Mijn Rijbewijs

Eigenlijk wil ik stoppen. Word dit jaar tachtig jaar en tot zo kan het wel weer, toch? Of is dat dom gepraat? In het verleden reed ik naar m’n zus in Friesland, daarvoor had ik het weer willen wagen, maar ze is helaas niet meer onder ons. In ieder geval niet, dat ik naar haar toe kan gaan.

Maar....als mijn Anne wat overkomt, kan ik niet met hem naar het ziekenhuis rijden, dat is natuurlijk ontzettend stom.

Even een bekentenis....ik rijd nooit met Anne, zolang ik m’n rijbewijs heb. Hij werkt me op m’n zenuwen. Niet zijn schuld, mijn onzekerheid.

Om opnieuw m’n rijbewijs te verlengen, moet ik heel wat stappen ondernemen en daar zie ik tegenop. Rijd al een aantal jaren niet, maar het verkeer...daar zit ik niet mee, het zijn de handelingen van en in de auto. De nieuwe Toyota heeft zoveel ongein in z’n systeem. Voorheen reden we altijd VW en dat deed ik blindelings.

‘t Is maar een overdenking, misschien stort ik me erop en ga er voor.

Wie raadt mij wat aan ???? Mensen met kennis van zaken, geef me raad, please.

eFVe

Renovatie

Een mooie zonnige middag bracht buurvrouw K. en mij op pad. In plaats van op avond gingen we van die mooie zonnige middag profiteren. Met een bepaald doel voor ogen wandelden  we de richting die we in gedachten hadden. Daar werden straten lang gerenoveerd en dat zag er zo bijzonder uit. 

Wij bleven staan kijken met kritisch oog en raakten in gesprek met een bewoner, waarvan het huis nog in behandeling was. Hij was zeer tevreden over de gang van zaken en zelfs de huur zou niet worden verhoogd. Wij spraken onze bewondering uit en de aardige meneer was zo enthousiast en vroeg ons, of we de woning van binnen wilden bekijken.

Geweldig. Achterom stapten we de woning binnen en mochten we zelfs boven de nieuwe douche aanschouwen. Een prachtige grote douche met wasbak en toilet. Zo mooi hadden wij het niet. Ons huis bezit geen toilet boven, wat eigenlijk een gemis is.

De aardige meneer raakte niet uitgepraat en wij hingen aan z’n lippen, bij wijze van spreken dus. En zo gezellig, de tijd verstreek en wij hadden geen idee van hoeveel tijd. Wij mochten de voordeur weer uit en even verderop troffen we weer een aardige jongeman en ook hij vertelde vol trots, hoe mooi de woning werd. Hij woont nog bij z’n moeder en als de huizen ooit verkocht worden, heeft zij de eerste keus tegen een niet al te hoge prijs.

Wat een leuke buurt en wat een open mensen. Wij wandelden weer verder en verder en nog meer tijd gleed ons door de vingers.

Wat kan het leuk zijn, wandelen en met mensen woorden wisselen.

Inmiddels waren we aardig afgeweken van ons normale rondje, maar het was het waard geweest.

Renovatie, goed gelukt.

eFVe

Een Halve Eeuw

‘t Is inmiddels al veertien dagen geleden, maar nog steeds van toepassing...

Ons kleine ding, zo begint de tekst van het bedrijf waar ze werkt, is al vijftig jaar geworden, het is haar niet aan te zien.

Op haar werk is er dus veel drukte van gemaakt, iedereen te laten weten, kijk eens aan, ze is al vijftig, niet voor te stellen. Overal levensgrote foto’s. Zelf heb ik daarvan één foto mogen aanschouwen. vijftig jaar is een halve eeuw.

Dat is niet zomaar iets. We zijn uiteraard blij met haar. Groot of klein, ze mag er zijn. Helemaal vergeten willen we deze mijlpaal niet, dus zochten we een foto uit, op haar werk gemaakt, waardoor ook duidelijk werd, dat dit kleine ding in ‘t verleden verzot was op haar motor en daardoor waren we zeer tevreden met de foto, die ik hier ga plaatsen. Er bestaat nog een mooiere, maar....in overleg ........ we houden het hierbij. Ze is tenslotte onze (schoon)dochter and we love her.

 

Duidelijk een plaatje met het verleden in gedachten. Ze was een motorrijdster met verve, klein maar dapper, onze (schoon)dochter, moeder van onze kleinzoon Desmond.

eFVe

Mijn Zus

Ze is 93 jaar geworden en helaas kon ik haar op die dag niet bezoeken. Maar....onze dochter kwam, zag en overwon. Afgelopen zaterdag was de dag, dat we samen naar Leusden togen. Onverwachts nog wel. Toch haar jongste dochter wel even ge-e-maild, of het echt plotseling kon. Geen probleem, ze zou wel emotioneel reageren, maar daarna, of meteen al, blij zijn van geluk. De foto bewijst dat gevoel.

Het was een fijne dag, een mooie dag. Ook nog een wandeling, samen met haar jongste dochter en vriend en ik met m’n enige dochter. Heerlijk in de zon door parkjes gewandeld en maar klessebessen.

Lieve Siet, het was een prachtige dag, het weer was uit de kunst en je dikke tuten niet van/uit de lucht.

Ik voel me rijk met jou als zus, je kinderen en Mart als naaste familie en dan natuurlijk m’n eigen ploegje.

Lieve Son, met je hart van goud, fijn dat je me wilde vergezellen, anders was ik er nooit gekomen en soms is dat zo hoognodig.

Geweldige Syl en Mart, door jullie werd de dag helemaal met goud omrand en zo zie ik terug op een prachtige dag, door de zon geverfd.

Jammer dat me bij thuiskomst een kaart opwachtte met minder mooi nieuws, maar zo is het leven. Zouden we er ooit aan wennen?

Dikke tuut, zus van me.

eFVe

Mijn Vriendin van Vroeger

Haar naam is Anneke. Met haar rook/proefde ik aan m’n eerste sigaret. Door haar leerde ik vriendin Ypie kennen. Met haar heb ik het boerenleven leren kennen bij familie van haar. Door haar leerde ik het woord depressie kennen. Met haar speelde ik toneel in de voormalige Ambachtsschool en later bij de buurtvereniging. Met haar ging ik naar Grouw en leerde zeilen, samen met haar neef. Bij haar ging ik op bezoek toen ze op kamers woonde in Hardegarijp. Later toen ze al met Theo woonde in Friesland. Naar haar gingen we met z’n vieren, Ypie/Bouke, Anne en ik op bezoek, toen in Hoorn, naar Anneke en Theo. Ook kwamen ze gevieren naar Assen en bezochten we Leeuwarden naar Ypie en Bouke. Teveel om op te noemen.

Er zat veel tijd tussen, toen ik opnieuw probeerde kontakt te maken en haar belde. Na vele keren, dat het niet lukte, kreeg ik eindelijk kontakt. Haar zoon aan de lijn, daarna gelukkig nog Anneke. Hoe het met haar ging, was m’n vraag. Ik kreeg de indruk, dat er veel mis was, maar het juiste patroon was niet duidelijk. Ik vertelde nog: “Ik mis je”. Waarop ze heel verbaasd en een beetje lachend reageerde. Ons gesprek voelde goed. Daarna???? Niks meer. 

En dan ineens een rouwbrief met haar foto. Dat doet pijn, dat doet veel pijn. Ypie en ik hebben elkaar nog gebeld en er even over gepraat. We zijn allen een stuk ouder, lange afstanden per auto zat er voor ons niet meer in en dan ineens.... Anneke is niet meer......

Mijn vriendin van vroeger. Ik blijf je missen.

eFVe

Grote plannen

Maar er kwam weinig van terecht.

Half twee, ik naar de buurvrouw. Zij is al klaar en vindt me al laat. Doet gauw haar jas aan en we lopen samen naar de deur, waarop ze ineens zegt: “De auto moet nog mee !!!”. Ik zeg: “Heb je wel zo’n grote zak ?”.

Zij weer naar binnen, autosleutels en autopapieren en wij op pad. We hebben een heel groot winkelcentrum met parkeerkelders gratis. Altijd leuk, de auto staat droog en wij gaan met de lift naar de Lidl. Ik had er een koekenpan gezien, de verkoop zou donderdag beginnen, dus vandaag. Wij zoeken en zoeken. Ik wil niet langer en ga naar de kassa vragen, waar ik de pan kan vinden. Vragen ze hoe de pan er uit ziet. Ik zeg: “Met twee handvaten”.  De meisjes schieten in de lach en bellen naar de chef en vragen inderdaad naar een koekenpan met twee handvaten, niet gelovend, dat ie bestaat. De Chef komt en kan de reclame-folder niet vinden. 

