Mijn Rijbewijs

Eigenlijk wil ik stoppen. Word dit jaar tachtig jaar en tot zo kan het wel weer, toch? Of is dat dom gepraat? In het verleden reed ik naar m’n zus in Friesland, daarvoor had ik het weer willen wagen, maar ze is helaas niet meer onder ons. In ieder geval niet, dat ik naar haar toe kan gaan.

Maar....als mijn Anne wat overkomt, kan ik niet met hem naar het ziekenhuis rijden, dat is natuurlijk ontzettend stom.

Even een bekentenis....ik rijd nooit met Anne, zolang ik m’n rijbewijs heb. Hij werkt me op m’n zenuwen. Niet zijn schuld, mijn onzekerheid.

Om opnieuw m’n rijbewijs te verlengen, moet ik heel wat stappen ondernemen en daar zie ik tegenop. Rijd al een aantal jaren niet, maar het verkeer...daar zit ik niet mee, het zijn de handelingen van en in de auto. De nieuwe Toyota heeft zoveel ongein in z’n systeem. Voorheen reden we altijd VW en dat deed ik blindelings.

‘t Is maar een overdenking, misschien stort ik me erop en ga er voor.

Wie raadt mij wat aan ???? Mensen met kennis van zaken, geef me raad, please.

eFVe

Renovatie

Een mooie zonnige middag bracht buurvrouw K. en mij op pad. In plaats van op avond gingen we van die mooie zonnige middag profiteren. Met een bepaald doel voor ogen wandelden  we de richting die we in gedachten hadden. Daar werden straten lang gerenoveerd en dat zag er zo bijzonder uit. 

Wij bleven staan kijken met kritisch oog en raakten in gesprek met een bewoner, waarvan het huis nog in behandeling was. Hij was zeer tevreden over de gang van zaken en zelfs de huur zou niet worden verhoogd. Wij spraken onze bewondering uit en de aardige meneer was zo enthousiast en vroeg ons, of we de woning van binnen wilden bekijken.

Geweldig. Achterom stapten we de woning binnen en mochten we zelfs boven de nieuwe douche aanschouwen. Een prachtige grote douche met wasbak en toilet. Zo mooi hadden wij het niet. Ons huis bezit geen toilet boven, wat eigenlijk een gemis is.

De aardige meneer raakte niet uitgepraat en wij hingen aan z’n lippen, bij wijze van spreken dus. En zo gezellig, de tijd verstreek en wij hadden geen idee van hoeveel tijd. Wij mochten de voordeur weer uit en even verderop troffen we weer een aardige jongeman en ook hij vertelde vol trots, hoe mooi de woning werd. Hij woont nog bij z’n moeder en als de huizen ooit verkocht worden, heeft zij de eerste keus tegen een niet al te hoge prijs.

Wat een leuke buurt en wat een open mensen. Wij wandelden weer verder en verder en nog meer tijd gleed ons door de vingers.

Wat kan het leuk zijn, wandelen en met mensen woorden wisselen.

Inmiddels waren we aardig afgeweken van ons normale rondje, maar het was het waard geweest.

Renovatie, goed gelukt.

eFVe

Een Halve Eeuw

‘t Is inmiddels al veertien dagen geleden, maar nog steeds van toepassing...

Ons kleine ding, zo begint de tekst van het bedrijf waar ze werkt, is al vijftig jaar geworden, het is haar niet aan te zien.

Op haar werk is er dus veel drukte van gemaakt, iedereen te laten weten, kijk eens aan, ze is al vijftig, niet voor te stellen. Overal levensgrote foto’s. Zelf heb ik daarvan één foto mogen aanschouwen. vijftig jaar is een halve eeuw.

Dat is niet zomaar iets. We zijn uiteraard blij met haar. Groot of klein, ze mag er zijn. Helemaal vergeten willen we deze mijlpaal niet, dus zochten we een foto uit, op haar werk gemaakt, waardoor ook duidelijk werd, dat dit kleine ding in ‘t verleden verzot was op haar motor en daardoor waren we zeer tevreden met de foto, die ik hier ga plaatsen. Er bestaat nog een mooiere, maar....in overleg ........ we houden het hierbij. Ze is tenslotte onze (schoon)dochter and we love her.

 

Duidelijk een plaatje met het verleden in gedachten. Ze was een motorrijdster met verve, klein maar dapper, onze (schoon)dochter, moeder van onze kleinzoon Desmond.

eFVe

Mijn Zus

Ze is 93 jaar geworden en helaas kon ik haar op die dag niet bezoeken. Maar....onze dochter kwam, zag en overwon. Afgelopen zaterdag was de dag, dat we samen naar Leusden togen. Onverwachts nog wel. Toch haar jongste dochter wel even ge-e-maild, of het echt plotseling kon. Geen probleem, ze zou wel emotioneel reageren, maar daarna, of meteen al, blij zijn van geluk. De foto bewijst dat gevoel.

Het was een fijne dag, een mooie dag. Ook nog een wandeling, samen met haar jongste dochter en vriend en ik met m’n enige dochter. Heerlijk in de zon door parkjes gewandeld en maar klessebessen.

Lieve Siet, het was een prachtige dag, het weer was uit de kunst en je dikke tuten niet van/uit de lucht.

Ik voel me rijk met jou als zus, je kinderen en Mart als naaste familie en dan natuurlijk m’n eigen ploegje.

Lieve Son, met je hart van goud, fijn dat je me wilde vergezellen, anders was ik er nooit gekomen en soms is dat zo hoognodig.

Geweldige Syl en Mart, door jullie werd de dag helemaal met goud omrand en zo zie ik terug op een prachtige dag, door de zon geverfd.

Jammer dat me bij thuiskomst een kaart opwachtte met minder mooi nieuws, maar zo is het leven. Zouden we er ooit aan wennen?

Dikke tuut, zus van me.

eFVe

Mijn Vriendin van Vroeger

Haar naam is Anneke. Met haar rook/proefde ik aan m’n eerste sigaret. Door haar leerde ik vriendin Ypie kennen. Met haar heb ik het boerenleven leren kennen bij familie van haar. Door haar leerde ik het woord depressie kennen. Met haar speelde ik toneel in de voormalige Ambachtsschool en later bij de buurtvereniging. Met haar ging ik naar Grouw en leerde zeilen, samen met haar neef. Bij haar ging ik op bezoek toen ze op kamers woonde in Hardegarijp. Later toen ze al met Theo woonde in Friesland. Naar haar gingen we met z’n vieren, Ypie/Bouke, Anne en ik op bezoek, toen in Hoorn, naar Anneke en Theo. Ook kwamen ze gevieren naar Assen en bezochten we Leeuwarden naar Ypie en Bouke. Teveel om op te noemen.

Er zat veel tijd tussen, toen ik opnieuw probeerde kontakt te maken en haar belde. Na vele keren, dat het niet lukte, kreeg ik eindelijk kontakt. Haar zoon aan de lijn, daarna gelukkig nog Anneke. Hoe het met haar ging, was m’n vraag. Ik kreeg de indruk, dat er veel mis was, maar het juiste patroon was niet duidelijk. Ik vertelde nog: “Ik mis je”. Waarop ze heel verbaasd en een beetje lachend reageerde. Ons gesprek voelde goed. Daarna???? Niks meer. 

En dan ineens een rouwbrief met haar foto. Dat doet pijn, dat doet veel pijn. Ypie en ik hebben elkaar nog gebeld en er even over gepraat. We zijn allen een stuk ouder, lange afstanden per auto zat er voor ons niet meer in en dan ineens.... Anneke is niet meer......

Mijn vriendin van vroeger. Ik blijf je missen.

eFVe

Grote plannen

Maar er kwam weinig van terecht.

Half twee, ik naar de buurvrouw. Zij is al klaar en vindt me al laat. Doet gauw haar jas aan en we lopen samen naar de deur, waarop ze ineens zegt: “De auto moet nog mee !!!”. Ik zeg: “Heb je wel zo’n grote zak ?”.

Zij weer naar binnen, autosleutels en autopapieren en wij op pad. We hebben een heel groot winkelcentrum met parkeerkelders gratis. Altijd leuk, de auto staat droog en wij gaan met de lift naar de Lidl. Ik had er een koekenpan gezien, de verkoop zou donderdag beginnen, dus vandaag. Wij zoeken en zoeken. Ik wil niet langer en ga naar de kassa vragen, waar ik de pan kan vinden. Vragen ze hoe de pan er uit ziet. Ik zeg: “Met twee handvaten”.  De meisjes schieten in de lach en bellen naar de chef en vragen inderdaad naar een koekenpan met twee handvaten, niet gelovend, dat ie bestaat. De Chef komt en kan de reclame-folder niet vinden. 

Kina koopt intussen nog even, wat er voor haar gading is en ik wacht, de wacht der wachtenden. Ja...de folder is gevonden. Op de bladzijde naast de koekenpan staat, dat de verkoop vanaf maandag is. Zo stom, dat was dus niet duidelijk. De meisjes lachen opnieuw en denken, dat ik het mis heb, een koekenpan met twee oren wordt opnieuw genoemd. Ik zeg in hun richting: “Echt waar dames, kijk maar?”. Ze moeten nog harder lachen.

Kina wil pinnen en is haar pinpas vergeten. Gelukkig kon ze contant betalen, maar bij de uitgang bedenkt ze zich, rent naar binnen en wilde meer geld pinnen. Dat kan bij de Lidl. Wat zullen die meisjes opnieuw gelachen hebben, ze was immers haar pin-pas vergeten !!!!! Ik heb er echt hardop om moeten lachen en Kina hikte mee.

Wij brengen onze boodschapjes in de auto en gaan wandelen, maar wandelen werd niet echt wandelen, want we waaiden amper om. Hebben nog langs een walletje op een bankje uit de wind gezeten, maar dat verveelde ook snel.

We zijn gaan zondigen, hebben beiden een kroket verorberd, hebben er zelfs wat ijs erbij gekregen en daarna op naar huis. Deze wandeling heeft ons niet veel geboden en toch was het een HEERLIJKE middag.

En toen was er thuis thee.....met een koekje.

eFVe

Domme Ik

Zoekgeraakt en gevonden.

Vandaag prachtig weer, dus Froukje eruit !!! Direkt na het eten de fiets gepakt en daar ging ze. Natuurlijk wel plichten, maar dan heb je ook een doel.

Voor een winkel, waar ik naartoe wilde, waren twee jonge mannen onze krant aan het promoten. Wij zitten al tijden zonder en dezelfde jongens was ik al eens eerder tegen gekomen.

Een praatje en ik kende de uitkomst al. Twee jaar de krant tegen gereduceerde prijs. Volgens mij kunnen we ons dat niet permitteren, Anne is vijfentachtig jaar en ik ben met een dag tachtig jaar. 

Dat bracht ik meteen midden in het gesprek ter berde. Daar was wat aan te doen, het kon ook voor een maand, daarna de volle prijs. Uiteindelijk verplichtte ik mij voor een jaar en bij overlijden stopt het sowieso. Leek mij een goeie deal. Kreeg een gratis krant van vandaag en daarna verdween ik de winkel in. In m’n netje stopte ik de krant en kocht, wat ik dacht nodig te zijn en rekende af bij kassa vijf.

De jongens knikten nog weer naar mij terwijl ik m’n fiets opzocht. Boodschappen in de fietstas en....ja en ????? Weg fietssleutels, twee stuks nog wel. Eentje voor het extra slot. Hoe ik ook m’n zakken en tas controleerde, de sleutels bleven weg.

Rustig blijven Froukje, wat deed je zoal? Een krant bestellen en eentje krijgen. Ik naar de jongens. Ze gingen naarstig op zoek voor en met mij, maar daar waren de sleutels niet te vinden.

De winkel maar in en dan bij de kassa vragen of daar sleutels gevonden waren. Ja hoor, twee sleutels aan elkaar. De mijne dus. Wel wachten tot de rij mensen geholpen worden, maar haast had ik niet. Wel dat ik dacht, als m’n boodschappen maar niet gestolen worden. Het zou een makkie zijn, de fietstassen puilden uit.

Ik reageerde nogal blij en een meneer riep naar mij: “De humor ligt op straat”. Ik zag niks liggen en we waren in de winkel. Het werd gezellig en ik was nogal luidruchtig vanwege m’n blijdschap.

‘k Had zo een relatie kunnen beginnen, twee mannen hadden er duidelijk pret/lol in.

Gelukkig met m’n sleutels verdwijn ik de winkel uit terwijl de beide mannen met veel kabaal me nog nariepen. Ik reageerde maar niet meer. “Ik ben al bezet”, riep ik nog in hun richting en beiden vielen in een slappe lach. De jongens met de krant knikten blij in mijn richting en zo werd het zelfs met mooi voorjaarsweer en boodschappen halen en sleutels verliezen toch nog een hele leuke dag.

Vanavond een leuk programma op TV, chips erbij en deze dame is weer heel gelukkig, maar dan wel met m’n eigen man.

Domme ik.

eFVe

Vogels in de Dakgoot

Iedere morgen al heel vroeg werken vogels in de dakgoot of hun leven ervan afhangt. Overdag vergeet ik het weer, maar nu ik hier ben en ze weer hevig hoor werken, wil ik hen verrassen door het zonnescreen neer te halen en omhoog te doen. Dat gaat gepaard met hevig gezoem. En ja hoor, het helpt, tot nu toe dan.

Onderwijl komt me iets leuks in gedachten. Toen onze kleinzoon nog een kleinzoontje was, wilde ik de zon verduisteren en nam hem mee naar boven en vertelde hem, dat ik hem een paar geheimpjes van het huis wilde laten zien.

Ik doe de stekker in het stopcontact en laat de screen langzaam zakken. En zo bij alle drie ramen. Hij is vol ongeloof, dat dat kan. Ik zeg: “Ook beneden doen?” Tuurlijk...hij mag me helpen. Ik vind ‘m nu groot genoeg, dat ie al weet, wat ie wel of niet mag doen en vooral, dat ie moet vragen. Hij gaat akkoord. Hij kijkt z’n oogjes uit en zegt: “Wat wil ik graag, dat ons huis ook zulke geheimen kent”. Hij had al zulke volwassen uitspraken, waar ik nu nog van kan genieten.

Dit moest ik even kwijt, dacht eraan en wilde het delen. Ons ventje was nog erg jong.

eFVe

Kappers

Ze knippen en permanenten en scheren en verven er maar op los. Nu een stuk anders dan in ‘t verleden. Ik heb altijd de gewoonte gehad naar herenkappers te gaan. Opknippen kunnen zij als geen ander. Dus...toen ook ons ventje, erg klein nog, met mij naar de kapper ging, naar de echte herenkapper,  moesten we even wachten. De kapper was druk bezig met een oudere man. Onze jongste keek met grote ogen naar het gebeuren en toen ie eindelijk aan de beurt was, zei hij heel duidelijk: “Nee, ik wil niet”.

Ik ben dus weer weggegaan met hem, want...als hij iets niet wil, dan wil hij iets niet. Ik vond het niet leuk en vroeg bij thuiskomst: “Waarom wil je niet? Het is een heel aardige kapper, mama kent hem al jaren”. Eerst geen antwoord. Ik negeer hem en wacht af. Het duurt even en dan komt het hoge woord eruit. “Die kapper knipte die meneer helemaal kaal en dat wil ik niet”.

Ik dacht eens na, er was inderdaad een kale meneer die bijgewerkt werd. Had ik dat toen maar begrepen, misschien was het dan toch gelukt. Jaren knipte ik ‘m zelf. Maar......gisteren bracht ik hem foto’s van vroeger. Eens moet je gaan opruimen en wat een commentaar. Zo’n kapsel......hij vond het vreselijk. Ja......dat zette me vannacht aan het denken en nu weet ik weer, waarom ik ‘m zelf knipte en waarom zo’n akelig precies recht geknipte pony. Ja hé, ik ben nu eenmaal een Pietje precies, dus ook daarin. Ik stuur ‘m deze blog. Dat zal hem tot nadenken brengen.

En dat bracht ‘m tot nadenken!!! Zelfs een foto van de haarkeuze toen ie eindelijk zelf besliste, hoe z’n werkelijke haardracht zou kunnen zijn. De Pony duidelijk langer.

eFVe

Buurvrouw K

Gisteren op stap geweest, eigenlijk heel simpel, maar wel leuk. Buurvrouw K. vroeg, of ik meeging voor haar bijna jarige vriendin wat te kopen. Moeilijk, ik moest zelf nog van alles voor m’n kleindochter, ze is gauw jarig. Maar....ik ging. ‘t Is altijd supergezellig met haar. Intratuin is meestal of eigenlijk altijd haar doel. Alles groeit en bloeit en we genieten, alleen al van het rondkijken. Maar wat K. zocht, was te duur en ergens anders, in Groenland, twee euro goedkoper.

Met alleen maar waxinelichtjes verlaten we het pand, maar ik moest en zou naar de Aldi, dus naar de Aldi. Helaas kon ik niet helemaal slagen, maar K. ook niet. We besloten onderweg naar Groenland Lidl aan te doen en slaagden daar wonderwel op één artikel na.

Eindelijk in Groenland, al zo’n beetje het eind in de mond, it ein yn e bek is de Friese uitdrukking, stappen we binnen bij Groenland. En misschien raad je het al? Véél en véél duurder, vijf euro om precies te zijn, dus geen aanbieding. Mag ik dan lachen? Zo moe als we waren, beiden konden even geen stap meer zetten vanwege hoge nood. Dan is lachen geen optie. Maar K. vond toch nog iets, wat haar interesse kon opbrengen. Ik zocht louter op de prijs en zag iets moois met blauwe Druifjes. Eureka! 

Het lopen werd steeds zwaarder en de pot met blauwe Druifjes was duidelijk te hoog gegrepen voor K. haar rug. Het toilet, waar is hier een toilet? We zagen iemand van het personeel en wenkten haar, alsof ze een ober was. De tocht naar haar toe was al te zwaar. Ik heb het dan alweer zo moeilijk om niet te lachen, maar.....het mocht echt niet.

Na mijn toiletgang zag ik K. op een houten bankje zitten. Ze zei: “Dit zit even zo lekker !!!”.

We wisselden, zij naar het toilet en ik op het houten bankje, minder lekker dan ik dacht. K. kwam terug en bleven we daar nog even hangen en rekenden af en konden amper meer in de auto klimmen, terwijl het maar een kleintje is.

Maar....ons einddoel kwam in zicht, het moest wel even gebeuren. Beiden nog onze laatste artikelen gekocht bij Jumbo en eindelijk naar huis.

‘t Was leuk en fijn, K., maar....vanmorgen was het nog meer merkbaar, het was iets teveel.

Toch nog de dingen voor onze kleindochter naar haar huis gebracht en daar ben ik nu wel blij om. Gelukkig was Anne zo lief, me niet te laten fietsen.

Sneu genoeg gaf ik de dingen bij haar deur af, ik voelde me gebroken. Ben de stoel    
‘s avonds niet meer af geweest.

Leuk een middag met buurvrouw K. En...we hebben nog zoveel plannen. Even uitstellen? Even uitstellen.

eFVe

Rijles

Ben geraakt en wil het even kwijt.

Een vraagje. Als je, wie dan ook, les hebt van een rij-Instructeur en koopt het hele pakket met examen en al, hoe zit dat dan?

Theorie wordt niet gehaald, dus lest de persoon door.

Wat is dan de plicht van de Instructeur als het aantal lessen overschreden wordt en de persoon in kwestie een beetje slordig is en niet meetelt, maar vertrouwt op de Instructeur?

Wat is normaal?  En dan ineens meldt die man: “Je bent me 1000 euro verschuldigd”.

Dat is toch om uit je vel te springen, zo schrikt de jongeman (in deze) !!!!

De afspraak is nu, geen enkele les meer en het betaalde examen als aanbetaling, wat dus 200 euro zou moeten kosten, maar ineens als 100 euro te boek staat. De rest in maandelijkse termijnen van 150 euro, dus een half jaar.

Ik vind het heel onterecht en dan zeg ik het heel Christelijk, m’n gevoel zegt heel wat anders.

Wat is normaal ???? Hoe hoort het ?????

Dit moest ik even kwijt, het zit me zoooo hoog !!!!

eFVe

Wandelen

We wandelen weer iedere avond, tot een van ons het weer opgeeft. We starten meestal om half 7 en echt lang blijven we niet weg. Hoe we iedere dag weer aan nieuws komen, is me soms een raadsel, maar de bekjes staan nooit stil. Iedere avond een ander stukje, maar....volgens mij zijn we nu alle richtingen alweer uit geweest. Dat is dan zo jammer. 

We starten met een behoorlijk tempo, maar om de hoek grijpt een van ons snel in, geeft niet wie, we komen er dan weer achter, dames...het tempo ligt weer te hoog. De oudjes doen het overigens nog goed en laat mijn buurvrouw dit maar niet lezen, want zij heeft het eeuwige leven en blijft er jong bij. Ik, zei de gek, ben ook ouder, maar kom er ook wel voor uit.

Deze avond slingeren we nogal, beiden moe, ik van het (haast) nietsdoen, tenminste geen nuttige dingen en de buurvrouw was te sporten geweest in haar geboorteplaats, waar ze binnenkort weer gaat wonen. Maar zolang ze nog naast ons woont, wandelen we ‘s avonds om half 7.

‘s Avonds is het toch nogal donker en loeren we bij mensen naar binnen. De buurvrouw is er dol op en eigenlijk moet ik toegeven, ik vind het ook wel wat hebben. Geven dus commentaar en zijn het meestal wel eens.

Heerlijk, iedere avond een frisse neus halen en dan lui in een stoel neerploffen en er niet graag weer uitkomen. Is dat eigenlijk wel een goed idee? Ik geef toe, ik ben dan echt moe en laat de computer, de computer. terwijl ik meestal nogal nieuwsgierig weer naar boven ren. Er kon eens een berichtje zijn. Nou....rennen is niet meer het juiste woord, maar de computer heeft een enorme aantrekkingskracht op mij. Dat is mijn contact met de wereld.

En wat we elkaar te vertellen hebben tijdens de wandeling? Meestal teuten we over de kinderen en kleinkinderen, ze betekenen alles voor ons.

Waar wandelen al niet/wel goed voor is.

eFVe

Mijn Vader

Ik noemde hem gewoon “Germ”. En dat vond ie ook leuk, we hadden veel en vaak plezier samen. Zijn lachen klinkt me nog als muziek in m’n oren en z’n trots zijn op z’n jongste dochter stak ie niet onder stoelen en banken. Hij is al zolang niet meer onder ons. Mijn Mam miste hem al 19 jaren, eer ze zelf ging hemelen. Stel je je eens voor, zoveel jaren alleen verder te moeten. Ze heeft wel vriendinnen gehad en weleens een manlijke koffiedrinker, maar verder is het niet gekomen.

Ik was 25 jaar, toen mijn/onze Pap mij/ons verliet en dat is natuurlijk veel te jong. We deelden veel humor en dat is dan meteen een groot gemis.

Als ik toneelspeelde en er was iets geinigs, dan hoorde ik de lach van m’n Pap galmen. Mam kon zich dan zo schamen voor hem, want dan keerde iedereen zich naar hen toe, wie lacht er zo hard en luid? Ik genoot van wat ik hoorde, mijn Pap verstond de taal van de humor en ik hoop, dat ik er een stukje van geërfd heb.

Mijn Pap Germ, hij is niet meer, inmiddels al 54 jaar, maar ik koester nog z’n schaterende lach.

Mijn Pap was hier 65 jaar en dat werd door z’n werkgever groots gevierd. Hij was toen al een jaar ziek. 

Op deze foto kun je zien, hij had het er moeilijk mee. Ik was op dat moment net een 

maand zwanger en niet zo fit. Mijn Mam wist, mijn Pap had niet lang meer 

te leven. Hij werd 66 jaar. Graag zou ik hen beiden nog een keertje willen/kunnen knuffelen.

eFVe

Mijn Moeder

Voor haar koester ik nog steeds veel liefde, maar moet even iets over haar schrijven.

Eens redde ze een klein hondje uit een gevecht met een grote. Ik was er niet bij, maar geloofde haar op haar woord. De hond, Tommy genaamd, was van niemand en zo had m’n Moeder een hondje voor ‘t eerst in haar eenzame leventje.

Tommy en m’n Mam, een paar apart. Waar zij was, was Tommy ook. We woonden alle vier niet in haar buurt, dus....als we haar haalden, Tommy kwam mee.

Als ik per ongeluk zei, dat ik de hond moest uitlaten, kreeg Tommy z’n riem om en was ik de klos. Terwijl ik alleen maar bedoelde, dat ik even naar het toilet moest. Dat heb ik dus snel afgeleerd. Ben geen held om honden hun behoefte te laten doen en dan met een puutje/plastic zakje de uitwerpselen ook nog eens op te rapen. Ik deed het, zo ben ik dan wel weer. De laatste wandeling ging ik altijd mee, want een keer kwam ze maar niet terug en maakte ik mij zo ongerust. Was ze ergens op bezoek gegaan na een praatje. Ze wilde wel hier in Assen komen wonen en bekeek even een huisje bij iemand die ze tegenkwam.

Dus nadien liep ik iedere avond met m’n Mam en Tommy de laatste ronde om niet ongerust te worden. Tommy was te klein om op haar te passen. Andersom was immers al eens gelukt....

Helaas werd Tommy ongeneeslijk ziek en heeft ze ‘m in moeten laten slapen. Verdriet van de bovenste plank.

Het allerergste was, dat ze bij thuiskomst, al schemerig, haar Tommy op z’n plekje zag liggen, naast de kachel en liep huilend op hem af.

Het waren haar enorme bruine bontsloffen. Dat was verdriet van de nog hogere plank. Ze belde dus meteen.

Ze heeft nooit weer een hondje genomen. Wel naar verlangd, denk ik.

Dit was m’n mam. Mam, rust in vrede.

eFVe

De Douche

Wat een klein ongelukje al kan aanrichten. Douchen, zoals altijd. Aankleden en voor de laatste dingen nog even weer de douche induiken. Hoofd en huid, of huid en haar, verzorgen.

EEN KNAL !!!!! En wat voor één..... Zal je er nog onder staan.....Het rooster bovenin het plafond was naar beneden gekomen. Denk je eens in. Maar....dat was nog niet alles. Ik overzag de ramp, nou...ramp..... toen er plots een hele grote vogel op me af vloog. Moest wel een Kraai zijn. Ik gil alles bij elkaar. Duik ineen en als je eens wist, hoe klein onze douche is, snap je wat ik dacht, voelde en wat me overkwam.

Kwam de douche uit, deur meteen dicht en rende roepend naar Anne. Maar....die was er niet. Ik naar buiten, roepend aan Anne en daar kwam hij met spoed al aan gerend.

Ik doe m’n verhaal, Anne gaat mee en beiden luisteren we, of ie er nog is. Ja hoor, hij vliegt piepend door de ruimte. Een musje dus. Maar....wat doen we? Hij wil eruit. Als de deur beweegt, komt ie ook die kant op. Ik gil bij alles. Maar overzie wel, dat er geen gevaar dreigt.

Anne duikt de douche in, maakt het vensterbankje leeg en opent het raampje. Het duurde erg lang voor de vogel de opening ontdekte. Ik, angsthaas, had nu alleen maar gevoel voor het kleine musje. Zo iel en zo angstig. Uiteindelijk lukte het en vloog hij of zij naar de vrijheid.

Het raam is weer dicht, de geurtjes, shampoo’s en douchegels staan weer waar ze horen en een grote afvalzak siert het gat in het plafond.

Werk aan de winkel voor Anne, vindt hij vaak wel leuk, hij prutst graag en ik hoop, dat de ventilatie er weer vaster in komt te zitten, want, ik had dood kunnen zijn (???). Nu alleen een beetje hees van het gillen.

Wat kan er al veel gebeuren op de vroege morgen. Enfin...het musje is gered en ik ook.

eFVe

Weer in Appelscha

Vandaag sinds lange tijd richting Appelscha. Wat was dat weer lekker, leuk, mooi en aardig. Eerst even over de markt, maar onze neef niet gezien. In ‘t verleden had ie een verkooppunt van spelletjes voor de telefoon en andere apparaten. Daarna de bossen in. Een vast pad en dat loopt heerlijk voor oudere mensen. De wind waaide zo lekker door die hoge bomen, wat heb ik alleen al dat geluid gemist. Totaal geen last van de wind, maar wel het genot.

Jongens op crossfietsen, ook weer leuk om te zien. Niet iedereen vond dat leuk. Er liep een mevrouwtje met een hondje, niet aan de riem en die mopperde zolang we haar konden zien. Haar gezicht stond op half 11, zo gezegd. Ik moet dan al lachen, ook al begrijp ik, het gaat om haar schat, het hondje. Verder allemaal vrolijke mensen, niet echt druk, maar dat is juist wel fijn. Allerlei groeten zoals, Hoi, Doei, Midje, Hallo, Doeg en zo meer. We zijn uiteindelijk in Friesland, dus...de taal viert hoogtij. Jeetje mensen, wat was het weer heerlijk, zelfs af en toe zon. Helaas geen foto’s kunnen nemen, dan moet ik m’n tablet mee en dat is me toch echt teveel gedoe.

Een pepermuntje voor onderweg en dit mensje is weer helemaal tevreden. Ook Anne liep het bospad zonder problemen. Hier heeft ie nooit last gehad en dat vertrouwen zit erin. Zoveel vrolijke mensen, een kindje bij een hol. Zegt ze: “Dit is een vossenhol”. “Kan ook een konijnenhol zijn?”, vraag ik in haar richting. “Kijk dan”, zegt ze, “dit is veel te groot. Ik leer voor natuur”. “Helemaal goed”, roep ik nog in haar richting. Ik schat dat ze zo’n 8 jaar was en al zo zeker van haar zaak. Dat is alleen maar goed.

Appelscha, hiep hiep hoera, je bent nog steeds mijn favoriet, tot gauw, hoop ik met grote hopen.

eFVe

Onze Schatten

Heel heel lang geleden waren ze nog zo schattig, nu volwassen mensen en hoe noem ik hen nu? Pracht-kinderen, dat vind ik wel een goed woord. Beiden al bijna 50 +. Eentje meer dan ruim, de ander deze maand.

Op de foto prijken ze beiden in iets moois, iets bijzonders. Zij voor het eerst in haar monokini en hij in z’n Zorro-pak, genaaid door deze vrouw. En trots allebei en dan ook nog in de nieuwe opblaasboot. Wat een luxe. Het pak gemaakt uit een oude jas van nicht Greet. Moet kunnen en het kan....

Zijn het geen plaatjes en mag ik trots zijn? Zo niet, ik doe het toch, lekker puh.

eFVe

In de Wachtkamer

Bij de arts in de wachtkamer kwam een jonge mevrouw, met een kind van ongeveer 6 jaren, zitten. Het meisje deed haar jas uit en daar kwam een glanzend roze truitje onder tevoorschijn. Het viel me op en ik kon het niet laten te zeggen: “Wat heb jij een prachtige trui aan”. “Dankjewel”, zegt me dat kleine ding. “Ik heb ook eentje met hartjes”, vulde ze aan, Ik zeg: “Geweldig”. Zij wijst met die kleine handjes een hoeveelheid aan en vult aan: “Zo’n stapel truien heb ik wel”. 

Ik laat m’n bewondering merken en zij noemt nog: “Ook eentje met glanzende ruitjes”. Haar moeder herkent het genoemde eerst niet en zei overtuigt haar volledig. De moeder moet lachen en ze knuffelen elkaar. Het kleine meisje kijkt eens uitnodigend naar mij en ik wijs naar m’n schoenen en zeg: “Kijk mij eens”. 

“Wauw”, is het volgende geluid. Ik had weer eens m’n glitter sportschoenen aan en dan heb ik altijd succes bij niet alleen the kids.

Dan is wachten geen probleem.

eFVe

Plagen / Pesten

Weinig verschil in het woord en doet me denken aan zo’n 40 jaar terug.

Ineens zag ik (ik geloof) drie jongetjes langs huis rennen en verstopten zich in onze schuur. Nog geen drie tellen erna komen er twee ventjes boos aan, eentje met een stok.

Te gek, dus ik er naartoe. Vragen wat er aan de hand was. Zegt me dat ventje met stok: “Ze pesten me”. Dat was voor mij niet genoeg uitleg, dus ik vraag verder, wat er dan werkelijk gebeurd is. Zegt dat knulletje: “Ze schelden me uit voor BELLO “. Ik denk gelijk aan een hond en vraag verder waarom. “Omdat ik op de B.L.O. zit”. Nu wordt het me duidelijk en roep de boeven bij me. 

Drie ondeugende kopjes kijken me aan, ik leg uit, dat het niet weer mag gebeuren en pesten heel erg is. Ze zeggen sorry en knikken heftig en Bello vertrekt met stok en vriend.

B.L.O. betekent in/op deze school Buitengewoon Lager onderwijs. 

Ik ga weer naar binnen en...sorry.....moet in mezelf wel lachen, Bello, hoe verzinnen ze het en dan ik, gelijk aan een hond denkend. Dikke donders die drie in onze schuur. Pesten of plagen het mag niet weer gebeuren.

eFVe