Breivriendin

Héél lang geleden.

In Borger had ik een breivriendin, daar ging ik vaak naartoe. We deelden patronen, garen en genoten met en van elkaar.

De keer dat ik weer daar naartoe zou gaan, moest Anne de auto gebruiken en bood onze zoon me aan met zijn auto te gaan.

Een soort Alice Cooper-auto. Hierbij een foto van en Alice Cooper en de auto. Ik bedacht me niet lang en nam het aanbod aan. Een enorme pook moest ik in de versnelling gooien, kwam tegen het Dashboardkastje aan en zo van de ene in de andere versnelling. Maar het reed goed, zelfs heel goed. Een Opel, niks verkeerds mee.

We hadden een gezellige middag, maar daar gaat het even niet om.

Ik had de auto met de snoet in de heg geparkeerd en nu moest ik achteruit......Hoe, wist ik niet, reed eerder alleen maar VW. Gelukkig was de man van m’n breivriendin bekent met auto’s, maar helaas van deze auto wist ie bar weinig en zei met een bedenkelijk gezicht: “Als je het eens zo probeert?”. Onderwijl voor gedaan, wat hij bedoelde en ik dook in de auto.

Met kloppend hart probeerde ik héél voorzichtig, wat me was opgedragen en.....ja hoor, ik ging achteruit. Ik blij, hij blij, stond boven voor het zijraam met de duim omhoog en daar ging Froukje met haar bijzondere vehikel.

Ik voelde me best in m’n nopjes, die gekke zoon toch, maar wel een leuke zoon en ik ben z’n moeder....

èFVé