Niet echt druk, maar stil....oei !!! We komen binnen en groeten, gemurmel terug. Ik vraag een jongeman of ik naast hem mag plaatsnemen. Tuurlijk, Anne schuift naast mij.
Even later zeg ik: “Wat is het hier stil”. De jongeman naast mij schiet in de lach. Anne wordt onrustig en kijkt op z’n horloge. Dat had ik al ingeschat.
Ik kijk rond en zie dat één der lampen heen en weer schommelt. Ik vraag me af, hoe dat zou komen. Uiteindelijk vraag ik de jongeman naast mij, of hij dat weet. Hij komt met een soort oplossing. Net als de klepel van een klok, die stopt ook nooit. Tot zover ben ik tevreden, maar zeg het niet.
Opnieuw bedenkt de jongeman, dat het iets met natuurlijke bewegingen heeft te maken. Daar ben ik het eerder mee eens en zeg ‘m dat. Nog even later zegt hij: “Ik denk, dat ie vanavond wel stil hangt”. Ik weer als antwoord: “Ik zal er niet zijn”. Hij moet weer lachen en daarna????
Weer stilte alom. Nog een hoestbui van patiënt tegenover ons en dan stort de wereld opnieuw in.
Ik praat nog even zacht met Anne, maar hij verstaat me niet, dus....moet ik harder praten. De jongeman naast mij schiet weer in de lach.
Daarna weer stilte alom. Een mevrouw aan tafel kijkt me onderzoekend aan en ik knik in haar richting. Wat duurt dit lang, vooral voor Anne.
Eindelijk zijn we aan de beurt, komt de Arts ons halen.
Geen pretje deze keer in de wachtkamer. Soms is het anders.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten