Bloed prikken

Nou...dat viel tegen, een massa mensen. Het lijkt of iedereen wat mankeert. Nr. 42. Er kwam een stoel vrij en Anne wees me erop. Alvorens ik dat nummertje kreeg, werd er iemand opgeroepen. Geen antwoord. Zelfs de 2de keer....geen antwoord. Zegt de assistente: “ Wie kan er harder roepen?” Ze kijkt mij aan en ik zeg op slag ..: “ Ikke...maar ik doe het niet !!!” Beide assistenten vallen in een slappe lach. Er werd alsnog door assistente nr. 2 met harde stem geroepen en daar kwam iemand in beweging.

Ik had gelukkig Anne mee, want de nummertjes lezen is een crime. Zeg ik tegen m’n buurman: “Dat wordt wel morgen “. Zegt ie terug: “Morgenavond “. Daar moest ik om lachen, erg hard zelfs. Gek genoeg vind ik al die samenkomsten altijd erg gezellig, maar aan sommige snoeten kan je wel raden, het was niet zo voor iedereen.

Ik moest voor 10 onderzoeken bleek uit m’n papieren, maar het kostte maar 2 buisjes. Nog geen half uur later reden we al richting huis. Maar...de volgende keer toch maar vroeger. Ook vanwege het nuchter komen en de verslaving werkt dan al. Snel m’n broodje en m’n pillen ingenomen en dan is er .....KOFFIE !!!

eFVe

De wachtkamer bij de Cardioloog

De mooiste/leukste mensen kom je tegen terwijl je wacht opgeroepen te worden. Een aardige markante figuur, getooid in zwart met hoed en al zat aan tafel. Ik zeg: “Goeiemorgen, mogen we U even komen plagen?”. Hij zei iets van, doe maar, ik heb iets voor U om te plagen. Kwam met een tijdschrift op de proppen met een kleurrijk recept. Het zag er werkelijk verrukkelijk uit. Hij vertelde hoe hij het at, met aardappelen of rijst. Leek me ook erg lekker. 

Hij zei nog wel, dat ie voorzichtig moest zijn en aaide over z’n bolle buik. We lachten met hem. Hij vertelde gelijk, dat hij 2 keer per jaar naar de Cardioloog moest en dacht, dat het wat minder goed ging. Deed genoeg aan sport, maar fietsen was erbij gebleven vanwege het slechte weer. 

Vissen !!! Daar deed ie aan, ook in het buitenland en nat tot z’n middel. Wel met beschermende kleding aan. Vissen op Forel. Ik had geen idee, hoe dat in z’n werk zou gaan. Hij dus duidelijk wel. Maar sporten?

Plots werd ie opgeroepen en toen ie van de Cardioloog terug kwam, bleek, dat ie gauw weer moest komen en zelfs even zou moeten fietsen. Ik zeg nog: “Dan nog maar snel even oefenen”. Dat was niet zijn bedoeling. Hij wandelde dagelijks met z’n hondje en dan werd z’n conditie te goed. Ik wist niet, dat dat ook kon. We groetten hem en toen was ik aan de beurt.

De tijd vliegt, als het gezellig is.

eFVe

Bas

Wie is Bas en hoe ken ik hem? Bas is ruim 1 jaar oud en was hier op visite met omi Minke en oma Thea. Een heerlijk, mooi, prachtig kereltje met enorm grote mooie ogen. Ik sluit hier 3 foto’s bij, zodat iedereen kan zien....dit is Bas met omi en oma.

Omi en oma zijn familie van mij. Omi Minke is m’n schoonzus, oma Thea is haar dochter en mijn nicht en uiteindelijk Bas, die is de zoon van de dochter en kleindochter van de omi en oma.

Wat was het leuk hen hier te hebben. Even dacht ik, ze komen niet, want het was werkelijk noodweer, maar toch...precies half 11, zoals afgesproken daar was het drietal. De koffie was klaar, dus even een rondvraag wat er in de koffie moest en gaan met die hap. Koek erbij en dan genieten van het ventje. Eerst moest ie even wennen aan dit gekke mens, maar al snel lachte hij tegen mij. Anne was meteen al geaccepteerd, maar ik ben natuurlijk ook de lastigste. Praat aldoor tegen het knulletje.

‘k Had nog een speeltje voor hem en een speelkleed. Jazeker, wij bint zunig. Alles werd oké gevonden en vooral het speeltje, daar werd leuk mee gespeeld door het knulletje.

Tegen 12 uur moesten de dames en heertje op naar huis, want de jongeman moest vanmiddag nog weer rusten.

Lieve Thea, ik heb erg genoten van je bezoek, doen we het nog eens over????

Dit was het bezoek met Bas, zoontje van Amanda en Joost.

eFVe

Niet fietsen, maar Appelscha

Wederom Appelscha.

Fietsen? Nee...toch maar niet. Appelscha...mooi en leuk....ik ben al om. Anne verwachtte slecht weer, maar dat is het niet geworden. Zo jammer, hij ziet het vaak verkeerd, maar leert er niks van. Maar....’t was toch een supermiddag. Ik schrijf er hieronder over.

                                                          Bos bij Appelscha

Al aardig vroeg vertrokken richting Appelscha. Wandelen over verharde paden in het bos, wie wil dat nu niet? Eerst langs een crossbaan, prachtig om te zien hoe die jonge jongens daar hun weg vinden. Even bij stil gestaan. Tot er eentje viel, dat was minder leuk. Er was hulp, dus gingen we verder wandelen langs kabelbanen in en tussen de bomen. Een jong knulletje bleef waar hij zat en verroerde zich niet. Vond het zo eng. Toch was ie al aardig ver gekomen. Gelukkig was z’n pappa er ook en kwam hem te hulp.

                                                          De Kabelbaan 

Wij weer verder het bos ingewandeld. Een oude aardige hond waggelde achter z’n baasje en vrouwtje aan, maar bleef bij ons steken. Ineens zag ie het licht en liep tussen ons beiden door naar z’n baasje om toch verderop weer te blijven staan. Liep verder met ons mee en ik zei tegen het stel van de hond: “Hij past beter bij ons, jullie zijn te haastig”. De man had al gezien, dat ie tussen ons door was gekomen en nu bij ons bleef. Ze moesten erom lachen, wij ook. Ze zijn een andere weg ingeslagen om hem los van ons te krijgen. Iedereen was vriendelijk en groette en wij eveneens. 

Een klein ventje kwam rechtstreeks op mij in gefietst en ik sprong lachend opzij. Z’n vader legde hem uit, dat het zo niet kon. Zo hadden we een prachtige wandeling. Helaas op onze boomstronk zaten inmiddels al mensen, dus met een groet liepen we daar voorbij. Weer verder naar de auto en zo weer richting huis? Ik dacht het niet. Ik opperde het plan om naar Zuuneschien te gaan. Een kopje thee in hun tuin drinken en allerlei snuisterijen bekijken. Een mooi gezicht en ik geniet daarvan als geen ander. De thee was heerlijk, de cake als zelf gebakken. Dit alles in Veenhuizen.

Eindelijk daarna richting huis en nu zijn we thuis. Blij en voldaan, jammer van de fiets, maar misschien kan ik ooit een buurvrouw zover krijgen met me te fietsen. Anne is nooit in de stemming, helaas. Net de buurvrouw gebeld voor onze avondwandeling, maar ze liet het afweten, dus tot dinsdag dan maar. Ze wil iedere dag, maar het komt er nooit van. Klink ik nu ontevreden? Dat ben ik niet, ik wist bij voorbaat, dat het zo niet zou gaan, dus had er al rekening mee gehouden en m’n wandeling had ik vanmiddag al gehad. Jongens, jongens, wat een heerlijke dag, ik ben erg blij en erg tevreden.

eFVe

Desmond

Onze Desmond logeerde hier, inmiddels al 10 jaren jong. Alles moest mee, laptop en skeelers. Zo vond deze oma het wel genoeg. De skeelers had ie al aan, want we zouden even naar een prachtig teerpad om te skeeleren. Hij dan, ik kan als Friezin niet eens schaatsen, dus skeeleren? 

Ik heb het nooit geprobeerd. Hier aangekomen begon het zachtjes te regenen en moesten we de bui afwachten. Ik ging even iets anders doen en kom de kamer binnen en zie dat gekke ding met de skeelers onder achter z’n laptop zitten met de koptelefoon op. Heel stiekem maakte ik er een foto van. Niet echt een duidelijke, maar het moest dan ook stiekem.

Na een poos werd het toch droog en verkeerde ik in de veronderstelling, dat skeeleren al een soort hobby was en we gingen op pad. Nu moet ik toegeven, onze stoep was ook niet in een beste staat en Desmond hing me dan ook aan m’n arm. Maar eenmaal bij het teerpad aangeland, kwam ik erachter, hij zit nog in een leerproces. Hangend aan mijn arm lukte het redelijk, maar ik ben geen lieve oma, dus liet ‘m los en liep van hem vandaan. Keek om en keihard riep onze Des: “Oma dit is niet leuk!!”. Ik was het er niet mee eens en zei: “Kom dan “. Strekte m’n armen uit en met luide stem zong ik het bijna uit: “Kom dan in m’n huisje.....”. Dat deden we vroeger vaak en hij herinnerde zich dat, want kwam lachend mijn kant op.

Ik wist nog een mooiere plek en hij ging akkoord. Als die plek mooier zou zijn, verdiende ik een kus. Daar deed ik het niet voor. Het werden er 3 en ik ging akkoord. Sleepte hem met geweld in die richting en het was waar. Met enorme klapzoenen zou hij zijn weg vervolgen. Maar nadenkend over ook nog terug te moeten, besloot hij....tot zover en niet verder.

Slepend met Desmond aan m’n arm, bijna rennend gingen we huiswaarts. De laptop won, koptelefoon op en je hebt er geen kind aan.

Na het eten van een pizza en daarna nog weer de laptop in top ging onze kleinzoon naar bed en oma volgde. De nacht was rustig. De oorpijn gebood een paracetamol te slikken en welterusten en tot morgen was het laatste signaal van de logeerdag.

De volgende dag hebben we nog met een bal ons ventje naar buiten gelokt, maar niet met overgave. De bal lag binnen de kortste keren op het platte dak en moest de lange/hoge ladder er bij te pas komen om de bal weer ons eigendom te maken. Nog even een dom spelletje geprobeerd en dat was het dan. Desmond afgeleverd bij papa en mama en wij vluchtten per auto naar onze favoriete plaats Appelscha. Desmond wilde niet mee. Al met al een goed bestede dag.

eFVe

Tour de France

Het is wisselend weer, maar dan ook echt wisselend. ‘k Was op blote voeten de hele dag. We hebben buiten gezeten, maar hebben voor de rest van de dag wat afgerend. Zon, wind, regen en natuurlijk onweer. De temperatuur is niet gezakt, de zon is er weer, maar ook lichtelijk onweer af en toe, wel zo erg, dat de deur in de kamer niet open kan. Boven de ramen wel, maar de screens niet, dus de zon doet ook daar z’n best. 

Gelukkig was het voor Anne een prachtige fietsmiddag, de tour de France voor TV. Ook ik ben gaan kijken. Ons weer en dat van de tour leek erg op elkaar. Maar zij moesten door, wij zaten droog. Over en weer geschreven met de Steegjes (familie) en verder weinig computersomfort genoten vanmiddag.

We gaan niet fietsen, helaas, het weer is te onstuimig. Lopen is geen optie, want doordat ik de hele dag op blote voeten doorbracht, is lopen op schoenen geen makkie. De bloeddruk, eng laag, maar met minder rennen komen we de avond wel door. Lekker broodje gegeten met aardbeien.

De zondag is me totaal door de vingers geglipt. Misschien wordt morgen een betere dag. Is er iets te klagen? Eigenlijk niet. Nou dan...stop dit geraas onmiddellijk (met 2 dd’s en 2 ll’s).

Even een uitleg, 2 dd’s en 2 ll’s heeft te maken met strafwerk vroeger op school. Toen moest ik 100 keer onmiddellijk schrijven met 2 dd’s en 2 ll’s. Ik was toen zo’n oen en heb het gedaan en ik raak het nooit meer kwijt. Zodra ik het woord onmiddellijk moet/wil/ga opschrijven, komen de 2 dd’s en 2 ll’s er weer bij en niet alleen in m’n gedachten. Frustratie?

eFVe

Februari 2015

“Februari “, zei Froukje enthousiast, “dan rij ik weer”. Nou...het scheelde maar weinig, dan was het al maart geworden. Maar....Froukje zou Froukje niet zijn, als ze geen last zou hebben van afspraken niet nakomen. “Woensdag”, zei ik tegen Anne. “Waarom woensdag ???”, zei manlief. Ik zei: “Dan is het mooi weer en dat is leuker”. Maar maandag scheen ook de zon, zelfs tegen de berichten in. Ik zei: “Goed, dan vandaag, zet ‘m maar vooraan op het pad “. Het duurde lang voor Anne het geloofde en de auto kwam dan ook niet de garage uit. Ik was alvast weer gaan puzzelen in de Libelle. Komt ie binnen. “Zal ik de auto buiten rijden? “. Ik zei: “Ja...dat is de afspraak “. En daar kwam hij, onze mooie blinkende grijze Toyota Jaris, 4 deurs.

Froukje pakte snel haar tas vanwege het rijbewijs en voegde zich in haar jas. Anne even een kus en een knuffeltje en ik zei: “Als je me niet weerziet, schrijven doe ik niet “. Alvorens we al zover waren, besloot ik richting m’n zus te gaan, maar Anne vond dat toch wel erg ver voor de eerste keer. Oké, hij zijn zin. Ik dacht meteen, dan maar richting m’n zwembad, zodat ik die route per auto kende voor je weet maar nooit, een regenachtige dag? Maar ik heb een regenbroek gekocht, dus....!!!

Voor ik het wist, was ik de weg naar het zwembad al voorbij, jeetje, wat rijdt dat ding lekker. Dus de volgende afslag dan maar. Ik kwam daardoor wel op plekken, waar ik nooit eerder was, want ik heb totaal geen richtingsgevoel. Daar reed Froukje dan. Het weggetje werd steeds kleiner, maar parkeren kon, ik had m’n bril vergeten op te zetten en op m’n rijbewijs staat duidelijk met bril. In een andere vorm geschreven, maar ik wist het wel. De zonnebril dan maar, eentje met dezelfde glazen. Ik weer in de auto, maar verderop waren ze bomen aan het snoeien en blokkeerden de hele weg. Ik ben gaan wachten, maar dat hielp niks, dus keren Froukje. 

Meen je nou werkelijk, dat ik ‘m in de achteruit kon krijgen? No way !!! Even rondom gekeken en als ik tussen de bomen door m’n best deed en langzaam zou rijden, kon ik de weg weer bereiken. Hupla, daar ging ik weer. De snelweg op richting Witten. Maar wat moest ik in Witten? Ik verkoos de Baggelhuizerplas en dan daar keren. Even vergeten...achteruit? Niet achteruit dus. Hoe ik ook probeerde, het ging niet. Ik uit de auto en het terrein verkennen. Ik durfde het niet te wagen, kuilen en gaten en takjes en dat met onze pronk? Maar de oplossing kwam al aangewandeld. Man en vrouw en hond, waarvan de man meteen vroeg: “Is er iets, zoekt U iets ?”. Ik zeg: “het zit even anders, ik bekijk of ik door die rotzooi de weg weer kan bereiken, want ik kan de achteruitstand niet vinden. ‘t Is m’n eerste keer met de auto”. 

Als vrouw lukt het meestal, als je het vriendelijk zegt. Ik hoefde het heel niet te vragen. Hij zei: “Dan ga ik toch even naast U zitten?”. “Graag”, zei ik met groot enthousiasme. De meneer in kwestie schuift naast me in de auto en zegt: “Probeer het maar”. Ik doe een poging, maar nul komma nul. Hij had het gelijk door en zei: “Kijk, even in de vrij, helemaal naar rechts en dan in de achteruit”. “Goh..”, zeg ik, “ik ga alles bij langs, maar dan lukt het niet”. “Nee”, zegt hij, “nooit via de 5, alleen vanuit de vrij. Toe maar, rij ‘m maar naar de weg”. Oké, zenuwachtige Froukje rijdt de auto op het weggetje en ik bedank hem en zeg: “U bent goud waard”, maar kijk niet meer om en rijd supersnel de rijweg op en in no time is Froukje weer thuis. De ruitenwissers gingen aan en ik kon ze met geen mogelijkheid uit krijgen, dus was mijn baasje toch wel weer nodig. Leerde me het truckje en dat was mijn eerste autorijden sinds lange tijd.

Froukje, je bent een kanjer. Ik moet het wel zelf melden, want niemand anders doet het. Dit was een ritje met de Toyota Jaris. Daarna nooit weer gereden. Oorzaak? Onbekend.

eFVe