Al vroeg stond ze op de stoep. Ik hoor van binnen een liedje. Jolien, Jolien, Jolien....Het wil niet uit m’n hoofd. Weer een schone jongeling die Anne komt wassen. Een invalster. Ik vraag maar niet meer aan Anne hoe hij dat ervaart. Hij krijgt al zoveel op z’n bordje. Vandaag zijn het de oren, de neus was al lastig.
We gaan gewoon door. De oefeningen dus na de was-hulp, want na de pil wil hij zich weleens beter voelen qua spieren en daar maken we gretig gebruik van.
Had ik al gemeld? Het was een goeie nacht, dat voelt als een weldaad.
De wasbeurt zit er weer op, vroeger dan anders, ook weleens fijn. Jolien heeft zelfs mogen helpen met scheren, dus ze had een goeie ingang bij Anne. Ik ben naar boven gegaan, heb hen samen gelaten en tik mijn verhaaltje.
Dankjewel Jolien, misschien zien we je nog eens weer?
Weer een naam extra. Eerder noteerde ik iedere naam, maar dit worden er teveel. Ik laat ze gewoon komen en weet ik hun naam niet meer, vragen staat vrij.
En nu de oefeningen, ik spuug mezelf in de handen, wrijf even goed en ..... ga aan de slag.
Maar Anne heeft z’n energie alweer opgebruikt. Dacht, dat ie vandaag naar de opvang moest en heeft vast de rolstoel buiten gezet en valt nu in z’n luie stoel neer. Zo sneu.
Hij weet, er komt een dag bij, maar welke dag? Ze zijn allemaal hetzelfde.
Dus rust in de tent, straks maar even weer proberen.
En dan is er koffie!!!
Meteen erna eten en vlug om boodschappen, ik dan natuurlijk. Heerlijk, even met de e-bike lekker tegen de wind in op een hoge stand en daar vliegt Froukje iedereen voorbij.
Alles al in de kar, zie ik dat de winkelbediende, een jongeman, een boordje wil neerzetten met kassa gesloten. Ik kijk ‘m aan met opgetrokken wenkbrauwen en hij knikt en zegt: “Kom maar”.
Zegt er een mevrouw tegen hem vanaf de andere kassa: “En ik mocht niet?”. De knul werd even in verlegenheid gebracht en ik doe er nog een schepje bovenop en zeg heel eigenwijs: “Ik ben jonger!”.
Dat was lachen, iedereen om ons heen, de knul bloosde van oor tot oor en wist niet goed raad. Ineens zegt diezelfde mevrouw: “Het kon best eens wezen, dat U jonger bent”. Het ging me te ver, ik gaf geen sjoege en daar hield het op. Sommige mensen vinden geintjes leuk, andere weer niet. Zo ook nu.
Maar ik ben weer thuis, snel even weer met Anne de oefeningen gedaan en laat ik eens eerlijk zijn, ik stond vanmorgen op met spierpijn. Kon me niks herinneren van inspanning. Toch wel, de oefeningen van Anne. Hoe is het dan met mij gesteld??? Ach laat maar, ik weet het al !!
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten