WMO

 

 

Wat de letters werkelijk betekenen is me nog niet duidelijk, maar weet inmiddels wel, dat je via de WMO hulp kunt aanvragen voor huishoudelijke klusjes. Ook de naam komt nu door het plaatje naar voren, zijnde: Wet Maatschappelijke Ondersteuning.

Zo gezegd, zo gedaan:

Ik bel, kom eerst in de wacht met een muziekje, maar krijg na mijn vraag een aardige juffrouw aan de lijn. Lian of zo geheten. Ik leg m’n moeilijkheden bij haar neer, moet daarna allerlei gegevens doorgeven. Daardoor van beneden naar boven gerend en andersom. Maar goed, dat dat mijn dagelijkse gang is, want hier staat mijn computer, mijn trouwe vriend en toeverlaat.

‘t Is uiteindelijk redelijk tot goed gegaan met het gesprek en nu is het afwachten.

Hallelujah. Een pak van m’n hart. Bedankt Lian voor je geduld.

Inmiddels is er een vervolg, maandag komt er iemand langs voor verdere ontwikkelingen. Na deze melding zal ik niks meer hierover verhalen, reken er maar op, dat de hulp komt. Ik zie er naar uit.

eFVe

Oudere mensen

 

Even een waarschuwing, ook voor/aan mezelf. We komen net bij de arts vandaan, de klachten die er waren, zouden kunnen komen van te weinig drinken.

Ik kan beamen, mijn wederhelft vindt me maar lastig, als ik blijf zeuren over drinken, water, thee, zelf kiezen. Maar twee liter per dag extra is de aanbeveling. Zie maar, wat je er aan doet.

Misschien dat wat de Arts zei, wel binnenkwam, bij wijze van spreken, ik blijf haar als steun noemen. Ik heb niet veel vat op m’n naaste, maar voor iedereen geldt: DRINKEN is belangrijk, vooral bij warm weer.

Als je dorst hebt, ben je eigenlijk al te laat, volgens onze Arts.

Knoop het in je oor, desnoods in beide oren.

Zo....IK HEB GEZEGD en nu maar hopen, dat het werkt.

eFVe

Als de nood het hoogst is...

is de redding nabij. Dit geweldige ventje zou mijn nieuwe hulp kunnen worden. Hij werkt als een werkpaard, maar dan verkleind. Werkpaardje dus. Enorm goed in stofzuigen en allerlei huishoudelijke klusjes doet hij met het grootste plezier. In veel gevallen voldoet één stofzuiger niet en is er een tweede nodig. Best een goed idee, dat ik daar nog niet ben opgekomen.

Zal ik hem met beide armen omarmen en hem bij mij m’n werk laten doen? Is ie niet op om te vreten?

Niet alleen stofzuigen, maar ook de kleinere klusjes als bijhouden en vegen zijn hem niet vreemd. Een heerlijke hulp. Vanaf vandaag zou ik gered zijn, ware het niet, dat dit geweldige knulletje ver bij ons vandaan woont. Net iets te ver. Perth in Australië is zijn thuisbasis, helaas helaas.

Zouden er hier in onze omgeving ook zulke werkzame kereltjes wonen? Vast niet zo goed dan dit heerlijke ventje.

Kusjes voor hem stuur ik via zijn oma, zij geeft ze door. I do love this boy and his granny.

Ik sluit met een foto van wereldstad Perth, zijn thuisbasis.

eFVe

Buren, een noodzakelijk kwaad

 

 

Dit is niet negatief bedoeld, want als ik m’n naaste buurvrouw niet had gehad, was er van bewegen weinig gekomen. We wandelen samen langs ‘s Herenwegen of het niets is. In het verleden ging het nog beter, maar we blijven ons best doen.

Maar...deze buurvrouw gaat ons verlaten, ze zoekt het hogerop, helaas.

Zondagavond wandelden we dan weer een rondje en zelfs de motregen kon ons niet stoppen. Bovendien was dat ook onmogelijk, want welke kant we ook op zouden gaan, we waren zo’n beetje halfweg.

Bij stoplichten werden we genoodzaakt om te rennen, wat absoluut niet onze beste beweging is, maar noodzaak is noodzaak en het leek er zelfs op, dat de auto nog even gas gaf. Ik kan me dat verbeelden natuurlijk.

We kuierden weer verder en we werden ingehaald door snelwandelaars. Een andere buurtbewoonster met haar vriendin. Er werden even leuke anekdotes verteld over en weer en zelfs een uitnodiging voor een ijsje overkwam ons. Ik vraag nog of het een mini-ijsje zou zijn, maar nee : “Een echte Magnum”, was het antwoord. Ik zeg nog: “Gelijk een pakje boter”. Maar wel lekker, dacht ik er achteraan.

We hebben het niet gedaan, wilden naar huis. De beide dames liepen wel veel sneller en wij hadden het nakijken.

Eindelijk komen wij aangekakt en er werd van achter een raam hevig geklopt. Dezelfde buurvrouw hield een Magnum omhoog. Wij zwaaiden en schudden nee en zo eindigde onze wandeling.

Het was weer leuk.

eFVe

Heel lang geleden...

 

Zo begint ieder sprookje, dus ook deze. Maar sinds de computer in ons leven is, was er eens de verleden tijd zonder dat brutale indringende ding. Wie kan nog zonder? Ik niet meer. Maar of ik echt blij ben? Nee, echt niet. Nu is het een apparaat geworden, dat mensen vervangt. Moet je ergens zijn? Via de computer. Wil je iets vragen bij de Gemeente? Per computer. Weet je, dat ik deze dingen haat?

 

 

Nu moet ik toegeven, ik sta al stijf bij de gedachte zaken te moeten regelen via een computer; het is mijn grootste valkuil. Please, help dit ouwe mens door dat laatste stuk leven en dan wel graag mondeling. Ik wil nog graag acht jaar mee, dus...zal ik moeten wennen? Kan toch niet altijd m’n kinderen lastig vallen?

Er was eens...

Maar .... er kwam een vervolg. Vandaag ging deze vrouw rechtstreeks naar het Gemeentehuis op aanraden van onze dochter en werd geholpen door een ontzettend vriendelijke Kees, of misschien was het Jan. Het komt helemaal voor elkaar.

eFVe

Mijn Vriendin

 

Vriendschap stopt niet door een grote pauze. Het gevoel blijft.

Al voor lange tijd besloot ik mijn vriendin van tig jaren de ruimte te geven. Het lukte me allemaal niet meer en met Anne ging het bergafwaarts. Eens gingen we samen, mijn vriendin en ik, één middag in de week shoppen of iets dergelijks. Niks moeten en alles mogen. Het waren top-jaren.

Tot er iets heel ernstigs gebeurde in het leven van m’n vriendin en ik wist niet goed daar mee om te gaan. Mocht er geen bezoekje aan wagen, terwijl andere vriendinnen en buren van m’n vriendin wel mochten. Ik heb nachten gebeden, maanden zelfs. Maar ook hier liep alles niet zo goed.

Zelf ben ik weer geregeld bij de Cardioloog geweest, testen gedaan, andere medicijnen gekregen en heel langzaam kroop deze vrouw weer bij de wal op. Maar Anne zakte daarentegen dieper weg en daar is helemaal niks aan te doen. Hoeveel tijd we hebben, is niet belangrijk, als het maar een goeie tijd mag zijn. Toch moet ik zeggen, het valt me zwaar, soms ben ik te ongeduldig, te haastig, zelf niet fit en dan loopt ook hier niet alles op rolletjes.

Ik gunde m’n vriendin haar vrijheid, samen winkelen zat er al niet meer in, wandelen met die snelle tante was voor mij onmogelijk met m’n zwabberdewatsbenen. Ik loop de wereld uit, maar met een traagheid van eentje van honderd jaar, als die tenminste nog kan lopen.

Samen zouden we kunnen fietsen? Tijdens het fietsen kan ik niet praten, kom dan lucht tekort, dat was dus ook geen optie.

Mijn vriendin is negen jaren jonger, dus een groot verschil op deze leeftijd.

Eén en ander is verkeerd uitgepakt. Ik heb nog een paar keer geprobeerd te bellen, ben nog een keer aan de deur geweest, maar gaf het op. Ik was haar kwijt, dat denk je dan al gauw, als je wat zwartgallig bent.

Samen ergens zitten zou kunnen, maar mijn opdracht van en de Arts en de Cardioloog was en is .... veel bewegen, wat ik dagelijks probeer.

Kom niet goed meer door m’n huishoudelijk werk en blijf in veel dingen hangen. Schrijf wel dagelijks een verhaaltje, even m’n hoofd legen, noem ik dat.

Mijn vriendin haar man is morgen jarig, ik dacht, waar zit ik mee, ik wil toch graag weer contact? Wat let je en ik bel meteen zonder verder na te denken.

Zij ging door een enorme zware periode, ik wist ervan en toch liet ik haar stikken? Zo was het niet, ze was zo vaak in m’n gedachten, maar verder kwam ik niet.

Pas....zij nam op en ..... we hebben even gepraat. Het voelt als een begin, laat ik het nu niet weer opnieuw verknallen.

Geloof me, je zult in mijn gedachten altijd mijn vriendin blijven.

Liefs,

Froukje

Daar heb je het weer!

 

 

Ik word er helemaal peu-nerveu van. Ben ik eindelijk zover, dat ik graag hulp wil in de huishouding, omdat de bijdrage in het huishouden van manlief uitvalt en ik meer tijd aan hem moet besteden, kom ik het weer tegen.

Regel het maar per de website. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het daaraan. Kan ik er onderuit? Graag. Er zijn tig mensen zonder computer, die inmiddels wel hulp in de huishouding hebben via de Gemeente. Waarom moet ik dan zo’n onpersoonlijke weg volgen?

Ik haat het, wacht dus nog maar even, knoei nog wel even door, tot ik de moed gevonden heb en me er in gooi.

eFVe

Jeugdpuistjes

 

 

Eentje hier, eentje daar. Wanneer stopt dat. Ik denk, dat ik ermee de kist inga. Ben nooit zonder en net als je er een beetje appetijtelijk uit wilt zien, verschijnt er bovendien een koortslip.

Ik haat dat ongedierte.

Tot overmaat van ramp ook nog een derde oog. Zo noem ik het maar.

 

 

 

Het begon al in m’n vroege leven en zelfs de huidarts is er niet in geslaagd ze weg te halen. Ze groeien tegen de verdrukking in.

Maar....ik moet wel toegeven, ‘t is nu nog maar een enkele. We hadden al een dochter en nog beweerde de arts: “Jeugdpuistjes”. Vandaar mijn kreet.

Niet klagen, maar dragen? Oké, vanaf vandaag dan.

eFVe

Er overkwam me iets geweldigs

 

 

Een ex-buurvrouw, waarvan ik weet, ze is ernstig ziek....ze belde me. Wat ik nooit had kunnen denken, gebeurde. Ons contact in het verleden was er eentje van een hoogstaande kwaliteit, maar door ziekte van mijn man heb ik het af laten weten.

Ze was verhuisd, natuurlijk met heel haar gezin, maar over haar gaat mijn verhaal.

Ze verhuisde naar een andere plaats en wij als buren misten haar. We hadden zo’n goed contact met deze vrouw. Ze was zo positief en een voorbeeld voor velen. Bovendien een Friezin en dat trekt mij altijd. Beiden zijn we verdwaald in een andere provincie.

Eens zagen we elkaar terug onder minder leuke omstandigheden, n.l. bij het overlijden van haar ex- naaste buurvrouw. We hadden een leuk clubje. Nog een buurvrouw, ik, haar naaste buur en zij, we dronken in de koffie-uurtjes gezamenlijk koffie en zagen onze kinderen opgroeien.

Alles veranderde, toen zij en haar gezin zo ver weg ging wonen. Maar...we gingen haar na en zij ons. Zo onderhielden we nog een fijn contact en genoten van ons samenzijn. Tot mijn Anne ergere klachten kreeg, n.l. astma en ik het liet afweten en er voor koos om er alleen voor hem te zijn.

Bleef wel op de hoogte en als bovengenoemd persoon dan bij één van de beide anderen een dagje kwam overwaaien, sloten ze mij niet uit en mocht ik ook om een hoekje komen kijken

Het was zo fijn deze positieve vrouw, vol humor en medeleven, weer te mogen ontmoeten. Ik heb daar zo’n goed gevoel aan over gehouden.

Dus toen ze me belde, nu best behoorlijk ziek, gingen alle scenario’s in mijn gedachten weer spelen en beleefde ik de fijne uurtjes te midden van fijne mensen.

Lieverd, je hebt me zo blij gemaakt en nu durf ik je weer te benaderen.

We bellen, we schrijven, we herdenken en wat al niet meer. Je blijft in mijn gedachten.

Namen en adressen zal ik niet noemen, maar ik hoop, dat een ieder herkent, wat ik hier schrijf.

Liefs van eFVe

Een Groot-grondbezitter

Wij kennen zo iemand. En wat bezit hij? Een prachtig huis met als achtertuin een soort park.

De foto’s getuigen van iets geweldigs. Overal bloeit wel iets, maar ook de bomen doen je verbaasd staan.

Hierboven een foto van een beuk van ongeveer 150 jaar oud en daar achter een sequoia; ook al 50 jaar.

Op deze schommel zit de bezitter van al dit moois soms even bij te komen en te genieten.

Een jongeman van amper 50 jaar, samen met z’n vriendin, zijn de bezitters van al dit moois.

Misschien mag ik nog enkele foto’s tonen, maar echt in het nieuws willen ze niet komen.

Deze jongeman is actief op velerlei gebied, maar de tuin en z’n honden genieten z’n voorkeur. Ik kan me daar wat bij voorstellen.

Een potige jongeman is hij en sterk van lijf en leden, ik vind ‘m geweldig en probeer erin te geloven. Ik ga af op wat ie mij meldt, hij wil nog 30 jaar doorgaan om deze tuin een tuin van welbehagen te maken en te houden. Ik zal misschien van boven af zijn tuinieren gadeslaan.

Mijn zegen heeft hij.

eFVe

Hieperdepiep...

 

 

Er was er één jarig. Dat werd een leuk feestje. Alweer een poosje terug inmiddels.

Onze kleinzoon werd 23 jaar, maar over het vieren ervan hadden we nog niks gehoord. Maar al werd het gevierd, Opa kon niet komen, was niet in goede gezondheid.

Wel had ik al een envelopje met kaart en inhoud klaar, maar verder kwamen we niet.

Ineens.....hieperdepiep.......kwamen de jarige, zijn vriendinnetje, zus en moeder binnen gerend met.....

 

 

en

 

 

 

en ....het werd een enorm leuk feestje. Wat was dat geweldig.

De gedachten erachter waren, Opa kan niet komen, dan komen we bij Opa. Hoe mooi kan dat zijn?

Er werd gesmikkeld en gesmuld en geteut en gelachen, het was echt een feestje.

Maar...daar stopte het niet, er werd getrakteerd op friet en een snack voor ieders trek. Ook dat ging er geweldig in, de één had meer trek dan de ander, maar een waar feest was het wel.

En als er wat geopperd werd, bleef de jarige de baas en riep: “Ik ben jarig”. Hij was duidelijk de jarige en we deden, wat hij wenste.

De TV kwam aan met dierenleed en een dierenarts in beeld. Voor Anne en mijzelf nieuw. Er werd nog gevraagd, of ik het erg vond, dat er af en toe een bevalling voorbij zou komen. Nee hoor, ook oma kon daartegen. Bovendien had ik m’n bril niet op en zag niet alle details.

Met een “ach”en “wee” vol overgave genoten we van het gebodene en een ieder had wel wat te melden.

Zo’n verjaardag hadden we nog niet eerder meegemaakt en het was er eentje “UIT DE KUNST”.

 

 

 

Nu maar hopen dat ook de jarige en zijn aanhang het zo geweldig gevonden hebben ! Vannacht in gedachten nog eens lichtelijk overgedaan en het werd alleen maar leuker en leuker.

Ook kwam nog in mijn herinnering de term : BROMMERS KIEKEN - BROMMERS KOPEN. Dat was een prachtig verhaal en daar kan ik nog van in de lach schieten. Anouk en Koen beleven soms de gekste dingen, maar dat houd ik even onder ons.

Onze oudste kleinzoon vierde z’n verjaardag bij z’n Opa en oma en daar waren we superblij mee. Dankjewel lieve schat en je gevolg was ook een superstel. Wat hebben we genoten.

Er was er één jarig en dat kon je wel zien, dat was jij.

eFVe

Vrienden voor het leven; van 1962 tot 2026?

 

Vanaf mijn vijfentwintigste jaar werd ik vriendin met een buurvrouw, ze was duidelijk een beetje ouder. Van haar heb ik erg veel geleerd. Ik was zwanger en wist nog lang niet alles.

Zij had al drie zonen, waarvan ook een tweeling. Twee heel ongelijke jongens.

Eentje daarvan hebben we altijd contact mee gehouden.

Mijn buurvrouw, tevens mijn vriendin, was een geweldige vrouw. Voor mijn gevoel had ze veel levenservaring en ik slurpte dat allemaal op. Zelfs vandaag aan de dag voel ik nog haar goede raad en beleef het ook.

Zij en ook haar man zijn al jaren niet meer onder ons, maar haar drie zonen doen het nog heel goed.

Eigenlijk weet ik het maar van eentje. Vanaf de eerste dag, dat we de flat gingen bewonen, hadden we gesprekjes met hem. Ik denk, dat ie toen zo’n jaar of tien was.

Onze dochter werd geboren en hij kwam met haar spelen.

Wij verhuisden naar een ander deel van Assen en leefden allen ons eigen leven. Ik ben geregeld op bezoek geweest bij m’n buurvrouw/vriendin. Ook zij waren inmiddels verhuisd, maar zij was niet uit huis te branden. De nodige dingen deed ze wel, maar een bezoek aan ons brengen werd wel het moeilijkste, wat je van haar kon vragen.

Onze zoon werd geboren en ook toen wist ik haar te vinden en genoot ze zichtbaar van ons kleine ventje. Haar zonen waren even niet in beeld, maar in gedachten was ik dat ene knulletje nooit vergeten. Van knulletje werd hij een knul en nog later een man.

Z’n vader en moeder zijn nog wel samen bij ons geweest, maar toen woonden ze weer dichterbij. Vooral als ik richting de stad ging, kwam ik er bijna voorbij.

Helaas is de man des huizes toen vrij plotseling overleden en is mijn vriendin opnieuw verhuisd. Een gemakkelijke woning en daar trof ik ook bijna iedere week de zoon van mijn favoriete vriendin/ex-buurvrouw. We waren elkaar niet vergeten. We hebben gepraat, gelachen en doordat wij te maken kregen met astma, een ernstige ziekte van mijn geliefde, gingen wij geregeld naar een land met een droog klimaat. 

Ieder jaar opnieuw vakantie-vieren in Portugal. Met onze sleurhut achter de auto verdwenen we voor een poosje en in dat droge Portugal knapte mijn man behoorlijk op en schreef ik ieder jaar een compleet dagboek, wat ook mijn vriendin mocht lezen. Haar zoon kon er altijd erg van genieten.

 

 

Ook zij is niet meer onder ons, ik heb als aandenken haar lepeltje met de letter M mogen hebben. Haar zoon is nog steeds onze vriend. Hij verloor door een ernstige ziekte zijn vrouwtje. Zorgde voor haar tot haar laatste snik en is door de computer met mij gaan e-mailen. Niet dagelijks, maar soms. Juist vandaag zou er hun trouwdatum zijn.

Maar sinds ik me niet kan bedwingen en veel schrijf over m’n hebben en houden, krijgt ie dagelijks een e-mailtje met het verhaal van die dag. Soms gaan ze over nu, soms over vroeger en soms pure fantasie.

