Ruim 40 jaar geleden had Anne een niersteen. Alles wat we probeerden buiten het normale circuit om, we kwamen niet echt verder, dus....via de specialist toch naar het ziekenhuis. Hij kwam in Groningen terecht.
De aanval voordien was verschrikkelijk, maar met pijnstillers kwam ie al een heel eind.
Groningen, niet echt leuk, want ik had net m’n rijbewijs en het was druk, ontzettend druk in Groningen.
Een goeie test. Buren vergezelden me om beurten, maar ik moest rijden.
Anne kreeg het bericht, dat ie de volgende ochtend geopereerd zou worden en een buurman besloot met mij mee te rijden, weer met mij mee. Maar oké, we waren er te vroeg, wat ik altijd was en troffen Anne in gesprek met medepatiënten. Hij vertelde, hoe het precies zou gaan en iedereen hing ‘m aan de lippen.
De buurman zat even verderop en ik keek naar hem en zag ‘m verbleken. Ik schrok me meer dan een hoedje. Ging naar hem toe en vroeg of ie water wilde. Dat was goed, maar hij ging ook mee, op zoek naar water en zakte zo in m’n armen in elkaar. Ik dacht, dat ie dood ging en rende om hulp door de gangen. Iedereen van de verpleging had pauze, maar iemand moest mee, ik stond erop.
Hollend achter mij aan terug naar de plek, waar buurman nog lag en hoe weet ik niet meer, maar buurman kwam bij. Was dus duidelijk niet dood, maar wat was ik geschrokken. De korte pauze nog, die we overhielden, bleef ik bij buurman in de buurt en nam vluchtig/haastig afscheid van Anne. Reed zo snel ik kon naar huis en bracht de buurman naar zijn plekje. De buurvrouw opperde, dat ik dit aan niemand mocht vertellen en ik beloofde het.
‘s Avonds en ‘s nachts, ik bleef klaarwakker. Ik had Anne niet echt de aandacht gegeven, die hem toekwam en ik jankte m’n verdriet m’n lijf uit. Een andere buurvrouw kwam even langs te vragen, hoe het ging en trof me in die positie. Wat ik niet mocht vertellen, vertelde ik wel en m’n angst dat Anne iets overkwam en ik hem niet de aandacht gegeven had, wat normaal zou zijn. Ze beloofde, ze ging mee naar Anne, toen ik opgeroepen werd en mocht komen. Wat een angst had ik.
Ik zie ons nog de kamer binnenkomen. Vanuit z’n bed zat ie rechtop te zwaaien en ik snapte werkelijk niet, hoe dit mogelijk was. De buurvrouw eveneens snapte het niet.
Anne vertelde, dat de operatie niet was doorgegaan, de steen was veranderd van plaats, dus eerst weer onderzoeken. Blij was ie niet en ik uiteindelijk ook niet.
Buurman mocht niet meer mee en ik besloot voortaan alleen te gaan, zoiets als kracht naar kruis krijgen.
De operatie verliep voorspoedig en er was een prachtige niersteen te zien met veel stekels en vol kleuren. Die zou ik toch echt laten vermaken tot een hangertje, zoiets moois en dan ook nog iets uit Anne’s lijf.
De volgende dag was de steen weggehaald en.....niks bleef over voor mij.
Anne mocht al snel weer naar huis en iedereen was weer gelukkig. M’n moeder kwam assisteren en ik had alle aandacht voor mijn Anne. En ook goed nieuws, de buurman leeft nog.
Vanmiddag aan tafel hebben we samen nog erg gelachen om dit malle voorval, gelukkig met een goed einde.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten