Druk

Vanmorgen boodschappen gehaald. Ik zou op de fiets, Anne is nog niet helemaal fris, maar wie belde op om te vragen hoe het met Anne gaat? Onze buurvrouw. Ik had de jas al aan om naar Aldi te gaan.

Kina zou Kina niet zijn, dat ze toevallig ook nog een boodschap moest doen, een taart voor de verjaardag van haar kleinzoon, Hema was de uitgekozen winkel. Daar vlak bij zit ook een Lidl, dus Froukje switcht en kiest voor Lidl en samen met Kina zwerven we door de winkel.

Een mooie ruime winkel, maar met mensen zonder fatsoen is iedere winkel te klein. Iemand duwde me de glazen deur van de vitrinekast in m’n rug zonder excuses. Kina en ik kijken even boos, maar laten het daarbij. Misschien was het per ongeluk, maar dan nog is sorry op z’n plaats.

Even later sleurt hetzelfde mensje me een meter mee door heel dicht langs me te gaan. Kina en ik kijken boos naar elkaar, wat eigenlijk voor haar bedoeld is.  Maar als ik heel eerlijk ben, was het niet helemaal een meter.

Drie keer is scheepsrecht en zo komen we haar weer tegen en deze keer lacht ze heel vriendelijk naar mij. Dat kon ik even niet opbrengen, knikte met een minachtende blik.

Alles in huis? Oh nee, ik had nog pepermunt beloofd aan een vriend, DF pepermunt van de Aldi. Dus ging dit ouwe mensje vanmiddag, terwijl Anne z’n dutje deed, hup op de fiets en heb het laatste pak pepermunt meegenomen en ook nog paprikaatjes op de markt en kibbeling.

Vanavond dus gesmuld van de kibbeling, Anne wilde het niet, maar......hij at het wel. Mooi zo gelaten en zonder commentaar hem z’n gang laten gaan. “Zwaar eten”, zei hij, ik gaf hem gelijk.

Anne is weer verhuisd naar hogere sferen. Nu mag ik in m’n luie stoel hangen en zal straks Anne nog van drinken voorzien of weer van een glaasje vruchtjes, net wat hij wil, alles mag.

eFVe

Een hele leuke middag

 

Mijn nicht kwam met haar kleinzoontje langs om samen met mij haar moeder, mijn schoonzus, te bezoeken. Haar moeder, druk als altijd, had inmiddels andere plannen: zou onder begeleiding gaan wandelen en dus gingen we weer met de auto naar ons huis. Het kleine ventje vroeg of tante Froukje mee ging winkelen en m’n nicht vroeg: “Kan dat, tante Froukje, gaat U echt mee?”.

Ik heb met Anne gebabbeld en natuurlijk ging deze tante Froukje mee en had een speelmiddag met dat kleine ventje, niet normaal. Wat hadden hij en ik een lol. Verschillende winkels aangedaan en zelfs daar werd er gespeeld. We speelden verstoppertje en tikkertje. Het knulletje, ook moe geworden, viel en om ons heen alle ogen op hem gericht. 

Hij staat op en roept: “Tikkie”, en rent weer weg. En zal ik je nu eens vertellen hoe ik me voel? Moe maar voldaan. Het kind in mij kwam naar boven en schamen? Ik niet, het was heerlijk. Nog ergens een bakkie leut gehad van m’n nichtje en wat zei ze? “Als Oom Anne in het tehuis wordt geplaatst, mag U mee”. Ik zeg: “Dat zie je al zitten na vanmiddag?”. “Oh nee”, riep ze luid, maar....ik heb zo mijn bedenkingen, heb er erg om moeten lachen.

Mijn nicht is een schat van een mens en we geven erg veel om elkaar. Ik ben zo blij, dat we elkaar weer gezien en gesproken hebben. En dan dat knulletje, wat een heerlijkheid. Ik had de middag van m’n leven.

Om nooit te vergeten.

eFVe

Koningsdag-Groningsdag

 

 

Vandaag was het zover, Oranje aan en een zitdag. TV-kijken. Ik was aan huis gebonden, mijn Anne is ziek en dan is het leuk, dat de TV ons plaatjes oplevert van delen van Groningen en veel mensen van het Koningshuis. Ik vind kledingkijken leuk en zie hoe de meisjes alle drie alweer groter zijn. Altijd boeien die kinderen mij.

Het was voor hen en voor ons een geslaagde dag. Ook de toestanden vanwege de gaswinning kwamen aan de orde en zo heeft het hele land er notitie van kunnen maken. Nog nooit zagen en hoorden ze het van zo dichtbij.

Het was leuk, lief en aardig, maar ook nuttig en leerzaam. Ik heb enorm genoten.

Morgen geen Oranje meer. Ik maak er een paarse dag van.

 

 

 

eFVe

Seniorenbios

 

Een voordeel van niet jong meer zijn, is de Seniorenbios. Voor een gereduceerde prijs een mooie film zien op speciale dagen. Ik ben er gek op en met mij mijn buurvrouw.

Iedere veertien dagen bestelt ze de kaarten en een vriend van vroeger is dan meestal ook bij de film. Soms zien we hem en soms mislukt het.

Toevallig kwamen we nu niet ver bij hem vandaan te zitten en maakten we een praatje. Ik deelde wat pepermuntjes met hem en na afloop vertelden we elkaar, dat we de volgende dag de volgende film weer wilden vastleggen.

Mijn buurvrouw opperde het idee, of onze vriend dan niet gelijk voor ons drieën kon afspreken, maar ik dacht, misschien zou hij dat niet willen.

Vandaag belt mijn buurvrouw de plaatsen door en ik meld het onze vriend.

En wat schetst mijn verbazing? Hij had ook net z’n plaats doorgekregen. Hij komt naast ons te zitten. Mag ik even hardop lachen? Ik vind het prima en hij gelukkig ook. De buurvrouw had het al gewild, dus......leuk, onze vriend mag van mij in het midden zitten. Tot acht mei dan maar, ik breng weer pepermunt mee.

eFVe

Wachtkamer

 

Niet echt druk, maar stil....oei !!! We komen binnen en groeten, gemurmel terug. Ik vraag een jongeman of ik naast hem mag plaatsnemen. Tuurlijk, Anne schuift naast mij.

Even later zeg ik: “Wat is het hier stil”. De jongeman naast mij schiet in de lach. Anne wordt onrustig en kijkt op z’n horloge. Dat had ik al ingeschat.

Ik kijk rond en zie dat één der lampen heen en weer schommelt. Ik vraag me af, hoe dat zou komen. Uiteindelijk vraag ik de jongeman naast mij, of hij dat weet. Hij komt met een soort oplossing. Net als de klepel van een klok, die stopt ook nooit. Tot zover ben ik tevreden, maar zeg het niet.  

Opnieuw bedenkt de jongeman, dat het iets met natuurlijke bewegingen heeft te maken. Daar ben ik het eerder mee eens en zeg ‘m dat. Nog even later zegt hij: “Ik denk, dat ie vanavond wel stil hangt”. Ik weer als antwoord: “Ik zal er niet zijn”. Hij moet weer lachen en daarna????

Weer stilte alom. Nog een hoestbui van patiënt tegenover ons en dan stort de wereld opnieuw in.

Ik praat nog even zacht met Anne, maar hij verstaat me niet, dus....moet ik harder praten. De jongeman naast mij schiet weer in de lach. 

Daarna weer stilte alom. Een mevrouw aan tafel kijkt me onderzoekend aan en ik knik in haar richting. Wat duurt dit lang, vooral voor Anne.

Eindelijk zijn we aan de beurt, komt de Arts ons halen.

Geen pretje deze keer in de wachtkamer. Soms is het anders.

eFVe

Het lijkt wel zomer!

 

De temperaturen stijgen en de natuur ontwaakt. ‘t Was even wennen, maar van nu af aan willen we alleen genieten. Bloeiende bomen en de bollenvelden, alles is in volle bloei, alles is blij en vol kleur.

 

 

 

 

 

 

Pak de fiets en ga er op uit. ‘t Is weekend, vrijheid-blijheid. Zonnebril in aanslag.

Fietstas vol met fruit en water en we kunnen er weer tegen. Haal diep adem en voel, voel en ervaar.....het is bijna zomer.

eFVe

Ze bestaan echt

 

Fans en goeie buren.

Je kunt niet zonder en vandaag ontmoette ik er eentje. Al tijden stuurde ik geen kopietje van m’n verhalen, niet wetend, dat het zo gewaardeerd werd.

Familie J. C. Marree de volgende keer zal ik jullie weer bijvoegen en de leukste, de mooiste stuur ik in jullie richting.

Maar wie ben ik, om te denken, dat ik kan beoordelen of ze mooi zijn? Ik schrijf ze uit de losse pols. Nu nog weer sneller dan hiervoor, want, ik draag weer wijdere mouwen. Ze vallen me zo tegemoet.

Maar jullie staan in m’n geheugen, fans zijn altijd welkom. Nog meer fans? Kom maar op !!!

eFVe

De Pacemaker

 

Mijn zus heeft een pacemaker gekregen, vandaag was ze buiten met haar dochter. Wat geweldig, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Misschien voor een ander een saaie blog, maar voor mij zo’n opwindende middag, alleen al door ons telefoongesprek.

Mijn zus en de pacemaker zijn goud waard en haar dochter? Wat zou je denken????? Ook natuurlijk.

Dag lieve schatten. Het was een super-fijn gesprek.

eFVe

Het kan vriezen en het kan dooien

 

Sinds lange tijd hebben we in de schuur een kleine diepvrieskast. Maar met deze temperaturen is ie aardig op hol en gaan de laden amper meer open.

Maar...Froukje weet raad. De buren...het huis is tijdelijk leeg en ik pas op zo goed en kwaad het gaat. Dus snel een vraagje gesteld, mogen we de diepvrieskast lenen? Tuurlijk mag het en samen gaan we aan de slag.

Maar de diepvrieskast is het er niet mee eens en het alarm gilt door de keuken. Angsthaas die ik ben, ren naar Anne en vraag hem om hulp. Anne trekt de stekker eruit en doet ‘m even later er weer in. Opgelost. Wat een opluchting.

Waarom de stekker eruit? Bij de computer werkt dat ook immers. Simpele zielen...

Samen gaan we richting ons kastje en hoor ik die van de buren weer “GILLEN “. Wij weer terug. Wat te doen? Ik natuurlijk direct melding doen bij de eigenaars, wat achteraf te snel was. We proberen alle laden beter dicht te doen en daarna de deur, die niet helemaal schijnt te sluiten en......het probleem is opgelost.

Weer naar de eigenaars ge-emaild en maar hopen, dat ze de eerste niet zouden lezen. Maar er was alweer antwoord en ik stelde hen dus gerust.

Snel onze kast geleegd in twee zakken en gedumpt in die van de buren. Deur een tijdje vast gehouden en.......het is oké.

Deze angsthaas gaat toch zo nog maar even kijken, want volgens mij heeft die diepvries een gloeiende hekel aan mij. Ik ben aardig tekeer gegaan, toen één en ander niet ging, zo ik mij wenste.

De eigenaars zijn gerustgesteld; morgen kunnen we de boel weer overhevelen en ik zal liever zijn tegen die stomme kast.

eFVe

Warme, hete nachten

 

 

Als de zon zo eerlijk en heerlijk schijnt, komt de warmte uiteindelijk ook onze huizen binnen en is afkoeling ver te zoeken. Toch is nachtrust een vereiste en dus.....op normale tijden naar bed en ook ‘s morgens weer op normale tijd opstaan.

Een advies:

Ga gewoon liggen en val bewusteloos in slaap, zo vergaat het mij. Hooguit nog twee nachtelijke wandelingetjes om de hond uit te laten en dan ..... gewoon weer bewusteloos in slaap te vallen.

 

 

Hopen dat de temperatuur ‘s nacht weer afzakt, maar tot op heden geeft mijn metertje nog huizenhoge temperaturen aan.

Niet klagen, maar dragen. We gaan er voor. ‘t Is wennen, maar alles went, tot hangen aan toe.

eFVe

Leven en laten leven

 

Soms ben ik lief, soms ben ik eigenwijs. Dat laatste was ik vandaag. Op naar de winkel, regen of geen regen. Ik zag, dat het lichter werd, dus....Maar het werd donkerder en de regen viel recht uit de lucht. Dus...niet lief, maar eigenwijs.

Anne pakte m’n e-fiets en daar ging ik. Nog maar net op pad, dikke buien. Wel geprobeerd te schuilen onder een viaduct, maar uiteindelijk was dat niet mijn doel.

Ik ben weer thuis, m’n kleding hangt hier boven over de verwarming en ik ben tevreden. Ben er toch uit geweest. De weergoden waren me niet goed gezind.

Met een kletsnatte kop met haar, al kwam ik zo uit de sloot, probeer ik het “beslist moeten” te overdenken. Natuurlijk moest ik niet, maar eigenwijsje moest van haarzelf en dan is ze niet te houden.

Maar...misschien ga ik me er warmer door voelen, nu ik alles droog en schoon aan getrokken heb. Zonder die kop mag ik er best nog zijn, maar ja, die kop hoort erbij. Volgende keer mooier weer bestellen en niet weer eigenwijs zijn.

 

De dag er na was ik ziek, eigen schuld, dikke bult.

eFVe

Drie generaties

Van links naar rechts. Moeder/dochter Sonja, Oma/moeder Froukje en Kleindochter/dochter Anouk. Deze foto maakt zoveel los bij dit ouwe mens. Dat we nog maar lang samen op de foto kunnen gaan, is mijn wens.

Bedankt schatten, dat ik deze foto mocht ontvangen. Hij komt in m’n blog, de toestemming is binnen.

Ook  de jongens van ons vormen hier een drie-generatie. Mijn jongens. Het is 

toch een prachtig plaatje? Ze doen niet onder voor de dames, maar ook hier 

gaan dames voor.

De foto is van de Kleinzoon/zoon, dan de Vader/zoon en tenslotte de 

Vader/opa. Alle drie met dezelfde achternaam

Ze brengen het ver....de dames en de heren. Zeker weten. Mijn familie.

eFVe

Het Arboretum

 

 

De temperatuur is goed, wij voelen ons goed, de fietsen staan te steigeren en wij springen erop. Omdat het voor Anne en ook voor mij de eerste keer na tijden is, zoeken we een weg met bankjes. Alleen het idee al, doet onze gedachten goed.

De eerste bank is heerlijk aan een vijver. Niet veel fietsers nog, maar na een poosje komen ze uit alle hoeken.

 

 

Ik weet nog een verborgen plekje met een bankje. Ooit ontdekt, toen ik alleen een ommetje maakte en op naar dat prachtig gelegen bankje.

Tot onze schrik waren er aardig wat jongelui met helmen op een spel aan het doen. Ik stap af en ze vragen of we er langs willen. “Nee”, zeg ik, “dat niet, maar even rusten zit er niet in, zie ik”. De knullen kijken elkaar aan en eentje zegt: “Het is hier gevaarlijk hoor, als we gooien en we raken U.....””Dan ben ik dood”, roep ik terug. De knullen moeten vreselijk lachen. “Dat nog net niet, maar gevaarlijk zijn we wel”. Ik wens hun veel plezier en wij keren om, op zoek naar een ander bankje.

 

 

 

Anne fietste ieder bankje voorbij. Dat mag ook natuurlijk en toen we redelijk dicht bij huis waren........versnelde hij en reed bij me vandaan. Duidelijk blij, dat het huis in zicht kwam, althans de weg er naartoe.

 

We zijn weer thuis, het was dankzij of ondanks alles genieten en nu maar weer aan de thee met een koekje? Meer zit er even niet in.

eFVe

Niemendalletjes als extra

 

Ik ben er dol op. Vodjes, meestal in zwart of paars, maar ook in felle tinten.

Mijn vraag is, zijn niemendalletjes alleen bedoeld voor in bed? Ik ben al een poosje op de wereld, maar in sommige dingen nog steeds wereldvreemd.

Mijn niemendalletjes zijn (leuke) extra dingetjes over de kleding, leuk te combineren. In bed???? Zonde toch? In nood moeten ze snel verwijderd en in donker heeft het niet de bedoelde charme.

Mijn niemendalletjes blijven de extraatjes in het leven.

eFVe

Was alles vroeger beter?

 

Gisteren, bij wijze van spreken, was ik nog een mooi jong meisje, nu ben ik een oud wijf.

Vorig jaar was ik nog geen 80 jaar en nu word ik al 81 jaar.

Een poos terug had ik nog 2 hele leuke, lieve kinderen in huis, nu zijn ze volwassen en hebben zelf al gejongd.

Vroeger gingen we nog ver op vakantie, nu fietsen we een blokje om.

Ooit was ik verliefd, nu ben ik al jaren getrouwd, het is al bijna verjaard.

Vroeger was alles beter, maar....ik leef nu en probeer er nog 8 jaren bij aan te flansen.

eFVe

Mijn verleden

 

Kom ik ineens een tas met kaarten tegen uit mijn verleden. Twaalf jaren geleden had ik een open-hart-operatie met vijf omleidingen. Pittig, dat wel, maar met een aantal pillen en controles ben ik nu zoveel verder.

Ik ben gaan kijken, wat het me opleverde aan kaarten en goeie wensen.

Ik ben nog niet op de helft en zit al ver over de vijftig stuks. Niet te geloven, kan er een boek van maken. Maar voorlopig laat ik het hierbij, een blog voor alle prachtige en lieve wensen van misschien wel over de honderd mensen.

Alsnog dank jullie wel voor deze prachtige herinnering. Nu zoveel jaren verder ben ik nog steeds niet in staat, dit af te ronden, bewaar al deze mooie herinneringen, ook diep in m’n hart.

Mijn verleden bracht me kracht en overwinning.

Mijn dank is groot.

eFVe

Mijn oudste zus

 

Wat ze nu toch weer allemaal moet doorstaan. Ze is een oude taaie, maar eens is het genoeg.

Opgenomen voor enorme schokken in haar lijf. Medicijnen doen niet, wat ze behoren te doen

en iedereen leeft mee. Zelf heeft ze 6 kinderen en 1 zus. Die zus, dat ben ik.

Ik vouw m’n handen en kan niet anders dan afwachten en dat valt me zwaar.

eFVe

Hier houdt het nog niet op, ik kreeg bericht, dat haar hart stopte met kloppen, als ze weer een

epilepsie-aanval had. Nu op dit moment krijgt ze een pacemaker ingezet. Je houdt het niet voor

mogelijk. 94 jaren jong..... Ik ben er niet rustig onder, maar zal geduld moeten hebben.

Pas opgezocht op Google, een pace-maker inzetten blijkt vrij eenvoudig te zijn en kan anderhalf

tot twee uren duren. Een speciale pace-maker plaatsen duurt iets langer.

Dan mag ik al snel een bericht verwachten of het geslaagd is. Wat een spanning.

eFVe

Ze is er door, het is geslaagd, de operatie is geslaagd, haar hart werkt zoals het moet.

Ik werd gebeld en gemaild, wat heb ik toch een fijne familie, dank jullie wel, allemaal.

Mijn eigen zus heb ik nog aan de lijn gehad, ze schonk ons dikke tuten. Je bent zo’n geweldenaar,

Lieverd, ik hoop op een fijne rustige nacht voor jou en misschien weet ik snel meer.

eFVe

De nacht is volbracht, het ontbijt verorberd en de grote bah is gedaan. Onverbeterlijk, die zus van mij.

Dikke tuten

eFVe

Lente

 

 

De lente is er weer. We worden daar blij van. Zodra we de zon zien, voelen we hem, dat gaat dubbelop.

De tijd is weer bijgezet en we draaien weer op volle toeren.

Plantjes en bloemen ontluiken en wij mogen ervan genieten.

Eens was ik in Driebergen voor een heerlijke lunch en zag de natuur in die omgeving. Zo mooi.

Snel de stoute schoenen aangetrokken en samen met m’n dochter een wandeling gemaakt.

 

 

Wat is ons wereldje mooi, blijf het zien, is mijn advies.

eFVe

 

Hartsvriendin Mies

 

 

Ze was in leeftijd  ons beider vriendin, van m’n Mam en mij. Ze zat er tussenin. Ik scheelde ongeveer twintig jaren met haar, maar we hebben enorme leuke tijden meegemaakt.

Nadat mijn Mam was gaan hemelen, werd mijn contact met vriendin Mies alleen maar heftiger en af en toe logeerde ik bij haar. In het donker reed ik niet graag en mocht zodoende een nachtje overblijven. De kinderen waren al bijna op een volwassen leeftijd, dan moet het kunnen.

Maar....eenmaal bij Miesje......had ze ‘s avonds meestal wel een plannetje en ik gaf eraan toe. Even naar Addy of naar Loes. Beide kinderen van haar waren me dierbaar.  Addy was meestal een beetje/erg ontevreden, maar bij Loes was het anders. Dan spatte de liefde ervan af en was ze zo zorgzaam voor haar Mam en zodoende ook voor mij. Willem bakte gelijk eieren en Loes vertelde enthousiast over haar nieuwe eethoek, dat ze goedkoop op de kop had getikt. Het was een lust om daar te vertoeven.

De volgende dag. Ik bood aan ergens te gaan eten en Mies wist gelijk een prachtige Locatie. Maar....niet in Leeuwarden. Precies weet ik het niet meer, Heerenveen of Bolsward. Dus Froukje, er tegen aan. Op naar een Chinees restaurant.

Prachtig, een mooi plekje en toevallig wilden we beiden hetzelfde menu, maar bedachten, dat is veel te veel. Onze Mies, niet voor de Poes, bedacht......Samen één portie. De bediende kwam langs en Mies met haar prachtige Haags accent: “Doet U deze maar, graag één portie en dan twee borden en bestek.”  “Wilt U er ook drinken bij?”, was de vraag. “Graag”, zei Mies, “doe maar twee glaasjes water, voor ons iedere één”.

Ik dacht dat ik stikte, prachtig en met zo’n allure, niet na te doen.

We hebben heerlijk gegeten, later ergens anders nog een sorbet genuttigd en tevreden heb ik haar weer naar huis gebracht. Ik moest toen echt weer terug naar Assen.

Als ik er aan terug denk, nog steeds kan ik lachen. Mevrouw van Tilburg, als er wat besteld moest worden en in simpele dingen werd het Maria Buys. Wat een mens. Ze zit nog in m’n hart.

eFVe

Klein Zwitserland

 

Waarschijnlijk komt de naam van de hoogte, waar dit gevestigd is. Leuk van buiten en van binnen. Onze dochter vraagt: “Mam, wat zijn jouw wensen?”.  “Dat zou je kunnen weten, Son ! Ik wil zondigen, ik ga voor een kroket”.

“Ik vraag het even”, zegt ze en loopt helemaal naar de bar. Ze roept richting mij: “Ja mam, ze hebben een kroket”. Ik roep terug: “Dan blijven we”. Vraag haar daarna wat zij zou willen en we zoeken de kaart. Geen kaart. We gaan toch maar zitten, kiezen een mooie plek aan het raam en......de kaart komt eraan. Ik heb en wil alleen die ene keus, maar het worden dan wel twee kroketten met brood. 

We nemen de gok. Sonja kiest hun specialiteit en dat is Spare-rips met brood. Dat spreekt haar niet aan, geen vlees met botjes. Maar bij de vraag of de ribben er nog in zitten, krijgt ze een bevredigend antwoord en ook zij bestelt haar lekkernij.

 

 

En wat ons toen werd voorgeschoteld, mensenlief....wat heerlijk. We starten gelijk, drinken erbij en we smullen nog erger. Ik at natuurlijk alles op, maar Sonja hield wat vlees over en dat mocht ik proeven. De smaak was heerlijk, maar het voelde vettig in mijn mond. Dit is dus niet de juiste keus voor mij.

Komt een dame aangelopen, ziet mij worstelen met dat kleine stukje vlees en zegt: “En dan toch geen kroket besteld?” Wij beiden tegelijk: “Jawel hoor, even proeven”. “Zij kon het niet op”, meld ik nog even.

We aten op een papieren afbeelding van Zwitserland en ik vroeg, als ik knoeide, of ik dan een schone mee mocht.

Wat verbaasde me tenslotte?  Van beide kanten kwamen de heren me verwennen en ik kreeg er dus twee. Ik keek vast wat onnozel, stond daar met twee papieren place-mats in m’n handen, toen één der heren zei: ”Wilt U er misschien een elastiekje om?”. Ja... ook dat wilde ik, graag zelfs.

Ze wensen ons beiden nog een fijne dag en ik ga alvast betalen. Even pinnen en ook daar werd ons een prettige dag verder gewenst en ik zeg: “U ook zo’n portie”. Roep naar Sonja: “Nu zijn er ons zoveel prettige dagen gewenst, ons geluk kan niet op, het moet lukken”.

We verlieten Klein Zwitserland met een prettig gevoel en ooit hoop ik er nog eens te komen.

Leuk idee, we werden getipt en het was voor herhaling vatbaar.

Daarna zijn we gaan uitbuiken, de bossen in, de paden op, vooruit met flinke pas. Einde van deze dag. Weer op naar huis.

eFVe