Buren

Daarvan hebben we al aardig wat "verslonden". Niet doordat wij verhuisden, maar doordat zij allen verhuisden. Misschien is het hen goed vergaan, ik zal het van een aantal niet weten.

Fam. Winter waren echte buren en sindsdien vrienden, pas waren ze nog hier.

Fam. Hartlief woonden aan de andere kant. We hebben hen lang gevolgd, maar ze verhuisden te vaak en zo stopte dat op een gegeven moment.

Zij waren ook geweldige buren, maar zo kregen we weer andere leuke buren en zo vervolgde ons leven. Er kwam in de plaats van Fam. Winter ene Fam. Karst. Hij was bijzonder. 

We hadden met de Winters een waslijn over de hele breedte van ons achtertuin en in plaats van ons te melden, dat hem dat niet aanstond, knipte hij de lijn met geweld door, terwijl mijn was er hing. Ik ben woedend geweest, heb er van alles uitgegooid en later er niks van terug genomen. Ik voel nog mijn boosheid.

Toch was ik later zo goed, om op z’n huis te passen, tijdens het ergens anders vertoeven. Maar een leuk afscheid is het niet geworden.

De volgende buren huurden het huis. De man was dol op kinderen. Ronald kon amper lopen en was vaak bij hen te vinden. Ons meisje paste niet zo in hun omgeving en dat vond ik goed.

De meneer las de Lach, een blad van toen met naakte afbeeldingen. Eens was ik daar en kwam ons dochtertje binnen, 6 jaren jong. Hij gaf haar het blad en vroeg hoe ze dat vond. Die tekst van onze jonge dochter vond ik uit de kunst. Ze bekeek het plaatje van een jongeman naakt, gooide het blad in zijn gezicht en schreeuwde: “Heb jij dan geen blote kont, jij met je ene tand in je mond?!!”.

Inderdaad bezat de man één tand, we hadden het er nooit over gehad, maar kinderen zien alles.

Later kwam er een echtpaar wonen, waarvan alleen de man er nog woont. Onze sociale buurvrouw is helaas overleden, dat valt de buurman erg zwaar.

De andere kant werd na Fam. Hartlief bewoond door Fam. Meijer, een ouder echtpaar. Het kontakt was meer dan prima. Ik breide in die tijd voor een ieder die wilde tegen betaling van het garen. Ik was een bezige bij en zo kwam ik door de tijd. Dat ziet er inmiddels wel wat anders uit. Nu loop ik de benen onder m’n gat vandaan, samen met de huidige buurvrouw.

Maar voor mevrouw Meijer breide ik op bestel een trui. Ze was een statige lange dunne vrouw en ik liet me wijsmaken door zoonlief, dat ze enorme lange armen had. Hij had haar in de tuin gezien en als ze krom stond, kon ze zo bij de grond. Ik geloofde hem op z’n woord en breide veel te lange mouwen. Natuurlijk heb ik dat hersteld, maar de buurvrouw zag ervan af en ik gaf haar het geld terug. Bleef wel zitten met een trui, maar het duurde niet lang, of ze wilde alsnog de trui en het geld werd weer de andere kant op gebracht. Ze is er gelukkig heel lang en heel blij mee geweest.

Daar nog weer na woonde er een echtpaar, wat minder goed voelde. De buurvrouw wilde weinig of geen aandacht en de buurman was juist tegenovergesteld. Zijn vrouw werd geopereerd en de man zou bij ons een filmpje zien. Ik kende de hoofdrolspelers- en sters en vroeg nog aan zoonlief, of het een goede film was. We gingen kijken onder het drinken van een kop koffie met wat erbij. En wat bleek? Een goeie film, maar wel met een scene.......van een stel geliefden, die de liefde bedreven op het aanrecht. De man brulde van het lachen en ik durfde hem niet aankijken. Ze waren zoveel ouder dan ons en dan zo’n film presenteren? Maar...het was zo.

Daarna woonden er jongelui met een zoontje. Teveel om op te noemen, wat ik met die buurvrouw gedaan heb en hoeveel plezier we samen hebben gehad. In mijn verhalen, zijn er een paar te vinden.

Na hen kwam dus de buurvrouw, die nog naast ons woont. We hebben al veel met haar mee gemaakt, maar nu staat haar huis te koop.

Bijna dagelijks proberen we een uur of zelfs anderhalf uur te wandelen. Ik loop traag en zij gelukkig voor mij ook. Ze is meerdere malen aan haar knie geopereerd, vandaar.

Hier stopt het, wij blijven wonen, maar de buren???? Wie zal het zeggen?

Buren...je kunt niet zonder.

eFVe