donderdag 3 november 2016

Familie Onrust

Onze buren uit een vergane tijd waren jongere mensen en ze waren gezellig, muzikaal en hadden op dat moment een zoontje Robert genaamd. Hun achternaam was Onrust en die paste wondergoed bij hen.

Marnix was muziekleraar en Ria was net als ik huisvrouw. Het klinkt zo nederig, maar als ik nog aan die tijd terugdenk, wat hadden we vaak plezier.

Robert was graag en veel bij ons, was een heerlijk kind en wat hebben we ons uitgesloofd, Sonja, Ronald en ik, om het hem naar de zin te maken. Ook at ie vaak bij ons en zat dan tussen Sonja en Ronald in. ‘t Is nu een enorme grote vent/kerel geworden, maar z’n aard was zacht, dat is ie vast wel gebleven.

De datum ben ik kwijt, maar zo ik mij herinner waren ze 5 jaar geleden in het huwelijk getreden en wij waren uitgenodigd, dit voorval, het geweldige gebeuren, samen met hen te vieren.



En wat geef je zo’n jong stel als kado???? Froukje dacht er lang over na een waagde de sprong. Ze kocht voor Marnix een rode onderbroek en voor Ria een witte slip met rode hartjes. ‘t Was even zoeken, maar ook gewaagd zoiets aan je buren te geven. Ze had het snel bedacht en gekocht, maar.....vond het toch wel een beetje lachwekkend, zouden ze het kunnen waarderen?



Er moest een uitleg bij. En die kwam er. Bij een huwelijk van 5 jaar zijn beide aan vernieuwing toe, de oude slip en onderbroek zullen dan wel zijn versleten door het veelvuldig gebruik.
Gelukkig was dit een heel gezellig stel en konden ze de grap wel waarderen. Ze hebben niet even geshowd, maar met een beetje fantasie zag Froukje het wel voor zich.

eFVe

Bijdehandje

Jaren geleden was onze kleindochter mee te shoppen met een leuke meid, die stage liep in Assen en tijdelijk bij Ronald woonde. Wij, Martine, Anouk en ik konden het verduveld goed met elkaar vinden, dus was het leeftijdsverschil geen enkel probleem. Toen hield ze al van shoppen en vandaag de dag nog steeds. Sommige dingen veranderen nooit. Met mij weinig verschil, een vrouw blijft een vrouw.



Martine was, ik denk, 18 jaar, ik over de 50 en Anouk misschien ruim 2. Zoiets.
Het was een gezellige middag. Martine wilde graag een nieuwe lange broek en zo kwamen we bij C&A terecht. Veel geld kon ze niet besteden en een kijkje nemen kon geen kwaad.

Waarachtig, ze zag iets leuks, haar maat en haar kleur en ze verdween dus in de paskamers. Anouk en ik volgden haar op de voet. Maar om zo’n klein druk ding als Anouk op 1 plek te houden, was een groot probleem. Uiteindelijk wilde ze het pashokje in, zien wat Martine deed en weg was ze. Ik zag daar geen kwaad in.



Maar....wild kwam ze bij mij terug en gilde: “Martine heeft geen onderbroek aan”. Leuke reaktie rondom ons en Martine schreeuwde luidkeels terug: “Jawel hoor, ik heb een slip aan”.
Ik moest komen kijken van Martine en zowaar, ze had iets aan, ik ben de naam vergeten, eentje in de naad en dan ergens nog een streepje.
Ik snapte dat kleine ding wel, meer niks dan wat.
Maar......waarom ik me dit allemaal herinner? Ik denk/weet, ze draagt ze nu zelf ook !!!! ?????

eFVe

dinsdag 1 november 2016

Foto's

Allereerst heb ik wat te melden. We hadden een feestje; wat zeg ik? Een feest. Onze trouwdatum zelf zal ik niet noemen, maar het feest zal ik proberen te omschrijven. Als kado had ik een foto gevraagd van onze kleinkinderen, maar die mogelijkheid dacht ik te kunnen schrappen, want het was al zolang geleden, dat ik dit opperde.

Maar....deze vrouw heeft grote oren en dacht te kunnen horen, dat haar/hun kinderen bijeen waren geweest en dat gebeurt meestal alleen, als er wat te vieren is.
Ze knoopte het in haar oren, maar kreeg toch op de dag des feest mooie bloemen aangeboden en zo zou het dus zijn. Maar dit mens was niet vergeten, dat ze allemaal in huize v.d. Meulen-Takens waren geweest en het opvallende was, wij waren niet uitgenodigd.

Hopen mag toch???? De dag was daar, de dag van het feest en ja hoor, er was een groot pak, de foto dacht ik meteen. Zo jammer. Als ik het niet geweten had, was mijn reaktie vast anders geweest, want nu moest ik erg lachen en vertelde van mijn vermoedens.

Sonja had zich versproken en Desmond noemde iets en denken kan deze vrouw nog goed. Ik had gelijk. Er kwam een prachtige foto aan het licht, gemaakt door zoonlief. De vorige was ook van zijn hand en deze is ook weer grandioos. Mijn dank is groot. Perfect, alle 3 kleinkinderen prachtig in beeld gebracht en wij zijn weer gelukkig. De foto hangt en de oude hangt boven.

Koen gaf een opgerold papier en dat moest even wachten om bekeken te worden. Maar....daar kwam een prachtige tekening naar voren met onze oude koppen erop, maar...wel heel mooi uitgebeeld. Ik vond mezelf zelfs knap, nou...dat zegt wat. En mijn Anne...breed lachend met z’n haar zo duidelijk in beeld. De tekening lijkt echt en er kwam zelfs een lijst uit een pakje. De tekening is natuurlijk al in de lijst en siert onze gang om ‘m te beschermen tegen daglicht. Prachtig Koen. Je kunt er wat van. 

Tenslotte nog van onze jongste telg, Desmond genaamd, een heel leuk hartje in onze lievelingskleuren met de felicitatie erop. Dankjewel lieve schat. We kregen ieder een deel, dat is te zien op de foto, ieder z’n/haar eigen kleur.

Pas zag ik nog een filmpje met onze zingende dochter en wij als koor. Het was lachen gieren brullen en zij zong dapper door, zo mooi om dat even weer te beleven, ik blijf lachen. Sonja, je bent een kanjer.

Anouk had als verrassing haar vriend meegenomen. Hij bleef bij het bowlen en ook hij vond het leuk.

Heb ik jullie allemaal wel genoeg gesmokt/ gekust, bedankt ????? Bij deze doe het nog eens stilletjes over en...mocht ik jullie tegenkomen, dat lukt vast wel een keer, dat plof ik ze op jullie wangen. 

Bedankt allemaal, ook Jan en JohaNN voor de foto’s en het laten zien van het filmpje.  Ik voel me een gelukkig mens. Thuis gekomen nog een prachtige kaart met mij als een soort filmster, zonder ster dan met alle namen erop:
Sonja, Jan, Anouk, Samir, Koen, Maartje, Johanna, Ronald en Desmond Rood hart

eFVe








maandag 31 oktober 2016

Lied van Onze Dochter voor de Oudjes

Onze dochter maakte dit liedje voor ons.

De kampioenen Anne en Froukje
Jullie zijn samen al 55 jaar,
jullie zijn samen
een gelukkig paar.
Wij zijn zo blij hier nu te staan
en zingen samen, als het lukt,
dit lied.
Hoor ons nu aan.
Jullie zijn de kampioenen in ons leven
en hebben ons het leven gegeven.
Jullie zijn de kampioenen.
Er bestaat geen verlies
voor de kampioenen in ons leven.
Jullie hebben samen geleefd
en heel veel beleefd.
Hebben pieken en dalen gekend
en overleefd.
Jullie bleven samen door dik en dun.
Jullie bleven man en vrouw
en elkaar trouw.
Nog steeds de kampioenen in ons leven
en hebben ons het leven gegeven.
Wederom kampioenen.
Er bestaat geen verlies.
Jullie blijven de kampioenen
in ons leven.
Gefeliciteerd met deze 55 jarige trouwdag.
Jullie nageslacht.
Daarna gingen we een uurtje bowlen
en vervolgens aten we ons buikje rond.

eFVe


zaterdag 29 oktober 2016

Ouderdom



Ouderdom komt met gebreken
en dat is heel duidelijk gebleken,
toen ik dit gedicht tegenkwam.
Delen met iedereen
is dus mijn idee
en ik zou zeggen...
doe er je voordeel mee.
eFVe

Oud worden in deze tijd.
Het is gewoon niet voor te stellen,
je moet met een mobieltje bellen.
Je kunt er ook een tekst op lezen
en moet altijd bereikbaar wezen.
Dat kan dus niet meer heel gewoon
met een doodgewone telefoon.
Wil je een treinkaartje kopen?
Niet meer naar de balie lopen.
Daar is niemand meer te zien
en je kaart komt uit een machien.
Je moet dan overal op drukken
in de hoop dat het zal lukken.
Pure zenuwsloperij,
achter je vormt zich een rij.
Zie je ze kwaad en tandenknarsend staan,
want de trein komt er al aan.
Bij de bank wordt er geen geld
netjes voor je uitgeteld,
want dat is tegen de cultuur,
nee...je geld komt uit de muur.
Als je maar de code kent,
anders krijg je echt geen cent.
Om je nog meer te plezieren
mag je internetbankieren.
Allemaal voor jouw gemak
heb je alles onder dak.
Niemand die hier ooit naar vroeg,
blijkbaar is het nooit genoeg.
Man man man, wat een geploeter,
alles moet via de computer,
anders sta je buiten spel.
Op WWW punt nl,
vind je alle informatie,
wie behoed je voor frustratie?
Als dat ding het dan niet doet,
dan word te toch helemaal niet goed.
Maar...dan roept men dat je boft,
je hebt immers Microsoft?
Ach...je gaat er onderdoor,
je raakt gewoonweg buiten spoor.
Nee !!!! het is geen kleinigheid
oud worden in deze tijd.
======================

vrijdag 28 oktober 2016

Eddy

Ik lees net een verhaal en ineens schiet me iets te binnen.
Ooit/eens logeerde ik bij m’n zus, maar niet bij haar thuis. We krampeerden in IJmuiden in een strandhuisje op palen. Mijn zwager had werk in de omgeving als bouwvakker en ik mocht komen logeren, zodat mijn zus niet al die tijd alleen in haar huisje met hun zoontje hoefde te zijn.
Dat was niet tegen dovenvrouw’s oren gezegd. Ik kwam maar al te graag bij haar. Iedere vakantie ging ik in hun richting en IJmuiden? Dat was helemaal een uitdaging.



Hun zoontje was een prachtig en leuk kind. In z’n rode trainingspakje veroverde hij de mensen om ons heen. Ik was dol op hem. Nog steeds wel een beetje, maar op een andere manier. Hij is nu zo groot en fors, daar zou ik bijna U tegen kunnen zeggen.

Het zand was zijn vriend, maar.....hij bouwde grote kastelen en groef diepe gaten en op een gegeven moment was ie z’n schoentje kwijt. Hoe we ook zochten en groeven, hij wees steeds weer een andere plek aan en z’n schoentje bleef foetsie.  Mensen om ons heen zochten zelfs mee.
Sommige kinderen speelden om ons heen, maar groter dan ons ventje. Eentje wilde hem plagen en riep, terwijl hij deed of ie op hem schoot: “Pang pang”. Steeds weer opnieuw.



