Fris en Fruitig

Na een geweldige mooie crematie van m’n zus, door m’n neef, zijn vrouw en nicht visa versa gereden, dit verslag.

Mijn familie is een fantastische familie en de Heren der Schepping hebben me getroost waar nodig. Mijn beiden neven, namen noemen we niet, waren geweldig lief en ontfermden zich over mij. 

Moeilijke momenten waren er volop. Mijn nicht in Amerika kon door omstandigheden er niet bij zijn en door verbinding via internet kon zij dit alles mee beleven. Ook een huisvriend van onze familie in Australië en de vrouw van m’n neef in Engeland voelden zich daardoor met ons allen verbonden. 

Ook de dochter van m’n broer Joop en haar man waren erbij via die verbinding. Hoe goed kan dat zijn. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Na de crematie was het tijd voor vertrek en namen we afscheid van m’n zus haar kinderen en naasten.

De reis verliep vlekkeloos en nog een kleine pauze onderweg liet ons voelen, hoe warm het nog was. Maar dan toch eindelijk weer thuis, ook al gold dat alleen voor mij. 

Samen met hen en de achtergeblevenen, Anne, onze zoon, zijn vrouw en onze kleinzoon nog een hartige hap genuttigd en over en weer gepraat over de dag vol emotionele belevenissen.

We hadden dit alles niet willen missen.

De familie uitgezwaaid en nog een poos nagepraat met Johanna. Dat moeten we vaker doen Jo.

Uiteindelijk mijn Anne benaderd en zoals altijd hem klaar gemaakt voor de nacht. Tanden in een potje, inhalatie gebruiken. De kamer verbouwen, zodat hij in en uit bed kan zonder gevaar. Onderwijl Anne kreunend: “Ik ben kapot”. Snel z’n kleding uit getrokken en hem achterover op bed geduwd. 

Een kusje, wat overigens erg moeilijk is met een tandeloos bekkie, maar het lukte. Ik nog snel een Gemeentepils erin en walsend de trap op. Ook ik was kapot na zo’n dag vol belevenissen, de reis, de gesprekken, de beelden. Anne riep nog weer vanuit de kamer: “Ik ben helemaal kapot”. Ik was ook kapot, maar legde het terzijde en gebruikte m’n reserves om deze dag tot een goed einde te brengen. Eindelijk, m’n bed in. Even snel m’n hersenen ordenen, wat overigens de hele nacht duurde.

Anne bleef rustig tot 5 uur en ik hoorde hem naar het toilet gaan. Ikzelf had al een paar keer m’n hondje uitgelaten. Maar dus om 5 uur was de onrust er en zo spookte hij nog 2 uren lang in bed of ernaast of hoe dan ook, met lawaai door. Pas 8 uur kom ik eruit, dat is de afspraak, waar ik mij zo goed mogelijk aan houd.

Anne viel in slaap en ik tik nu even dit verhaaltje. Het is weer tijd om de dag te beginnen, maar deze keer niet fris en fruitig.

eFVe