Een schrale troost

 

Vandaag zag ik mijn oude buurman van zo’n 45 jaar naast ons vertrekken voor altijd. Even wennen zo hij vertrok. Twee dagen geleden liep ie nog goed en nu is het een stakker.

Hij is opgenomen in Anholt, een ziekenboeg en komt niet meer terug. Het alleen-wonen is onmogelijk geworden.

‘t Is even wennen, maar de wereld draait door en zo kocht ik vanmiddag een nieuwe pan, om mezelf blij te maken? Daar lijkt het op. Een schrale troost dus.

 

 

Kan ik weer naar hartenlust pielen met eten. Drie jaar garantie. Ik improviseer graag en dat kan met deze pan.

Buurman, ik ben je niet vergeten, zal erg moeten wennen zonder jou als buurman.

Zijn dochter kwam net even een soort afscheid nemen, we hebben veel gepraat en zij is bovendien fan van m’n verhaaltjes. We kennen elkaar al erg lang, speelden eerder samen bij een toneelclub en hier stopt het zo’n beetje.

Buurman kan ik blij maken met af en toe een bezoekje brengen en wat lekkers meenemen. De lust tot iets lekkers zal ie niet verloren zijn, toch? Ik zie nog die grijns van oor tot oor.

Ik hoef niet meer te letten op wanneer hij opstaat of/en op bed gaat. Ik mag de sleutel teruggeven en basta? Dat klinkt wel erg cru en zo is het niet bedoeld.

 

 

Hopelijk voelt hij zich er snel thuis en hoeft ie nooit meer alleen te zijn.

Ons leven gaat gewoon door en als ik kook of experimenteer met m’n nieuwe pan, denk ik even aan vandaag dat ik je weg zag gaan, buurman. Vooral mijn Anne zal je erg missen.

eFVe

Een onrustige nacht

Anne was vannacht even downstairs, niet ongewoon, maar kwam ongerust naar mij toe. Bij de buurman brandde nog licht in de keuken. De man is erg zuinig, zou zoiets niet gauw doen. Maar...er is een maar bij, hij is de laatste dagen erg in de war.

Ik probeer Anne rustig te krijgen en we overleggen, wat we moeten doen. Moeten? Niks natuurlijk, maar stel je voor dat er iets mis is.

Anne duikt weer in bed, maar ik kan m’n rust net hervinden en ga naar Anne. Vertel hem, dat ik besloten heb, toch even te gaan kijken. De buurman valt nogal eens en stel, hij ligt in de keuken.

Ik trek wat warms aan, schoenen aan en bij de buurman door het keukenraam loeren met in m’n achterhoofd; laat het niet zo zijn...

Het was ook niet zo, de keuken was leeg. Ik ben naar voren gelopen en zag overal licht boven. Jakkie, dat maakte me toch wel erg onrustig.

Eerst Anne vertellen, dat ie niet in de keuken was, maar dat ik z’n zoon zou gaan bellen. Hij woont in Assen.

Zo gezegd, zo gedaan. Blijkt dat er sinds kort ook ‘s nachts mensen over hem waken. Had ik dat maar geweten, dan waren wij een stuk rustiger.

Terug in bed, maar rust? Dat was niet te vinden. In de morgenuren vallen we beiden in zwijm en worden laat wakker. Wat een rot nacht. Schaapjes tellen hielp ook niet.

Vanmorgen wisten we dat de ex-buurvrouw zou komen en als zijn deur op slot zit, komt ze de sleutel bij ons halen. Ze kwam en meteen daarna ook de schoondochter van buurman. Met haar had ik het gesprek in de nacht. Ik was rustiger.

Na een poosje belt onze ex-buurvrouw, buurman was weer gevallen, de dokter zou nog komen, de dochter was er ook al, maar...hij leeft nog, met overal blauwe plekken.

Ik slaak even een diepe zucht en wacht af, wat het vervolg is.

Laat de man a-u-b niet meer op zijn eentje naast ons wonen, het is niet verantwoord.

Dit was onze nacht en het vervolg ervan.

eFVe

Sommige Oma's zijn bijzonder

 

 

Soms zelfs leuk te noemen, maar ook soms een beetje grof.

Vandaag in de krant las ik iets over een oma uit vroeger tijden. Dat moet wel, want haar tekst klopt niet helemaal. Jongere dames zullen het zeker anders ervaren. Toch wil ik haar gedachten erover even delen.

Een oma van ene Patrick z’n vriendin was geen voorstander van het huwelijk.  Het is haar toch overkomen. Haar maatstaven zijn niet meer van deze tijd; haar uitspraak bracht mij in een lachbui, niet normaal.

Het huwelijk voelde voor haar een verbond voor altijd.

Haar uitspraak: “Je vraagt om een worst en krijgt het hele varken”. Verderop nog een zin: “En daar zit je dan je hele leven aan vast”.

Hilarisch toch? Niet door mij bedacht, zeker ook niet van deze tijd. Helaas staat haar leeftijd er niet bij, maar deze uitspraak moest ik echt even lenen.

Patrick.....het stond in de krant, dus.....mag ik het lenen.

Is het me vergeven?

eFVe

Familie Poes

Onze familie is dol op poezen/katten, geweldige beesten vind ik dus ook. Onze jongste kleinzoon krijgt gezinsuitbreiding en de foto’s zijn van deze poes, maar allemaal zijn ze prachtig, daarom plaatsen we ze allemaal.

Wie wil weten hoe de poes gaat heten? Ziggy wordt haar naam. Over een paar weken mag ik haar komen bezichtigen in huize v.d. Meulen-Takens. Ik kan niet wachten.

Ze is zo welkom, ongekend.

eFVe

Tachtig jaar

Tachtig wordt nu echt een vies woord, terwijl ik de acht ( 8 ) als lievelingsgetal heb gekozen in m’n jonge jaren. Daardoor ga ik ook voor de achtentachtig ( 88 ).

Prinses Beatrix en ik zijn nu even jong, hoe zou zij zich voelen?

Maar in het normale leven word je bijna afgeschreven, als mensen horen, dat je die leeftijd hebt.

“Ze is al tachtig”, hoor ik nu meerdere malen stiekem zeggen. Het krijgt zodoende een negatieve klank, terwijl ik er zelf wel een beetje trots op ben. Menigeen gelooft het niet, dat ik het ben, dat is dan weer leuk, maar die anderen tellen ook mee en doen alsof je afgeschreven bent.

Nou....kom maar op, ik ben er nog!

Beatrix.....hoe voel jij je? Je ziet er geweldig uit.

eFVe

Snert, hou je broek vast

 

Snert koken, ..... I love it. Maar wel in een enorme grote pan, pas dan komt de snert tot z’n recht. Snert, ook wel erwtensoep genaamd, is een groene lekkernij met een verrukkelijke geur en heerlijke karbonade erin. Een rookworst extra mag, maar verder allerlei soorten groenten, speciaal voor de snert.

Zo jammer dat mijn wederhelft het liever niet dan wel eet, dus trommel ik altijd weer een vriend op en laat hem alvast een bak halen. Geproefd heb ik het dan zelf nog niet eens.

Waarom snert hou je broek vast? Ik denk vanwege de harde winden die de snert creëert.

Zielig hè, zit ik vanavond alleen achter m’n bord snert. Maar .... ik laat het me smaken, zeker weten.

M’n broek? Die zit strak, dus vasthouden is niet nodig. Geen wind die ‘m in beweging krijgt.

 

 

 

Inmiddels avond en wie eet met mij snert? Juist ja, die wederhelft van mij. Het is hem vergeven, het mag, het is zelfs fijn.

eFVe

Kleine kinderen, goud waard

 

Echt genieten. Vandaag kwam ik meerdere moeders tegen met zo’n hummeltje. Maar uitspraken als een grote. Zegt zo’n wurm tegen haar moeder: “Jij moet niet zo zeuren”. “Zo”, zegt mama, “zeur ik?”.”Ja”, zegt die kleine opdonder weer,”omdat ik zo graag dat wil kopen”. “Maar dat gaat niet door”, zegt mama op een heel rustige toon. “Dacht ik al”, komt er vervolgens uit dat kleine strotje.

Weer in een andere winkel een mam met een zoontje. Ook hij wil graag iets hebben. Zegt de moeder: “Weet je wel, wat dat kost”. “Nee”, zegt ie en vervolgt, “maar jij immers wel”.

Ik noem dat genieten. Nog niet eens naar school en dan al zo bijdehand.

Opnieuw genieten.

Komt een klein meisje met iets naar haar mama en zegt: “Hoe vind je dit !!!”. “Prachtig”, zegt de moeder. Zonder verder na te denken komt het in haar mandje. Mama ziet niks. Helaas zag ik de afloop niet. Ik kan er me wat bij voorstellen.

“Laat die mevrouw er even langs”, zegt een vriendelijke moeder in mijn richting. Zegt er eentje, amper kunnen lopen: “Kan ze niet even wachten? “. Ik lach dan hardop. Schitterend. De moeder maakt excuses richting mij en ik lach nog harder. Ik zou hier m’n beroep van kunnen maken. Kom er vandaag vast nog meer tegen. Geen van allen nog naar school, dus....echt kleine kinderen.

Soms kom ik kindertjes tegen, die mij vragen: “Wil je dat even voor me pakken? “. Daar tuin ik niet meer in. Dan vraag ik: “Heb je wel centjes? “. Meestal dus niet en dan zeg ik: “Als je centjes haalt, pak ik het voor je ! “. Dan zie ik ze niet meer terugkomen. Dikke donders.....

Ook in tijdschriften lees ik altijd eerst “Prietpraat”. Dit allemaal zou er zo bij kunnen.

eFVe