Radeloos/reddeloos/redeloos

 

Ik was radeloos. Mijn opslagmappen waren verdwenen.

Ik was reddeloos. Ik sloeg alles op in die mappen.

Ik was redeloos. Was zo boos op mezelf zonder reden.

 

Nu ben ik niet meer radeloos. Onze zoon kwam/zag en overwon.

Dus ook niet reddeloos. Diezelfde zoon was de redder in nood.

En redeloos? Nee, mijn verstand is weer helemaal terug.

eFVe

Jut en Jul

 

Onze rollator doet grote diensten. Als het maar even mogelijk is, sjouwen de rollator, hij en ik langs ‘s Heren wegen, ijs en weder dienende.

Wel met een kleine pauze hier en daar, maar ik voel me al zo gelukkig. Ik laat hem uit, al was ie een hondje, maar ik kom er zelf ook uit. Voel me daarna een stuk rijker en het is maar zo’n kleinigheid (kleine geit, zoals iemand in onze familie beweert). Heerlijk, even glas naar de glasbak brengen en erin gooien natuurlijk. Goeie doelen dus.

En ... nog maar pas hoor, het lukt, het lukt !!!!!

Jut en Jul aan de wandel met de rollator, wat een uitkomst.

eFVe

Babyvoeding of Bijtgaar?

 

Als die ouwe tanden en kiezen, weliswaar kunst, niet meer goed werken, is babyvoeding dan een idee, of liever gezegd, groente door een molentje?

Groente door een molentje, dat is wat ik deed en dan ineens zie ik ene Professor, ik heb hem hoog zitten, voorlichting geven. Hier boven met naam en al vermeld.

Hij vertelde over de hersenen, die van ons zijn al oud, dus mijn oren gingen wijd open.

De hersenen doen het goed, als je het eten goed gaat kauwen, dan is het gymnastiek voor je hersenen. Ik weer helemaal wild. Geen molentje meer, maar zelf kauwen. Voor mij geen probleem, maar voor m’n wederhelft is het wel weer even wennen. Van de ene op de andere dag moet ie weer kauwen.

Professor Erik Scherder, bij mij zit ie hoog in het vaandel, om het zo maar eens te zeggen.

Babyvoeding was het nog net niet, maar toch: het maakt een heel verschil.

 

Kauwen, goed voor de hersenen.

 

eFVe

De Onbetrouwbare Dominee

Onze eerste kampeervakantie was, toen Ronald ongeveer 4 jaar was en Sonja dus 9. We zagen een advertentie in de krant van een dominee in Friesland, die z’n opklapbare caravan of iets dergelijks te huur had staan.

Wat klinkt vertrouwelijker dan dat? In onze oren is dat meer dan goed. Lees goed, Friesland, Us Heitelân en ook nog een dominee. Snel besloten en we konden ‘m halen.

Wij op pad. Een beetje een apart optrekje aan een rand van een dorp. Een enorme houten bak kregen we te zien en eigenlijk leek ons alles wel duidelijk. Gewoon doen. Maar het elektrisch ging niet goed met onze auto en dat kostte meer dan uren. Viel ons even zwaar tegen.

We hadden de kinderen gelukkig af kunnen zetten bij m’n zus en zwager. Zij hadden een boerderij, die overigens nog in het bezit van de familie is en daar is altijd wat te doen.

Maar...uitgeput gingen we op pad met die zware houten bak. Steeds reed er een auto af en aan en wenkte ons, maar wij bleven stug doorrijden. Wat wil die gozer.

Het bleek de dominee himself te zijn en eindelijk gaven we ons aan die tekens over en stopten. Hij vertelde ons nog even, dat de tent, die alles overdekte, lekte. Leuk, erg leuk. We mochten zo’n spray kopen op zijn kosten. Dat geld moeten we nog krijgen. We hebben de huur vooraf betaald en bij terugkomst waren ze niet thuis en hebben we de bak achter hun huis neergepoot.

Dat was onze eerste ervaring met een dominee, die iets verhuurde, waar eigenlijk maar weinig goed aan bleek te zijn, want...als we ‘m opzetten, moesten we de beide zijkanten, het deksel zogezegd, openen en dat waren dan de bedden. Terwijl de bak bijna doormidden viel, moest Anne eerst iets verzinnen om het deurtje dicht te krijgen.

