Net Anne in het busje geholpen. In de rolstoel verdween hij voor m’n ogen. Moet het nu echt zo? Ik houd het niet droog.
Wil zoveel, moet zoveel, maar het lukt even niet. Zo had ik me het laatste stukje leven samen niet voorgesteld. Ik weet wel, het kan erger, maar waarom voelt het dan zo?
Ik heb ‘m de sleutel meegegeven, mocht ie de dag niet kunnen/willen volbrengen, kan hij erin, ook al zou ik er niet zijn.
Boodschappen? Het kan me even niks schelen, geef me een poosje.
Inmiddels is Anne al vaker geweest, soms pocht hij enorm en soms vindt hij het minder leuk. Daar kan ik even niks mee. Het moet wennen, ik denk, dat het na de vakanties met vastere mensen is en dan voelt het goed, hoop ik, denk ik.
En als het helemaal niet lukt, wat dan, ja....wat dan? Dan hoeft ie voor mij er niet naartoe, maar zal ik hem vaker alleen moeten laten en iemand vragen bij hem te vertoeven. Ook niet eenvoudig. De eerste keer willen mensen het vaak wel, maar...dit houdt nooit weer op.
Duim met me mee, dat het went en hij het zelfs fijn gaat worden, zodat ik me ook prettig kan voelen en alles kan doen, wat moet en ook de extra’s.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten