Dankjewel buurvrouw, zo komt Anne nog eens ergens en ik mocht mee.

eFVe

Z’n leven in vogelvlucht.

Onze eerste poes was Oscar, ik schreef er al eerder over. Onze zoon vond ‘m in een droge sloot. Hij was nog blind en alles moest nog geleerd worden....zonder z’n moeder.

Zoals je al door hebt, ik werd z’n moeder. Leerde ‘m eten en zelfs zindelijk worden en voorzichtig buiten wennen. Eerst aan de waslijn.

 

Hij was een schat, een enorme schat, ook al was hij zo speels en zaten we vaak onder de krabben. Alles direkt te weten is zelfs voor een poes moeilijk. Maar tijdens het groter worden werd ie nog liever en groeide uit tot een aardige lieve rode kater. Maar...liet zich bij wijze van spreken...de kaas niet van z’n brood eten. Vaak eigen schuld, dikke bult. We plaagden hem, maar waren ook stapel op hem en ook dat begreep hij goed.

 

Haalde me op tijdens m’n yoga-sessie bij m’n vriendin. Liggend op de vloer op ons matje....klopte het malle ding, Oscar, op het raam. Thuiskomen....zoiets zal ie bedoeld hebben.

De overbuurvrouw paste op hem in de vakantie en als ze te lang duurde, zocht hij ook haar op en liep gezellig met haar naar ons huis. De honger riep.

Maakte de buurt onveilig door achter de heg te wachten, totdat er iemand langs kwam en hij ze in de benen kon springen. Schreeuwen maar daarna lachen. Een ieder kende Oscar en Oscar kende iedereen.

 

Wel was ie tekort gekomen qua drinkgewoonte bij z’n moeder, dat kon ik hem niet bieden, maar daar bedacht hij wel wat op. Deed z’n pootjes om m’n nek en kwijlde zo tussen m’n borsten, zo akelig voelde dat. Het mocht alleen, toen ie nog klein was, maar dan met een handdoek om me te beschermen. Bij mij liet ie het dan ook wel, maar zodra we visite hadden en de dame in kwestie had een blote nek, hup, de poten om haar nek en gaan met die banaan. In den beginne vond iedereen het fijn/leuk/geweldig, tot ie begon te kwijlen. Ik houd er maar over op, het loopt uit de hand.

 

Helaas kwam er na jaren een einde, uitkijken voor het verkeer had ik hem niet geleerd. Mijn schuld. Is niet meer te herstellen.

Dit was zijn leven in vogelvlucht.

eFVe