Kina koopt intussen nog even, wat er voor haar gading is en ik wacht, de wacht der wachtenden. Ja...de folder is gevonden. Op de bladzijde naast de koekenpan staat, dat de verkoop vanaf maandag is. Zo stom, dat was dus niet duidelijk. De meisjes lachen opnieuw en denken, dat ik het mis heb, een koekenpan met twee oren wordt opnieuw genoemd. Ik zeg in hun richting: “Echt waar dames, kijk maar?”. Ze moeten nog harder lachen.

Kina wil pinnen en is haar pinpas vergeten. Gelukkig kon ze contant betalen, maar bij de uitgang bedenkt ze zich, rent naar binnen en wilde meer geld pinnen. Dat kan bij de Lidl. Wat zullen die meisjes opnieuw gelachen hebben, ze was immers haar pin-pas vergeten !!!!! Ik heb er echt hardop om moeten lachen en Kina hikte mee.

Wij brengen onze boodschapjes in de auto en gaan wandelen, maar wandelen werd niet echt wandelen, want we waaiden amper om. Hebben nog langs een walletje op een bankje uit de wind gezeten, maar dat verveelde ook snel.

We zijn gaan zondigen, hebben beiden een kroket verorberd, hebben er zelfs wat ijs erbij gekregen en daarna op naar huis. Deze wandeling heeft ons niet veel geboden en toch was het een HEERLIJKE middag.

En toen was er thuis thee.....met een koekje.

eFVe

Domme Ik

Zoekgeraakt en gevonden.

Vandaag prachtig weer, dus Froukje eruit !!! Direkt na het eten de fiets gepakt en daar ging ze. Natuurlijk wel plichten, maar dan heb je ook een doel.

Voor een winkel, waar ik naartoe wilde, waren twee jonge mannen onze krant aan het promoten. Wij zitten al tijden zonder en dezelfde jongens was ik al eens eerder tegen gekomen.

Een praatje en ik kende de uitkomst al. Twee jaar de krant tegen gereduceerde prijs. Volgens mij kunnen we ons dat niet permitteren, Anne is vijfentachtig jaar en ik ben met een dag tachtig jaar. 

Dat bracht ik meteen midden in het gesprek ter berde. Daar was wat aan te doen, het kon ook voor een maand, daarna de volle prijs. Uiteindelijk verplichtte ik mij voor een jaar en bij overlijden stopt het sowieso. Leek mij een goeie deal. Kreeg een gratis krant van vandaag en daarna verdween ik de winkel in. In m’n netje stopte ik de krant en kocht, wat ik dacht nodig te zijn en rekende af bij kassa vijf.

De jongens knikten nog weer naar mij terwijl ik m’n fiets opzocht. Boodschappen in de fietstas en....ja en ????? Weg fietssleutels, twee stuks nog wel. Eentje voor het extra slot. Hoe ik ook m’n zakken en tas controleerde, de sleutels bleven weg.

Rustig blijven Froukje, wat deed je zoal? Een krant bestellen en eentje krijgen. Ik naar de jongens. Ze gingen naarstig op zoek voor en met mij, maar daar waren de sleutels niet te vinden.

De winkel maar in en dan bij de kassa vragen of daar sleutels gevonden waren. Ja hoor, twee sleutels aan elkaar. De mijne dus. Wel wachten tot de rij mensen geholpen worden, maar haast had ik niet. Wel dat ik dacht, als m’n boodschappen maar niet gestolen worden. Het zou een makkie zijn, de fietstassen puilden uit.

Ik reageerde nogal blij en een meneer riep naar mij: “De humor ligt op straat”. Ik zag niks liggen en we waren in de winkel. Het werd gezellig en ik was nogal luidruchtig vanwege m’n blijdschap.

‘k Had zo een relatie kunnen beginnen, twee mannen hadden er duidelijk pret/lol in.

Gelukkig met m’n sleutels verdwijn ik de winkel uit terwijl de beide mannen met veel kabaal me nog nariepen. Ik reageerde maar niet meer. “Ik ben al bezet”, riep ik nog in hun richting en beiden vielen in een slappe lach. De jongens met de krant knikten blij in mijn richting en zo werd het zelfs met mooi voorjaarsweer en boodschappen halen en sleutels verliezen toch nog een hele leuke dag.

Vanavond een leuk programma op TV, chips erbij en deze dame is weer heel gelukkig, maar dan wel met m’n eigen man.

Domme ik.

eFVe