Dit stuk is de werkelijke waarheid. Een paar dagen geleden kwam onze vriend hier bij ons bezoek.

Het is en blijft een geweldige man. Nam om mij te verrassen een prachtige bos bloemen mee en voor mijn troela Belgische bonbons.

 

 

Ik moest er even wat over kwijt, het was weer heel gezellig.

Soms ontmoetten m’n buurvrouw van nu en ik hem in de bios, de film voor senioren en dan is er die knuffel, de welbekende knuffel van hem en mij. Wie wil dat nu niet?

Bovendien bracht hij in de pauze onze koffie met cake.

Als ik alle bezoekjes van hem aan ons eens op een rij kon zetten met alle prachtige bossen bloemen erbij, dan zou ik een bloemenwinkel kunnen openen.

Dank je Theo. Je zult eeuwig onze vriend blijven. Ik hoop nog acht jaren door te gaan met mijn leven en hoop dat jij daar een deel van blijft.

Vrienden voor het leven.

eFVe

Groet'n uut Ass'n

Deze man was ooit onze stadsgek, alias stadsvriend, Tokkel de zwerver. Hij deed geen vlieg pijn en was in het verleden een goeie gitarist. Dat buiten mijn weten, want mijn tijd is de tijd, dat ie om een gulden vroeg en als je ‘m niet wilde geven of één of andere smoes verzond, kwam er soms wat minder hoogstaand taalgebruik uit, maar wel heel origineel. Ik heb er erg om moeten lachen.

Het is inmiddels 15 jaren geleden dat hij een eenzame dood stierf. In april om precies te zijn en ik moet eerlijk toegeven, ik mistte hem, maar inmiddels spelen er andere belangen.

Maar Tokkel herdenken? Graag. The Sound of Imker is nu uitgebracht, maar je moet van goeie huize komen om er iets leuks in te vinden. De treinreis die hij ooit maakte met Herman Brood zal de voorstelling zijn, maar ik ben er niet helemaal door gekomen.

Na een poos heb ik de plaat toch helemaal uit gehoord en wen er aan, vind ‘m zelfs een stuk begrijpelijker, nu ik veel over de mannen weet. Dit alles na het zien van een filmpje over Herman Brood en zijn vriend Tokkel. Het is het bekijken waard.

Tokkel in z’n jongere jaren.

Ik zou zeggen: DOEN !!! Zoek en vind de gesprekken op Google, ze zijn de moeite waard.

Hij was een goeie gitarist, die door de drank aan lager wal is geraakt. Heeft twee prachtige dochters en zij staan erg goed bekend in Assen.

Herman Brood, inmiddels ook al even niet meer onder ons, was zijn vriend en hij heeft geprobeerd Tokkel mee naar Amsterdam te lokken, maar nee, Tokkel voelde zich daar niet thuis en keerde alleen terug naar Ass’n, zijn thuisbasis.

Op Google is allerlei informatie te vinden en het zou wel te gek zijn, dat ik dat overneem in m’n blog, dus liefhebbers van deze buitengewone zwerver van Ass’n, daar is hij te vinden.

Tokkel, ondanks dat hij mij zo uitschold, ik herdenk zijn leven.

eFVe

Vaderdag?

 

Ik weet eigenlijk niet, wat ik me erbij voor moet stellen. Kan nu weer van alles in huis halen, maar komt er iemand? Sonja is net geweest, Ronald komt ook iedere week wel een keertje, maar of ze beiden ook op Vaderdag komen.....kan ik hen niet verplichten.

Misschien een broodje met Jo-Ro-Des? Maar ook dat moet niet. Jo haar Vader gaat in deze voor, hij is er minder aan toe dan deze Vader, maar Vader zijn ze allebei.

Vaderdag, wie heeft dat uitgevonden? Mijn Pap heeft het helaas nooit mee mogen maken, toen waren Vaders nog niet belangrijk? De mijne wel. Dat was een Uniek geval. Zo zal ik hem mij altijd blijven herinneren.