Erg leuk en de eerst nacht al viel Sonja boven op ons. Anne heeft ‘m compleet moeten verbouwen, want dat is schrikken hoor, dat ‘s nachts een kind op je duvel valt, gelukkig wel ons eigen kind. Wat zal ze geschrokken zijn...

Dat was onze eerst zogenaamde houten caravan. De vakantie was goed.

Die nacht bleven we bij m’n zus en zwager en de volgende dag gingen we aan de rit, richting Limburg. Maar genoeg over die domme zware lekkende opklapcaravan van die Friese dominee.

Herinneringen aan vroeger, terug naar af dus.

eFVe

Alles is liefde?

 

 

Vannacht een misse nacht. Vanmorgen redelijk kunnen herstellen, maar fit zijn we geen van beiden.

In de nacht kan het aardig spoken. Ik lig boven met de babyfoon en als ik geroepen word, ik ben er. Maar als ik op ieder geluid moet toespringen, kan ik beter boven op hem liggen.

Voor de duidelijkheid, mijn Anne is ziek, ernstig ziek. Niet alleen z’n spierziekte maar ook vooral in z’n hoofd. Niet alle dagen gelijk, maar ‘s nachts is er geen controle. Ik red het echt niet, om gezellig naast hem te liggen. Ik MOET fit zijn overdag. Alles herstellen wat fout kan gaan.

Z’n spierziekte is geen Agressieve en lijkt zelfs te verbeteren, maar als je het hogerop zoekt, in dat koppie, dat wisselt. Zou zo’n bloedneus, alreeds de 2de keer in 2 nachten, ook schade kunnen berokkenen aan en in z’n hoofd? Oh God, laat het niet waar zijn.

Alles is liefde? Soms lijkt het op apen-liefde. Maar niks is met opzet, dat weet ik zeker.

Houden van strekt erg ver, maar soms, maar soms...

Ga douchen Froukje en kop dicht.

eFVe

Alvast voor mijn verjaardag

Donderdag kreeg ik een verrassing. Onze dochter maakte een afspraak met me en ik reageerde natuurlijk positief. Altijd fijn iets met je dochter te doen.

En wat overkwam me? Ik kreeg alvast voor m’n verjaardag, terwijl ik ‘m niet ga vieren, een prachtig shirt. Een druk shirt met een boord onderin. Ik was verliefd, ik was verkocht. Hij paste ook nog eens precies, zo’n mooie had ik nimmer.

Door afprijzen en daarna nog eens 20% korting kostte het shirt geen drol, zo zei mijn dochter. Maar volgens mij kost een drol geen cent. Dit shirt is zoveel waard, zo’n mooie had ik nog nooit eerder gezien. Dat is natuurlijk onzin, dat zal ik een volgende keer weer vinden, maar ik ben wel heel zuinig op m’n kleding. Ik kan amper wachten, maar mag ‘m niet dragen. Pas als we weer een familie-feestje hebben. Sparen Froukje, nog meer op de reclames letten en alleen reclames kopen en dan....en dan.... mag ie aan.

Een kleine verandering maakt, dat ik besluit ‘m aan te doen op m’n verjaardag. Misschien geeft het kracht. Anne moet dan voor een scan Thorax genaamd.

Dus i.p.v. naar de opvang moet ie met de billen bloot. Eigenlijk alleen de borstkas, hoe en wat wordt ons nog wel verteld. En....ik ben jarig, dus......ik vier het op een bijzondere manier, dus  toch met Anne erbij en buurvrouw Kina als chauffeuse.

Wel even anders dan de plannen, maar wat moet dat moet. Deze keer niet “niks moet en alles mag”.

Van harte Froukje en dankjewel.

eFVe

Wat Dom

 

 

 

De donderdag zou mijn vrije dag geweest kunnen zijn, ware het niet, dat ik van alles moest inkopen, wat overigens niet gelukt is. Winkel in, winkel uit. Maar wat zo vervelend was, zonder iets gekocht te hebben, ging wel steeds het alarm af. Niet bij één of twee winkels, maar bij alle. Wat een vreselijk gedoe en ik met de armen omhoog, roepend: “Ik heb niks, echt waar“. Vreselijk vond ik dat gejammer.

Tot ik ineens in de winkel verzeild raakte waar ik een mooi hemdje gekocht had. Ik loerde nog even, of ie inmiddels ook in een andere kleur was en....ontdekte in de zij-naad een code, waarop het alarm af zou kunnen gaan, als het hemd gestolen zou worden.

De mijne was niet gestolen, maar bij het afrekenen was de code waarschijnlijk bij mij niet verwijderd. Snel een rustige winkel opgezocht en mijn hemd uit m’n onderbroek getrokken en ja hoor, daar zat ie, levensgroot de boosdoener. Hoe dom kun je zijn? Zo dom dus.

Een aardig meisje uitgelegd waarom het alarm afging en of ze me wilde redden. En...ze heeft me gered. Ik ben haar nog dankbaar.

Helaas was het mijn laatste winkel, daarna verdween ik naar huis, maar wel fijn voor de volgende keer, geen alarm meer.

eFVe

Kulladbullok

 

 

Ik bedoelde een kladblok, maar om het te onthouden, vertelde ik me dit meerdere malen in de winkel, een soort winkel van Sinkel. Maar toch niet gevonden. “Kulladbullok”,  herhaalde ik.

We gingen voor de ingrediënten voor Scaloppa naar de Jumbo,  maar konden het niet laten, de dichtbij-zijnde winkels even in te duiken. Maar zoals ik al zei: “Geen kulladbullok”.

En alsof het niet genoeg was, met al dat zoeken moest ik steeds een windje laten en vertelde dat stiekem aan Anouk. “Snel doorlopen”, probeerde ik er nog achteraan te zeggen. “Haalt de geur ons niet in?”, vroeg Anouk nog snel. “Nee”, zei ik, “We gaan voor de wind”.

 

Daarna kochten we alles voor het heerlijke gerecht en ik werd er zo mee verwend, hoefde zelfs niet te helpen.

Ik kan er dus niet alles over vertellen, maar ik zou zeggen: “Zoek het maar op”.  De smaak is raak.

Google is overal goed voor. De foto is van de saus Scaloppa geheten.

Het is vrij vet eten, voor mij een taboe, maar ik vertelde aan Anouk: “Als ik dood ga, dan ben ik altijd nog ouder geworden dan mijn mam”. “En Opa dan?”, vraagt Anouk. “Die volgt mij snel, want we kunnen toch niet zonder elkaar”. Anouk scheen er vrede mee te hebben. Ik ook.

Heerlijk, zo’n kleindochter.

Ik denk, dat iedereen wel weet, hoe een kladblok eruit ziet? Daarvan dus geen foto.

eFVe

Vergissen is menselijk

 

Maak ik daar een verhaaltje over Dirk, de wijkverzorger, krijg ik vandaag te horen, dat ie Tjerk heet. Dat was lachen. Vandaag een hele jonge dame, die zich op Anne botvierde. Ik dacht, 18 jaar is ze wel. Blijkt ze al 30 jaar te zijn. Wat een mooi geval en aan haar praten te vernemen kreeg ik wel door, 18 jaar zal niet kloppen, maar 30 ???? Bij lange na niet.

Ze mag hopen, nog jaren zo mooi te blijven, mooi van buiten en van binnen, wie wil dat nu niet.

En sorry Tjerk, dat je voor mij Dirk was.

Ach....alle verzorgers/sters zijn prima, allen weer ietsje pietsje anders en dat brengt juist de jus aan het geheel. We hebben eerst erg moeten wennen en als Anne de trap weer mag bestijgen, dan kan de douche weer dienst doen en neem ik de taak weer over.

Geen klachten over “I care” hoor, gewoon, we willen ons zo lang mogelijk samen redden.

Het lijkt me wel dankbaar werk, hulpverlener/verleenster. Ze zijn zo nodig.

Onze kleindochter studeert in die richting en ik moet zeggen, ze krijgen er een goeie aan.

Dat zegt hier een trotse oma.

eFVe

Medicijnen Bestellen

 

Dit was maandag.

Even snel naar de apotheek, een speciale lichting medicijnen. Extra-voeding voor Anne. Ilona de hulp is er, dus kan ik even snel.

Jas aan? Ja, doe maar. Toch verkeerd gekozen, te warm.

Eentje voor me, dus even wachten. Na mij kwam iemand die bang was te laat te komen bij haar zwemgroep. Snel van nummertje gewisseld en zo kon zij weer snel verdwijnen.

Daarna wel even gelachen, één deur van de entree stond open en een mevrouw stond er voor. Ze wilde naar binnen, maar zag geen deur opengaan. Zag mij lachen en had het door.

Prachtig, zulke dingen.

