Vriendschap stopt niet door een grote pauze. Het gevoel blijft.
Al voor lange tijd besloot ik mijn vriendin van tig jaren de ruimte te geven. Het lukte me allemaal niet meer en met Anne ging het bergafwaarts. Eens gingen we samen, mijn vriendin en ik, één middag in de week shoppen of iets dergelijks. Niks moeten en alles mogen. Het waren top-jaren.
Tot er iets heel ernstigs gebeurde in het leven van m’n vriendin en ik wist niet goed daar mee om te gaan. Mocht er geen bezoekje aan wagen, terwijl andere vriendinnen en buren van m’n vriendin wel mochten. Ik heb nachten gebeden, maanden zelfs. Maar ook hier liep alles niet zo goed.
Zelf ben ik weer geregeld bij de Cardioloog geweest, testen gedaan, andere medicijnen gekregen en heel langzaam kroop deze vrouw weer bij de wal op. Maar Anne zakte daarentegen dieper weg en daar is helemaal niks aan te doen. Hoeveel tijd we hebben, is niet belangrijk, als het maar een goeie tijd mag zijn. Toch moet ik zeggen, het valt me zwaar, soms ben ik te ongeduldig, te haastig, zelf niet fit en dan loopt ook hier niet alles op rolletjes.
Ik gunde m’n vriendin haar vrijheid, samen winkelen zat er al niet meer in, wandelen met die snelle tante was voor mij onmogelijk met m’n zwabberdewatsbenen. Ik loop de wereld uit, maar met een traagheid van eentje van honderd jaar, als die tenminste nog kan lopen.
Samen zouden we kunnen fietsen? Tijdens het fietsen kan ik niet praten, kom dan lucht tekort, dat was dus ook geen optie.
Mijn vriendin is negen jaren jonger, dus een groot verschil op deze leeftijd.
Eén en ander is verkeerd uitgepakt. Ik heb nog een paar keer geprobeerd te bellen, ben nog een keer aan de deur geweest, maar gaf het op. Ik was haar kwijt, dat denk je dan al gauw, als je wat zwartgallig bent.
Samen ergens zitten zou kunnen, maar mijn opdracht van en de Arts en de Cardioloog was en is .... veel bewegen, wat ik dagelijks probeer.
Kom niet goed meer door m’n huishoudelijk werk en blijf in veel dingen hangen. Schrijf wel dagelijks een verhaaltje, even m’n hoofd legen, noem ik dat.
Mijn vriendin haar man is morgen jarig, ik dacht, waar zit ik mee, ik wil toch graag weer contact? Wat let je en ik bel meteen zonder verder na te denken.
Zij ging door een enorme zware periode, ik wist ervan en toch liet ik haar stikken? Zo was het niet, ze was zo vaak in m’n gedachten, maar verder kwam ik niet.
Pas....zij nam op en ..... we hebben even gepraat. Het voelt als een begin, laat ik het nu niet weer opnieuw verknallen.
Geloof me, je zult in mijn gedachten altijd mijn vriendin blijven.
Liefs,
Froukje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten