Een blauw oog

Alles okay...

Gisteren nog naar de arts geweest, alles okay en pas volgende maand retour.

Maar....even iets leuks.

De wachtkamer zat vol en ik kom luid roepend binnen: “Goeiemorgen allemaal “. Een gemompel terug. Ik denk, oh zit het zo, dan ik ook maar even rustig. Komt er een oudere dame binnen gewapend met een wandelstok en roept ook luid: “ Goeiemorgen allemaal “. Gemompel retour, maar ik roep “GOEIEMORGEN” luid en duidelijk terug. 

Ze wendt zich tot mij en ik zie een enorm blauw oog. Zegt ze: “Ik heb gevochten “. Ik zeg: “ Nooit meer doen !”

Ze zegt: “ Met de muur en ik heb verloren “. Ik moet lachen. Zegt ze: “ Hoe zie ik eruit?” Ik zeg: “ U bent er niet mooier op geworden “.

Ineens wordt de wachtkamer wakker en lachen ze keihard. Helaas werd de mevrouw gelijk opgeroepen en iedereen zakte weer in....jammer.

Ik vond het wel zo leuk om het even te melden.

eFVe

De 4 Daagse

Vandaag is de 4-daagse begonnen en raad eens wie er mee doet? 

Onze Desmond, onze jarige Desmond. 10 jaar inmiddels en loopt ook 10 km..

Vanmiddag al even een bakje met zoute stokjes gebracht en nog een kaart van Jenny met een pakje chips. Maar dat mag niet mee. De stokjes (prepsels?) wel.

Ook was er een kaart van ons aller vriend Henk Velda. Desmond was super verbaasd en zei : “Oma.....is die kaart echt uit Australië gekomen?”

“Ja...Desmond, kijk maar naar de afzender”. Weer verbaasd: “Hoe kan dat, precies op m’n verjaardag en dan ook nog geld. Moet je zien oma, een 2 dollarmuntstuk”. Oma keek eens goed en las het echt, het was dus zo.

Oma, ik dus, fietste weer huiswaarts. Snel een hapje eten en gaan met die banaan.

Al vroeg stond oma te wachten op de Emmaschool, maar intussen is er meer dan een uur verstreken en ik ben net weer thuis.

Inmiddels waren Jo en Ron ook gearriveerd en daar kwam onze jarige aangerend. Rechtstreeks in oma’s armen. Mijn hart maakte een sprongetje.

Johanna maakte een foto. Een mevrouw naast mij riep nog aan Des: “Ben jij de jarige”. “Ja”, zei Desmond en de aardige mevrouw feliciteerde hem.

Jo en Ron verdwenen met Hetty en Robert naar hun huis en dat was nog maar de eerste dag.

Ik ben een gelukkig mens.

eFVe

Dag 2 is aangebroken. Een beetje moeilijk wakker worden, maar ‘s avonds een vent/kerel(tje), ‘s morgens een vent/kerel(tje).

‘s Middags ben ik opnieuw even weer wat gaan brengen en er is keus. Dus aan Desmond, wat ie lekker vindt. Die keus is gauw gemaakt.

Doordat de warmte nadrukkelijk aanwezig is en de afstanden ver van mijn bed, bij wijze van spreken, besluit ik, niet te gaan kijken/zwaaien/hi-five-een. Ik weet dan niet waar en wanneer en hoe laat ik ergens moet zijn.

Johanna heeft me later gemeld, ze zijn zingend de tocht doorgekomen, zodat Desmond nadien hees was. Ook dat is later over gegaan.

Voeten in een teiltje na thuiskomst. Als er tenminste een teiltje is..... 2 emmers doen dienst, werkt eender, maar.....toch iets byzonders.

Oplossingen zijn er om te bedenken, toch???? Huize v.d. Meulen/Takens wel toevertrouwd.

Afwachten hoe de volgende dag begint. Ik zal het horen/lezen.

De 4-daagse, 10 km. en 10 jaar. Het is niet niks.

Tot morgen.

eFVe

De 3de dag, 1 na de laatste. ‘s Middags nog langs geweest om wat te brengen. Desmond keek TV en was daar erg mee bezig. Ben dus niet lang gebleven.

‘s Avonds ben ik gaan wandelen met m’n ex-buurvrouw en laten we toen ineens terecht komen in de 4-daagse-wandelaars. Deze oma was niet te houden, moest en zou blijven wachten om haar Desmond te zien. Het begon te regenen, niet leuk, maar ‘t was nog zachtjes. Al die kinderen in optocht, prachtig om te zien. Maar oma heeft de Emmaschool gemist, te laat dus.

Toch maar naar huis, buurvrouw naar het hare ik naar de mijne. Alle frustraties er even uitgooien bij opa. Ook hij vond het jammer....voor mij.

eFVe

De 4de dag.

Het zit er bijna op, vandaag de intocht. Ben benieuwd wat ze zullen dragen als Maya’s.

Al op Google gekeken.....ik blijf benieuwd.

Dit zou de mooiste dag worden, ware het niet, dat de weersgoden dwarslagen. Spannend tot de laatste minuut. Doorgaan of afwimpelen. Assen werd geteisterd door Donder en Bliksem, heel niet dichtbij, maar een deel van Assen hadden al wel noodweer. Bellen over en weer, vroeg gegeten. 

Flesje frisdrank klaar gelegd. Ronald zowel als Sonja hadden kontakt met ons, wat zou het worden??? Vorig jaar was het de laatste dag echt noodweer, stoppen doorgeslagen. Mensen renden zoekend naar hun kinderen, kleine kinderen ook nog.

 

Nou, je hoeft niet meer te raden, mijn schrijven geeft het al aan, over en uit. De leiding heeft beslist.

De telefoon rinkelt.....Desmond aan de lijn. “Oma...het is afgelast !!! “ Ik hoorde aan z’n stem dat ie teleurgesteld was. Logisch. De wandeling zou veel korter zijn, hij was er klaar voor. 

Wij ook, vroeg gegeten, andere schoenen aan en maar naar boven rennen. Kijken wat Ronald meldt, wat de weersberichten zijn op “Buienradar.nl “.

De buien leken over, maar de beslissing was genomen/gevallen.

Ik bel Desmond op, wij gaan, als hij wil, morgen naar het Pannenkoekenschip, samen !!!

Pas contact gehad en een dikke vette jaaaah voor morgen. Dit verhaal wordt dus morgen vervolgd.

‘t Is de volgende dag. Afspraak gemaakt en hier ben ik dan.

Ieder een pannenkoek, ik eentje (sorry, mag niet) met spek en Desmond met salami. Drinken?

Ik water en Desmond 2 Fristy’s.

Ronald had ‘m gebracht en ik bracht ‘m weer thuis, onderwijl zingend:

Daar boven op die berrug,

daar boven op die berrug,

daar woont een stier,

daar woont een stier.

Die drinkt geen melluk,

die drinkt geen melluk,

maar Heineken-bier,

maar Heineken-bier.

En van je hela hela hela hela ho,

hela hela hela hela ho !!!

Dat liedje zongen de heren en dames, meisjes en jongens onder het lopen de vorige dagen.

Moest ik toch ook even snel leren.

Maar jammer was het wel, de afloop. Het etentje maakte het weer goed. Des kon de pannenkoek niet helemaal op, maar het ijsje wel. Hij een verrassingsijsje en ik eentje met warme kersen.

Er werd nog een enorme joekel van een warme wafel bij geserveerd, maar dat zag oma niet meer zitten.

Nog een 2-tal foto’s gebietst bij Ronald van de Maya’s. Ze hadden verkleed gemoeten, helaas.

Ik ben het zat, dit was de 4-daagse, het is warm vandaag, ik stop ermee.

Desmond gaf de eigenaar nog wel 5 sterren kado en daar kon eigenaar Bennie het goed mee

doen. Hij bedankte Desmond !!! Het ijs was gratis, had ik nog tegoed, dus...ook bedankt Bennie.

Einde 4-daagse, het zijn er inmiddels al 5.

Eind goed....al goed !!!

eFVe

Een andere dierbare man

Een andere man in mijn leven, die me heel dierbaar was/is, is vandaag 5 juni jaren geleden uit mijn leven verdwenen. Hij is me al 53 jaar geleden gaan verlaten.
Ik was 25 jaar.

Een man met humor en met emotie. Vandaag herdenk ik hem met hart en ziel.

We hebben veel gelachen en dan echt lachen. Als deze man in de zaal tussen het publiek zat en ik op toneel m’n ding deed en er kon om gelachen worden.....dan...ja dan???

Ik hoorde hem boven alles uit. Wat heb ik van die man gehouden en met hem genoten.

De laatste jaren was hem het lachen wel vergaan. Z’n ziekte maakte hem zwak. Ik was erbij, toen ie is gaan hemelen.

Die man is/was mijn VADER. Dag pap, in gedachten hoor ik nog je lach.

 je dochter.

eFVe

Supermarkt

Vandaag na alle regenbuien droog per fiets naar de supermarkt. Een spiekbriefje was m’n assistent en ik was snel klaar met alles voor visite (binnenkort).

Speciale kassa voor pinbetalen opgezocht en zo volgde mij een volgende klant.

“Zo”, zei ze, “daar zijn we weer”. Ik herkende haar niet, maar dat hindert niks. Dus ook ik, “Ja, wat moet, dat moet”.

Een prachtige zin volgde.....”Koning, Keizer, Admiraal.....”

“Poepen doen we allemaal”, vulde ik aan.

Inmiddels was mijn beurt daar, ik betaalde, groette de dame met haar “poeppapier” en vervolgde mijn weg op de fiets richting huis.

eFVe

13 Mei

Feest bij zus Dicky.

Ze werd 87 jaar en dat vierden we uitbundig. Ieder jaar is belangrijk. Eerst ‘s morgens nog snel een bloemetje gekocht. Ojee, ik herinner me, ik heb ze in een bloemengieter in de keuken gezet. We konden geen vaas vinden. Voor de rest had ik 3 damesbladen gekocht en een dun puzzelblad. Was een aanbieding en voor mijn zus, de keuze maken op welk tijdschrift ze een klein/kort abonnement wil hebben. Het wordt privé of weekend. Daar is weinig in te lezen en dat is de bedoeling. Oké, daar

ga ik mee aan de slag.

‘s Middags 3 uur ongeveer arriveerden we en kusten zuslief op beide wangen. De hond weer zo gek als een cent. Er komt weinig bezoek, dus zal ie er nooit aan wennen. Hij wil altijd sport en spel met me doen, maar...nee Ricky, vandaag niet.

Er werd nog gauw een pakje met 2 tompoezen uit de diepvries gegraaid. Bevroren dus. ‘k Heb niet zolang kunnen wachten en begon aan de koude hap. Heerlijk. Vergat te vragen of er ook gedeeld moest worden, dus hap/slok/weg. Gelukkig is Anne niet zo’n liefhebber en kon nog net zijn tompoes met Dicky delen. Slecht ben ik hé???? Zeg maar ja.

Een kop groene thee erbij, Anne met honing, wij, Dick en ik, zonder. Teuten en teuten en nog eens teuten. Richtje kwam de hond halen en die werd in het zonnetje gezet, buiten wel te verstaan, waar ie in eerste instantie niks van begreep en rende van de stoel, waar normaal Dicky zit,

tot aan zover mogelijk de andere kant op. Zoiets van ren je rot. Ooit een spel op TV.

Ineens werd het erg druk, Remont kwam, Gerrit-Jan en Anita ook. Richt kwam de hond verlossen. Maar...dan moeten de dames nog zo nodig eenplasje plegen. Dicky bij haar afdeling en ik snel naar de voorste van G.J..

De auto’s werden verdeeld, oftewel de mensen. Richtje kwam bij ons, de rest bij Remont. Ik heb nog snel het adres gevraagd, want stel, ze raken ons kwijt. En zo gingen we op pad. Gerda/Sam en Geralt gingen zelf op pad en ook Tyrona en Leon. Arme Reindert moest werken, dus kreeg er niks van mee.

We kwamen ter plekke en moesten een ondergrondse parkeergarage in. Dat hadden we nooit erder gedaan. Hoeveel we veel gereisd hebben, dit was onze eerste keer. Dicky werd uitgeladen en ging samen met Richtje het restaurant binnen en wij volgden Remond. Leuk, interessant. Ik geniet overal van, dus was al opgetogen. Ergens, na even zoeken, stond Remont al te wachten op ons en zo kwamen we, waar we moesten zijn.

Een enorm en mooi restaurant met prachtige lampen, dat kostte me even tijd om het in me op te nemen, maar....zuslief moest toiletteren en ik begeleidde haar. Dat was een eind sjokken voor Dicky achter haar rollator, maar ze deed haar best. Voor haar was het topsport die ogenblikken, want hoe vaak ze, samen met mij, naar het eten gegaan is, dat wil je niet weten. Sam was een aangename gastheer en zat tegenover ons. Tilde de tafel zo, dat Dicky er lekker dichtbij zat. 

Tegenover mij zat een hele mooie jongeman, Gerald genaamd. We hadden hem al een poos niet gezien. Wat kunnen ze mooi opbloeien die kinderen. Jeetje, om U tegen te zeggen, maar dat deed ik nog net niet. We hadden het gezellig en ik voelde me erg thuis. Liet Anne genieten van zijn tafelgenoten of met hem, dat was eigen keus. De rest, we waren met 12, hadden ook een heel gezellige tijd en vaak waren de tafels onbewoond en was iedereen weer nieuwe dingen aan het ontdekken.

Er waren voorpretjes/voorgerechtjes, de 2de tafel was groente en dus ook gesneden vlees van allerlei pluimages. Dicky verkoos de 1ste en ik de 2de. Dicky kon gaan eten, maar ik belandde bij een aardige Chinees/Japanner? Koreaans/Indische man, klein van stuk, maar tot veel in staat. Hij heeft lang met me staan praten over hoe en wat, maar of ik alles begreep? Nee, dan had ik niet Froukje Vogelsang moeten heten. Maar...een erg aardige man en wat ie presteerde was uit de kunst.

Weer aan tafel en genieten van die hap. Even rust en opnieuw met zus Dicky aan de wandel. Ik een stapje verder. Alles op een plaat gebakken, Dicky ook. Maar...ik kreeg meer terug, dan ik bestelde en wist niet goed meer hoe het zat. Niet alles op kunnen eten, ‘t was net wat teveel.

Volgende fase was.....ijs met aanverwante artikelen. De Chinese tafel sloeg ik over. Zondag net uitgebreid met kleinzoon Koen Chinees gegeten, dus de toetjes. Ik een schaal(tje) aardbeien met een lik boerenjongensijs. Dicky kon maar niet genoeg krijgen van de ijs met slagroom en ik had een schaal(tje) aardbeien voor haar gereserveerd. Aan de hap maar weer, maar bestek had

ik niet gezien. Dus aan de slag met de soeplepel, wat vast een vreemd gezicht opleverde. 

Even weer rusten en toch maar weer opnieuw die kant op. Dicky genoot zichtbaar. Ik niet minder.

Tussentijds nog een wandeling naar een bekende plek. Ik meld het nu heel netjes, maar volgens Sam zei ik het niet erg subtiel.

Dicky kreeg nog een verrassing, een kadootje en een enorme bak ijs/room met iets spetterends er bovenop en wij allemaal zingen en juichen. Of het helemaal zuiver klonk, daar laat ik me niet over uit, maar lawaai voor 24 i.p.v. 12 stuks. 

We hadden 2 1/2 uur de tijd, die hebben we werkelijk uit gezeten en toen moest er afgerekend worden. Richt en Ger bekommerden zich erom en inmiddels werden de auto’s al voorgereden. Behalve die van ons, dus Remont vertelde met alle geduld hoe en wat en kozen we toch weer de verkeerde ingang. De rest bleef kijken (en lachen denk ik). ‘t Was te ver om het echt zo te noemen, maar opnieuw kwam Remont ons te hulp en moesten we via een andere ingang naar binnen. 

“2 keer linksom”, zei Remont, maar wij reden 2 rondjes om in de parkeergarage. Moesten naar boven, maar kozen naar beneden, zodat we heel lang duurden. Maar....ze stonden er nog, allemaal, tenminste, dat meende ik te zien. Ik ben zo kippig als wat, dus zeker weten? No way. Achter onze superheld aan tot we een andere kant op moesten en ik zwaaide m’n armen uit m’n lijf.

Die weg moest ik kennen, kwam er vaak langs, maar kennen en kennen is 2. Ik zag niks bekend. Maar we zijn heelhuids thuis gekomen. Het is een heel groot verhaal geworden en volgens mij heb ik de helft nog niet verteld.

Ergens heb ik spijt van en was ook niet zo bedoeld. Als ik wegga, ben ik nogal eens geneigd  * tot morgen* te zeggen. Dat deed ik, toen Dick en ik weer samen de ronde deden. Waarop allen ontzettend moesten lachen en ik begreep meteen, wat ze bedoelden. We, Dicky en ik, zijn niet snel, dus...... Erg hé????!!!!!

Hier stopt mijn verhaal, verder nergens spijt van. Sorry tegen Sam gezegd, vanwege m’n grove uitlating(en) en iedereen dag gekust.

Dankje zus, het was weer groots. Dit was mijn beleving, van de rest heb ik weinig mee gekregen. Misschien volgt er nog een ander verhaal in beeld ? (foto’s).

‘t Was fijn, dat we weer mee mochten, ik/wij voelen ons er zo echt bijhoren.

Liefs aan een ieder die wil,

eFVe

De E-fiets

Hallo,

Ik heb groot nieuws. Opgewonden als een kind beklom ik m’n nieuwe e-fiets en dat ding vloog echt weg en ik gilde: “ Oh God,wat eng ”. De versnelling stond in 1 en ik fietste me het Lazerus. Niet zwaar, maar ‘t was niet te doen. Ik eraf, gezocht en gevonden, toen uiteindelijk in versnelling 5, dat voelde goed, maar schoot weer weg. Ben naar Ronald en Johanna gefietst.  Johanna probeerde ‘m en schreeuwde niet minder hard, Ronald ging en zei: “ Oh jee “.

Ik ging weer naar huis en Ronald zei: “ Je moet echt voorzichtig bij de bochten hoor, want dan wil ie echt weg “. Ik deed ‘m aan, maar Johanna wilde nog wat vertellen, of we zaterdag kunnen oppassen en wel vanaf 8 uur. Wel vroeg, maar dat geeft niet. Desnoods ben ik nog in m’n shirt. Even op off dus.

Ik ging uiteindelijk weg en alles ging heel goed. Onderweg dacht ik, de fiets is aan me gewend, maar

ik vind het wel tegenvallen, wat ie doet. Wat dacht je, ‘k had ‘m helemaal niet aan. Dikke oen. Nu doe ik ‘m uit als ik stop en dan onderweg aan en dan heb ik ‘m onder controle. Heerlijke fiets, ben je me al zat? ‘t Ouwe mens, net een kind. Je bent niet de eerste die ik dit meld.

eFVe

Fiat 600

Een foto van een prachtig autootje. Er is van alles aan versleuteld, andere achterlichten, alles is nagezien en met de verfrol overgeverfd na eerst zorgvuldig grondwerk te hebben verricht.
Schuren, plamuren en nog eens schuren, grondverf en polijsten en uiteindelijk??

Een plaatje!!! Een donkerrode !!!!

Nog een kleine beschadiging aan onze muur op de hoek, ik weet niet zeker, of dat

met de Fiat 600 was of een andere, want onze zoon knutselde wat af.

Eigenlijk was ik er nooit trots genoeg op, want welke zoon kan dit allemaal?

Hij had z’n rijbewijs, dat wel, dus rijden mocht.

Ooit ben ik eens mee geweest voor een ritje. Hij maakte bochten als van een vrachtwagen. Nou...eerlijk gezegd...niet helemaal zo groot. Maar ik weet nog, dat ik dat riep.

Dat is me snel afgeleerd, want daarna bewees hij, dat ie zelfs over het rijwielpad kon rijden. 

Daar was ik wel erg huiverig voor en niet alleen voor een eventuele bon, meer om de snelheid, waarop hij dat durfde.

Pas even met hem dit verhaal getest. We hebben er beiden een andere menig over. 

Hij zegt: “We namen een andere afslag/bocht en die ging ik keihard door “. Ik zie nog steeds dat fietspad voor me. Volgens Ronald was dat ergens anders. Het mag van mij, alhoewel ....

Vergeten zal ik dat auto’tje nooit. Prachtig mooi, ik voel de rit nog....

eFVe