Anne’s recept en verhaal hoe en wat doorgegeven en hup weer snel op de fiets.

Kom ik langs die prachtige appartementen en zegt iemand me dag. Ik groet terug, waarom niet. Mijn dag is weer goed, een man in z’n onderbroek.

Een goed begin van de maandag, toch?

Snel naar huis en Ilona bijstaan. Zegt ze: “Mijn moeder is ook tachtig jaar, maar fietst allang niet meer, wat bent U nog goed”. Ach ja, een fluitje van een cent, maar....het klinkt goed.

Maar haar moeder heeft geen hulp nodig en ik wel, daarin zit ook verschil.

Haar moeder en vader doen alles samen, ik snap het, dat was hier ook zo. Dus ik mag tevreden zijn en ben ik dat? Nu even wel.

eFVe

Onze Hulp

 

 

Een geweldig mens. Ze is op dieet, dat zijn bijna alle vrouwen, toch? Ik doe er nooit aan mee.

Maar ze helpt me goed en we kunnen reusachtig goed teuten samen, maar ook Anne neemt deel aan de gesprekken.

Vandaag hoorde ik, dat ze gitaar speelt, weer een nieuw inzicht in mijn hulp. Heerlijk, zulke gesprekken. Zelf wilde ik ook altijd gitaar leren spelen, ben zelfs op de muziekschool geweest voor noten-leren. Een makkie, ik was toen nog super-jong, maar weet zeker, het komt zo weer boven.

 

 

Die gitaar heb ik nooit gekregen, op les moesten we met een blokfluit beginnen en die mocht ik dus niet. Ik zou op de accordeon van m’n broer mogen. Nou....mooi niet.

Daar stopte het en gelukkig heeft onze zoon dezelfde hobby, maar echt les nemen is niet door gegaan.

Maar Ilona heeft inmiddels haar tweede gitaar, maar wil niet voor me komen spelen. Speelt alleen met niemand om haar heen.

Toen nog wat familiekwesties besproken, zo’n bekend onderwerp. Maar....nu weer aan de slag, de tijd gaat snel, gebruik ‘m wel.

Onze hulp.

eFVe

2018 sla ik over

 

 

Ik blijf 80 jaar, wil geen verjaardag vieren. Anne is juist die dag naar de opvang en ik wil daar geen verandering in brengen. Hij is net gewend ....en zonder Anne vier ik niks.

Dus 28 augustus aanstaande ben ik niet jarig en blijf zodoende 80 jaar. Een mooi rond getal.

De meeste vrienden, kennissen en kinderen en kleinkinderen en aanhang weten ervan en ik hoop dat ze begrijpen waarom ik dit doe. Het zit er even niet in. Kan ook geen boodschappen doen in die grootte, dus, geef/gun me die dag maar rust.

Buurvrouw Kina gaat samen met mij om kleinigheden die iedere week weer aan de orde zijn en daar ben ik haar dankbaar voor. Dat is haar kadootje aan mij en hoe blij kun je me maken? Héél blij, bedankt Kina. Half vier ben ik weer thuis en wacht op Anne om te vernemen hoe zijn Opvang-dag is geweest en hoop op een positief antwoord. Het went zo langzamerhand echt wel.

eFVe

De Wondere Wereld

 

 

Vandaag na dus zo’n anderhalve dag de pillen te hebben geslikt, gaat alles ineens veel beter met Anne. Ik ben er ondersteboven van, maar omarm het wel.

Nog even morgen afwachten, want menselijke krachten zijn niet in te schatten, dus geduld is een schone zaak.

Afgelopen nacht was knudde met een rietje, maar.....we gaan voor een goeie nacht, de nacht die komt.

Wie hoopt er mee?

 

Ook die nacht ging goed! Echt wonderen?

eFVe

Dirk

De naam waar mijn zus haar naam van is afgeleid. Hij belde dus aan. Ik denk nog, wat zou hij willen? Al zo vroeg aan de deur.... “Ik kom van de thuiszorg”, stelde hij zich voor en verder, “Dirk is mijn naam”.

“Oh ...oh”, zei ik iets geschrokken en gaf hem mijn hand en mijn naam. “Ik ben vroeg”, zei hij. Daar was ik het mee eens en liet ‘m binnen. We zaten nog aan het ontbijt. Ik bood ‘m thee aan en hij wilde wel en pakte een stoel, maar daarvan is een spijl kapot. Dus ik reageer snel: “Nee nee, die niet” en gaf hem de mijne. Probeerde de kruk onder de tafel vandaan te halen en hij wilde de kruk. Het werd gelijk een soort gevecht. Ik barstte in lachen uit en gaf me gewonnen.