 

Inmiddels is Vaderdag bijna voorbij en werden we verrast door  de Brunch met Jo-Ro-Des en nu ben ik een pizza aan het bereiden met van alles en nog wat voor onze dochter en haar dochter .... en voor onszelf of course. Leve Vaderdag. Moeder is héél blij.

eFVe

Een geweldige vrouw

 

En haar naam is Geke.

Deze week ging ik voor Anne met de bestelling van vitamineflesjes naar de apotheek. Het was er rustig, dus afgegeven en kon gelijk weer weg.

Naast de apotheek is een inbrengwinkel. Buiten hangen veel spulletjes en ik ben wel zo gek om even langs te gaan.

En wat ziet m’n lodderig oog? Een donker paars jasje in mijn maat voor 1 euro. Niet voor deze tijd, maar zooo mooi.

Het merkje is van een goeie naam en ziet er als nieuw uit. Hebbes !!!!! Snel gepast en blij naar de kassa.

Maar ja, domme ik had weer eens van tas gewisseld, zilverkleurige schoenen, dan ook de zilverkleurige tas.

Geen portemonnee, echt waar, geen portemonnee. Wel pepermunt, ik bied de beide dames achter de kassa een pepermuntje aan, ze weigeren. Oké, ik mag de jas later halen, maar dat wil ik niet, het is me nogal een fietstocht.

Dan gaat het niet door, aldus de dames en ik geef hen gelijk.

Zal ‘m weer in het rek hangen, staat er een dame buiten en vraagt: “Wat kost ie? “ Ik denk, zij wil ‘m, maar ze lijkt me te fors. Maar....hoe lief, ze wil ‘m betalen. Ik vraag, waar ze woont. Wil ze niet zeggen. Vraag haar e-mail-adres, wil ze niet geven, maar stuurt me naar binnen met de jas en 2 euro. “Ik wacht hier voor de euro”, zegt ze.

De dames binnen zijn heel verbaasd en zeggen beiden: “Hij is U zo gegund”. Ik dacht nog, niet door jullie...... Maar zaken zijn zaken, logisch.

Ik weet nu alleen maar dat de goeie geefster Geke heet en ook al zal ik nog even moeten wachten op kouder weer, dat ik de jas met liefde zal dragen en aan Geke zal denken. Voor een pepermuntje, die wilde ze nog wel.

Zoiets moet mij weer overkomen. Geweldig toch?!

eFVe

Hoofd leeg maken

 

Dit was gisteren.

Hoe doe je dat? Ik weet alleen, hoe IK dat doe. Ik pruts er een verhaaltje uit. Een verhaaltje wat te maken heeft met m’n gevoel van die dag, dat uur, die minuut.

Niet alles is onzin, voor mij in ieder geval niet, maar wel stapelgek wat ik doe.

Zit hier in m’n niemendalletje te schrijven via de computer en het luie zweet gutst me van en over m’n lijf. Maar weer even douchen? Of word ik daar nog warmer van? Niet denken, maar doen en doen is weten.

 

 

Het heeft inderdaad maar weinig geholpen met 28.9 graden om me heen. Ik moet vluchten, m’n hoofd is leeg.

eFVe

Een jongetje of een meisje

 

Vroeger had ik graag een jongetje willen zijn en qua haargroei zou je haast denken, misschien had het echt zo moeten zijn. Waar bij de dames geen haar behoort te groeien, is het bij mij in vol ornaat aanwezig.

Vooral nu ze nog niet allemaal zijn verkleurt en ik iedere dag vooral de zwarte joekels bestrijd, lijkt er geen eind aan de komen. Ik heb ook zo het gevoel, dat meerdere mensen om me heen me meer als man dan als vrouw zouden willen zien.

 

 

En....de bevestiging is daar. Krijg een kaart van m’n wandelvriendin om via wat vouwen een echte plaskaart te gaan hebben. De titel is dan ook “ SAMEN WILDPLASSEN ? “. Urinekaart voor vrouwen. Zij denkt dus ook op die manier aan mij?

Deze dag geeft me dus weer helemaal dat gevoel terug, misschien had ik vroeger toch een jongetje moeten worden?

Het is er nu te laat voor.

eFVe