Ik bedoelde een kladblok, maar om het te onthouden, vertelde ik me dit meerdere malen in de winkel, een soort winkel van Sinkel. Maar toch niet gevonden. “Kulladbullok”, herhaalde ik.
We gingen voor de ingrediënten voor Scaloppa naar de Jumbo, maar konden het niet laten, de dichtbij-zijnde winkels even in te duiken. Maar zoals ik al zei: “Geen kulladbullok”.
En alsof het niet genoeg was, met al dat zoeken moest ik steeds een windje laten en vertelde dat stiekem aan Anouk. “Snel doorlopen”, probeerde ik er nog achteraan te zeggen. “Haalt de geur ons niet in?”, vroeg Anouk nog snel. “Nee”, zei ik, “We gaan voor de wind”.
Daarna kochten we alles voor het heerlijke gerecht en ik werd er zo mee verwend, hoefde zelfs niet te helpen.
Ik kan er dus niet alles over vertellen, maar ik zou zeggen: “Zoek het maar op”. De smaak is raak.
Google is overal goed voor. De foto is van de saus Scaloppa geheten.
Het is vrij vet eten, voor mij een taboe, maar ik vertelde aan Anouk: “Als ik dood ga, dan ben ik altijd nog ouder geworden dan mijn mam”. “En Opa dan?”, vraagt Anouk. “Die volgt mij snel, want we kunnen toch niet zonder elkaar”. Anouk scheen er vrede mee te hebben. Ik ook.
Heerlijk, zo’n kleindochter.
Ik denk, dat iedereen wel weet, hoe een kladblok eruit ziet? Daarvan dus geen foto.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten