Dit was maandag.
Even snel naar de apotheek, een speciale lichting medicijnen. Extra-voeding voor Anne. Ilona de hulp is er, dus kan ik even snel.
Jas aan? Ja, doe maar. Toch verkeerd gekozen, te warm.
Eentje voor me, dus even wachten. Na mij kwam iemand die bang was te laat te komen bij haar zwemgroep. Snel van nummertje gewisseld en zo kon zij weer snel verdwijnen.
Daarna wel even gelachen, één deur van de entree stond open en een mevrouw stond er voor. Ze wilde naar binnen, maar zag geen deur opengaan. Zag mij lachen en had het door.
Prachtig, zulke dingen.
Anne’s recept en verhaal hoe en wat doorgegeven en hup weer snel op de fiets.
Kom ik langs die prachtige appartementen en zegt iemand me dag. Ik groet terug, waarom niet. Mijn dag is weer goed, een man in z’n onderbroek.
Een goed begin van de maandag, toch?
Snel naar huis en Ilona bijstaan. Zegt ze: “Mijn moeder is ook tachtig jaar, maar fietst allang niet meer, wat bent U nog goed”. Ach ja, een fluitje van een cent, maar....het klinkt goed.
Maar haar moeder heeft geen hulp nodig en ik wel, daarin zit ook verschil.
Haar moeder en vader doen alles samen, ik snap het, dat was hier ook zo. Dus ik mag tevreden zijn en ben ik dat? Nu even wel.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten