Verjaard?

 

 

 

Vandaag is het de dag, dat Desmond met z’n klas/hele school een fietstochtje maakt op een versierde fiets. Deze oma al vroeg op pad, want fietsen mag ze nog niet, dus te voet. Halfweg regendruppels, nog verder keiharde regen. Schuilen? Waar? Uiteindelijk een portiek gevonden. Vlak bij de afgesproken plek met Ronald en Anne, de vader en de opa van Desmond. Ze komen me gezelschap houden en Ronald vertelt met spijt, dat de fiets met crepe-papier is versierd, dus waarschijnlijk meer een last dan een lust voor het oog zou zijn.

Het feest is bedoeld voor 50 jaren oversteek door vrijwilligers, maar die regen hebben ze allen niet verdiend. Het wordt laat, het wordt nog later en eindelijk en zelfs inmiddels wat droger komen ze aangefietst. Zwaaien en klappen, maar aan de overkant kan ik zelfs met bril op onze kleinzoon niet meer herkennen. Zwaaien doe ik wel, dus voor hem is het onduidelijk of oma het wel of niet ziet.

De fietsen zijn dan duidelijk nog versierd en het crepe-papier heeft zich goed gehouden.

 

 

Teruglopend weer een dikke bui en m’n bril doet geen dienst meer, maar ik weet de weg.

Bijna thuis komt een bekende auto aanrijden. Mijn enige echte Anne komt me halen, zelf ook kletsnat. Ons feestje valt in het water, het is onze trouwdag, het gebak staat op tafel, maar de visite blijft uit? Raad eens wat? Ik ga koffiezetten en wij nemen beide een gebakje ter ere van ons 56 jarig huwelijk. Je zou kunnen zeggen na zoveel jaar is het al verjaard. Maar we gaan er voor. Hoera, hoera, hoera !!!!

 

We ontvingen nog enkele e-mailtjes en een prachtige kaart van een geweldige vriend. En.......onze kinderen en Desmond zijn toch nog geweest. Ach...het leven is zo gek nog niet.

We blijven rustig doortellen.

 

eFVe

Al Wandelend

Al wandelend vertellen we elkaar dingen die we beleefden in vakanties, mijn buurvrouw en ik. Wat je allemaal moet verzinnen om te plassen onderweg en hoe dat soms afloopt.

Die beleving van haar zal ik maar achterwege laten, dat is immers verklikken, maar die van mij??? Ach...wat kan ‘t schelen.

Anne en ik waren in Frankrijk en bezochten een prachtig kasteel, maar waren te vroeg, dus eerst maar even rondom wandelen. Een mooie omgeving, dus vervelen was er niet bij. Plots moest deze vrouw iets doen, wat af en toe moet gebeuren, maar waar???? Rondom geen goeie plekken, dus maar door wandelen. Ineens ontdekken we een plek met heggen rondom, waarachter vuilnisbakken. Ruimte genoeg en een prima plek om de bloemetjes te besproeien.

Haastig verdwijn ik, hoorde wel een soort vrachtwagen komen, maar wie kon mij zien? Niemand en Anne zei ook niks. Vreselijk, het waren de vuilophalers, de containerlegers. Haastig stop ik halfweg en zie nog net kans de boel op te sjorren. Twee mannen kijken me recht in de ogen. Ik groet hen en stap op.

Dat gevoel zal ik nooit vergeten, zo betrapt te worden. Nu konden de buurvrouw en ik er hartelijk om lachen, maar toen had ik m’n hart in de keel en.....ik moest nog steeds plassen.

Al wandelend komen we tot zulke gesprekken.

eFVe

Nieuwe Schoenen

Vandaag zit ik te dubben, ‘k heb nieuwe schoenen gezien en gepast en goed bevonden, maar....ik mag niet tillen. Misschien in m’n rugzak?

Inmiddels m’n andere schoenen gewogen en dat lijkt echt weinig te zijn of m’n weegschaal telt pas vanaf een aantal kilo’s? Wie zal het zeggen.

De arts geprobeerd te bellen, Nellie was aan de lijn. “Geen goed idee” volgens Nellie.

Ik stel het uit, wie duimt mee, dat ze er nog zijn, als ik werkelijk weer mag fietsen? En voor als jullie denken, dat mens stikt in de schoenen !!!! Mis !!!! Veel schoenen weg moeten doen, te oud geworden en dan zijn ze niet meer goed voor deze poezelige voetjes.

Nieuwe schoenen, wat verlang ik daar naar.

Vervolg.

Toch de stoute schoenen aangedaan en op weg naar mijn nieuwe schoenen. Loopt er een dame voor me en bekijkt een tuin vol bloeiende plantjes. De tuin valt sowieso op. Ineens duikt ze over het hek en probeert een tak los te trekken. Ik haal haar in en het lijkt of ze schrikt.... En wat zeg ik? “Gij zult niet stelen”. Dan schrik ik van mezelf. Zegt zij: “Ik woon hier”. We konden er gelukkig samen om lachen en snel stapte ik weer door.

Gymschoenen had ik aan en op naar de nieuwe schoenen. Ik heb ze gekocht en aan getrokken en de Gympies in m’n rugzakje zonder binnenzolen. Ik ben weer thuis en zo gelukkig als een kind. ‘t Was best een eind tippelen, maar voor wat, hoort wat. Het gewicht was van nul en gener waarde

Ik heb ze, mijn nieuwe schoenen.

eFVe

Herfst

Herfst is in aantocht. Duidelijke beelden treffen mijn ogen. Zo mooi, zo prachtig. Laten we daarvan alle energie in ons opnemen. Als reserve voor de aankomende winter. Ik geniet hier zo van, ik hoop, velen met mij?

eFVe

Strakke Hemden

 

Strakke hemden bewijzen me een grote dienst. Ooit had ik naar m’n zwemclub voor het eerst zo’n hemdje aan, maar..... dat was nadien niet zo prettig. Ik kan me nog goed herinneringen, dat m’n zwemmaatje van toen me erin moest sjorren. Ik kreeg er geen beweging in. Nadien ook nooit meer gedragen.

Inmiddels weet ik, dat je dit hemdje van onderen af aan moet trekken.

Maar als advies aan/voor velen, die in aanraking komen met gekneusde of gebroken ribben is dit advies de beste tot nu toe.

Op dit moment bezorgen die hemden mij een grote dienst. Als er gekneusde ribben in het spel zijn, dan is het een weldaad. De tip gekregen van m’n Doktersassistente. Daar ben ik haar erg dankbaar voor en heb er gelijk een paar bij gekocht. Ik ga er voor.

Aantrekken na douchen is nog steeds lastig, want nu van onderen af ze aan te moeten trekken????? Dat gaat me niet lukken, maar...dat is voor de toekomst.

De naam van zo’n hemd is ...... corrigerend hemd. Een mooie naam, maar voor mij is het een weldaad.

Dus...beste medepatiënten, een goed advies voor de dames, die dit overkomt.

eFVe

Oude Tijden Herleven

Deze zondagmorgen geniet ik weer eens ouderwets van Classic-Rock op de radio. Moet m’n hersenen trainen, wil ik al die ouwe knarren nog bij naam kennen. Maar na een tijdje komen ze weer boven.

Dire Straits. Hen draaiden we de hele nacht in Faro met slecht weer en onweer. Geen elektrisch, maar gelukkig wel een radio met tapes....Dire Straits speelde de hele nacht. Of ik het nog weet !!!! Anne ontgaat het.

Daarna Peter Gabriël, ook al zolang niet gehoord en de band-name ontgaat me even, maar zijn stem vergeet ik nooit.

Zelfs David Lee Roth komt langs, Ronald z’n held en......hierachter m’n computer prijkt hij aan de muur. En dat is nog niet alles, als andere bewoners het plafond verwijderen, komen ze ook deze geweldige artiest/zanger tegen. Tot groot verdriet van Ronald hebben we hem weg getimmerd. 

Onze kleindochter moest hier slapen, als we op haar pasten en die Nar boven haar hoofd in vele kleuren??? Dat kon oma niet maken. Ik kan me nog herinneren, dat hier getekend werd. Een tafel, daarop een stoel en dan bijna hangend onder dit plafond werd Ronald z’n held verwezenlijkt.

Daarna kwam David Bowie nog langs. Een geweldig acteur/zanger, geliefd bij velen. Zijn stem vond ik juist wat minder en nu schop ik vast tegen veel mensen hun mening aan. Het zij zo.

Wat een heerlijk koffie-uurtje met al die ouwe knarren. Deze keer allemaal mannen/jongens toen nog. Bonnie Tyler had ook langs mogen komen, maar ik gun me de tijd niet meer, moet weer voor het twaalf-uurtje zorgen.

Vanmiddag de zon in, op naar Bunne. Even verkennen, volgende week zullen we er lunchen met vrienden.

Oude tijden, geweldig. De band van Peter heette Genesis, goed hé, het komt weer boven.

eFVe

Is lopen gezond?

 

 

 

Lopen is gezond, maar soms overdrijven we. Zoals b.v. vandaag. Al vroeg gingen de dames K. en F. op pad langs de Vaart, beiden met een ander doel. Maar ook samen wel ideeën. Eerst naar De Nieuwe Kolk. Graag willen we een bioscoopje pikken op een maandag of een dinsdag voor een speciaal prijsje. De folder is in huis, dus......even uitpluizen wat ons het beste past.

 

 

 

 

Verder lopen we de stad door en komen bij Warenhuis v.d. Veen terecht, waar we beiden vinden wat we zoeken. Dan nog even door een leuke winkel Xenos genaamd en dat was het.

 

 

 

 

Zullen we Anne bellen zoals afgesproken? Nee, we zijn niet moe en wandelen vast richting de Nobellaan, waar onze supermarkt op ons wacht.

Wat we elkaar altijd te vertellen hebben? Joost mag het weten, maar vervelen doen we ons nooit. Op de Nobellaan aangekomen hebben we Anne gebeld en hij zou alvast naar onze supermarkt gaan. Wij hebben gewonnen en wachten daar op Anne. K. had nog iets weg te brengen via de post en ik ga alvast m’n boodschappen doen. Anne parkeert de auto ergens en na al onze inspanningen moeten we nu wel toegeven, we zijn moe, hondsmoe. Eigen schuld, dikke bult.

 

 

 

Anne brengt ons weer thuis en ik denk, beiden, K. zowel als F., settelen zich in een luie stoel om hierna niks inspannends meer te hoeven doen.

 

 

Een saaie middag? Een nuttige middag. Vanavond wandelen? Ik dacht het niet. Ik vind mezelf een flinke meid en ik hoop, dat K. ook tevreden is. Zij is nog van plan een stoofpotje te maken en ik bak een ei met bijbehoren voor Anne en mijzelf.

Dit was dus een middag van de dames met de winkels erbij. Assen....leuk om te wonen.

eFVe