Ons ontbijt werd stil gelegd en ik begon Anne z’n spullen te pakken, die nodig zijn voor de wasbeurt.

Een raar begin maar ook heel ontspannen. Dirk ging Anne wassen en ik probeerde m’n dagelijkse puzzel te maken onderwijl luisterend naar hun conversatie. Wat een leuke vent. Hij is deze weken, terwijl Annet met vakantie is, ons aanspreekpunt.

Ik zei nog wel, dat ik niet gedacht had de eerste ontmoeting al in gevecht te moeten, maar hij vond het wel meevallen. Reageerde met een dikke vette smile.

Anne vertelde dat hij na de eerste pilinname helemaal geen last meer had, maar dat de nacht moeilijker ging. Ik vulde aan, dat we om 3 uur nog niet geslapen hadden en vertelde, wat Anne uiteindelijk mankeerde. Zo ontspannen hij omging met mijn Anne, geweldig. Ook de naam, daar

wilde hij meer van weten. Friese afkomst. Gelijk begon hij in simpel Fries te praten en ik wederom lachen. Het was duidelijk, hij was geen Fries.

Volgende keren zal hij niet weer voor 9 uur komen en daar zijn we blij mee.

Dirk, je bent meer dan welkom.

eFVe

De Buren

 

 

Definitief afscheid genomen van de buurjongen. Hij kwam nog even langs. Dat waarderen we. We woonden heel veel jaren naast hen, toen hij en z’n zus nog thuis woonden.

De buurvrouw was al eerder niet meer onder ons, maar nadat de buurman is overleden, staat het huis te koop.

Het voelt een beetje/boel raar. Alles over en uit? Ik e-mail nog met ons ex-buurmeisje, maar met de ex-buurjongen is dat niet een gewoonte geworden. Vrouwenpraat wat we samen uitwisselen, het buurmeisje en ik.

Het huis is verkocht, er is niks meer te doen voor ons. Het zal wel weer wennen, maar nu sta ik nog even stil bij de ouders van de buurkinderen. Fijne mensen en vooral als buren.

Ze blijven in mijn gedachten, zeker weten.

eFVe

De Spiegel

 

 

De spiegel is het eerlijkst. Tegenwoordig kom ik vaak mensen tegen van allerlei pluimage en als ze dan vernemen, dat ik 80 jaar ben, schudden ze hun hoofd of zeggen iets van: “Zo oud ziet U er niet uit”. Alleen dat woordje U al, geeft een soort respect aan, wat oudere mensen vaak opeisen.

Maar als ik heel eerlijk ben, het zal leuk klinken, maar ik voel me dan zo besodemieterd, toevallig keek ik even daarvoor nog in de spiegel en die spreekt de waarheid.

eFVe

Klusjesman

 

 

Ik ken er eentje, aardig en behulpzaam. Je zou het niet zeggen, zo hij mij benadert, maar....ach hij meent het goed. Maar ik ben er ook wel eentje. Zie overal dingen die nog verbeterd kunnen worden en deze man is een handige man en lost soms dingen op zonder iets. Gewoon in een handomdraai. Zo ook vandaag.

 

 

Mijn nieuwe rek aan de deur, er is iets mis mee. De klusjesman komt, kijkt ernaar, stuurt me die kamer uit en in een poep en een scheet is het opgelost. En wat kan ik dan zeggen?

Een kop koffie met een heerlijke gevulde koek en......dankjewel eirraH? Bij deze dan.

 

Vandaag een vervolg. De bel doet het niet en de chauffeur van de dagopvang was er ontevreden over. Dat moeten we niet hebben, dus samen met onze Handyman een bel gekocht, maar ook nog een beugel voor in de kelder.

 

 

Anne luistert niet echt, mag geen trappetjes betreden, maar hoe leer je dat iemand af?

Een beugel is in ieder geval minder gevaarlijk dan zonder beugel in de kelderkast.

Opnieuw maar weer....bedankt eirraH. Je hebt nog wat tegoed, maar....pas na de voltooiing, oké? “Als we jou niet hadden”....zei mijn baas altijd en dan erachteraan, “dan hadden we een ander”. Was nooit leuk, maar ach, het was maar een gezegde en dat geldt ook voor nu.

