Feest in de Wenning

Gisteren een feestje voor/van een 85 jarige schoonvader van onze zoon en daar mochten wij ook bij zijn. Het was grotendeels een feestje onder dorpsgenoten. Misschien vielen we wat buiten de boot of uit de toon, maar ach.....aanpassen is onze tweede natuur. Bovendien was onze kleinzoon ook in de zaal en kwam ons even gedag zeggen. Hij verveelde zich duidelijk, de enige jongeman in het midden van oudere mensen.

Hij is ons GOUD en dat bleek deze middag weer het geval. Ik had gezien, dat ie speelkaarten bij zich had en bood aan met hem en opa een spelletje te doen. Een spelletje met 3 mensen is wel héél klein. Ik won zonder nog gespeeld te hebben en vierde dat nogal luidruchtig. Dat viel op en zodoende durfde ik onze overburen aan tafel te vragen, of ze mee wilden doen. Zonder aarzelen stemden ze toe en Desmond legde het spel uit. 

Het leek een beetje doorgestoken kaart, ik won weer. Maar ik had ook de kaarten geschud, dus vroeg ik aan één van de heren aan de overkant, of hij het wilde doen. Hij wilde wel, maar met een verontschuldiging, dat hij het niet goed kon en zo werden de kaarten opnieuw geschud en won juist die meneer. Zo kwam er wat geloof in, dat het spel eerlijk werd gespeeld en zo hadden we het ijs gebroken bij wijze van spreken. 

Desmond vertrok weer naar zijn plaats bij papa en mama en wij teutten nog even gezellig met de overburen aan tafel. Het werd later en later en zodoende besloten we naar huis te gaan, maar....dat ging niet door. De broer van onze schoondochter greep me bij de arm en zei: “Jullie moeten niet weggaan, er komt soep met een broodje”. Lachend namen we weer plaats en genoten van het gebodene. Dat was trouwens de hele middag al geweldig, we kwamen niks tekort.

Dus voor de tweede keer namen we afscheid en nu wel echt. ‘t Was er goed vertoeven en de jarige was ook erg blij met alle gasten, die het allemaal goed met hem meenden. Alle eer komt trouwens toe aan zijn zoon en dochter en bij deze is het nu gemeld. Het was er fijn Het was er goed. Het was er gezellig. Klinkt dat oké? Vast wel.

Lieve Mans, bedankt, dat we erbij mochten zijn en dat je maar een oude vent/man mag worden en zeker is, je bent al op weg.

Liefs,

eFVe.

Kleurenprinter

Eindelijk kan ik kleur-printen maken.

Vandaag na lang zeuren zijn de kleuren in m’n kleurenprinter gezet. Ik erg blij, ben zelf onhandig en durf dat niet. Maar...het zit erin, dus ik aan de slag. De bedoeling is, dat ik collages maak van tuinen en bloemen en planten van m’n familie. Maar aangezien dit ouwe mens niet weet, hoe ik een collage moet maken, besloot ik alle foto’s te printen, ze dan uit te knippen en zo collages te maken, die ik dan weer in m’n blog zou kunnen verwerken.

Enthousiast ging ik aan de slag, de print was A 4 en dat is al erg groot, maar ach....dan knipt Froukje dat wel bij.

Bijna klaar, meldt de computer mij, dat de kleuren bijna op zijn. Snel de laatsten nog geprint, ze werden al iets minder mooi, maar...had ik een keus? Dit kleurengedoe was er net ingezet en nu al leeg????

Nou ja, als ik de bladen rondom mij zie met al die mooie bomen en planten....het is niet onmogelijk. Domme ik, maar hoe vertel ik dat aan Anne? Ik wilde het uitstellen, maar dat valt me nooit mee. Ik zag hem, stapte op hem af en zei: “Anne, vandaag heb ik wel heel veel leergeld moeten betalen !!! “. Anne schrikt en kijkt me aan en vraagt hoe ik dat bedoel. Ik zeg: “De kleurenprinter is alweer leeg”. 

Hij begint onbedaarlijk te lachen en dat had ik niet verwacht. Ik kuste hem met volle overtuiging. De printer blijft leeg, maar deze printperiode is over. Ik zal toch beter moeten leren omgaan met de computer, zodat ik die collages anders kan maken, zonder deze enorme omslachtige bezigheid.

De kleurenprinter is wederom leeg.

eFVe

De Jarige Ex-Buurvrouw

Ze vroeg of ik kwam, ik wilde eigenlijk niet, maar bedacht me. Pakte snel kersenbonbons in, greep m’n fiets en ging in haar richting. Niet dat het ver was, maar dan kon ik sneller terug zijn.

Ze was zichtbaar blij, ik moest naar binnen. Het leek er erg gezellig en dat bleek ook zo. Haar zus, een heel lief mensje, was er ook met haar man. Tig jaren geleden was ik al eens bij hen thuis geweest en het was heel leuk hen weer te ontmoeten.

Ook zoon Hans was er met z’n zoon Willem. De vriend van ex-buurvrouw was er ook en nog wat kennissen. De meesten kende ik wel; nou ja, kennen en kennen is twee.

Toch maar even met m’n bibs op de stoel en kwam naast de man van ex-buurvrouw haar zus terecht.

We kregen een glaasje bowl, maar hij was de enige met een mooi/bijzonder glas. Wel dezelfde maat als het mijne, maar dan bewerkt. Ik wees hem erop en hij grapte nog, dat ie ‘m wel mee naar huis wilde nemen. Mijn ex-buurvrouw kwam de kamer binnen en ik zei tegen haar: “Denk erom Aukje, hij wil je glas mee naar huis nemen”. Daarna wilde ik m’n tong wel inslikken/afbijten, maar ‘t was er al uit. 

Iedereen lachen. Ik besloot toch maar gauw weer naar huis te gaan, want ik voelde me zo thuis en dan kraam ik er nogal eens dingen uit, die eigenlijk niet kunnen.

Maar...ik ben geweest en het was gezellig. Snel de zus van ex-buurvrouw nog even geknuffeld en weg was Froukje.

Aukje, het was fijn er even te zijn en ik hoop, dat je nog héél oud mag worden. Dan proosten we nog eens een keer. Zelf word ik over een paar maanden 80 jaar, dan ben ik aan de beurt. Dus zal het niet zo lang duren voor we weer kunnen proosten. 

Tot dan ex-buurvrouw.

eFVe

Nieuw Horloge

Een poos terug kocht ik via m’n kleindochter een horloge. Ze waarschuwde me al, je krijgt misschien een heel andere en hij is waarschijnlijk erg groot. En...hij was me daar een stuk groot !!!! Op de foto’s kun je het verschil amper zien, maar ik zie het héél duidelijk, eerlijk de waarheid.

Onze oudste kleinzoon had via haar ook een horloge, maar een veel mooiere. Weer werd er eentje besteld en ach, volgens m’n kleindochter kost ie geen drol. Vandaag kreeg ik ‘m en wonder boven wonder is ie klein in verhouding met de vorige en met die van onze kleinzoon. Wie wil er een horloge van formaat?

Deze, die ik nu heb, is zooooo mooi en dat voor nog geen drol.

                                                         GROOT en klein

eFVe

Een Raar Gevoel

Vandaag:

Deze dag doet me weer denken aan mijn enige echte moeder. Ze is al 35 jaar niet meer onder ons, maar deze datum was wel haar geboortedag. 18 april, hoe kan ik er omheen.

Vanmorgen even een rondje gezwommen met m’n fitnessclubje en in gedachten eentje speciaal voor m’n moeder.

Er is nog zoveel in m’n leven, wat me aan haar herinnert.

Mijn zus is nu 93 jaar en mijn moeder is 79 jaar geworden. Ik ben nu 79 jaar en dat voelt raar.

Mijn/onze moeder.

eFVe

Gespot

We worden gespot, de 2 oudjes. Dat kwam ik te horen via de buurvrouw. Zij was met vriendin en man een sauna’tje pakken en daar vertelde de man van haar vriendin, dat ie ons gezien had.

Ik vroeg K. waar en hoe???? K. vertelde, dat het ergens bij onze Witterbrug was. 

‘s Nachts dacht ik er nog eens over na. Wat de man vertelde....ze, hij en een vriend, waren in de auto en ontdekten de oude besjes, moesten er om lachen. En ineens: ”Verroest, het is K. “. Ik denk nog eens na over de situatie die het kan zijn en kom tot de conclusie......we doen nogal eens vreemd. Als ik wil oversteken, komt K. me met een “denk erom” te na en trekt me op de stoep. Ook al eens, staken we over zonder te wachten op groen licht en roep ik: “Kom op K. “.

Ik kan me voorstellen, dat passerende auto’s met mannen er wel eens raar naar kunnen kijken en moeten lachen.

Maakt ons geen fluit uit, asse ge mar leut hét.

eFVe

Poes Mieps

Poes Mieps, blij en tevreden.

Oppassen op poes Mieps pakt ongelijk uit, maar zo’n eerste dag is altijd goed, weet ik nu uit ervaring.

Ze was zo blij en erg dol op Anne. Hij daarentegen heeft er niet zoveel aandacht voor, maar was ook niet afwijzend. Morgen komt Noekie, dus...die kent ze heel goed.

We sloten de tent en met een blij gevoel bedachten we wat anders.

We gaan even naar m’n schoonzus. Zij is onlangs geopereerd aan haar been/heup en is alweer zo snel als een haasje. Wat slanker dan eerder, maar fietst inmiddels ook alweer. Vriendje Jan, ook een ouwe taaie, kwam ook nog langs en over en weer werden verhalen van vroeger verteld. Dat kan zo leuk zijn en .... het was leuk. We zijn er een lange tijd gebleven, kopje thee gedronken met koekjes en daarna maar weer op huis aan.

Waar oppassen voor/van poes Mieps al goed voor is, zo komen we nog eens ergens.

‘t Was een rustige dag, ben alleen even aan het vooruitwerken voor het eten, de soep. We gaan morgen brunchen met zoon, (schoon)dochter en ons goud DESMOND. We verheugen ons erop, zeker weten. Eitjes gekookt en de dag met een blij gevoel afgesloten.

eFVe

Héél toevallig.

Allemaal toevalligheden.

Gisteren een rommelige dag, maar wel een leuke. Heel veel toevalligheden, dan vraag ik me weleens af, is dat wel toeval? Onze buurvrouw ontmoette een dag hiervoor vriend Henk na een hele lange tijd. Gisteren kwamen we z’n ex tegen, ook een ex-vriendin van buurvrouw K..

Tijdens het winkelen reed iemand K. tegen haar achterwerk, ze schrok zichtbaar en ook de meneer wist niet goed wat voor excuus hij moest aanbieden. Allen hebben we erg moeten lachen.

Brengen we onze boodschappen naar de auto en welke auto staat er naast de onze? De bots-meneer. Weer lachen. Hij blijkt een bedrijf te hebben en beiden hebben we een kaartje gekregen, in geval van.....Eigenlijk zou alleen K. er eentje krijgen, maar om geen stiefkinderen te maken, mocht ik er ook eentje.

De boodschappen gingen in de auto en wij gingen aan de wandel, weer eens een andere hoek van Assen bekijken. Ik ben niet zo goed in de weg vinden en zo verdwaalden we weer heerlijk en gingen over een water via een bruggetje en later via net zo’n bruggetje weer terug. Teuten geen gebrek.

Lopen, lopen, lopen en ineens ontdek ik het huis van m’n geliefde nicht. Haar auto stond in front van haar huis, het kon niet missen. De naam van de straat opgezocht en ja hoor, daar woont ze. Maar ook de man met z’n bedrijf woont in diezelfde straat. Weer een toevalligheid?

Bij m’n nicht werden we binnen geroepen en gelijk een koffie erbij. Haar prachtige tuin bewonderd en weer teuten. Ze is zo gezellig en ook haar man kwam binnen. Ik denk vanaf z’n werk, maar met goeie vrijdag weet ik dat niet zeker.

M’n nicht zou ‘s avonds naar de film met haar dochter en moest eten-koken en K. en ik gingen weer op pad naar de auto. Ik vertelde nog, dat we zo heerlijk hadden gegeten, hachee. Buurvrouw K. zei: “En dan laat je niet eens winden? “. Ik zeg heel eerlijk: “Oh jawel hoor, ik knijp ze fijn, dan hoor je ze niet”.

Eerlijk gezegd stinken ze dan des te harder, maar met die wind der natuur hadden we geen last van speciale geurtjes. De echte wind kwam van de goeie richting.

Snel moesten we naar huis, want buurvrouw K. moest een piepie machen en...daar zette ik m’n twijfels bij. De nood was zo hoog. Deze middag zat vol toevalligheden, ik denk.......ze moest ook zwaar uit de broek.

Weten is wat anders. Maar ook deze middag was weer omgevlogen en weer puur toeval stuurt m’n nicht een foto van haar prachtige tuin. Echt genieten !!!!

eFVe

Ons Uurtje Lopen

Ons uurtje lopen werd 2 uurtjes van huis.

Gisteren als vanouds onderweg met buurvrouw K., maar deze keer een andere kant op. Het waaide een halve orkaan, maar...we hadden op de heenreis de wind in de rug. Terug zouden we wel zien, soms zakt de wind ‘s avonds af en daar gingen we van uit.

Ineens loopt buurvrouw luid roepend de weg op en ik kijk er verbaasd naar. Het leek of ze wilde gaan liften en mij dan alleen laten staan? Een man op een tractor keek verbaasd haar kant op en ineens scheen ie iets te herkennen en zwaaide met een lachende blik haar kant op.

Ik vraag natuurlijk: “Wie mag dat dan wel zijn? “. “Henk”, zegt ze. Henk wie, denk ik? Z’n achternaam noem ik even niet, maar het werd me duidelijk. Een vriend van weleer en ineens meen ik ‘m ook te kennen via Anne’s werk. Klopte helemaal. Wij wandelen verder, steeds verder van huis en bedenken, voor onze serie moeten we toch echt de andere kant weer op. K. nam het voortouw en achteraf snap ik waarom. Zij wist waar vriendje Henk woonde en ik denk, dat ze me dat wilde tonen. Een huis met een prachtige naam en....vriend Henk was toevallig daar ook alweer en stond bij z’n prachtige camper.

Sommige mensen hebben echt alles en we raakten met hem aan de praat. Hij vertelde, dat het z’n zuurverdiende geld was en dat ie er hard voor gewerkt had.

Zo ontdekte hij, wie ik wel was. Kende Anne nog goed, maar dat mijn Anne al 85 jaar was???? Nee, dat was nieuw voor hem. Zelf was ie nog een jonge vent van 67 jaar en gezond van lijf en leden en geest. Rookte nog, dronk af en toe voor de gezelligheid en was tevreden met z’n leven.

Het werd steeds kouder, maar dat was meer mijn schuld, want H. bood aan binnen een kopje koffie te drinken. Ik dacht, dan komen we nooit thuis, dus sloeg het gebaar af. Maar in tijd had het niet geholpen, we kwamen pas na onze serie thuis. Ik dacht, dat mijn Anne wel ongerust zou zijn, maar niks van dat alles gelukkig, hij was al aan de Passion begonnen. Ik sloot me gauw aan, pas nadat ik de verwarming wat hoger had gezet.

Had ik al gemeld, dat de wind was gaan liggen en dit ons beiden wel goed uitkwam? Het was nog een eind te gaan, maar....de afspraak voor vanavond staat alweer vast. Deze keer kies ik weer een richting.

We doen het goed, wij, ik vooral, als oudjes.

Bijna nog vergeten te melden, we waren beide dik tevreden en de jongeman, Henk genaamd, knuffelde ons tot afscheid. Voor mij voelde dat als een warme douche en die had ik hard nodig. We waren verkleumd.  Ik denk ..... buurvrouw K. ook.

eFVe

Breivriendin

Héél lang geleden.

In Borger had ik een breivriendin, daar ging ik vaak naartoe. We deelden patronen, garen en genoten met en van elkaar.

De keer dat ik weer daar naartoe zou gaan, moest Anne de auto gebruiken en bood onze zoon me aan met zijn auto te gaan.

Een soort Alice Cooper-auto. Hierbij een foto van en Alice Cooper en de auto. Ik bedacht me niet lang en nam het aanbod aan. Een enorme pook moest ik in de versnelling gooien, kwam tegen het Dashboardkastje aan en zo van de ene in de andere versnelling. Maar het reed goed, zelfs heel goed. Een Opel, niks verkeerds mee.

We hadden een gezellige middag, maar daar gaat het even niet om.

Ik had de auto met de snoet in de heg geparkeerd en nu moest ik achteruit......Hoe, wist ik niet, reed eerder alleen maar VW. Gelukkig was de man van m’n breivriendin bekent met auto’s, maar helaas van deze auto wist ie bar weinig en zei met een bedenkelijk gezicht: “Als je het eens zo probeert?”. Onderwijl voor gedaan, wat hij bedoelde en ik dook in de auto.

Met kloppend hart probeerde ik héél voorzichtig, wat me was opgedragen en.....ja hoor, ik ging achteruit. Ik blij, hij blij, stond boven voor het zijraam met de duim omhoog en daar ging Froukje met haar bijzondere vehikel.

Ik voelde me best in m’n nopjes, die gekke zoon toch, maar wel een leuke zoon en ik ben z’n moeder....

èFVé

Maandag

Maandag...oppasdag.

Een koude dag, dat is weer wennen na een mooie zondag.

Maar na de was en nog visite hier, toch nog een leuk vervolg van de dag. Onze kleinzoon, kwam, zag en overwon. Onze dochter kwam nog langs en daarna ging ik eten koken.

Een bijzondere pasta deze keer, gekookt in tomatensoep en met kleine gehaktballetjes. Helaas wil Des geen groente en wij wel, dus aparte pannetjes en een kop soep ernaast van het vocht van de pasta.

Ons knulletje was vol lof en vond, dat oma weer heerlijk gekokkereld had. Daar doe je het voor. Een lekker toetje tot slot.

Ik besloot om naar het huis van zoon en (schoon)dochter te lopen en dan Anne en Des met de auto, dus ging ik wat eerder op pad. Het is een eind en het voelt nog verder dan ik in gedachten heb. Ik hoopte, dat Anne en Des me zouden inhalen en ik de rest van de tocht met hen mee kon, maar.....er passeerden wel dezelfde koekblikken 2 keer, maar niemand zwaaide en zonder bril kon ik het nummerbord niet zien. Dus ik waggelde weer verder. Uiteindelijk was ik al dichtbij, toen ze me toeterend voorbij gingen en dat laatste stukje wilde ik dan ook nog lopen.

Toch kostte dat meer tijd dan gedacht.

Even dacht ik, dat ik Jo en Des zag staan, zo lief,  Jo met haar blonde haren en Des met z’n blauwe jas. Maar m’n ogen hadden me wederom voor de gek. Doordat ik zwaaide en zij niet terug zwaaiden, wist ik, alweer fout Froukje. Ze waren allen gezellig binnen. Daar voegde ik me bij hen, nog even teuten en toen snel naar huis voor m’n serie G.T.S.T..

We zijn weer thuis en ik zit alweer achter m’n PC. Maar hier stopt het.

eFVe

Mooi Weer

Mooi weer!

En wat doen we dan graag? Wandelen in de Appelscha-bossen. Het weer was subliem, Appelscha was weer geweldig. Er werd weer geklommen via de touwen in de bomen en dan nog de hoge/nieuwe uitkijktoren.

Jonge mensen waren druk aan het babbelen wie het klim-spel van hen aandurfde en ineens zegt de jongedame: “Als U meegaat, zullen we dan??? “. Ik had een groot woord, had immers al gehoord, dat ze niet durfde, dus zei ik: “Als jij eerst gaat, ik ga met je mee !!! “. Lachen natuurlijk. Ze denkt nog eens diep na en doet alsof ze gaat, ik ga mee natuurlijk. Zegt ze ineens: “Sorry mevrouw, een volgende keer”. Ik zei: “Dat valt me van je tegen”. Onderwijl blij, dat ze besliste niet te gaan.

Al wandelend zie ik een oudere mevrouw op zo’n loopfiets. Ik had wel eerder loopfietsen gezien voor kleine kinderen, maar dit was nieuw voor me. Ik zeg tegen Anne: “Ik moet haar even wat vragen”. Vraag haar hoe het bevalt en zij doet ontzettend haar best het uit te leggen, waarom en waarvoor ze de fiets heeft. Daar zal ik jullie maar niet mee vermoeien, maar haar Nederlands was ook aller belabberdst. Dus...ik met mien grutte bek: “Ik kin wol Frysk prate hjer”.  Zij blij en zo babbelen we een poosje over haar nieuwe aanwinst. Beter dan een skootmobiel, want hier moet je toch op eigen kracht bewegen met de benen. Wie dat nog kan...een geweldig idee. Ik weet niet of m’n Frysk geschreven tekst wel goed is, maar ik meldde dus: “Ik kin wol Frysk prate hjer”. Dus verwacht ik geen commentaar......?????

We lopen verder, zien we die hoge uitkijktoren, daar wil ik altijd nog eens op, maar Anne bedankte voor de eer. Ooit zal ik het nog eens ondernemen, traplopen kan ik als de beste, dat is hier dagelijks werk. De computer staat boven, vandaar....

We wandelen verder, zoeken een bankje in de schaduw, maar dat viel tegen, toch niet echt zo warm als we dachten. Even over de zandvlakte loeren of er nog wat leuks te zien was. Spelende kinderen, altijd leuk. Maar om lang te zitten was geen optie, dus toffelen we weer door het mulle zand naar het vaste pad en....daar gaan we weer.

Aan het eind van de rit nog even weer een bankje gezocht en gevonden, tal van mensen groetten en wij groetten vriendelijk terug en...als ze niet groeten, begin ik als eerste en ook dan groeten zij terug.

Wij naar de auto en bedachten, we gaan over Diever terug. Dus door de Drentse bossen en dan heerlijk genietend nu aan een kopje thee, een ijsje met vruchten. Wie wil dat nu niet !!!

Appelscha, mijn favoriete plek en dan nog die fijne rit. Mijn dag kan niet meer stuk, ik hoop maar, dat Anne dat ook vindt. Ik zal het moeten vragen, ik schreeuw het van de daken, maar Anne niet.

Deze dag was een super-dag met super-mooi-weer.

En dan denk je, dat dit het is??? ‘s Avonds nog met buurvrouw K. gewandeld en lekker verdwaald.

Ach, het blijft leuk en bewegen als hoofddoel.

eFVe

Dames-problemen

Mooi weer, de eerste echte zondag met temperaturen die goed zijn. Maar...dan beginnen de dames-problemen. Wat trek ik aan? Een lichte broek. Jeetje, wat zit dat ding strak, maar misschien went dat? Proberen maar. Shirt in gelijke kleur erbij. Nog erger, een klein kind zou kunnen zeggen: “Je hebt dubbele borsten!!!”. Uit dat ding, een andere proberen, ook geen succes. Uiteindelijk een zwarte, die toont anders.

Waarom is het veranderd? M’n gewicht is nog hetzelfde en toch zit de boel strak. Nu is het eindelijk begin-zomer en zie ik er niet uit. Herkenbaar?

Op deze manier krijg ik een hekel aan mezelf, zo kan het niet langer, maar hoe moet het dan wel? Heeft iemand een oplossing? Maatje groter kopen? De maat van nu was ik juist zo trots op. Ik probeer even weer wat anders om vandaag toch goed gekleed te gaan en er goed uit te zien.

Gelukkig, dit zit beter, niet langer zeuren, gewoon genieten van deze mooie dag en morgen zien we wel weer.

eFVe

Van Rechts

Ook ouwe taarten hebben van rechts  voorrang. Dat wordt onderschat, dat die ouwe mensen dat

weten. Ik fiets en van links een auto, een fiets en een brommer. Wat doe je dan?

Je bent een Friezin en kijkt de kat uit de boom. Dat is me gisteren verteld.

Mooi dat alle drie voertuigen door gingen! Dan spring je maar van de fiets en....dat kan ik nog.

Ouwe taarten van rechts, pas op voor ze, ze weten meer dan je denkt.

eFVe

Lood om Oud IJzer

Vandaag was een opruimdag. IJzer naar de opslag van de gemeente. Eerst al moeilijk het adres te vinden, maar via handleidingen slaagden we er in.

Alles maar dan ook alles werd bijeen gezocht. Het duurde twee keer de helft voordat mijn Anne weer terug was.

Ik schoot ‘m meteen aan en vroeg: “Wat is de winst???”. Dat werd lachen, maar toch leuk, we zijn de rommel kwijt en met twee euro zestig de koning te rijk???? Geld waar de belasting niks van weet.

Toch netjes van ons, alles brengen, waar het hoort.

Lood om oud ijzer.

eFVe

Oudere Dames

Ze waren op dievenpad. Ik zag hen gaan, de hoek om en onder het viaduct door, zo rechtsaf de wildernis in. Het duurde niet lang en ja hoor, daar stapten ze trots met allebei een takkenbos in de hand. Mooie bloeiende takken. Een beetje giebelend gingen ze een andere richting terug, eentje van hen had de snoeischaar nog in de hand. En zo slopen ze naar huis, ik heb hen thuis zien komen.

Hoe stout kun je zijn als oudere dame ???? Zo stout dus.

 

Even een bekentenis....ik was erbij, maar had geen snoeischaar in m’n hand. Jaren geleden hadden we al die plannen, maar bedachten ons steeds vanwege het niet mogen/kunnen doen. Deze keer hadden we de moed en deden het gewoon. (Nou...gewoon???)

eFVe

Leven in het Nu

Dit kleine kereltje brengt me weer, waar ik opnieuw moest leren om te gaan met mezelf. Na een zware operatie werd niet veel later dit ventje geboren. Dan weet je weer, waarvoor je leeft. De schouders eronder en vooruit met de Geit. Welke Geit? M’n eigen ik.

Dit kleine kereltje is inmiddels bijna 11 jaar en heeft ons al veel vreugde gebracht. De laatste van de drie kleinkinderen. Zelfs hopen op meer zit er niet in, de grenzen zijn gesloten.

Maar met alle drie hebben we een fijne tijd gehad en momenteel brengen ze nog steeds vreugde op aarde. Schep vreugde in het leven, zet je zorgen aan de kant. Iedere dag probeer ik opnieuw met deze tekst vooruit te gaan en.....wie weet hoelang? We doen allemaal ons best en hoe ouder we mogen worden, des te langer mogen we van onze drie kleinkinderen, zelfs al twee met aanhang, genieten.

Ik zou zeggen...dikke tuut voor hen die ons deugd doen.

eFVe

De Eerste

Dat geluk makende gevoel weet ik nog alsof het gisteren was. Ons eerste kleinkind. Een mooiere en geweldiger kleinkind zou er niet bestaan, ook al wist ik, Froukje...je gaat te ver. Maar op dat moment is te ver gaan niet aan de orde. Je eigen dochter bevalt van weer een dochter. Mensenlief, wat bijzonder. 

Dat kleine meisje van vroeger is nu moeder en wat voor een moeder... Weer zou ik te ver gaan om haar de beste, de mooiste, de liefste moeder ter wereld te vinden, maar wat er al aan vooraf ging, voor dat ons aller schat geboren werd. Er werd vol liefde een plekje bekleed en alvast kleertjes gemaakt buiten wat er allemaal al moest zijn.

Het was zoiets moois. Mag ik hopen, dat alle moeders later oma mogen worden? Die eerst geborene....ik zal dat nooit vergeten. Bedankt lieve dochter, dat jij dit mogelijk maakte.

De eerste van nu drie in totaal. Bijzonder blijft het, ze werd geboren in een liefdevolle wereld.

Inmiddels zijn we in het bezit van dat meisje en een jongen van onze dochter en tenslotte nog een zoon van onze zoon. Hoe mooi kan het leven zijn.

Welkom alle drie, ik sluit ze in m’n hart voor altijd.

eFVe

Eind van een Tijdperk

Helaas, vandaag een punt erachter gezet. Het was leuk, maar zo raar om zelf zonder een kind nog te bouwen. Dus stoppen. "Ons kind” tussen aanhalingstekens, is tien jaar en over een poosje zelfs elf.

Blokjes-bouwen? Nee-toch. Zo jammer, ik heb er zulke prachtige herinneringen aan. We bouwden met hem de mooiste/gekste dingen en mijn fantasie liep helemaal uit de hand. 

Vooraf vertelde ik, dat het maar spel was en dan, ja....en dan???? Begon het spelen. Anne bouwde de mooiste dingen, Desmond bouwde huizen en ik een bankgebouw. Stiekem gingen we goudstaven stelen bij de bank en verborgen ze in de kerk. Een prachtig mooie kerk door Anne gebouwd. Daar zouden de dieven niet komen, toch???

Desmond genoot zichtbaar. Soms was ik bij hem op bezoek, maar durfde in donker niet naar m’n eigen huisje. Opa Anne ging lantaarns bouwen en ik deed er lampjes in. Maar daarvoor bleef ik bij Desmond slapen. Ik op de bank en hij in z’n bed. Prachtig, die fantasieën. Papieren zakdoekjes als dekentjes.

We kochten een auto met een goudstaaf en zo konden we wat verder van huis en bouwden ook daar een stad. Opa Anne hielp ons een redelijke auto uit te zoeken, want dat was/is helemaal zijn ding.  De lichtjes werden weer aangelegd en voor we het wisten, was de oppasmiddag weer voorbij. Dan aten we iets lekkers, wat onze Desmond graag lustte en brachten hem naar huis. Het bouwwerk mochten we niet vernietigen, want hij zou snel weer komen. Maar eens per week duurde te lang, we braken onze benen over de bouwwerken.

De andere week bouwden we weer iets anders en dan was Des ook weer tevreden. Helaas hebben we er geen foto’s van gemaakt.

Ik heb heimwee naar die tijd.

Nu speelt Desmond met m’n tablet, soms via m’n computer en anders kijkt ie TV. That’s it.

Toch, als we dan nog even blijven hangen bij z’n pap en mam en we nemen een knuffel, zegt ie: “Ik zal jullie missen”. Dan vreet ik ‘m bijna op en samen, Anne en ik, fietsen we met een gelukkig gevoel naar huis en ga ik m’n serie zien. Simpeler kan het niet.

En toch...het tijdperk blokjes is voorbij. Pas afgeleverd bij de inbrengwinkel, een enorme zak vol. Veel plezier kindertjes, als het niet lukt, kom maar bij ons, wij weten hoe het kan en moet.

Blokjes-tijd. Over en uit.

eFVe