WMO

 

 

Wat de letters werkelijk betekenen is me nog niet duidelijk, maar weet inmiddels wel, dat je via de WMO hulp kunt aanvragen voor huishoudelijke klusjes. Ook de naam komt nu door het plaatje naar voren, zijnde: Wet Maatschappelijke Ondersteuning.

Zo gezegd, zo gedaan:

Ik bel, kom eerst in de wacht met een muziekje, maar krijg na mijn vraag een aardige juffrouw aan de lijn. Lian of zo geheten. Ik leg m’n moeilijkheden bij haar neer, moet daarna allerlei gegevens doorgeven. Daardoor van beneden naar boven gerend en andersom. Maar goed, dat dat mijn dagelijkse gang is, want hier staat mijn computer, mijn trouwe vriend en toeverlaat.

‘t Is uiteindelijk redelijk tot goed gegaan met het gesprek en nu is het afwachten.

Hallelujah. Een pak van m’n hart. Bedankt Lian voor je geduld.

Inmiddels is er een vervolg, maandag komt er iemand langs voor verdere ontwikkelingen. Na deze melding zal ik niks meer hierover verhalen, reken er maar op, dat de hulp komt. Ik zie er naar uit.

eFVe

Oudere mensen

 

Even een waarschuwing, ook voor/aan mezelf. We komen net bij de arts vandaan, de klachten die er waren, zouden kunnen komen van te weinig drinken.

Ik kan beamen, mijn wederhelft vindt me maar lastig, als ik blijf zeuren over drinken, water, thee, zelf kiezen. Maar twee liter per dag extra is de aanbeveling. Zie maar, wat je er aan doet.

Misschien dat wat de Arts zei, wel binnenkwam, bij wijze van spreken, ik blijf haar als steun noemen. Ik heb niet veel vat op m’n naaste, maar voor iedereen geldt: DRINKEN is belangrijk, vooral bij warm weer.

Als je dorst hebt, ben je eigenlijk al te laat, volgens onze Arts.

Knoop het in je oor, desnoods in beide oren.

Zo....IK HEB GEZEGD en nu maar hopen, dat het werkt.

eFVe

Als de nood het hoogst is...

is de redding nabij. Dit geweldige ventje zou mijn nieuwe hulp kunnen worden. Hij werkt als een werkpaard, maar dan verkleind. Werkpaardje dus. Enorm goed in stofzuigen en allerlei huishoudelijke klusjes doet hij met het grootste plezier. In veel gevallen voldoet één stofzuiger niet en is er een tweede nodig. Best een goed idee, dat ik daar nog niet ben opgekomen.

Zal ik hem met beide armen omarmen en hem bij mij m’n werk laten doen? Is ie niet op om te vreten?

Niet alleen stofzuigen, maar ook de kleinere klusjes als bijhouden en vegen zijn hem niet vreemd. Een heerlijke hulp. Vanaf vandaag zou ik gered zijn, ware het niet, dat dit geweldige knulletje ver bij ons vandaan woont. Net iets te ver. Perth in Australië is zijn thuisbasis, helaas helaas.

Zouden er hier in onze omgeving ook zulke werkzame kereltjes wonen? Vast niet zo goed dan dit heerlijke ventje.

Kusjes voor hem stuur ik via zijn oma, zij geeft ze door. I do love this boy and his granny.

Ik sluit met een foto van wereldstad Perth, zijn thuisbasis.

eFVe

Buren, een noodzakelijk kwaad

 

 

Dit is niet negatief bedoeld, want als ik m’n naaste buurvrouw niet had gehad, was er van bewegen weinig gekomen. We wandelen samen langs ‘s Herenwegen of het niets is. In het verleden ging het nog beter, maar we blijven ons best doen.

Maar...deze buurvrouw gaat ons verlaten, ze zoekt het hogerop, helaas.

Zondagavond wandelden we dan weer een rondje en zelfs de motregen kon ons niet stoppen. Bovendien was dat ook onmogelijk, want welke kant we ook op zouden gaan, we waren zo’n beetje halfweg.

Bij stoplichten werden we genoodzaakt om te rennen, wat absoluut niet onze beste beweging is, maar noodzaak is noodzaak en het leek er zelfs op, dat de auto nog even gas gaf. Ik kan me dat verbeelden natuurlijk.

We kuierden weer verder en we werden ingehaald door snelwandelaars. Een andere buurtbewoonster met haar vriendin. Er werden even leuke anekdotes verteld over en weer en zelfs een uitnodiging voor een ijsje overkwam ons. Ik vraag nog of het een mini-ijsje zou zijn, maar nee : “Een echte Magnum”, was het antwoord. Ik zeg nog: “Gelijk een pakje boter”. Maar wel lekker, dacht ik er achteraan.

We hebben het niet gedaan, wilden naar huis. De beide dames liepen wel veel sneller en wij hadden het nakijken.

Eindelijk komen wij aangekakt en er werd van achter een raam hevig geklopt. Dezelfde buurvrouw hield een Magnum omhoog. Wij zwaaiden en schudden nee en zo eindigde onze wandeling.

Het was weer leuk.

eFVe

Heel lang geleden...

 

Zo begint ieder sprookje, dus ook deze. Maar sinds de computer in ons leven is, was er eens de verleden tijd zonder dat brutale indringende ding. Wie kan nog zonder? Ik niet meer. Maar of ik echt blij ben? Nee, echt niet. Nu is het een apparaat geworden, dat mensen vervangt. Moet je ergens zijn? Via de computer. Wil je iets vragen bij de Gemeente? Per computer. Weet je, dat ik deze dingen haat?

 

 

Nu moet ik toegeven, ik sta al stijf bij de gedachte zaken te moeten regelen via een computer; het is mijn grootste valkuil. Please, help dit ouwe mens door dat laatste stuk leven en dan wel graag mondeling. Ik wil nog graag acht jaar mee, dus...zal ik moeten wennen? Kan toch niet altijd m’n kinderen lastig vallen?

Er was eens...

Maar .... er kwam een vervolg. Vandaag ging deze vrouw rechtstreeks naar het Gemeentehuis op aanraden van onze dochter en werd geholpen door een ontzettend vriendelijke Kees, of misschien was het Jan. Het komt helemaal voor elkaar.

eFVe

Mijn Vriendin

 

Vriendschap stopt niet door een grote pauze. Het gevoel blijft.

Al voor lange tijd besloot ik mijn vriendin van tig jaren de ruimte te geven. Het lukte me allemaal niet meer en met Anne ging het bergafwaarts. Eens gingen we samen, mijn vriendin en ik, één middag in de week shoppen of iets dergelijks. Niks moeten en alles mogen. Het waren top-jaren.

Tot er iets heel ernstigs gebeurde in het leven van m’n vriendin en ik wist niet goed daar mee om te gaan. Mocht er geen bezoekje aan wagen, terwijl andere vriendinnen en buren van m’n vriendin wel mochten. Ik heb nachten gebeden, maanden zelfs. Maar ook hier liep alles niet zo goed.

Zelf ben ik weer geregeld bij de Cardioloog geweest, testen gedaan, andere medicijnen gekregen en heel langzaam kroop deze vrouw weer bij de wal op. Maar Anne zakte daarentegen dieper weg en daar is helemaal niks aan te doen. Hoeveel tijd we hebben, is niet belangrijk, als het maar een goeie tijd mag zijn. Toch moet ik zeggen, het valt me zwaar, soms ben ik te ongeduldig, te haastig, zelf niet fit en dan loopt ook hier niet alles op rolletjes.

Ik gunde m’n vriendin haar vrijheid, samen winkelen zat er al niet meer in, wandelen met die snelle tante was voor mij onmogelijk met m’n zwabberdewatsbenen. Ik loop de wereld uit, maar met een traagheid van eentje van honderd jaar, als die tenminste nog kan lopen.

Samen zouden we kunnen fietsen? Tijdens het fietsen kan ik niet praten, kom dan lucht tekort, dat was dus ook geen optie.

Mijn vriendin is negen jaren jonger, dus een groot verschil op deze leeftijd.

Eén en ander is verkeerd uitgepakt. Ik heb nog een paar keer geprobeerd te bellen, ben nog een keer aan de deur geweest, maar gaf het op. Ik was haar kwijt, dat denk je dan al gauw, als je wat zwartgallig bent.

Samen ergens zitten zou kunnen, maar mijn opdracht van en de Arts en de Cardioloog was en is .... veel bewegen, wat ik dagelijks probeer.

Kom niet goed meer door m’n huishoudelijk werk en blijf in veel dingen hangen. Schrijf wel dagelijks een verhaaltje, even m’n hoofd legen, noem ik dat.

Mijn vriendin haar man is morgen jarig, ik dacht, waar zit ik mee, ik wil toch graag weer contact? Wat let je en ik bel meteen zonder verder na te denken.

Zij ging door een enorme zware periode, ik wist ervan en toch liet ik haar stikken? Zo was het niet, ze was zo vaak in m’n gedachten, maar verder kwam ik niet.

Pas....zij nam op en ..... we hebben even gepraat. Het voelt als een begin, laat ik het nu niet weer opnieuw verknallen.

Geloof me, je zult in mijn gedachten altijd mijn vriendin blijven.

Liefs,

Froukje

Daar heb je het weer!

 

 

Ik word er helemaal peu-nerveu van. Ben ik eindelijk zover, dat ik graag hulp wil in de huishouding, omdat de bijdrage in het huishouden van manlief uitvalt en ik meer tijd aan hem moet besteden, kom ik het weer tegen.

Regel het maar per de website. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het daaraan. Kan ik er onderuit? Graag. Er zijn tig mensen zonder computer, die inmiddels wel hulp in de huishouding hebben via de Gemeente. Waarom moet ik dan zo’n onpersoonlijke weg volgen?

Ik haat het, wacht dus nog maar even, knoei nog wel even door, tot ik de moed gevonden heb en me er in gooi.

eFVe