Mijn zus

 

Het ging zo goed, maar aan alles komt een eind. Mijn enige hoop is, dat ze niet lijdt, geen pijn heeft en te midden van haar kinderen ons allen mag verlaten.

Ik pieker, hoe ik bij haar kan komen op de juiste dag, maar heb ook zo m’n moeilijkheden thuis.

Mijn zus, de oudste van vier, ze is 94 jaar geworden en heeft zolang thuis mogen blijven. Is inmiddels al naar het ziekenhuis geweest, maar meteen weer huiswaarts gekeerd, net zo zij het wilde. Haar dochter uit Amerika is onderweg en nu is het wachten. De laatste loodjes wegen het zwaarst.

Wij allen hopen, dat ze in vrede mag gaan en zeker is, dat ze een leegte zal achterlaten.

De laatste tijd heb ik haar niet meer mogen ontmoeten, niet per telefoon en ook niet per skype. Zo ging het ook bij/met m’n andere zus, dat went nooit, maar zal slijten.

Sterkte voor iedereen die haar lief is, maar ook voor mezelf. Nu ben ik in zekere zin alleen op de wereld.

Dag Siet, je was een voorbeeld. Vol geduld heb je je laatste jaren aanvaard en nu mag je eindelijk naar jouw Bertus.

Dikke tuut,

Froukje

Tom Dumoulin, een man met passie

 

 

Eindelijk, maar toch. Wat een spanning. De hele tour door op Tom gewed. Dat er geen eerste plek kon komen, was duidelijk, teveel pech.

Maar juist de laatste dag je pak kwijt zijn en eentje laten naaien door een gepensioneerde oudere dame uit Baskenland en dan als eerste met de tijdrit eindigen?????

 

Tom Dumoulin.

 

 

Wat geweldig voor je. Ik zat gekluisterd naar de beelden te kijken, de hele Tour de France, geweldig, maar wat spannend en dat juist jij deze dag als winnaar uit de bus komt.....daar zijn geen woorden voor.

De giro gewonnen en dan nog de Tour rijden is al meer dan de meesten doen en dan zo eindigen????

Mijn hart juicht en in gedachten bedank ik de naaister van/voor je  tijdrit-pak.

Tom, je gaf ons een geweldige Tour de France om te zien. Je boosheid, je glimlach, je enthousiasme, je passie, je bent en blijft mijn favoriet. Wat een vent.

eFVe      

Een gek moment

 

Door de babyfoon kunnen Anne en ik in de nacht contact hebben, wat soms ook echt nodig blijkt te zijn. Zo was ik al naar bed en pufte nog na van de warme dag en hoorde ik Anne hele rare geluiden maken. Eerst maar eens rechtop, hoorde ik het goed?

En wis en waarachtig, een heel angstig geluid, dus ik rende de trap af en ..... vond Anne, liggend op z’n knieën met het hoofd naar beneden. Ik schrok erg en ging in overleg, hoe we dit moesten fiksen.

Ik gaf het sein en zei: “Anne, pak je vast aan het bed en schrik niet, wat ik nu ga doen”.

Anne hield zich vast, ik deed m’n schouder onder z’n stuit, pakte één been vast en met alle kracht duwde ik hem omhoog. Anne riep nog: “Ik raak iets met m’n been”. “Niks om geven”, brulde ik terug. Het was een uitputtingsslag, maar het lukte. 

Samen hijgden we na op bed en een poosje later wilde ik toch naar m’n eigen bed en zei: “Trusten troela, ik ga naar boven”. Anne antwoorde ook zoiets en ik hijgde nog na op m’n eigen bed. Poeh...wat was ik warm geworden. Dit moest nooit weer. M’n hart sloeg 88 en ik dacht er nog eens over na.

 

 

Het was gelukt, maar.... bedacht ik me ineens.....het ledikant kon naar beneden..... Ik heb er ontzettend om kunnen lachen, maar pas na een poosje, toen ik totaal in de ruststand was beland.

Froukje, Froukje, hoe dom kon je zijn. Wie van ons beiden kan niet goed meer denken?

eFVe

Een deel van onze dag

 

Na een onrustige nacht hoor ik beneden Anne roepen. Dan moet ik komen, zo is de afspraak. Het is kwart voor acht, dus ook tijd om op te staan.

Hij vertelt wat hem dwars zit, ik los het op en ga aan de slag. De dagelijkse wasbeurt.

Daarna ons ontbijt, waarna ik mezelf even voorzie van dunne kleding en maak beneden de kamer wat ordentelijker.

Het is geen huiskamer meer, het bed toont een enorm sta in de weg, maar wat moet, dat moet.

Al met al is de morgen alweer aardig op gang en ik zet koffie, lees de krant, maar niet voordat ik de dagelijkse puzzel heb gemaakt. Ik zal de krant later doorgeven aan Anne; ik schenk ons beiden koffie in met koek erbij.

De krant is uit en geef ik door aan Anne. Hij doet er iets langer over, zat nog in de krant van vorige dagen. De snelheid lijkt met vakantie, maar wel voorgoed.

Ik kijk, of ik e-mail heb ontvangen, zo ja, mail ik terug en anders kijk ik op de kalender of ik niet iemand vergeten ben. Zo ja, dan meteen aan de slag.

Dan schenk ik het tweede kopje koffie in en verneem, Anne heeft het warm. De schuifpui staat helemaal open, maar de warmte is gewoon overal, ook buiten.

Ik vertel Anne, dat het misschien buiten lekker is en wonder boven wonder verdwijnt hij naar buiten, zonder rollator en loopt keurig rechtop. Niet te peilen hoe deze dag verder zal gaan.

Buiten is het lekkerder volgens Anne en zet de tuinstoelen achter ons huis. Ik zal hem vergezellen, maar wilde dit even kwijt.

 

 

De tweede kop koffie zit erin en gestaag komt de warmte weer onze kant op en moeten we wederom schuilen. Zomer is mooi, maar deze is erg warm, te warm naar mijn idee.

We gaan zo voor een broodje en daarna zien we wel verder. Ik heb nog een heerlijke croissant, gekregen van Sonja. Zij is inmiddels met vakantie. Ze heeft het verdiend na zulke inspannende dagen voor en met ons.

Mijn verhalen zullen een andere ondertoon hebben, maar....ik klim weer omhoog en zal me verzetten tegen negatieve gedachten, daar schiet ik namelijk niks mee op.

 

 

Voor vandaag laat ik het hierbij en verheug me op mijn heerlijke croissant. Anne heeft pech, dat hij zoiets lekkers niet proeft. Ik wel en daar ga ik nu uitgebreid van genieten.

eFVe

17 Juli 2018

 

 

Die avond ga ik uit, weet nog helemaal niet precies, wat ik te zien krijg, maar over Desmond is alles goed. Een film is me verteld.

Die avond draag ik voor het eerst in mijn leven een streep in de breedte. Waarom? Dat vraag ik mezelf ook af. Ik zag het shirt hangen en was er verliefd op. De maat klopt ook nog eens niet voor ene meter, maar mooi..... Tenminste, dat vind ik. Een roos op m’n hart, een wijde mouw. Ik voel me nu al een mooie vrouw. Een gekleurde broek en hemd, mijn avond kan al niet meer stuk. 

In afwachting wat zal komen ga ik met onze zoon en schoondochter en misschien zelfs Desmond naar een film kijken. Tuurlijk is Desmond erbij, de film gaat over hem en z’n laatste schooljaar aan deze lagere school, de basisschool. Ik ben er nu al onrustig over. Niet m’n bril vergeten, knoop dat in je oren, Froukje.

 

 

Het was geweldig, wat hebben die kinderen en onderwijzers en onderwijzeressen hun best gedaan en wat hebben ze ons een prachtige avond bezorgd.

En natuurlijk maakte m’n hart een sprongetje, toen ik onze kleinzoon te midden van de jeugd zag staan, lopen, zingen en teksten. Grandioos. Wat houd ik superveel van deze knul enne proficiat Desmond, je brengt het nog ver en mocht je het nog niet weten, we houden heel veel van jou.

eFVe

En dan is er koffie?

 

Even geduld Froukje. Je hapje en pilletjes moeten er nog in lieve meid? Deze lieve meid, tussen aanhalingstekens, heeft al heel wat gedaan, daarna met mezelf aan de schoonmaak, snel m’n bikini aan en in de kleertjes.

Toen ik jong was, zei ik weleens: ”Ik word rijk, ga een ouwe boer verschonen en dan ben ik boven Jan”. Dat gezegde ging er toen rond.

Ik verschoon dan wel geen ouwe boer, maar vanmorgen toch al een hele put gehad en ben nog steeds niet rijk. Ook niet in ander opzicht, rijk zonder geld.

Denk weleens, waar en hoe eindigt dit?

Snel een hapje brood, pilletjes, water en dan......is er koffie en rust op de plaats.

eFVe

Sport op Zondag

 

Afgelopen Zondag was het raak. Al in de vroege middag sport op TV. Ik vlucht nog snel vooraf voor een boodschap en zet de TV aan voor manlief. Hij was vergeten, dat het al vroeg begon deze zondag.

De Tour de France, prachtig om te zien, maar wat een akelige rit. Kasseien en nog een kasseien, de hele dag door. Vallen en opstaan, ook dat was aan de orde van de dag. Wel prachtig weer en weer mooie beelden om van te genieten.

Ik ga eigenlijk alleen maar voor Tom Dumoulin, maar dat betekent niet, dat ik een ander niks gun. Hij is gewoon mijn held.

 

 

Na de tour....voetballen op hoog-niveau. Wat een gevecht voor het eindresultaat. De winnaar is Frankrijk geworden. Ik ging voor Kroatië. Ze waren strijdlustig, ze hadden van mij mogen winnen. Voor hen dan ook de eerste keer zo hoog te eindigen zou een zegen zijn. Helaas.

 

 

Daar tussendoor geen tijd gehad te koken. Een Chineesje dan? Dan was ik teveel tijd kwijt. Dan een kroket/frikandel op brood om de hoek. Niet onze gewoonte, maar het kwam nu wel heel goed uit.

Er was weinig te doen in de zaak en zo was ik (bijna) tijdens de rust weergekeerd. Ik had er een klein patatje bij gekocht en dat bleek genoeg voor ons beiden, dus alleen wat drinken inschenken en sit-down voor de TV.

Eigenlijk zonde van het prachtige weer, maar soms komt dat zo uit.

Alhoewel aan het eind van de wereldcup begon het in Rusland NIET zachtjes te regenen. Als was het afgesproken.

Sport op ZONdag, het kan, het mag, het moet???

eFVe

Even snel weg van huis

 

Sommige dingen moeten worden aangevuld, dus deze vrouw moest snel een boodschap. Twee verschillende winkels aangedaan. De eerste boodschapjes verstopt onder in m’n fietstas en daar m’n jasje overheen. En dan maar hopen, dat ze, wie dan ook, eraf blijven.

Even tussen beiden, ik verlies de laatste tijd nogal eens wat. Ik kan er boos om worden, maar helpt het? Ik dacht het niet! Dus even in volgorde, ik verloor een prachtige ketting met een enorme schelp, een ander kettinkje met een Markasiet-stenen kruisje, een pinkringetje en vandaag was ik ineens m’n horloge kwijt.

Tot nu toe had ik geen Engeltje op m’n schouder, maar hoopte, dat ie thuis kwijt was geraakt. Fiets langs een fietspad door de Larix en hoor wat vallen. Mijn horloge. Dus toch een Engeltje? Wel mist er een stukje glas af, maar een kniesoor die daarop let.

Wederom snel de rest van de boodschappen gehaald en op naar Anne.

Tref ik ‘m binnen, hangend in z’n luie stoel, maar wel zorgelijk kijkend. Was alweer twee keer gevallen. Gelukkig was onze buurjongen erbij en kon hem helpen.

Kan ik nog van huis? Er moet iets komen, waardoor Anne alarm kan slaan, als ie onverwachts weer ergens neerploft. Tot nu toe gaat het goed, hij valt, maar breekt niks. Maar ik moet er niet aan denken, dat mijn Anne ergens valt, ik niet thuis ben en er niemand zich om hem kan bekommeren.

Even snel weg van huis? Eigenlijk onmogelijk. Hoe red ik dat???

eFVe

Mont Saint Michel

 

In Bretagne, in Noord-Frankrijk vind je dit prachtige Schiereiland, Mont Saint Michel genaamd. Als ik ergens een fijne herinnering aan heb over gehouden, dan is het wel hieraan.

Onze zoon en ikzelf zwierven hier uren rond en hebben zoveel moois gezien. Kerken, kastelen, hoog en laag, kerkers onderin. We zijn overal geweest en ik weet zeker, dat ook hij dit nooit zal vergeten.

De meeste mensen gingen met een gids, maar wij verstonden het Frans toch niet zo goed en gingen op eigen houtje. Ik denk, we zijn zelfs wel geweest, waar het niet had gemogen.

Ik geef toe, ik ben een slechte opvoedster, maar een beetje ondeugend mochten we wel zijn. Het ging immers voor het goede doel, de ontwikkeling van onze zoon.

Zo mooi, als je nu op zoek gaat naar deze pracht, zie je tegenwoordig alleen maar barretjes en dergelijke. Horeca dus. Geld, daar draait het in de wereld om, maar gelukkig waren wij nog in een tijd, dat het nog vrij puur was.

De geschiedenis over dit Schiereiland is op te zoeken op Google. Als je op de foto gaat staan of klikt, net hoe je het wilt noemen, dan krijg je al uitleg en kunt het zelfs in Nederlands lezen, als je dat wenst.

eFVe

Pech...

 

 

Vandaag benoemen we het woordje pech in de zin van vallen en opstaan en daar letsel aan overhouden. Sommige mensen overkomt het wat vaker dan andere mensen. Ik ken er eentje, kan ‘m met m’n neus aanwijzen, het overkwam hem vaak. Maar het voordeel was, binnen de kortste keren was alles weer geheeld en kon hij aan het volgende ongemak beginnen.

Tuurlijk had ik zelf ook weleens pech, maar dan duurde het geen 6 weken, zo de specialist beloofde, maar 6 maanden. Dan word je wel voorzichtiger.

Maar mijn brokkenpiloot is eentje uit de elite-stand. Het overkomt hem vaak, maar doordat één en ander snel heelt, is ie er niet bang voor en gaat vol lef en stoerheid en doldriest op de volgende onderbreking af.

Mijn held. Ik voel me er zelf maar een beginner bij en dat zal ik ook wel blijven, als het aan mij ligt.

eFVe

Hoe snel ben ik?

 

Helemaal niet snel. Opstaan, douchen, aankleden,  maar dan is het intussen al bijna koffietijd eer we beiden okselfris aan het ontbijt gaan. Als we allebei dezelfde dag douchen, is de morgen voorbij.

Inmiddels ruim ik boven dingen op, bekijk mijn e-mail, beantwoord wat belangrijk of zelfs onbelangrijk is en ga naar beneden koffiezetten. Koffie met iets er bij. Maak de dagelijkse puzzel in de krant, lees het belangrijkste en schenk het tweede kopje koffie in. Dan krijgt Anne de krant. Hij leest meestal de krant van de vorige dag nog even door.

Bereid inmiddels het eten voor, wat ik onder koffiedrinken al bedacht heb en ga na de koffie aan de slag.

 

Maak alvast een verhaaltje voor mijn blog voor de volgende dag en als het super-mooi-weer is, probeer ik te wandelen of fietsen. Snel even een stofdoek over het donkere meubilair zoals TV en andere apparaten.

Kom weer thuis, zet thee voor Anne en mij en rust uit in m’n luie stoel en daarna is het tijd voor een warme hap. Koken en eten en even de computer inspecteren, mailtjes beantwoorden en kijk voor Anne, wat er op TV is ?  Mijn dag zit erop. Of soms wandel ik een eindje met de buurvrouw. Hoelang nog? Ze heeft haar huis verkocht en gaat foetsie.

Ik kom gewoon 2 dagen in één week tekort.

Skypen???? Niet aan toe gekomen. Hoe dat kan? De tijd gaat zo snel en ik ben zo traag als dikke stront.

‘s Avonds op tijd naar bed en ‘s morgens ongeveer 8 uur, half negen eraf. Voor je ‘t weet, is mijn dag voorbij. Werk???? Ik kom er amper aan toe. Wassen? Doe ik op zondag en er tussen door was opvouwen en opbergen. Zo nodig een dag extra in de week wassen.

Wassen en de daarop volgende plichten en eten koken en boodschappen halen, daar slijt ik m’n tijd mee. Werken is voor de dommen? Ik ben dom, maar kom er mooi niet aan toe. Eerder kon Anne af en toe nog stofzuigen, terwijl ik alles afstofte wat gestoft moet worden. Dat zit er helaas niet meer in. Extra dingen???? Wanneer???? Ik zou ‘t niet weten!!!!

Dus snel???? Nee, zeker niet. Maar Ilona helpt, het moet lukken, toch?

Voor Anne is het leven een stuk zwaarder, hoe help ik hem?

eFVe

Mijn nichtje

Op een zeker moment verdween ze naar Amerika. Haar oudste zus was er al woonachtig. En zo kwam het, dat ze daar bleef wonen. Dat hele leuke lieve nichtje, we dachten, die zijn we voor altijd kwijt, maar gunden haar een gelukkig leven.

Deze foto’s laten zien, hoe gelukkig ze is. Niet alles ging van een leien dakje, maar uiteindelijk is dit toch een prachtig eind van dit verhaaltje.

Haar kwijt zijn? Nooit een keer, we e-mailen, we zagen elkaar af en toe bij haar ouders en later bij haar moeder, toen haar pap is gaan hemelen. Ze voelt zo dichtbij, zou het komen omdat ze zo enorm goed is in het vasthouden van familiebanden? Zeker weten, ze is familie en wat voor familie.

Ze woont er nu met manlief en haar drie kinderen hebben ook hun weg gevonden. 

Inmiddels is ze al twee kleinkinderen rijk en wie weet, wat er nog gaat komen.

Dankje Yvonne, je bent en blijft bijzonder voor mij.

Liefs,

Froukje

Grote Mond

 

 

Niet letterlijk, maar toch ..... Ik was op pad voor een stok met dweil en ben geslaagd. Kom bij m’n fiets, sta ik helemaal ingesloten en ik probeer me er tussen te wurmen. De forse oudere man zegt: “Toe daar, ga even opzij voor die dame”. Ik roep nog dat ik het wel red, maar toch wordt er ruimte gemaakt.

Ik zeg tegen die meneer: “Als ze maar niet boos worden”. “Maar”, vervolg ik mijn zin, “ik kan iedereen aan met die stok”. De man is het met me eens en ik zeg nog: “Zouden ze me echt wat aan doen?”. “Reken niet op mij”, zegt ie. Waarop ik weer antwoord: “Ik kan nog heel hard rennen ook”. “Ik ben net een slak”, antwoordt de dikke man.

“We laten het maar zo”, zeg ik lachend, groet hem en verdwijn.

 

 

Even daarvoor was er een aanvaring in de Jumbo-hal, waar ik net voorbij kom. Een oudere man gaat naar binnen en wordt zowaar bijna omver gelopen door een grote slanke jongeman met kar. Zegt die oudere meneer: “Bedankt !”.

Die vent wordt erg boos en zal de man te lijf gaan. Denk ik echt niet lang na en ren naar binnen. Toen had ik nog niet die stok. Maar de kassabediendes waren al paraat. Later denk ik, wat had ik dan willen doen? Sta ik echt niet bij stil. Maar zou zo’n vent mij als oud mens en vrouw iets doen? Toe nou en dan nog....ik lust ‘m rauw.

Als je dan bovenstaand akkefietje overkomt, valt er wat te lachen, dat is toch veel leuker.

eFVe

Sofie en Lieke

Ze waren onlangs jarig en kregen ieder een taart. De foto bewijst, dat het een mooi prentje oplevert. Mijn neef G.J.K. is de trotse Opa en Richtje de niet minder trotse Oma.

Fijn dat ik ook mag genieten van zo’n prachtig plaatje.

Remont en Anita zijn de blije Vader en Moeder. Nog gefeliciteerd allemaal, wat zijn ze schattig.

Bedankt voor het lenen van de foto. Om van te smullen, van de foto, de taarten en van die twee snoepjes.

eFVe

Ilona kwam, zag en overwon

 

 

En ze kwam me helpen. In korte tijd was ik nogal achterop geraakt met m’n huishoudelijke klusjes; ik zou Ilona goed kunnen gebruiken.

Ik hoop op een klik, ben niet zo goed in baasspelen. Ergens ben ik heel blij en ergens vind ik het zo eng.

Maar....Ilona je bent meer dan welkom.

 

Ze was hier en we kwebbelen wat af. Samen doen we dingen en als ik even overbodig ben, doe ik snel m’n dagelijkse puzzel om m’n hersenen te blijven scherpen. We drinken gedrieën koffie en dan ..... gaan met die banaan.

Zij is een leuke meid en wat we nu al van elkaar weten, geweldig. Tot over 2 weken Ilona, je mag blijven, wat zeg ik? Je moet blijven. Streng ben ik hé? Maar ik maak een luchtsprongetje en word zelf ook actiever, ze maakt wat bij me los.

Ilona, mooie naam voor een leuke actieve vrouw en ze komt mij helpen.

 

eFVe

Bas en Fleur

Vandaag overkwam me een soort kadootje. Thea en Willem kwamen even langs. We 

hebben zo druk gepraat en nu bedenk ik me, we hebben vergeten te vragen naar 

hun vakantie. Het was hier dan ook wel druk vorige week zondag, TV aan, TT 

races ervoor.

Maar ik kreeg wel een geweldige foto van hen. Mijn nicht Thea, dochter van 

m'n broer Joop, met haar twee kleinkinderen. Zo leuk.

En dan ook nog een foto van beide kindjes apart. Mag ik blij zijn?

Als ik naar Thea kijk, is m'n broer er altijd bij, ze doet me zo aan hem 

denken. Ben zo blij met dit contact. Willem treft het toch maar met zo'n 

mooie en leuke vrouw en twee schatten van kleinkinderen. Of niet dan ???

eFVe

Mannen van stavast

Deze mannen komen van ver. Woonachtig in Australië en één van hen kennen we maar al te goed. Hij is die mooie slanke bruine met zwarte badmuts. Niet de bruinste, die heeft z’n zwembroek nog aan zo te zien.

Onze nicht in Australië is getrouwd met hem met zwarte badmuts, inmiddels is hij al een poosje Opa en verder doet ie zoveel en heeft zoveel om hands, dat houd ik voor me.

De hele winter iedere morgen staan deze heren vroeg op en zwemmen in zee, met goed en/of slecht weer en met water van op dit moment 12 graden. Zijn het geen kanjers? En eentje (de mooiste) kennen we dus.

Wel moet ik even melden, dat ze normaal in de zee wel een zwembroek dragen, de vissen konden eens eetlust krijgen.

eFVe

Ik loop naast mijn schoenen

Van verwaandheid loop ik dus echt naast m’n schoenen.

Deze kanjer ging op kamp, maar kwam terug om even 2 diploma’s in één keer te halen en 

daarna weer naar het kamp terug te keren. Z’n pap en mam haalden en brachten hem.

Inmiddels heeft deze jongeman al 7 zwemdiploma’s. Stoppen is er niet bij, op naar de volgende. Zo fantastisch.

Het kamp is ter afsluiting van z’n lagere school en vanaf dan volgt ie Hoger Onderwijs.

Mag ik trots zijn? Hij is bovendien een schat van een knul and I love him.

XXX oma Froukje

Verhalen met gevolgen

 

 

Ik gooi ermee als ware het onkruid en eerlijk gezegd wordt het mij nu ook duidelijk, dat er verhalen tussen zitten, die kwetsend en/of pijnlijk kunnen zijn.

Het is nooit mijn bedoeling geweest wie dan ook te kwetsen.

Gelukkig was iemand zo eerlijk het me te melden. Voor die iemand waren mijn woorden met pijn gevuld.

Opnieuw, het is niet mijn bedoeling zo verder te gaan, maar kan het niet laten, jullie te overspoelen met m’n verhalen. Ik zit boordevol en moet ze kwijt.

Niemand MOET ze lezen, het mag, maar laat mij weten, als ze niet goed vallen. Ik ben altijd bereid mijn leven te beteren.

Echt, mocht er iemand zich ergens aan storen, meld het alstublieft, het is nooit zo bedoeld .

Alvast bedankt.

eFVe

Alarm alom

 

 

De eerste maandag van de maand worden de alarmtoestellen getest. Een heidens kabaal, maar daar wennen we aan. Het is allang zo.

Maar in eerdere jaren, toen ik nog op onze kleinzoon paste, had ik best wat uit te leggen. Ik maakte, dat hij en ik mee joelden om het zo wat vriendelijker te maken.

Maar als ik eraan terug denk, zou hij er zelfs angstiger van kunnen worden, zo’n lawaai maakten we. Toch waren dat gouden jaren, nu gaat dat kleine ventje al naar een vervolgschool. Holadiejee.

 

 

Maar na al die kontakten op maandag, die nu bijna voorbij zijn, krijgt deze oma wel een gevoel van heimwee naar vroeger tijden. En...dit is de laatste, er komen geen nieuwe kleintjes meer bij. De kleinste/jongste is nu 12 jaar, wie doet je wat. De wereld gaat voor hem open, ook al moet ie even wennen aan alle nieuwe dingen. En wat dan te denken van mij? Ik mis ‘m nu al, het waren gouden jaren, maar aan alles komt een eind. Bedankt voor het fijne contact, dat we met onze kleinzoon mochten hebben en nog steeds blijf ik het koesteren.

eFVe

Mag ik eerlijk zijn?

 

 

Af en toe voel ik me een hele Piet, maar als het echt op werkzaamheden aankomt? Een slappe Janus ben ik. Afstoffen, oké, bloemen watergeven, oké, eten koken en de was doen in alle omvang, oké. Maar...nu komt het: Stofzuigen? Uit den boze. Nog lang geen 88 jaar en nu al uit de lijken? Uut de lieken, zeggen ze in Friesland. De vertaling klinkt veel erger.

Maar.....het voelt niet goed voor mij. Ramen zemen, rek en strek oefeningen, zoiets. Ik stel het uit, maar eens ben ik de klos en MOET het gebeuren.

Mijn Anne 86 jaren jong, heeft de kamer geprobeerd te stofzuigen in de tijd dat ik om Mueslibrood ging voor eigen gebruik. Het lukt niet meer.

 

 

Hoe oud ben ik en hoe oud voel ik me? Ik ben 80 jaar, maar voel me op dit moment wel 100 jaar.

De hulp is onderweg? Ze zal het niet slecht bij ons hebben en ik spring een gat in de lucht, als dat tenminste nog mogelijk is.

 

Dit verhaal stond al in de wacht, maar vandaag is de beslissing gevallen en komt er binnenkort een hulp, die me komt vergezellen, liever gezegd, komt me helpen de boel te doen. Hiep hiep hoera !

eFVe

Desmond bij de TT in Assen

De TT-races, 1 juli 2018

Door Fabijan en Desmond’s ogen bekeken. Met veel opwinding heeft deze oma ervaren hoe de wisselingen en de enge inhaalraces van die knullen op de motoren haar hebben opgewonden.

Maar mijn favoriet Marc Marquez heeft uiteindelijk gewonnen en onze kleinzoon en vriend waren er.

 

 

Met Petjes op van ook hun favoriet zagen ze de overwinning voor hun ogen gebeuren. Wat een beleving.

Zo geweldig dat Desmond en Fabijan erbij konden zijn. Ze hebben vast nog veel te vertellen.

Leve Marc Marquez.

XXX oma eFVe

Hitte bestendig

 

Niet normaal, zo warm vandaag. En dan heb ik ook nog de pech, dat we dingen nodig hebben. Bij voorbeeld poeppapier. Zeg nou zelf, daar kun je niet zonder.

De fiets uit de schuur en op naar de winkel. Een lekkere koele rit naar Kloosterveste. Daar heb ik geluk bij, maar wel pech, dat de fietstassen van m’n e-fiets te klein zijn voor die reusachtige rollen poeppapier. Dus ik trap me daar een slag in het rond en fiets richting Lidl, mijn favoriete winkel.

 

 

Ik heb het idee, dat ik niet hitte bestendig ben, want bij thuiskomst gutste het luie zweet van en over mijn lijf. Wat een ouwe taart ben ik, waar is die soepele Froukje gebleven? Ik had zo graag ijs mee willen nemen, Anne vindt dat ook erg fijn. Helaas Anne, het zit er even niet in, want als er iets niet hitte bestendig is, is dat wel ijs.

 

 

Het zij zo...

eFVe