De reaktie van mijn neefje was zo leuk, hij riep keihard terug: “Ikke niet pang pang, ikke Eddy “.
De grotere jongens snapten er niks van en verdwenen zoekend naar een banger slachtoffer.
Ons ventje heette Gerrie, vandaar “ikke Eddy”, afkorting van Gerrit-Jan en hij heet nog steeds Gerrit-Jan. Toen een heerlijk knulletje van amper 2 jaar, je zou ‘m opeten.

Vlug als water was ie ook. Zo kwam het, dat we even niet keken en weg was ons ventje. Grote paniek en angsten stonden we uit en gingen ieder een kant op.
Ineens zag ik een rood traningspakje op de pier rennen. Ja hoor, dat was hem. Huilend nam ik ‘m in m’n armen en bracht ‘m naar m’n angstige zus. Dat ie de broek vol had en niet naar parfum rook, doet even niks ter zake, wat was ik blij, hij was er weer.

Een keer bracht mijn zwager een eter mee en dat was hardop denken, wat we zouden kunnen eten. Veel keus was er niet in dat deel van IJmuiden. We bakten er ook niet veel van, maar onze gast liet zich niet kennen en at gezellig met ons mee. Vergeten zal ik dit nooit, al die onzekere momenten vooraf.

Het was verder leuk in IJmuiden en ‘s avonds mochten m’n zus en ik samen zonder Gerrit-Jan een ronde doen. We liepen dan over het strand een zogenaamde strandwandeling en zagen, ondanks de intredende duisternis, kleding liggen en keken in de verte de zee in. We zagen niemand, maar hadden nog geen onwel gevoel. Dat kwam pas later, toen ons verteld werd, dat er iemand in zee was verdronken. Dat bracht een nare nasmaak. Ik denk, dat ik die smaak nooit echt kan vergeten en m’n zus vergeet dat ook vast niet.

Dit was ons krampeerweekje in IJmuiden. Wat zo leuk begon, eindigde met een nasmaak.
Maar Eddy heeft een fijne week gehad, zeker weten.

eFVe

dinsdag 25 oktober 2016

Een leuk klein ventje

Ooit paste ik op hem, zelfs een aantal jaren.


Als dit ventje hier was, was het leukste ogenblik toch aan tafel,
tijdens het eten. Ik was niet streng. Als iets wat anders ging,
kneep ik 2 ogen dicht.

Maar dit was te mooi om niet echt te beleven, hij vroeg aan mij:
“Weet jij wat een pielewagen is?” Ik zei: “Neeee, wat is dat dan?”.
Het ventje sprong van de stoel en begon met z’n uitleg. Ik vroeg,
dom genoeg: “Wat is een piel?”. Hij zei: “ Die heb jij niet”.

                                              Zou dit hem zijn?

Nou...dat wist ik al, maar hij ging verder en wees naar z’n kruis.
Ik zei iets van oh....(meer niet) “Die wielen”, zei hij, “dat zijn die
ballen”. Ik deed weer heel onnozel en hij zei: ”Die heb jij ook niet”.

Dat gaf ik toe. Maar wat er toen gebeurde, hij liet met die kleine
handjes een enorme grote hoeveelheid ballen zien onder dat
kleine kontje. Ik zei weer iets als oh, maar...vroeg ik verder:” Hoe
houdt je hem dan vast?  Die pielewagen? “. Hij rondde z’n beide
handen en strekte ze naar voren tot wel een halve meter. “ Aan
die piel”, vervolgde hij. En het verhaal was rond.
                                                           
Wel geschrokken van alles zei hij snel: “ Dit vertel je aan niemand,
toch????”. Ik zei: ”Nee, dat blijft tussen jou en mij”.
Weer een wijze les van dit kleine leuke ventje, maar dan wel van een
hele poos terug.

Hij werd daarna steeds stiller op dat gebied. Toch vond ik het nog
erg jammer, het niet te mogen/kunnen/willen delen met anderen.
Het was zo’n prachtig, superleuk verhaal. Zo echt kinds. Dit was jaren
geleden. Te mooi om te vergeten. Daarom zet ik het nu in mijn blog.

eFVe