Ons Uurtje Lopen

Ons uurtje lopen werd 2 uurtjes van huis.

Gisteren als vanouds onderweg met buurvrouw K., maar deze keer een andere kant op. Het waaide een halve orkaan, maar...we hadden op de heenreis de wind in de rug. Terug zouden we wel zien, soms zakt de wind ‘s avonds af en daar gingen we van uit.

Ineens loopt buurvrouw luid roepend de weg op en ik kijk er verbaasd naar. Het leek of ze wilde gaan liften en mij dan alleen laten staan? Een man op een tractor keek verbaasd haar kant op en ineens scheen ie iets te herkennen en zwaaide met een lachende blik haar kant op.

Ik vraag natuurlijk: “Wie mag dat dan wel zijn? “. “Henk”, zegt ze. Henk wie, denk ik? Z’n achternaam noem ik even niet, maar het werd me duidelijk. Een vriend van weleer en ineens meen ik ‘m ook te kennen via Anne’s werk. Klopte helemaal. Wij wandelen verder, steeds verder van huis en bedenken, voor onze serie moeten we toch echt de andere kant weer op. K. nam het voortouw en achteraf snap ik waarom. Zij wist waar vriendje Henk woonde en ik denk, dat ze me dat wilde tonen. Een huis met een prachtige naam en....vriend Henk was toevallig daar ook alweer en stond bij z’n prachtige camper.

Sommige mensen hebben echt alles en we raakten met hem aan de praat. Hij vertelde, dat het z’n zuurverdiende geld was en dat ie er hard voor gewerkt had.

Zo ontdekte hij, wie ik wel was. Kende Anne nog goed, maar dat mijn Anne al 85 jaar was???? Nee, dat was nieuw voor hem. Zelf was ie nog een jonge vent van 67 jaar en gezond van lijf en leden en geest. Rookte nog, dronk af en toe voor de gezelligheid en was tevreden met z’n leven.

Het werd steeds kouder, maar dat was meer mijn schuld, want H. bood aan binnen een kopje koffie te drinken. Ik dacht, dan komen we nooit thuis, dus sloeg het gebaar af. Maar in tijd had het niet geholpen, we kwamen pas na onze serie thuis. Ik dacht, dat mijn Anne wel ongerust zou zijn, maar niks van dat alles gelukkig, hij was al aan de Passion begonnen. Ik sloot me gauw aan, pas nadat ik de verwarming wat hoger had gezet.

Had ik al gemeld, dat de wind was gaan liggen en dit ons beiden wel goed uitkwam? Het was nog een eind te gaan, maar....de afspraak voor vanavond staat alweer vast. Deze keer kies ik weer een richting.

We doen het goed, wij, ik vooral, als oudjes.

Bijna nog vergeten te melden, we waren beide dik tevreden en de jongeman, Henk genaamd, knuffelde ons tot afscheid. Voor mij voelde dat als een warme douche en die had ik hard nodig. We waren verkleumd.  Ik denk ..... buurvrouw K. ook.

eFVe