Een warme dag en nacht

Onze oppasdag. Eigenlijk mogen we het zo niet meer noemen, want ons ventje is inmiddels al een vent geworden. Maar zolang hij deze dag per week nog leuk vindt, doet hij ons er een groot plezier mee. Het gaat al zo snel allemaal.

Maar...het is heet, bloedheet. Z’n mama mailt me, ze zijn met de auto gegaan, ‘t was onbetrouwbaar weer.

Geen optie voor ons, vandaag geen auto. Maar...hoe dan wel? Ik wilde Anne sparen, dus ik op m’n fiets met Desmond achterop? Gaat niet lukken. Ik denk, z’n benen slieren over de grond? Anne zou het kunnen doen, maar juist hem wilde ik sparen. Onze knul moest gehaald, dus toch Anne op de fiets en ik ga mee.

Op een zonovergoten speelplaats zoeken we een stukje schaduw en dat is verder weg dan hem bekend is. Ik had natuurlijk m’n bril vergeten, dus loer naar de deur. Zag menig kind al naar buiten komen en meende onze knul te herkennen aan z’n manier van doen. Maar dat koppie, ach ja, hij was naar de kapper geweest. Wat is ie mooi !!!

Hij zag ons meteen en komt met z’n tassen en jas aangelopen en ik kan het niet laten te zeggen: “Wat ben je mooi, je bent naar de kapper geweest”. “Dankje oma”, zegt ie meteen. Zie, daar kan ik nog wat van leren, dat is zo goed, maar het lukt mij nooit. Misschien geloof ik zo’n compliment dan niet, wil het wel, maar het schijnt me niet te kunnen lukken. Onze Desmond wel, goed van hem.

Graag wilde ik de langste weg naar huis gaan, we hebben schaduwrijke wegen genoeg, bossen zelfs, maar tot mijn verbazing wil Anne zo snel mogelijk naar huis en kiest de zonnigste weg ooit. Wat kan ik dan nog inbrengen? Desmond is het roerend met hem eens en zo fietsen we door de hitte naar ons huis.

Oma verzorgt het drinken en iets erbij en Desmond zit als vanouds voor de TV zijn serie te bekijken. Wat een rare jongens toch, Anne zowel als Desmond voelen zich veilig in huis, waar de warmte te snijden is. De chips smaakten er niet minder om, dat is een ding wat zeker is. Wel meer drinken vandaag, maar dat komt voor elkaar. Meer drinken dan geld in huis.

Rond etenstijd maakt oma Desmond z’n pizza op. Een kale pizza met Desmond z’n gekozen beleg. Eet smakelijk. Desmond houdt over en opa mag ook een stuk. We doen ons best met eten en Desmond neemt zelfs nog een toetje.

Daarna fietsen we weer richting zijn huis en leveren hem af. Het weer is ietsje afgekoeld, dus tijdens onze terugweg een lekker briesje. We kussen ons goud (Desmond) en springen (???) op de fiets.

Onweer was op komst, maar is niet gekomen. We beleven de avond zoals normaal en duiken in onze warme bedjes en wachten op koeler weer.

Vanmorgen......het is er...het koelere weer. We kunnen weer vrijuit bewegen.

eFVe

Een Nacht

Het is een nacht, die je normaal alleen in films ziet. Een nacht vol onweer, wind en regen. Stil als een muisje blijf ik liggen. Wanneer houdt het op??

Het hield op, natuurlijk hield het op, maar het was lang, lang, erg lang. Het was warm, warmer, heet. Bewegen was geen optie.

Maar ook na zo’n nacht volgt de dag en lijkt het, of er geen nacht is geweest. De dag begon laat, althans voor/met mij. Maar...laat ‘m dan nu dan ook echt beginnen.

Oh wat is het leven mooi, als de ZON schijnt.

eFVe

Hemelvaartsdag

Grootse plannen. Anouk en Sonja zouden komen, is ook gebeurd. We zouden of naar Appelscha, daar was van alles te doen, of elders, wat Sonja en Anouk voorstelden. Al blij van gemoed zorgde ik voor koffie, brood en andere dingetjes en we maakten ons klaar.

Kom ik boven, komt Anne me tegemoet en vertelde, dat hij het niet zag zitten. Ik hoopte, dat ie het zelf zou kunnen/willen zeggen, maar uiteindelijk ben ik het gaan doen.

Er werden nieuwe plannen gesmeed, maar ik bleef bij Anne. Uiteindelijk zijn de jongelui op pad gegaan en zelfs lachend, dus....Het was ook wel grappig, zo druk we het hadden met de voorbereidingen. 4 mensen, 4 meningen, nou vooruit......3 meningen, maar ik tel voor 2. Of niet soms?

Ik zwaaide hen uit en begon voor ons te denken, wat wel zou kunnen. Thuis blijven met dit prachtige weer was geen optie. Wielrennen zien ook niet, dat is vanavond in de herhaling. Met een beetje geduld en wat nemen en geven kwamen we tot de slotsom, we gaan fietsen. Fietsen om een meertje hier vlak in de buurt en daarna verzin ik wel weer wat, of samen, mocht dat mogelijk zijn.

‘t Was leuk en mooi, ik heb genoten en ik denk, mijn Anne ook wel. Hij is weer thuis, ik ook trouwens.

We gaan misschien, als Anne wil, een ijsje eten met vruchtjes, ik ben er voor in, nu Anne nog.

Hemelvaartsdag is er wel om door gegaan.

eFVe

Lovemeforever

Een artsenbezoek moet je eerst aanvragen en dat deed ik. Kon meteen dinsdagmiddag 2 uur terecht. Tevens werd me gevraagd: “Doe je je T-shirt aan?”. T-shirt aan...denk ik hardop. De assistente is een lezeres van m’n blog en ineens begreep ik, ze had m’n blog met die gekke T-shirts gelezen. “Ik kan het je niet beloven !!!”redeneerde ik.

Maar....de dinsdag was daar en ik was zo gek om het bedoelde T-shirt aan te doen en op pad te gaan.

Arriverend bij het artsencentrum zag ik de assistente aan de telefoon. Ik trok haar aandacht en deed m’n hes zo wijd open, dat de letters met  “LOVEMEFOREVER” niet gemist konden worden. Dat moest ze zo wel zien en ze schoot hardop in de lach. Ze verontschuldigde zich tegenover de beller aan de andere kant en.....ik was tevreden.

Voelt zo lekker.....even pesten. Dat kan bij deze leuke assistente, anders had ik het niet gedaan/gedurfd.

eFVe

Het Poezenvrouwtje

Het begon jaren geleden, dat ons Poezenvrouwtje een zielig katje buiten ging verzorgen. Maar....wat wil het lot, de kat had familie en steeds  groeide het aantal. Het Poezenvrouwtje woonde achter in een boerderij, samen met haar man. Voorin wonen haar zoon en schoondochter.

Haar man had vrede met de manier waarop z’n lieve vrouwtje de poesjes verzorgde. Ze was toch niet te temperen, poezen waren altijd al haar favoriete dieren.

Het aantal groeide en groeide en ik kan me nog herinneren, dat het er 11 waren. Ze hadden allemaal een naam en als ze hen voerde, riep ze bij ieder handje vol de naam van het beestje. Prachtig. Had ik daar maar een foto van genomen. Ze had zo’n soort ovenplaat met brokjes en riep keihard de namen onderwijl het voer gooiend.

Naar mate ze ouder werd, moest ze wel minderen, ze kwam er uiteindelijk alleen te wonen en ik denk, de ovenplaat zou haar zelfs al te zwaar worden en...er verdwenen gewoon katten. De vrouwtjes kregen jongen en die werden apart verzorgd, dat bleef ze doen. Haar zoon en schoondochter hielpen bij het voeren. Haar kleindochter nam een poesje onder haar hoede en nam ‘m mee naar huis. Zo is het jaren gegaan.

Eens in de zoveel tijd was ik bij haar en was zelfs soms tot tranen toe geroerd, zo ze vol liefde de laatste restjes kracht in zichzelf vergaarde en de poezen te eten gaf.

Ze is niet meer onder ons en zo ik weet, neemt de schoondochter nu de honneurs waar en zelfs dat raakt me. Voor zover ik weet, zijn er nu nog 5 poezen. Zo lief allemaal. Ik wil me niet meer hechten aan die beestjes, kom er nu ook minder vaak.

Die lieve leuke Poezenvrouw is/was mijn zuster. Ik mis haar enorm en niet alleen als Poezenvrouwtje.

eFVe

Wandelen

Wandelen tot je tong op de grond hangt, is dat wel goed? Nu moet ik wel bekennen, daar hangt ie nog niet, maar bek-af kun je ons na de wandeling wel noemen. Als we allebei onze mond eens konden houden, zouden we misschien minder moe zijn. Maar gezelligheid kent geen tijd en daar gaan we meestal voor.

We...zijn buurvrouw K. en ik. We proberen iedere dag en dan voorzichtig beginnen, maar voor we ‘t weten, kuieren we zo 1 tot 1 1/2 uur weg. Het gevoel van die tong op de grond is er dan echt wel, maar....de lach viert hoogtij. Soms een gek paadje, soms een achterommetje. 

We zijn in deze omgeving echt al overal geweest. Soms bekijken we mooie tuinen, zelfs mooie huizen, maar ook gekke tuinen. We staan stil bij het kijken naar een prachtige Reiger, die doodstil z’n prooi staat te beloeren, de eendjes die dan net weer ontkomen. De natuur, ‘t is soms wreed, zo het er aan toe gaat, maar mopperen mag. Het ruimt zo lekker op. Helpen doet het niet en de Reiger blijft een prachtig beest.

We hebben het moeilijk mooie planten, vooral bloeiende planten, met rust te laten. Sommige groeien in het wild en dan is de verleiding groot. Maar dan komt plots een man met hond aan wandelen en lopen we snel door.

Ik moest even zeuren, deze week zit er geen wandelen in, zoveel dingen moeten gebeuren en nu mis ik het al. Onzin natuurlijk, maar even m’n gal spugen in deze mail, prima. Ik weet, gal spugen is wel even wat anders, maar...bij wijze van spreken.

Wandelen is meer dan een hobby geworden.

eFVe

Avond-4-daagse

Onze held deed mee natuurlijk. De eerste avond hebben we hem kunnen vangen. Hij kreeg chips en ik kreeg een kus. Het voelde als fluweel.

De 2de avond liep z’n moeder mee en ben ik niet m’n best gaan doen, de route was niet zo dichtbij.

Maar....wat heel jammer was, de 3de avond waren we foetsie, een etentje van een 95 jarige vriend en liepen ze door onze straat. Hoe jammer kan het zijn.

De buurvrouw heeft nog wel naar hem gezwaaid en hij naar haar, maar dat was het dan ook. Van z’n mam hoorde ik, de sportschoenen liepen niet meer zo lekker en dus was het goed, dat het de op 1-na laatste keer was. De laatste avond is korter en gaan er allemaal muziekkorpsen mee en zijn de lopers verkleed. Tenminste, de Emmaschool wel en meestal steken ze er met kop en schouders bovenuit.

 

Daar moesten we dus bij zijn, maar het regende en dan is Opa niet zo fit, dus oma nam kontakt op met papa en mama. ‘t Werd er niet duidelijker op, dus besloot ik/oma m’n eigen gang te gaan met de vermelding dat ik half 8 er zou zijn en ook waar. Punt uit!!!

‘k Had natuurlijk nog lekkers mee en ook voor z’n vriendjes. Ik mag wel oma-chips genoemd worden, want dat bracht ik ook deze keer mee en dan nog wat Haribo-gedoe.

 

Zoals gezegd was ik op tijd, maar daar waar ik zou staan, was de drukte al aardig op gang. Waar papa en mama zouden staan, was even verder, dus de fiets ergens neergepoot en wandelend die kant op. Niks te zien, maar zo kwam ik wel aan m’n beweging, dus wandelde weer terug in de richting van m’n fiets.

Wacht eens...hoorde ik daar niet het geluid van een Muziekkorps ?? Jazeker !!

Laat ik nu bij een lege plek staan en alle ruimte hebben....en wie kwamen bij me staan? Niet moeilijk te raden. Mama en papa natuurlijk. Bingo-gevonden. Gezellig en zo kwam het, dat we gedrieen de gezelligheid meekregen en het was zelfs droger geworden. De muziekkorpsen kwamen overal vandaan. Zoiets moet toch eigenlijk bestaan blijven. Een echte traditie.

Vele kinderen een high 5 gegeven, sommige draaiden zich weg, waarop ik moest reageren en hem of haar even in de taille pakte. Ach...pesten is zo lekker !!!

Eindelijk kwam ook ons ventje langs en had ons al gauw gezien. Kreeg alles van ons 3een, wat we hadden en rende hij weer snel naar z’n plekje/plaats.

 

Wat een opwinding voor dit ouwe mens. Haar kleinzoon zien als.....Cowboy !!!!! Die foto’s, ik heb er gelukkig wel een paar, komen hier in dit stukje. Hij heeft het weer gered. Ik doe het hem niet (meer) na, 4 dagen à 10 km., ga er maar naast staan.

Desmond, heerlijke knul, opa en ik zijn trots op je. We zien je weer gauw !!!

Dit was de 4-daagse gezien door mijn ogen. Wel wat beknopt, maar toch....ik was erbij en keek er naar.

eFVe

De Niersteen

Ruim 40 jaar geleden had Anne een niersteen. Alles wat we probeerden buiten het normale circuit om, we kwamen niet echt verder, dus....via de specialist toch naar het ziekenhuis. Hij kwam in Groningen terecht.

De aanval voordien was verschrikkelijk, maar met pijnstillers kwam ie al een heel eind.

Groningen, niet echt leuk, want ik had net m’n rijbewijs en het was druk, ontzettend druk in Groningen.

Een goeie test. Buren vergezelden me om beurten, maar ik moest rijden.

Anne kreeg het bericht, dat ie de volgende ochtend geopereerd zou worden en een buurman besloot met mij mee te rijden, weer met mij mee. Maar oké, we waren er te vroeg, wat ik altijd was en troffen Anne in gesprek met medepatiënten. Hij vertelde, hoe het precies zou gaan en iedereen hing ‘m aan de lippen.

De buurman zat even verderop en ik keek naar hem en zag ‘m verbleken. Ik schrok me meer dan een hoedje. Ging naar hem toe en vroeg of ie water wilde. Dat was goed, maar hij ging ook mee, op zoek naar water en zakte zo in m’n armen in elkaar. Ik dacht, dat ie dood ging en rende om hulp door de gangen. Iedereen van de verpleging had pauze, maar iemand moest mee, ik stond erop. 

Hollend achter mij aan terug naar de plek, waar buurman nog lag en hoe weet ik niet meer, maar buurman kwam bij. Was dus duidelijk niet dood, maar wat was ik geschrokken. De korte pauze nog, die we overhielden, bleef ik bij buurman in de buurt en nam vluchtig/haastig afscheid van Anne. Reed zo snel ik kon naar huis en bracht de buurman naar zijn plekje. De buurvrouw opperde, dat ik dit aan niemand mocht vertellen en ik beloofde het.

‘s Avonds en ‘s nachts, ik bleef klaarwakker. Ik had Anne niet echt de aandacht gegeven, die hem toekwam en ik jankte m’n verdriet m’n lijf uit. Een andere buurvrouw kwam even langs te vragen, hoe het ging en trof me in die positie. Wat ik niet mocht vertellen, vertelde ik wel en m’n angst dat Anne iets overkwam en ik hem niet de aandacht gegeven had, wat normaal zou zijn. Ze beloofde, ze ging mee naar Anne, toen ik opgeroepen werd en mocht komen. Wat een angst had ik.

Ik zie ons nog de kamer binnenkomen. Vanuit z’n bed zat ie rechtop te zwaaien en ik snapte werkelijk niet, hoe dit mogelijk was. De buurvrouw eveneens snapte het niet.

Anne vertelde, dat de operatie niet was doorgegaan, de steen was veranderd van plaats, dus eerst weer onderzoeken. Blij was ie niet en ik uiteindelijk ook niet.

Buurman mocht niet meer mee en ik besloot voortaan alleen te gaan, zoiets als kracht naar kruis krijgen.

De operatie verliep voorspoedig en er was een prachtige niersteen te zien met veel stekels en vol kleuren. Die zou ik toch echt laten vermaken tot een hangertje, zoiets moois en dan ook nog iets uit Anne’s lijf.

De volgende dag was de steen weggehaald en.....niks bleef over voor mij.

Anne mocht al snel weer naar huis en iedereen was weer gelukkig. M’n moeder kwam assisteren en ik had alle aandacht voor mijn Anne. En ook goed nieuws, de buurman leeft nog.

Vanmiddag aan tafel hebben we samen nog erg gelachen om dit malle voorval, gelukkig met een goed einde.

eFVe

Een top-dag

Zaterdag was een top-dag.

M’n dochter belde en....een afspraak. Samenkomst Hema. Zo gezegd, zo gedaan. Lang geleden kwam dit vaker voor, tegenwoordig heel wat minder, dus de beleving was intens.

Zij had dingen die moesten, ik had de hele week tijd, dus moest even niets. En maar teuten.

Zo fijn, zij slaagde en dat maakte mij ook blij.

Nog even bij kleindochter Anouk langs, zij werkte en....tegenover haar was een zaak met T-shirts met een tekst erop. Enthousiast zo we zijn....naar binnen. Het was bedoeld met iets voor moederdag, maar met een tekst als “I love mom forever”. Dat was niet aan mij besteed. Zou ik ‘m nooit weer aandoen. De tekst werd veranderd en.....alle drie wilden we eentje. Ik koos uiteraard voor zwart, immers met witte letters? Prachtig toch??? Sonja dacht diep na, Anouk was al om, ook zwart. Uiteindelijk Sonja ook zwart en als ie niet beviel, in bed was ook mogelijk.

Een winkeljuffrouw kwam even kijken, zo’n herrie hadden we. Herrie? Normaal toch? We waren gauw besloten, alle drie een zwarte, ik de grootste, Anouk wilde eentje voor sport, dus ook een grote en toen was die maat op. Sonja een kleinere, dat kon ook best, ze is superslank. Overgelukkig gingen we naar de kassa, waar Sonja de totale schuld betaalde. Onze Jo zou zelf moeten kiezen voor de maat en kleur, dus lieten we het bij deze drie.

Anouk dook haar winkel weer in en wij gingen voor een kopje koffie. Een bijzonder zaakje en de koffie smaakte uit de kunst Bestond er niet een groep met een dergelijke naam, zingend 1 kopje koffie? Jazeker, V.O.F. de Kunst. De tijd verliep snel, om ons heen werden al dingen opgeruimd. Dus we staan op, wensen hen een goed weekend en we lopen zo de zaak uit, ik met m’n pasje in de hand. Ik kijk ernaar en denk.....”Ik moet nog betalen”. Lachen natuurlijk, zelfs het personeel, geen haan die ernaar kraaide. Natuurlijk ben ik teruggegaan en heb alsnog betaald.

Daarna gingen we ieder haars weegs en op de dag “des oordeels” werden de foto’s gemaakt.

Dat werd nog een heel gedoe met wie wat en hoe wilde. Onze Desmond maakte de foto’s en dat werden er niet 1, geen 2 en zelfs geen 3. Hij genoot zichtbaar. Een paar doe ik hierbij.

Mijn moederdag kon niet meer stuk, nog een prachtige paarse hanger met paarse bloemen van zoonlief gekregen en dit mensje kan er weer tegen.

Lieverds, bedankt voor de gelukkige momenten en het T-shirt? Ik ga het dragen!!!

eFVe

Een blije dag

Een blije dag.

Deze dag zit vol verrassingen. M’n zus wordt bezocht door haar dochter uit Amerika, de zoon

van haar dochter is geslaagd en heeft meteen een baan. Dus dubbel mooi !!!!

 

Ik werd gebeld door de man van m’n jeugdvriendin. Het was zo fijn met hem te praten. Er is nog zoveel wat ik van haar weet en graag zou willen delen en ik denk...andersom ook. Je bent welkom hoor.

 

Met een blij hart schrijf ik dit op en verder heb ik even geen nieuws. Ik geniet nog na....

eFVe

Moederdag

Wat een gedoe, wat moet ik halen? Op pad en ik zie wel. Broodjes in ieder geval en soep ga ik maken. Alles voor in de soep is aanwezig. Jonge kaas voor 2 van onze kleinkinderen.

Sneeuwster, waar koop ik sneeuwster. Dat lusten ze allemaal. Appeltaart, misschien lukt dat ook nog en dat lust Anne graag, dus...kopen. Chips, ja...dat is er al in vele soorten.

Rauwkost, voor als S. dat graag wil, geitenkaas erbij, tomaat, ui, ei, olijfjes. Haring ook voor Anne, maar S. lust dat ook. Drinken voor R., gehaald, drinken voor Desmond, gehaald. Voor K. en A. coca cola??? Heb ik ook.

 

Sneeuwster is binnen en wel 2 stuks. Te weinig hebben is vervelend.

Desmond logeert hier en dat is top !!!

En dan.....gaan ze weer en soms vergeet ik de helft te geven. Vind het zo leuk, dat ze er zijn en dan werkt m’n ADHD op volle toeren, maakt me zelfs moe en dan ‘s avonds toch wandelen met buurvrouw K.? Vast wel.

Moederdag, gelukkig maar eens per jaar.

eFVe

Een heel bijzondere dag

Voor het eerst naar het woongedeelte van m’n overleden zus. Poeh hé, wat zag ik daar tegenop en wat is me dat meegevallen.

Even bij het begin beginnen. De kleindochter van m’n zus kwam koffiedrinken en om half 12 begon de reis richting Vinkega. Onderweg wel heel gezellig gebabbeld met die heerlijke kleindochter van m’n zus. Ik voelde altijd al een band met haar en dat is alleen maar sterker geworden.

Aangekomen bij huize Kaspers kwam m’n zus haar schoondochter al aangelopen. Smokken over en weer en dan meteen maar de koe bij de horens gepakt en naar het monumentje, waar mijn zus en zwager ieder in een prachtige Urn hun laatste plek hebben gevonden.

Dat viel me mee, daar kon ik goed tegen. Had me er natuurlijk ook op voorbereid. Even stiekem met Richtje een traantje gelaten en toen in huis. Diep zuchten wil wel eens helpen en ook nu. Af en toe vlogen de emoties wel omhoog, maar ik hield het redelijk droog. Goeie herinneringen aan m’n zus deden de dag verder best vrolijk verlopen.

We kregen een geweldige lunch voorgeschoteld en ook ik deed m’n best. De zoon van m’n zus werd ook even uitgebreid geknuffeld. Wat voel ik me dan klein bij die grote man/knul/vent. Maar we kennen elkaar al heel lang en het gevoel zal altijd blijven wat het was en is.

Op pad, samen met de beide dames op naar, ik geloof, Lippenhuizen. Ik ben zo’n oen in namen onthouden en aardrijkskunde was ook niet m’n favoriete vak. Ik liet het maar over me heen komen en...het was supergezellig onderweg.

Bij/in de Orchideeënhoeve viel me de mond open, heel anders dan ik had verwacht. Een geweldig soort oerwoudbeleving met prachtige vlinders, papegaaien en vissen en schildpadden en vooral de groei van bomen en planten. Nooit tevoren zoiets gezien.

Ik laat de foto’s voor zich spreken.

Bij thuiskomst ging de jongste aan de slag met een heerlijk maal van....heet ie niet Jamie Oliver? Zoiets in ieder geval. Ik heb nog iets mogen doen, maar de jongedame was hevig met Jamie aan de gang en ik hoorde toe, wat in stappen klaargemaakt werd. Cornella’s of zoiets, het klinkt als een Circusact, maar heus het was eetbaar en lekker. Iets wat aan pasta deed denken, ei en tomaat en spinazie, een speciaal soort kaas, of kaas wat er naast had gelegen. Mozzerella, ui en alles kwam in die Circusact terecht en moest afgedekt met lekkere onderdelen die ik al noemde en dan peper en zout en de oven/magnetron in.

Intussen mocht ik even van en met m’n neef genieten van z’n geweldige voorraad muziek. Sommige me wel bekend, maar niet die, die ik mocht beluisteren. Ik hoor het nog. ‘t Was of ik bij onze zoon was en luisterde naar wat me verteld werd.

Het eten/diner was geweldig lekker en nog een toetje van stoofperen met vanillevla maakten dat de gaatjes totaal gevuld waren in die opgezette buikjes van ons allen. ‘k Heb nog lang mogen uitbuiken en samen met m’n neef weer in zijn favoriete hoek van de kamer mogen vertoeven en menig ding kreeg uitgelegd.

Daarna naar huis gebracht door m’n neef en z’n vrouwtje en zo kreeg Anne ook nog een leuk einde van de dag. Jongens, jongens, wat heb ik genoten. Lang niet alles is vermeld, dit verhaal zou te lang worden, maar vannacht heb ik nog lang liggen nagenieten van die prachtige gouden dag. Dankjewel aan allen die hieraan hebben meegedragen/meegewerkt, ik voel me een gelukkig mens. Tyrona, aan mij de eer jou per dit verhaal nog eens uitgebreid te knuffelen, een mensje van goud, dat ben je. Groetjes aan Leon.

eFVe

Een Bijzonder Uitje

Morgen is het een beetje/boel feest. De kleindochter van m’n overleden zus haalt me op, na hier eerst een kopje koffie te hebben gedronken met Anne, om daarna te lunchen bij haar moeder, de schoondochter van m’n zus. Het voelt zo goed allemaal. Toch zie ik er een beetje tegenop, het is wel in hetzelfde huis waar m’n zus woonde. De herinneringen zullen pijnlijk zijn, maar ook prettig. Zo het nu voelt, word ik er emotioneel van, maar beter vandaag dan morgen. Even laten inwerken en verwerken.

Dan gaan we gedrieën naar een Orchideeënhoeve. Mijn zus had het er vaak over en ik hoopte ooit er eens te komen. Wat een verrassing, dat ik het dan nu met haar kleindochter en schoondochter mag beleven. Ik ben toch wel een bofkont.

Daarna hoop ik hen op een klein etentje te trakteren, lukt dat niet, koop ik voor ons alle drie een prachtige Orchidee. Hopelijk zijn we voor de herdenking thuis en anders....op de plaats rust. Orchideeën, mijn zus vond en ik vind ze prachtig!!!!

Dicky, ik zal aan je denken.

eFVe

Voorjaar

Voorjaar.

Pracht en praal bij elkaar.

De familie bracht me tot dit resultaat.

 

Foto’s van de natuur zo mooi en puur.

Iets waar de natuur voor staat.

 

Mijn familie, zij hebben dit met mij bedacht.

Bedankt voor deze praal en pracht.

 

eFVe

Buren

Daarvan hebben we al aardig wat "verslonden". Niet doordat wij verhuisden, maar doordat zij allen verhuisden. Misschien is het hen goed vergaan, ik zal het van een aantal niet weten.

Fam. Winter waren echte buren en sindsdien vrienden, pas waren ze nog hier.

Fam. Hartlief woonden aan de andere kant. We hebben hen lang gevolgd, maar ze verhuisden te vaak en zo stopte dat op een gegeven moment.

Zij waren ook geweldige buren, maar zo kregen we weer andere leuke buren en zo vervolgde ons leven. Er kwam in de plaats van Fam. Winter ene Fam. Karst. Hij was bijzonder. 

We hadden met de Winters een waslijn over de hele breedte van ons achtertuin en in plaats van ons te melden, dat hem dat niet aanstond, knipte hij de lijn met geweld door, terwijl mijn was er hing. Ik ben woedend geweest, heb er van alles uitgegooid en later er niks van terug genomen. Ik voel nog mijn boosheid.

Toch was ik later zo goed, om op z’n huis te passen, tijdens het ergens anders vertoeven. Maar een leuk afscheid is het niet geworden.

De volgende buren huurden het huis. De man was dol op kinderen. Ronald kon amper lopen en was vaak bij hen te vinden. Ons meisje paste niet zo in hun omgeving en dat vond ik goed.

De meneer las de Lach, een blad van toen met naakte afbeeldingen. Eens was ik daar en kwam ons dochtertje binnen, 6 jaren jong. Hij gaf haar het blad en vroeg hoe ze dat vond. Die tekst van onze jonge dochter vond ik uit de kunst. Ze bekeek het plaatje van een jongeman naakt, gooide het blad in zijn gezicht en schreeuwde: “Heb jij dan geen blote kont, jij met je ene tand in je mond?!!”.

Inderdaad bezat de man één tand, we hadden het er nooit over gehad, maar kinderen zien alles.

Later kwam er een echtpaar wonen, waarvan alleen de man er nog woont. Onze sociale buurvrouw is helaas overleden, dat valt de buurman erg zwaar.

De andere kant werd na Fam. Hartlief bewoond door Fam. Meijer, een ouder echtpaar. Het kontakt was meer dan prima. Ik breide in die tijd voor een ieder die wilde tegen betaling van het garen. Ik was een bezige bij en zo kwam ik door de tijd. Dat ziet er inmiddels wel wat anders uit. Nu loop ik de benen onder m’n gat vandaan, samen met de huidige buurvrouw.

Maar voor mevrouw Meijer breide ik op bestel een trui. Ze was een statige lange dunne vrouw en ik liet me wijsmaken door zoonlief, dat ze enorme lange armen had. Hij had haar in de tuin gezien en als ze krom stond, kon ze zo bij de grond. Ik geloofde hem op z’n woord en breide veel te lange mouwen. Natuurlijk heb ik dat hersteld, maar de buurvrouw zag ervan af en ik gaf haar het geld terug. Bleef wel zitten met een trui, maar het duurde niet lang, of ze wilde alsnog de trui en het geld werd weer de andere kant op gebracht. Ze is er gelukkig heel lang en heel blij mee geweest.

Daar nog weer na woonde er een echtpaar, wat minder goed voelde. De buurvrouw wilde weinig of geen aandacht en de buurman was juist tegenovergesteld. Zijn vrouw werd geopereerd en de man zou bij ons een filmpje zien. Ik kende de hoofdrolspelers- en sters en vroeg nog aan zoonlief, of het een goede film was. We gingen kijken onder het drinken van een kop koffie met wat erbij. En wat bleek? Een goeie film, maar wel met een scene.......van een stel geliefden, die de liefde bedreven op het aanrecht. De man brulde van het lachen en ik durfde hem niet aankijken. Ze waren zoveel ouder dan ons en dan zo’n film presenteren? Maar...het was zo.

Daarna woonden er jongelui met een zoontje. Teveel om op te noemen, wat ik met die buurvrouw gedaan heb en hoeveel plezier we samen hebben gehad. In mijn verhalen, zijn er een paar te vinden.

Na hen kwam dus de buurvrouw, die nog naast ons woont. We hebben al veel met haar mee gemaakt, maar nu staat haar huis te koop.

Bijna dagelijks proberen we een uur of zelfs anderhalf uur te wandelen. Ik loop traag en zij gelukkig voor mij ook. Ze is meerdere malen aan haar knie geopereerd, vandaar.

Hier stopt het, wij blijven wonen, maar de buren???? Wie zal het zeggen?

Buren...je kunt niet zonder.

eFVe