 

En weer een vervolg, de bel werkt en de beugel wacht op andere tijden. Onze handige Handyman helpt ons waar mogelijk en wij zijn erg blij met hem en ..... ejkuA bedankt voor het lenen. ejkuA is z’n vriendin en mijn ex-buurvrouw, even voor de duidelijkheid.

eFVe

Pech

Boven hebben we een campingtoiletje voor mij en die leeg ik dan ook natuurlijk.

Anne heeft de WC beneden, wat een luxe. Ik doe dit al een poos, maar vandaag ging het niet helemaal naar behoren. Eerst met dat zware kreng de trap af, tree voor tree. Dan boven de WC de rest. Er zit een draaigeval aan, waardoor je het water (???) kunt legen, even de dop eraf. Maar het kan weleens mislukken en dat was nu.

Potverdulleme, kun je je er iets bij voorstellen?

Wat een pech. Dweilen, dweilen, dweilen en geen schoon water. Wel nadweilen met

schoon water. Dan kan ik bijna vloeken. Wat een pech weer. Maar deze lading was wel mijn lading, dus niet mopperen, ouwe, gewoon doen.

Al met al was ik niet zo tevree.

 

 

Ik ging pannenkoeken bakken, maar de pan bakte aan. Wat een gedonder, maar dat is toch niks vergeleken bij het vorige voorval. Gelukkig hebben we altijd speciaal spul in het toiletje, maar dan met een kleurtje. Om van te griezelen.

Dit moest ik even kwijt; je mag er om lachen, doe ik nu ook.

Vanaf nu doe ik NIKS meer. Soms is drie keer scheepsrecht. Even niet aan denken.

eFVe 

 

 

 

Onze Week

 

 

Een week vol verrassingen. Iedere dag MOET er wat. En hoe laat en wie? Dat is dan de verrassing.

‘t Is even wennen, maar dan heb je ook wat.

Ben ik er gelukkig mee? Mag ik heel voorzichtig melden.......het moet nog wennen ?

eFVe

Action

 

 

Mag ik blij zijn met zo’n winkel. Ik ben het gewoon, dol op Action. Kocht er een deurhanger. Een soort kapstok, chroomkleurig en dan op/in de kast. Wat kan ik daar veel op kwijt.

Maar...nu komt het, als Froukje ergens dol op is, ziet ze veel meer mogelijkheden. De eerste de beste dagopvang voor Anne kocht ik gelijk nog zo’n geval. Kon net allemaal met de boodschappen. Lekker dicht bij elkaar, een schietgebedje erbij, dat er geen dieven in dat gebied wonen en zodoende kocht ik snel en haastig nog zo’n deurhanger.

Blij en voldaan hang ik ‘m aan de deur op de slaapkamer, doe m’n mooiste kleding eraan, zodat ik vrij en blij m’n mooie flodders en/of andere mooie kleding mag bewonderen zo vaak ik zou willen.

Meestal laat ik die deur open om de boel van frisse lucht te kunnen voorzien. Alle deuren en ramen open, soms helpt dat.

Maar....de wind was krachtiger dan ik verwachtte en de deur van de slaapkamer boven met de prachtige deurhanger klapte met veel lawaai. Maar niet dicht. Wat heb ik nou weer? De deur past niet meer dicht. Pot Jan Dosie. Misschien dat onze Handyman raad weet, ik wil ‘m niet kwijt, dat rek bedoel ik. De Handyman is van m’n ex-buurvrouw, ik leen ‘m af en toe.

Zo jammer van die kapstok. Wordt vervolgd.

eFVe

Ik zou zo graag...

 

Ik zou zo graag met Anne naar buiten willen, niet zitten, maar wandelen. De rollator? Zal niet lukken. Dus vraag ik: “Wil je wel met de rolstoel? Ik kan je duwen”. Anne weet even niet, wat ik bedoel en gaat verder: “De fiets? “, vraagt ie? Was het maar waar. “Die met wielen”, zegt ie gehaast. Die bedoel ik inderdaad en wijs naar de rolstoel. “Nee, niet die”, zegt ie en wijst wel die kant uit. “De Po-stoel? “, vraag ik. Anne schiet in de lach. Die staat n.l. ook daar waar de rolstoel staat. Maar we komen niet een steek verder. Het gaat weer niet lukken. Het is nu eigenlijk ook nog te warm. Straks maar weer eens iets opperen.

Ik zou zo graag met hem willen wandelen, hij in de rolstoel en ik duwen. Samen even door de wind. Even lucht happen en daarna maar weer in of bij huis rondhangen. Ik houd moed.

Ik mis Anne.

eFVe

Kleding...

 

Hoofdkleur paars....

Ik ben er gek op, gek van, dol op. Zelf kiezen en doorstrepen wat niet van toepassing is. Morgen komt m’n nicht en gaan we samen kleding naar de inbrengwinkel brengen.

Maar...dat is moeilijk voor dit ouwe mens. Ik vind alles nog zooo mooi en helaas is mijn maat al 100 jaren hetzelfde. Als ik iets langere tijd niet heb aangehad, is het bijna weer nieuw voor mij.

Help......

 

 

En wedden dat we dan, nieuwsgierig als we zijn, zelfs nog even rondneuzen? Hoe mooi kan dat zijn. Toevallig draag ik vandaag een soort flodder, gekocht in zo’n inbrengwinkel. Eerder noemde ik het een niemendalletje, maar dat blijkt toch wat anders te zijn, vandaar nu de nieuwe naam flodder.

Ach....die jaren die nog komen, ik heb in ieder geval vrij veel kleding en hoef me niet druk te maken, wat ik vandaag eens aan zal doen.

Komt dit iemand bekend voor? Ik denk het en ik hoop het. Ik zal toch niet de enige op de wereld zijn, die zo’n afwijking heeft?

 

 

En we gingen, maar ik vergat de kleding voor de inbreng en eerlijk de waarheid, echt per ongeluk. We gingen, zoals ik al dacht, toch even koekeloeren en natuurlijk zagen we wel wat. Met kleding voor in totaal 4.95 euro was deze vrouw weer dolgelukkig, maar....het is voor een kouder stukje tijd, in de herfst of zo.

De buit was, een shawltje, een trui en een kettinkje van echte steentjes. Had ik het nodig? Nee, maar dat woord vergeet ik net zo snel als ik het heb ingetypt.

Samen met m’n nicht beleefde ik gouden uren. Nadien een patatje, nog een bezoekje aan een ander nichtje en snel weer op naar huize v.d. Meulen.

M’n nicht moest snel op pad, er leek noodweer aan te komen, maar ze is alweer veilig thuis.

Nog bedankt lieve nicht, ik heb zoooo genoten.

eFVe

Dagopvang

 

 

Net Anne in het busje geholpen. In de rolstoel verdween hij voor m’n ogen. Moet het nu echt zo? Ik houd het niet droog.

Wil zoveel, moet zoveel, maar het lukt even niet. Zo had ik me het laatste stukje leven samen niet voorgesteld. Ik weet wel, het kan erger, maar waarom voelt het dan zo?

Ik heb ‘m de sleutel meegegeven, mocht ie de dag niet kunnen/willen volbrengen, kan hij erin, ook al zou ik er niet zijn.

Boodschappen? Het kan me even niks schelen, geef me een poosje.

 

 

Inmiddels is Anne al vaker geweest, soms pocht hij enorm en soms vindt hij het minder leuk. Daar kan ik even niks mee. Het moet wennen, ik denk, dat het na de vakanties met vastere mensen is en dan voelt het goed, hoop ik, denk ik.

En als het helemaal niet lukt, wat dan, ja....wat dan? Dan hoeft ie voor mij er niet naartoe, maar zal ik hem vaker alleen moeten laten en iemand vragen bij hem te vertoeven. Ook niet eenvoudig. De eerste keer willen mensen het vaak wel, maar...dit houdt nooit weer op.

Duim met me mee, dat het went en hij het zelfs fijn gaat worden, zodat ik me ook prettig kan voelen en alles kan doen, wat moet en ook de extra’s.

eFVe

Een te gekke tas

Zaterdag hebben we m’n zus geëerd, het was een waardig afscheid.

Met een lach en een traan, zo beleefden we deze dag.

En voor mij zat er nog een verrassing onder de tafel, bij wijze van spreken. Sylvia kwam met een vrolijk gezicht mij vertellen, dat zij en Jolanda en hun mam, mijn zus, iets leuks hadden beleefd. Een ieder weet tegenwoordig, dat ik dol op paars ben, hoe het kan...ik weet het niet.

Maar, het was prachtig weer en mijn zus was genezende van de plaatsing van een pace-maker en zat in de rolstoel en gedrieën gingen ze naar een soort fair, zo begreep ik. Kwamen langs afgeprijsde tassen en zagen een paarse en meteen kwam ik in beeld. Daar is tante Froukje dol op, een paarse tas. Ik geloof, dat Jolanda nog eentje van haar gading zag en kocht. Daarna liepen ze door, maar....op de terugweg kwamen ze weer langs die tassen en nu voor één euro. Sylvia had op dat moment wel belang bij die beige tas en tot hun verrassing mocht ze nog een gratis tas erbij uitzoeken.

Je raadt het al, de paarse voor tante Froukje. Ik voel de lol die ze toen beleefden, ik zag Syl en ook Jolanda weer genieten bij het verhaal. Mijn zus was erbij, dat maakte het allemaal nog leuker en ik ben een paarse tas rijker, een te gekke paarse tas.  Prachtig, lieverds, ik heb er al een bestemming voor. Hij hangt hier boven aan de wand en wat er precies in komt, weet ik nog niet, maar ik heb me toch een spullen, dus de paarse tas krijgt een goed doel en zorgt, dat deze tante Froukje niks laat slingeren en het in haar nieuwe paarse tas opbergt, bewaart, vergaart.

Een te gekke tas en....die is voor mij. En dat mijn zus Sietie erbij was, geeft het nog een leuker tintje (paars).

eFVe

Fris en Fruitig

Na een geweldige mooie crematie van m’n zus, door m’n neef, zijn vrouw en nicht visa versa gereden, dit verslag.

Mijn familie is een fantastische familie en de Heren der Schepping hebben me getroost waar nodig. Mijn beiden neven, namen noemen we niet, waren geweldig lief en ontfermden zich over mij. 

Moeilijke momenten waren er volop. Mijn nicht in Amerika kon door omstandigheden er niet bij zijn en door verbinding via internet kon zij dit alles mee beleven. Ook een huisvriend van onze familie in Australië en de vrouw van m’n neef in Engeland voelden zich daardoor met ons allen verbonden. 

Ook de dochter van m’n broer Joop en haar man waren erbij via die verbinding. Hoe goed kan dat zijn. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Na de crematie was het tijd voor vertrek en namen we afscheid van m’n zus haar kinderen en naasten.

De reis verliep vlekkeloos en nog een kleine pauze onderweg liet ons voelen, hoe warm het nog was. Maar dan toch eindelijk weer thuis, ook al gold dat alleen voor mij. 

Samen met hen en de achtergeblevenen, Anne, onze zoon, zijn vrouw en onze kleinzoon nog een hartige hap genuttigd en over en weer gepraat over de dag vol emotionele belevenissen.

We hadden dit alles niet willen missen.

De familie uitgezwaaid en nog een poos nagepraat met Johanna. Dat moeten we vaker doen Jo.

Uiteindelijk mijn Anne benaderd en zoals altijd hem klaar gemaakt voor de nacht. Tanden in een potje, inhalatie gebruiken. De kamer verbouwen, zodat hij in en uit bed kan zonder gevaar. Onderwijl Anne kreunend: “Ik ben kapot”. Snel z’n kleding uit getrokken en hem achterover op bed geduwd. 

Een kusje, wat overigens erg moeilijk is met een tandeloos bekkie, maar het lukte. Ik nog snel een Gemeentepils erin en walsend de trap op. Ook ik was kapot na zo’n dag vol belevenissen, de reis, de gesprekken, de beelden. Anne riep nog weer vanuit de kamer: “Ik ben helemaal kapot”. Ik was ook kapot, maar legde het terzijde en gebruikte m’n reserves om deze dag tot een goed einde te brengen. Eindelijk, m’n bed in. Even snel m’n hersenen ordenen, wat overigens de hele nacht duurde.

Anne bleef rustig tot 5 uur en ik hoorde hem naar het toilet gaan. Ikzelf had al een paar keer m’n hondje uitgelaten. Maar dus om 5 uur was de onrust er en zo spookte hij nog 2 uren lang in bed of ernaast of hoe dan ook, met lawaai door. Pas 8 uur kom ik eruit, dat is de afspraak, waar ik mij zo goed mogelijk aan houd.

Anne viel in slaap en ik tik nu even dit verhaaltje. Het is weer tijd om de dag te beginnen, maar deze keer niet fris en fruitig.

eFVe